"Byłam w drodze do szpitala, żeby urodzić dziecko, które już nie żyło..."

Dawno nie czytałyśmy czegoś tak pięknego i prawdziwego, jak ten list do wszystkich matek, zatytułowany "Ciężar macierzyńskiej miłości" . Napisała go Annie Reneau , matka trojga, prowadząca bloga "Motherhood and More". Sama przeczytaj: " Cześć Mamo , być może mnie nie znasz, ale ja znam Ciebie. Chodziłam w Twoich butach (oczywiście powolutku, żeby nóżki mojego dziecka mogły nadążyć). Nosiłam Twoje nosidełko dla dziecka, czułam ciężar mojego rosnącego dziecka wpinający się w biodra i ramiona. Prowadziłam Twój samochód, załadowany kobylastymi fotelikami samochodowymi , wózkami, zabawkami, torbami do przewijania, niekapkami i rozsypanymi chrupkami. Spałam w Twoim łóżku, budząc się wielokrotnie każdej nocy po to, by karmić, koić, odganiać złe sny albo zwyczajnie potwierdzać światu swoją matczyną obecność.  Byłam w niebie i piekle Twojej miłości. Tej miłości – mój Boże, tej miłości . Czasami jest tego zbyt wiele, prawda? Ta miłość i zmartwienia, które za sobą ciągnie. Ta miłość i frustracja, które za sobą ciągnie. Ta miłość i wycieńczenie, które za sobą ciągnie. Ta miłość jest pełna obciążeń, Mamo . Jest ciężka i pochłaniająca, i zachwycająca, i przerażająca. Jest urocza i afirmująca życie, błogosławiona i święta. Miłość matki nie jest łatwa ani na początku, ani w trakcie, ani w ogóle nigdy. To ogromna skrzynia skarbów, załadowana bogactwem i zarazkami, prawdziwie bezcenna. Ale nie jest lekka i nie jest łatwa. Nie możesz mieć tej miłości bez odczuwania jej ciężaru. Te dwie rzeczy są nierozłączne.  Ale te wczesne lata, Mamo, uczynią Cię silną. A siła, której nabierzesz teraz, pomoże Ci nieść tę miłość przez krajobrazy, których nawet się nie spodziewasz. Ta miłość jest wielka i ciężka, ale zaufaj mi, kiedy mówię Ci, że udźwigniesz ją na swoich barkach i przeniesiesz przez góry. Będziesz płynąć...

Depresja poporodowa objawia się długotrwałym przygnębieniem , niepokojem i zdenerwowaniem. Lęki , które odczuwa mama, są nieuzasadnione. Podjęcie każdej, nawet błahej decyzji, budzi wątpliwości. Kobieta uważa się za złą matkę, która nie jest w stanie opiekować się dzieckiem. Przeczytaj list, który napisała do swojego synka mama cierpiąca na depresję poporodową . Swoją chorobę nazywa „podróżą” i w czuły, przejmujący sposób pokazuje, jaki wpływ na nią i jej synka miała choroba. List mamy cierpiącej na depresję poporodową "Drogi synku, Po Twoich narodzinach, zdiagnozowano u mnie depresję poporodową i stany lękowe . Proszę, nigdy nie myśl, że to Twoja wina – w żadnym wypadku tak nie jest. Nie musisz czuć się winny. Właściwie, chciałabym Ci podziękować. Dziękuję, że to znosisz i jesteś tu ze mną. Przepraszam, że nie uśmiecham się tak często, jakbym chciała. Musisz jednak wiedzieć, że Twój uśmiech przynosi mi radość każdego dnia. Dziękuję za wszystko, czego mnie nauczyłeś. Możesz tego jeszcze nie wiedzieć, ale dałeś mi najwspanialsze lekcje w moim życiu. Jako Twoja mama, mogę sprawiać wrażenie, że wiem wszystko, ale chcę, żebyś wiedział – nie wiem. Ciągle się uczę, każdego dnia, w każdej chwili. To działa w dwie strony, sam zobaczysz, nauczę Cię wszystkiego, co umiem, ale proszę, Ty nie przestawaj uczyć mnie. (…) Dziękuję, że jesteś dla mnie taki cierpliwy. Tyle razy chciałam się bardziej zaangażować, jednak przez depresję, ciężko mi było zrobić kolejny krok. Zawsze będę Ci wdzięczna za Twoją cierpliwość . Pamiętaj zawsze, że Cię kocham, czasem potrzebuję tylko trochę czasu. Dziękuję, że jesteś taki zdecydowany. Gdyby nie Twoje zdecydowanie, gdybyś nie wiedział, czego chcesz, byłabym całkowicie bezradna. Zdarzało się, że nie miałam bladego pojęcia, co robić, ale wiem, jak bardzo próbujesz mi...

Laura Grace Weldon jest mamą, która udowodniła, że za wszelką cenę będzie walczyć o swoje dzieci. Tak było w tym przypadku. Po porodzie była wykończona i obolała , potrzebowała czasu dla siebie i swojej rodziny. Co się stało, gdy ktoś naruszył je prywatność? Przeczytajcie je historię. Co się stanie, jeśli odwiedzisz noworodka bez zgody jego mamy? "Jestem oddana mojej wielopokoleniowej rodzinie. Moja teściowa i mój szwagier mieszkali z nami przez 10 lat, moje dzieci same robią prezenty dla bliskich, a ja organizuję większość świąt. Ale nauczyłam się ostrzegać innych, żeby chociaż przez pierwszy tydzień po narodzinach dziecka dali nam spokój. Stałam się jeszcze bardziej waleczna, kiedy babcia mojego męża zignorowała moją prośbę o zostawienie nas samych. [...] Kiedy przyjechała babcia mojego męża, moje postanowienie nieco przygasło. Kiedy pochyliła się, żeby pocałować policzek naszego maleństwa, jej delikatne zmarszczki poruszyły coś we mnie, w moim sercu... Patrzyła na swojego potomka, chłopca, który dorośnie w świecie poza jej czasem. Moja delikatność odeszła, kiedy ona nagle wzięła go z moich ramion, jak złodziejka. Jej wyperfumowane nadgarstki zaczęły go kołysać. Od razu zaczął płakać, ale ona nie chciała mi go oddać. Powiedziała, że zna się na dzieciach. Nie byłam tego taka pewna. Natychmiast zmrużył oczka. Wciskała go w swoje ramię, jego drogocenną buzię w jej sweter, który, nie żartuję, wyszywany był jakimiś świecidełkami, wbijającymi się w skórę mojego maluszka. Podbiegłam, żeby go złapać, ale zanim zdążyłam, ona odwróciła się i zaczęła go podrzucać do góry i na dół, spacerując z nim po pokoju. Dopiero teraz zaczął płakać tak naprawdę. Darł się. Ten płacz poruszył każdą cząstkę mojego matczynego ciała. Zobacz także:   18 sposobów, by niemowlę przestało płakać Włosy stanęły mi dęba. Otwarłam usta,...