Co dziecko myśli, kiedy mówi...

Nie kocham cię, mamo Dosłowne tłumaczenie: Zrobiłaś coś takiego, co sprawiło mi ogromną przykrość I bez względu na to, czy była to rzecz banalna (jak np. zakaz włączenia telewizora ), czy dotyczyła niebezpiecznej zabawy (np. nie pozwoliłaś dziecku wspinać się po meblach), maluch postanowił cię za to okrutnie ukarać, bo sam czuje się fatalnie. Zamiast reagować emocjonalnie, lepiej spokojnie wytłumacz malcowi, że nie powinien tak mówić. Pokaż mu, co tak naprawdę go zdenerwowało (najczęściej to twój zakaz), wytłumacz swoje postępowanie. Dobrze też powiedzieć, że nie powinno się używać takich słów, bo można kogoś mocno zranić. Dzięki temu dziecko uczy się rozpoznawania prawdziwej przyczyny swoich uczuć i kierowania nimi. Bo ty mnie nie kochasz Dosłowne tłumaczenie: Zrób wreszcie to, czego chcę W ten sposób dziecko chce cię zmanipulować, czyli liczy na to, że tknięta wyrzutami sumienia wyrazisz wreszcie zgodę na pomalowanie kredkami wszystkich ścian w pokoju albo w drodze wyjątku pozwolisz zjeść litr lodów na jeden raz. I przyznaj sama, że czasem się na tę sztuczkę nabierasz. Może nie do tego stopnia, by od razu wręczać dziecku kredki czy kubełek lodów, ale robisz się kochająca, miła czuła. Proponujesz inną atrakcję, by tylko przekonać malca o swojej miłości. I o to mu chodziło! Zamiast jednak zmieniać zdanie, lepiej powiedz dziecku, że je kochasz i właśnie dlatego nie zawsze możesz zgodzić się na wszystkie jego zachcianki (bo bolałby je brzuszek po zjedzeniu takiej ilości lodów). Jestem głupia, Jestem brzydki, Nikt mnie nie kocha Dosłowne tłumaczenie: Ale czuję się nieszczęśliwy! Powodów, dla których dziecko czasem używa tak zaskakujących (i przerażających rodziców) stwierdzeń może być kilka. Najczęściej dziecko w ten sposób chce zwrócić na siebie uwagę mamy i taty. Ta metoda jest wyjątkowo skuteczna, bo każdy rodzic...

Nie chcesz, by twoje dziecko stało się małym skarżypytą. Boisz się, że z tego powodu nie będzie lubiane, nikt nie zechce się z nim zaprzyjaźnić, zostanie wykluczone z grupy. Taka ogromna niechęć do donosicielstwa ma w Polsce swoje uwarunkowania historycznie – tłumaczy psycholog Beata Chrzanowska-Pietraszak z Uniwersytetu dla Rodziców. Najpierw czasy zaborów, potem komunizm sprawiły, że do tej pory niemal każde opowiadanie (nawet dziecka) w formie skargi uważa się za przejaw nielojalności albo zdrady. Tymczasem na Zachodzie jest zupełnie inaczej. Skarżenie się jest traktowane bardziej naturalnie. I nikt nie uważa go za naganne. Co nie znaczy, że dziecko może przybiegać do rodziców z każdym głupstwem. Dziecko skarży się, bo czuje się bezradne Jacek mówi z płaczem mamie, że jego młodszy brat Adaś go uderzył. Takie poskarżenie się na rodzeństwo nie jest przejawem donosicielstwa, a jedynie sygnałem, że dziecko czuje się w danym momencie bezradne . – Właśnie bezradność , nieumiejętność znalezienia się w sytuacji to najczęstsze powody skarżenia – wyjaśnia psycholog. Dziecko w obliczu agresji często nie wie, co robić. No bo z jednej strony, chętnie oddałoby delikwentowi, z drugiej od rodziców wie, że nie powinno używać wobec nikogo siły. A wtedy zaczyna szukać wsparcia, kogoś, kto je poprze w konflikcie z drugim dzieckiem i dlatego biegnie do rodzica lub innej dorosłej osoby. Czytaj też: 7 sposobów na kłótliwe rodzeństwo Skarżypyta chce zwrócić na siebie uwagę Czasem jednak skarga dziecka nie wynika z bezradności. Bywa, że w ten sposób dziecko chce jedynie zwrócić na siebie uwagę. Stwierdzając „Jasiek ciągle mnie bije", chce powiedzieć: „On jest ode mnie gorszy, bo ja umiem się zachować i jestem grzeczny, a on – nie" albo: „Zobacz mamusiu, jaki jestem biedny". Może się też zdarzyć, że tak naprawdę winę ponosi nie ten, na którego...

Starszy braciszek głaszcze siostrzyczkę z taką siłą, że mała zaczyna natychmiast płakać. Młodsza córka krzyczy w złości, że mama zawsze trzyma stronę starszej. Dzieci zaczynają przepychać się i kłócić, bo każde z nich chce usiąść na twoich kolanach. Tak, jak radość, miłość, ale także złość czy gniew, zazdrość to jedno z uczuć towarzyszących człowiekowi od początku życia. Nie jest jednak (podobnie jak inne emocje) czymś niewłaściwym, złe mogą być jedynie sposoby jej okazywania. Zazdrość między rodzeństwem - to normalne Zazdrosne bywają starsze dzieci o młodsze i maluchy o starszaki. Nie spodziewaj się zatem po swoim 3-latku, że od razu przyjmie nowo narodzoną siostrzyczkę z wielką miłością i nigdy nie będzie miał ochoty jej uszczypnąć. Kilkulatek z pewnością nie raz poczuje ukłucie zazdrości na widok małej przy twojej piersi czy zwykłych rytuałów przewijania, kołysania do snu. Podobnie młodsze dziecko może być zazdrosne, gdy ze starszym wybierzesz się do kina czy teatru albo pochwalisz go za pięknie napisane pierwsze litery. Kto jest ważniejszy w rodzeństwie Widząc objawy zazdrości u swych dzieci, przede wszystkim nie obwiniaj siebie. To nieprawda, że faworyzujesz jedno z nich, bo więcej spędzasz z nim czasu. Pamiętaj, że „sprawiedliwie” nie zawsze oznacza „po równo”. Każdy maluch z racji swojego wieku, temperamentu, zainteresowań, a także konkretnej sytuacji (np. choroby) potrzebuje innej dawki pieszczot, różnego czasu wspólnie spędzanego, odmiennych prezentów. Dlatego nie daj się wciągnąć w machinę oskarżeń dziecka: „Bo mama kocha mnie mniej”, tylko postępuj zgodnie z tym, co uważasz w danym momencie za słuszne. Póki malec swą zazdrość będzie wyrażał w sposób bezpieczny (np. kilkulatek zacznie demonstracyjnie kłaść się na przewijaku, żądając smoczka przed snem czy większej dawki pieszczot), nie ma powodów do...