Nawet jeśli przez całą ciążę czekałaś, aż wreszcie spojrzysz dziecku w oczy, na sali porodowej zamiast miłości do niego mogłaś poczuć tylko zmęczenie. Tak bywa. I to częściej niż mogłoby się wydawać. Wielkie uczucia rozwijają się stopniowo – czasem rzeczywiście szybko i bez problemów, ale niekiedy trzeba im trochę pomóc.
Kiedy po narodzinach noworodek leży na brzuchu mamy (według standardów okołoporodowych dobrze byłoby, aby ten kontakt „skóra do skóry” trwał nieprzerwanie przez dwie godziny po porodzie), w jej organizmie wydzielane są duże ilości oksytocyny. To bardzo ważny hormon, bo nie tylko umożliwia karmienie piersią, ale też sprzyja budowaniu więzi między mamą a dzieckiem. Nie bez przyczyny oksytocyna nazywana jest hormonem matek i zakochanych: inicjuje odczuwanie czułości i uczuć opiekuńczych. Te przyjemne emocje torują drogę miłości, jednak nie są nią samą – więcej mają wspólnego raczej z pojawiającym się zarówno u ludzi, jak i u zwierząt instynktem opieki nad potomstwem.
Zanim miłość się rozwinie, młoda mama może o wiele silniej odczuwać mniej pozytywne uczucia: smutek albo np. strach przed zmianami, jakie niesie ze sobą macierzyństwo. Taki stan ma swoją nazwę – to „baby blues” albo bardziej swojsko brzmiący „smutek trzeciego dnia” (bo często pojawia się właśnie trzy, cztery dni po porodzie). Jest zupełnie naturalny – wiele mam zmaga się z nim nawet przez cały okres połogu – i ma swoje źródło zarówno w trudnych poporodowych okolicznościach, jak i w hormonalnym chaosie, który panuje w organizmie kobiety.
W dodatku maluszek, chociaż ma rozczulające oczka i słodkie paluszki, w pierwszych tygodniach po narodzinach nie ułatwia nam nawiązania z nim relacji. Pisze o tym Gertrude Teusen, autorka książki „Pierwsze dziecko zmienia wszystko”: „Miłość to dawanie i branie, ale w pierwszych tygodniach spędzonych z dzieckiem to wyłącznie mama jest stroną dającą (...). Dopiero gdy dziecko (...) jest w stanie przekazać jakieś znaki, matki dostają 'coś w zamian' i na tej pożywce może rosnąć miłość”.
Od momentu narodzin dziecka niemal bezustannie jesteśmy narażone na „dobre rady” i „życzliwą krytykę” wszystkich wokół. To może rodzić frustrację albo poczucie winy, które nie sprzyjają więzi między mamą a dzieckiem. O wiele lepiej byłoby, gdyby młoda mama na samym początku macierzyństwa czuła akceptację i wsparcie, zwłaszcza ze strony taty dziecka. Jego stosunek do nowych obowiązków (a wcześniej – nastawienie do ciąży) ma duże znaczenie w budzeniu się miłości mamy do dziecka. Według psychologów ważne jest też, aby miała ona poczucie bezpieczeństwa, czyli wiedziała, że ma z kim i za co wychować swoje dziecko.
Wreszcie dochodzi jedna bardzo ważna, ale wstydliwie pomijana (także, a może nawet przede wszystkim przez same mamy) kwestia: nie wszystkie dzieci dają się tak samo łatwo kochać. Maluchy nerwowe albo np. trudno zasypiające mogą być trudniejsze do kochania niż słodkie bobasy jak z reklamy.
Mamy płaczących prawie na okrągło dzieci nieraz znajdują się na krawędzi szaleństwa, a nie w macierzyńskim raju. Obrazowo przedstawia to Sheila Kitzinger w książce „Płaczące niemowlę”: „Życie matki, której dziecko bezustannie płacze, przypomina wciągający w głąb rzeki wir, matka zatraca siebie, swoje potrzeby i oczekiwania w tych codziennych zmaganiach. Spada coraz niżej, aż do momentu, w którym już nic z niej nie zostanie”.
Na szczęście mama, która ma problemy z odczuwaniem miłości do własnego dziecka, nie jest bezradna: może pomóc swoim pozytywnym uczuciom. Pierwszy ważny krok naprzód może uczynić, jeśli sama sobie da prawo i do złości, i do zmęczenia – to mit, że uśmiech dziecka wynagradza matkom nieprzespane noce. Kolejne rzeczy, które warto zrobić, to przestać ukrywać przed innymi, że wszystko jest w porządku. Czasem wystarczy powiedzieć na głos to, co czujemy, aby poczuć się lepiej. Dzięki takim rozmowom można się dowiedzieć, że z podobnymi uczuciami zmagają się też inne kobiety.
I na koniec – bardzo wiele dla więzi z dzieckiem można zrobić, przebywając z nim, obserwując je, próbując zrozumieć. I mamie, i dziecku pomoże też fizyczny kontakt – codzienna bliskość naprawdę może zdziałać cuda. Pomocna jest też rozmowa z psychologiem.
ZOBACZ TEŻ: Matka Polka to jest głupia... – felieton matki
Choć kobiety są dziś silne i zaradne, nadal pragną, by ich mężczyźni rozumieli je i je wspierali. Tuż po porodzie potrzebują tego najbardziej, zwłaszcza jeśli dopada je baby blues czyli poporodowy smutek . Jak możesz pomóc mamie swojego dziecka? Zobacz także: Oko w oko z noworodkiem Nie obwiniaj jej - baby blues to nie fanaberia! Baby blues , czyli trwające do 6 tygodni poporodowe obniżenie nastroju, przytrafia się aż 80 proc. młodych mam, a więc jest czymś bardzo powszechnym. Główni winowajcy? Szalejące po porodzie hormony (są jak tsunami: trudno się im przeciwstawić), zmęczenie, ból, lęk związany z wchodzeniem w zupełnie nową rolę… Spróbuj zrozumieć Dotknięte baby bluesem mamy są smutne i rozdrażnione . Czują się zagubione, mogą sądzić, że są złymi matkami, bo nie kochają dziecka tak, jak sobie wyobrażały. Mają huśtawkę nastrojów . To wszystko jest naprawdę bardzo trudne do zniesienia. Nie bądź jak Wujek Dobra Rada Twoja ukochana nie potrzebuje teraz ekspertów, którzy sypią radami w stylu „Weź się w garść” i załamują ręce nad jej bezradnością. Nie potrzebuje krytyki ani pytań w rodzaju „Ciekawe po co kupiliśmy te wszystkie poradniki?”. Ona i tak czuje się pewnie najgorszą mamą na świecie. Dodaj jej pewności siebie. Wysłuchaj Przytul ją i pozwól jej się wygadać , a jeśli trzeba wyjęczeć, wypłakać i wykrzyczeć. Nie naciskaj jednak, jeśli nie będzie chciała powiedzieć, co czuje. Zdarza się, że młodym mamom trudno zaakceptować własne uczucia. Czasem też po prostu trudno je nazwać. Nie bierz wszystkiego do siebie Może się zdarzyć, że usłyszysz coś, czego byś nie chciał: żale, pretensje, rzeczy w rodzaju „Po co ja cię w ogóle poznałam?” czy „Sam jesteś jak dziecko!”. W emocjach mówi się różne rzeczy. Ona tak nie myśli. Pomagaj bez proszenia Świeżo...
Ciąża cię zaskoczyła. Bo trzeba jeszcze spłacić kredyt albo skończyć studia, a tu... dziecko. Jeśli wcześniej nie miałaś do czynienia z niemowlęciem , możesz też czuć lęk, czy będziesz potrafiła się nim opiekować , czy będziesz dobrą matką. Trudne uczucia mogą być tylko pierwszą reakcją na wiadomość o ciąży , z czasem ich intensywność zmaleje. Gdy poświęcisz uwagę rozwiązywaniu konkretnych problemów, stopniowo oswoisz się z nową sytuacją i zaczniesz dostrzegać jasne strony macierzyństwa. Kochanie, będziesz ojcem Twoi bliscy jeszcze nic nie wiedzą. Pełna obaw wyobrażasz sobie scenę, w której mówisz swojemu partnerowi: „ Będziemy mieli dziecko ”. Tak wiele teraz zależy od jego reakcji, od tego, czy zaakceptuje ciążę i będzie cię wspierał, otoczy czułością i troską. Jeśli tak się stanie, na pewno poczujesz się bezpieczniej, będziecie mogli wspólnie szukać najlepszych rozwiązań i podejmować ważne decyzje. Macie na to prawie 9 miesięcy . To dużo czasu, żeby sobie wszystko poukładać i przygotować się na przyjęcie dziecka. Zobacz nasz kalendarz ciąży Musisz wiedzieć, że najbliższe miesiące będą dla ciebie i twojego mężczyzny czasem przemian psychicznych. On też może teraz przeżywać różne trudne uczucia, razem będzie wam łatwiej stawić im czoła. Nie koncentrujcie się na samych trudnościach, rozmawiajcie często o jasnych stronach rodzicielstwa. Pamiętajcie – akceptacja ciąży i mającego się narodzić dziecka jest procesem. Wasze uczucia będą się zmieniały w miarę rozwoju ciąży. W tym czasie macie szansę zbudować emocjonalną więź z dzieckiem. Wiadomość o jego istnieniu jest początkiem tej więzi, a początki często bywają trudne. Doktorze, proszę mnie prowadzić Wczesna ciąża to również czas gwałtownych przemian hormonalnych, które mogą się objawiać drażliwością i chwiejnością emocjonalną. Gdy twoje...
Nie jest mi łatwo o tym pisać, choć minęło wiele lat od narodzin córki. Bo każdemu wydaje się, że przecież młoda matka nie może, co ja piszę, nie ma prawa być smutna. Bo przecież to oznacza, że nie cieszy się z dziecka, ba, może nawet żałuje, że została mamą. Bzdura! To nie takie proste. Kiedy kilka lat temu urodziłam pierwszą córeczkę, poczułam się bardzo nieszczęśliwa . Płakałam, nie miałam na nic siły, wszystko wydawało mi się bez sensu, jakby moje życie właśnie się skończyło. Dlatego, wszystkie smutne mamy , tak dobrze was rozumiem. Wasze łzy to nie lekki spadek formy, nie maluteńka chandra , którą wystarczy przeleżeć z książką w ręku. Poporodowy smutek (tzw. baby blues ) trwa dłużej, jest znacznie bardziej intensywny i czasem, niestety, może przerodzić się w depresję. Lepiej więc nie zostawiać mu wolnej ręki i nie pozwolić się rozpasać, zawładnąć sobą (a przy okazji całym otoczeniem). Tylko jak tego dokonać, kiedy brakuje sił nawet na to, by powstrzymać łzy? Posłuchaj rad, które mi pomogły. 1. Nie wierz stereotypom Pierwszy stereotyp to wizerunek Matki Boskiej i Matki Polki, która z największym poświęceniem i oddaniem, bez słowa skargi opiekuje się dzieciątkiem. Drugi stereotyp jest uwspółcześniony i przedstawia macierzyństwo jako okres szczęśliwości, spełnienia, a jednocześnie umiejętnego pogodzenia opieki nad dzieckiem i swoich życiowych planów. Wystarczy poczytać o wszystkich aktorkach lub modelkach, które są wzorowymi matkami, nadal robią karierę, mają wspaniałe ciało, wyglądają kwitnąco... Na ich tle my – zwykłe matki wypadamy, delikatnie mówiąc, blado. Pamiętaj jednak, że oba stereotypy w świecie realnym po prostu nie istnieją! Zobacz też, jak mamy z Babyonline.pl pokazują swoje ciała po ciążach i porodach 2. Nie wypieraj swoich emocji i uczuć Mamy wolą odsuwać od siebie myśli, że coś z ich psychiką...
