Musieli wiedzieć, że będą fotografowani, a mimo to nie mieli oporów, by w czytanie dzieciom włożyć całe serce. Efekt? Miny i grymasy, których nie powstydziłby się Jim Carrey. Tylko że aktorowi za te miny płacą, a prezydencka para zrobiła to spontanicznie, bo przecież z definicji powinni być uosobieniem godności i szacunku, więc jak to tak? Ano tak! Bo co jak co, ale Barackowi Obamie i jego żonie, Michelle, poczucia humoru i dystansu do siebie nie brakuje.
Żeby nie było – prezydenckie miny nie są zarezerwowane dla nielicznych, wręcz przeciwnie. Czytanie dzieciom odbyło się na corocznej imprezie Easter Egg Roll, organizowanej od 1878 roku (!). Obejrzałam zdjęcia archiwalne (www.whitehouse.gov/eastereggroll), by przekonać się, czy zwyczaj wspólnego czytania obowiązywał od początku wielkanocnych spotkań na trawnikach Białego Domu – wszędzie tylko jaja i dzieci. Jednak od wielu lat to główny temat relacji z Easter Egg Roll. Być może to reakcja prezydenckiej pary na to, że Amerykanie nie sięgają po książki i że czytelnictwo spada na łeb i szyję? Może w ten sposób chcą zachęcić swoich obywateli, by czytali dzieciom (i w ogóle czytali)? Bo jeśli robi to prezydent, jego żona i córki, to może i my powinniśmy? A tak sobie "gdybam"...
Podoba mi się ta prezydencka inicjatywa. Dla mnie to sygnał, że jeśli głowa państwa zajmuje się literaturą dla dzieci, przyznaje się do swoich ulubionych książek (o tym dalej), to jest to równie ważne, co polityka zdrowotna, obronna, czy czym tam Obama zajmuje się na co dzień. Podoba mi się też stosunek Obamów do lektury: czytanie to okazja do zabawy, wygłupów, śmiechu, a nie tylko nudny obowiązek.
Co czyta Barack Obama dzieciom podczas Easter Egg Roll? Swoją ulubioną książkę z dzieciństwa, do czego głośno się przyznaje, czyli "Tam, gdzie żyją dzikie stwory" Maurice'a Sendaka!! Czytał ją dwa lata temu, rok temu, sięgnął po nią także w tym roku. Trzeba przyznać, że tegoroczne czytanie (razem z żoną) było brawurowe (zresztą sami zobaczcie)! Gdybym była współczesnym dzieckiem, któremu tak by czytano, z miejsca zakochałabym się nie tylko w książce Sendaka (którą uwielbiam!), ale w książkach w ogóle. I być może nie przeraziłby mnie raport Biblioteki Narodowej, według którego w ubiegłym roku tylko 37 proc. Polaków miało w ręku przynajmniej jedną książkę, bo reszta nie miała żadnej.
A teraz o książce "Tam, gdzie żyją dzikie stwory" Maurice'a Sendaka, bo to kultowa i jedna z ważniejszych książek obrazkowych (na całym świecie sprzedano jej ponad 19 mln egzemplarzy). Po raz pierwszy wydano ją w USA w 1963 roku, w Polsce – dopiero pół wieku później (przez wydawnictwo Dwie Siostry). To historia Maxa, małego chłopca, który uwielbia bawić się w dzikie stwory i przebrany za wilka szaleć po domu. Gdy raz przebrała się miarka, za karę został odesłany bez kolacji do swojego pokoju.
W czasach, gdy książka "Tam, gdzie żyją dzikie stwory" powstała, mało kto zajmował się tym, co gra w dziecięcej duszy, a tym, że kilkulatek ma prawo do złości i gniewu, to już w ogóle. Sendak dał dzieciom głos, dał im prawo do emocji, których wcześniej nie mogły okazywać (przynajmniej na kartach książek dziecięcych). Pozwolił swojemu bohaterowi skonfrontować się ze swoją dziką naturą. I na tym polegała rewolucyjność tej książki, która w pierwszych latach po publikacjach budziła spore kontrowersje – takie, że zakazano ją w bibliotekach. Dorosłych przekonał do niej dopiero entuzjazm dzieci, które mimo ograniczeń z radością sięgały po "Tam, gdzie żyją dzikie stwory".
Barack Obama miał dwa lata, gdy ukazała się książka. Stał się jej czytelnikiem, gdy zaczęła święcić triumfy.
ZOBACZ TEŻ: Dlaczego warto czytać dzieciom wiersze
Wkurzają cię newsy na temat Lewandowskich? Ten będzie inny. Chociaż nie, właściwie taki sam. Bo ja popieram taki lans. Jeśli się lansować lub promować konkretne produkty – to właśnie takie i w takim stylu. Mam gdzieś newsy na temat Lewandowskich, a ty? Informacje na temat życia rodziny Lewandowskich mnie w ogóle nie ruszają (z całym szacunkiem dla Anny i Roberta). Powiem więcej, gdyby nie praca w portalu parentingowym, niewiele bym wiedziała na temat tego w jakim wózku jeździ na co dzień Klarcia, jakie ubranka nosi i co dokładnie całymi dniami robi jej mama. Albo kiedy i w jakich strojach kibicowały tacie. Takie jednak informacje "klikają się" u nas i rozchodzą niczym świeże bułeczki. Bardzo przepraszam, ale to wy jednak klikacie. Gdyby tak nie było, media, by o nich nawet nie wspomniały. To jest bardzo prosty mechanizm ;). Zgłoś się do testowania: zdobądź 1 z 200 opakowań Enfamil Premium 3! Kolejny post Anny Lewandowskiej - czy wzbudzi kontrowersje? Anna Lewandowska właśnie opublikowała kolejny post w portalach społecznościowych, który być może nie jest aż tak sensacyjny jak te dotychczasowe, ale mi się bardzo spodobał. Tym razem nie chodzi o super modny wózek, ani kolejny luksusowy ciuch dla Klary. Tym razem chodzi o… książkę i czytanie książek dzieciom. A wpis Ani brzmi mniej więcej tak: „Kochamy, więc czytamy! Cała Polska czyta dzieciom! Leżymy w domu z Klarcią i czytamy jej bajeczki. Była już o piesku, ta o żabie, a Robert czytał o samochodziku. Czytamy, bo chcemy przyzwyczaić ją do tego nawyku od najmłodszych lat, tak jak w naszym dzieciństwie przyzwyczajono nas. Mnie na dobranoc mama zawsze czytała "Małego Księcia", a Robertowi tata czytał "Baśnie braci Grimm". Czytamy, bo chcemy żyć w tym co rzeczywiste. Tak jak e-mail nie zastąpi prawdziwej rozmowy, telewizor własnych doświadczeń, tak obrazek z internetu nie zastąpi książki. To czas...
Co to jest książka obrazkowa (z ang. picture book)? Nie mamy dobrego polskiego terminu na określenie bardzo specyficznego rodzaju książki dla dzieci. Bo używając terminu „książeczka obrazkowa”, nie mamy na myśli książeczki dla najmłodszego czytelnika. To znaczy takiej z narysowanym ptaszkiem i podpisem „ćwir, ćwir” czy właśnie „ptaszek”. Nie dlatego, że deprecjonuję ich wagę, przecież są niezwykle potrzebne w rozwoju dziecka, ale dlatego, że mówimy o specyficznych książkach, które wymyślono całkiem niedawno. I są naprawdę wspaniałe! Otóż książka obrazkowa to książka przedstawiająca najczęściej równolegle, to znaczy nie linearnie, wiele różnych potencjalnych fabuł, bohaterów, ich przygód, i to wyłącznie za pomocą obrazka, np. "Wielki piknik", „Miasteczko Mamoko”, czy seria o ulicy Czereśniowej. Picture bookami nazywa się też takie książki, w których ilustracja pełni nadrzędną funkcję. Owszem jest tekst, ale dopełnia on rysunki, np. „Kłopot” Iwony Chmielewskiej. Rzeczywiście w książkach obrazkowych nie ma opowiadającego tekstu, bo to zadanie rysunków. Wiele z nich wydano na tak wysokim poziomie edytorskim, że są one jak dzieła sztuki (np. "Dom" z ilustracjami Roberto Innocentiego ), z którymi obcowanie rozwija człowieka niezależnie od wieku. Bo książki obrazkowe są dla małych i dużych czytelników. Niektórzy rodzice, widząc książkę bez tekstu, stają się nieufni. Jeśli nie ma tekstu, to nie ma treści. Ależ jakiej treści nie ma? Jest, tylko nie jest ona wydrukowana! Ta treść jest potencjalnie zawarta w obrazkach, które składają się z wielu szczegółów. I to, co jest cudowne w książkach obrazkowych, żeby tę treść dostrzec, należy włożyć trochę wysiłku, a nie tylko się pogapić i omiatać wzrokiem strony. Trzeba uruchomić oko, wyobraźnię, logikę, ale też pamięć. Bo trzeba zapamiętać,...
Uważa Pani, że czytanie dzieciom jest czymś więcej niż sposobem na wychowanie czytelnika. – To sposób na wychowanie mądrego i szczęśliwego człowieka. Choć wielu ludziom czytanie wydaje się czymś banalnym, jest w nim niezwykła moc. Dzięki niemu budujemy więź z dzieckiem, uczymy je języka, poszerzamy wiedzę, przekazujemy system wartości, rozwijamy wyobraźnię. To prowadzony w miłej atmosferze wszechstronny trening – mniej kosztowny niż lekcje języków czy karate i lepiej przygotowujący do szkoły i życia. Dlaczego warto czytać dziecku już od urodzenia? – Bo zanim niemowlę zacznie mówić, musi się dobrze osłuchać z językiem, a język literacki jest bogatszy i bardziej poprawny od mówionego. Dzieci mają dziś ogromne problemy z mową . Rodzice często postępują tak, jakby umiejętności językowe ich pociech rozwijały się same, jakby myśleli, że w pewnym momencie włącza się jakiś przycisk i dziecko samo zaczyna mówić. Maluch nie nauczy się dobrze języka, jeżeli nie mówimy do niego dużo i wyraźnie, nie czytamy mu i nie zachęcamy do rozmów. Rodzicom może się wydawać, że takie małe dzieci jeszcze nic nie rozumieją? – Dziecko, osłuchując się z nowymi słowami, szybko zaczyna je kojarzyć, bo z kontekstu domyśla się ich znaczenia. Maluchy potrafią pięknie mówić. Moja córka w wieku 18 miesięcy powiedziała zdanie: „Dzidzia sama nie umie suszyć główki suszarką”. To się nie mieści w podręcznikach, ale mieści się w możliwościach malucha, z którym się dużo rozmawia i któremu się czyta. A jeśli zaczynamy przygodę z czytaniem dziecku później niż w niemowlęctwie? – Dzieci, które nie miały wcześniej doświadczeń czytelniczych, potrzebują czasu, by nauczyć się skupiać i wyobrażać sobie. Część nauczycieli twierdzi, że uczniowie nie chcą słuchać czytania. Na Ursynowie jest szkoła, do której chodzi córka koleżanki z fundacji....
