Co Ty byś zrobiła na miejscu tych ludzi? – niezwykły eksperyment

Lekcja decydowania o własnym ciele Katia Hetter daje dziecku ważną lekcję stawiania granic i decydowania o własnym ciele prostymi słowami: „Chciałabym, żebyś uściskała babcię, ale nie będę kazała ci tego robić”. Pozwala córce powiedzieć „nie” i odeprzeć „atak buziaków i uścisków”, jeśli nie ma na to ochoty. Uważa, że jest to dobra okazja, do nauczenia dziecka, że może nie godzić się, by inny dorosły kładł na niej rękę, nawet jeśli jest to pozornie "przyjazna dłoń". „Uczę ją, że jej działo należy wyłącznie do niej, nie do mnie. Nie należy ono do jej rodziców, przedszkolanek , nauczycieli tańca czy trenera piłki nożnej. Musi traktować ludzi z szacunkiem, ale nie musi zgadzać się na fizyczne okazywanie uczuć, by ich zadowolić ”.  On mnie polubi, jeśli go pocałuję Decyzję Hetter popiera wielu ekspertów. Ursula Wagner z Chicago mówi, że zmuszanie dziecka do fizycznego kontaktu takiego jak przytulanie jest jak wysyłanie mu wiadomości, że istnieją pewne sytuacje, w których to nie ono samo decyduje, co będzie się działo z jego ciałem. Ta wiadomość może mieć wiele następstw w przyszłości. Irene Vanderzand współzałożycielka „Kidpower Teenpower Fullpower International” potwierdza to: „Zmuszając dzieci do poddawania się niechcianemu okazywaniu uczuć, aby nie urazić krewnego lub zranić uczuć przyjaciela, uczymy je, że ich ciała tak naprawdę nie należą do nich, ponieważ muszą odsunąć na bok swoje własne odczucia na temat tego, co jest dla nich dobre… może to prowadzić do wykorzystywań seksualnych w przyszłości, nastolatki przekładają to na zachowania typu - „On mnie polubi, jeśli go pocałuję (...)”.   Przybicie piątki zamiast buziaka Hetter podkreśla, że danie dziecku prawa do odmówienia uścisku nie oznacza przyzwolenia na bycie niegrzecznym: „Ona musi być miła, gdy wita się z ludźmi,...

Jej mama wpadła na pomysł, który przywrócił dziecku uśmiech i wiarę w siebie. Do tej pory dziewczynka była zamknięta w sobie i czuła się odrzucona , a wszystko przez włosy, a właściwie ich niewielką ilość, przez co malutka często była brana przez obcych za chłopca. Dziewczynka ma zawsze długie włosy? 4-letnia córka Janelle Cuilla z Kalifornii czuła się gorsza, ponieważ nie miała bujnych i długich włosów jak inne dziewczynki. Jej mama wpadała na pomysł, aby pofarbować dziewczynce włosy na różowy kolor. To odmieniło życie jej córki. "Nie mogła z dziewczynkami bawić się w księżniczki , ponieważ wyglądała jak chłopiec" – wspomina jej mama. Jak na ironię malutka uwielbiała postać bajkowej Roszpunki, która jak wiadomo, słynęła z włosów niekończącej się długości. Dziewczynka została odrzucona zaraz po tym, jak poszła do przedszkola. Małe koleżanki uznały, że nie może się z nimi bawić , bo... nie wygląda jak dziewczynka. "Dzieci będą dziećmi. Szczególnie w tak młodym wieku nie mają filtra i nie zawsze znają wagę swoich działań" – pomyślała mama. Starała się ze wszystkich sił znaleźć idealne słowa, aby wyjaśnić, dlaczego jej córeczka wygląda inaczej. – Gdyby każda osoba wyglądała dokładnie tak samo, świat byłby nudnym miejscem. Pomyśl o kwiatach. Niektóre kwiaty mają duże płatki, inne mają małe płatki. Niektóre z twoich ulubionych mają ciernie, a niektóre rozpadają się, gdy są dmuchane przez wiatr. Ale za każdym razem, gdy napotykasz kwiat, jesteś podekscytowana, ponieważ kochasz je wszystkie tak samo. Jesteś na tym świecie, maleńkim, cennym, rzadkim kwiatem – tłumaczyła. Włosy to kwestia genów Mama powtarzała jak zaklęcie, że prawdziwe piękno pochodzi z wnętrza , ale dobrze rozumiała, co czuje je malutka córeczka. Janelle, jako mała dziewczynka też miała mizerne włoski . Tak więc zdawała sobie...

Jeśli w dzieciństwie czuliście, że waszemu rodzeństwu więcej rzeczy uchodzi płazem, a teraz wasze dzieci oskarżają was, że jesteście milsi dla ich braci i sióstr, nie mamy dobrych wieści: coś może być na rzeczy! Socjolożka Katherine Conger z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Davis (USA) na podstawie długoterminowego badania dowodzi, że zapewnienia " kocham was tak samo " to tylko wyświechtana fraza, która nie ma wiele wspólnego z prawdą! Chcielibyście zaprotestować? Conger i jej współpracownicy przepytali 384 par rodzeństw (z różnicą wieku nie większą niż 4 lata). Pytali o to, czy w miarę dorastania czuli, że rodzice traktowali ich inaczej i czy miało to wpływ na ich samoocenę i poczucie własnej wartości. Następnie naukowcy poprosili rodziców o ich wersję historii. Pierworodne dzieci najczęściej czuły, że to ich wolą rodzice, chociażby ze względu na to, że przez pewien czas były jedyny dziećmi w rodzinie. Po pojawieniu się młodszego rodzeństwa , to starszym przypadała rola rodzinnej gwiazdy w sporcie, nauce itd. Młodszym dzieciom stawiano starsze rodzeństwo jako przykład. Nic więc dziwnego, że czuły, że otrzymują od rodziców mniej uwagi niż ich starsze rodzeństwo. Młodsi uważali, że są oceniani przez pryzmat starszych sióstr i braci i że jest to niesprawiedliwe. Odbijało się to negatywnie na ich poczuciu własnej wartości . Najbardziej zaskakujące jest jednak to, że aż 70 proc. ojców i 74 proc. matek wyznało, że rzeczywiście faworyzują jedno z dzieci! A niezależnie od tego, czy badani byli młodszym, starszym czy środkowym rodzeństwem, wszyscy czuli, że ich rodzice wyróżniają jedno z dzieci.  Odwieczna rywalizacja i zazdrość o rodzeństwo, prawda? " A kogo kochasz bardziej? " - pytają dzieci na całym świecie. "Kocham was tak samo mocno" - ja odpowiadam swoim. A jak to wygląda u was? Dzieci pytają? Wy pytaliście? Napiszcie nam o tym w...