Przysięgam, moje dzieci mają zdolność echolokacji. Niemożliwe przecież, by przemierzając salon z prędkością Zygzaka McQuinna były w stanie omijać wszystkie zabawki na podłodze, posługując się wyłącznie wzrokiem.
Inna rzecz, że rozrzucają je z taką samą prędkością. Sprzątają za to niczym Złomek. Nawet zrobiliśmy pudła w różnych kolorach: fioletowe na klocki, zielone na resoraki, niebieskie na tory wyścigowe. Wszystko tak, jak zalecają sztaby psychologów pracujące nad scenariuszem Franklina. I co?
– Mamo, czy mogę zostawić tę superwyrzutnię rakietową? – słyszę głosik pięcioletniego Dominika, który pół godziny ślęczał nad budowlą z klocków. Jak ja mam kazać mu ją rozłożyć? A co na to Maria Montessori? Wprawdzie nie była autorką żadnego scenariusza, ale wymyśliła cudowny sposób postępowania z dziećmi: bez kar, bez nagród, bez przymusu. – Możesz, oczywiście. Jutro poskładasz.
Chwila spokoju, a tu nagle dziwny dźwięk. Jakby rozsypały się koraliki. O, teraz charakterystyczne łup i beee! To półtoraroczny Ignaś walnął w coś głową. Cóż, tym czymś była pewnie piąstka Dominika. Wchodzę do pokoju synów. Aha. To nie były koraliki, tylko superwyrzutnia z klocków. Dominik tak się zapowietrzył, że wygląda jak Clark Kent. Brakuje mu tylko szafirowego trykotu z czerwoną literką S na żółtym tle. Co tam było w tej książce o słuchaniu dzieci? A, już wiem. Mam go wysłuchać i zrozumieć.
– Bo, bo, bo on mi zepsuł wyrzutnię... – Może zbudujesz drugą – radzę. A miałam wysłuchać i zrozumieć. – Nie chcę drugieeeeeej! – No i masz: płacze. To dlatego, że go nie wysłuchałam. – Bardzo kochałeś swoją wyrzutnię – plotę i kiwam głową z akceptacją dla dziwnych uczuć syna, które sama mu wmawiam. – Taaak, była piękna – Dominik, o dziwo, uznaje moją teorię, przytula się i szlocha. – Musisz go ukarać! – po żałobie czas na zemstę. – Kogo? – robię się czujna. – Ignacego. To on zepsuł mi moją robociznę. – Robociznę? – z trudem wstrzymuję uśmiech. – Myślę, że sam go już ukarałeś. Popatrz jakiego ma guza. – Pokaż, Ignasiu – potrzeba wendety przeradza się w ciekawość. Ale Ignaś już stracił ufność, więc bierze nogi za pas.
Wtedy właśnie ujawnia się zdolność echolokacji moich synów. No bo, na litość boską, jak można lawirować między milionem klocków z prędkością światła i mijać je, na lakier, ale mijać. A ja myślałam, że tylko Zygzak McQuinn potrafi takie rzeczy.
Felieton nagrodzony w „Twoim Dziecku” nr 1/2014
Zobacz zasady Konkursu na Felieton w miesięczniku „Twoje Dziecko”
Bloga Asi można czytać na kilka sposobów. Praktyczny – kiedy szukamy fajnego pomysłu na prezent: wtedy przydają się filtr: prezenty według budżetu (prezenty do 50 zł, do 100 zł itd). Rekreacyjny – kiedy po prostu mamy ochotę na przejrzenie czegoś oryginalnego i fajnego: blog Asi podpada pod oba te określenia. I najlepszy sposób, mój ulubiony – marzeniowy : kiedy po paskudnym dniu chcemy poprawić sobie humor i znaleźć coś ekstra… dla siebie. Na bloga Prezentujeprezenty.pl trafiłam przez inną zaprzyjaźnioną z Babyonline blogerkę, Hanię Kozłowską z Haart.pl (Czytaj rozmowę z Hanią ), która zachęciła mnie do kontaktu z Asią słowami: „Na samą myśl o spotkaniu z nią tupię nogami, bo wiem, że bez względu na to, o czym będziemy rozmawiać, to będzie fajnie. A jej blog – świetny: sama skorzystałam z jej pomysłów". Dokładnie to samo o Asi mogę powiedzieć teraz ja: to mądra, ciekawa i inspirująca optymistka. Zresztą – chyba to widać w naszej rozmowie… Lubisz dawać prezenty? Uwielbiam! Wiem, że to jest dziwne hobby, ale ja naprawdę lubię wyszukiwać fajne prezenty i dawać je. Daję z wielkich okazji i bez okazji. Teraz, kiedy jesteśmy przed Świętami, mam listę chyba 15 osób, dla których muszę wymyślić coś fajnego, ale jak się tak nad tym zastanawiam, to chyba jeszcze bardziej lubię dawać prezenty bez okazji, bo są niewymuszone, dawane nie dlatego, że ktoś ma imieniny czy urodziny, tylko dlatego, że ktoś o kimś pomyślał i chciał mu sprawić przyjemność. A dostawać też lubisz? Och, no pewnie. Często sama sobie robię prezenty, ale oczywiście też dostaję, choć kupowanie prezentów dla mnie czasem jest wyzwaniem. Z jednej strony jestem łatwa prezentowo, no bo przecież piszę bloga o prezentach, na którym często wspominam, co bym chciała dostać, ale z drugiej strony jestem prezentowo bardzo trudna: bo kocham...
Mój, na przykład, urodził się niebieskawy. W związku z tym poczułam potrzebę rozprawienia się z mitami wczesnego macierzyństwa. Największa bzdura o porodzie to zachwyty nad mistycyzmem tego wydarzenia. Że to niesamowite, jedyne w swoim rodzaju, piękne doświadczenie. Prawda to, jeśli ktoś uważa za mistyczną sytuację, gdy kobieta leży pół nocy (a często dłużej) z nagim łonem, wystawiona na widok zaglądającego do niej czasem personelu oddziału porodowego. I boli ją nie do wytrzymania. I wygląda jak siedem nieszczęść. A na koniec zszywają jej na żywca krocze po psiknięciu środkiem, który jest znieczulający tylko z nazwy. I czuje każde wbicie igły w tak wrażliwą część ciała oraz przewlekanie przez nie każdej nitki. Rzeczywiście, mistyczne... Po porodzie czas na powrót do domu i rozpoczęcie z nowym członkiem rodziny życia usłanego pieluchami. Cyc-kupa-rzyg-sik – tak w skrócie można określić zajęcia młodego człowieka w pierwszych miesiącach życia. Snu nie uwzględniłam, bo mój synek do śpiochów nie należał od początku. Efektem było to, że na początku co najmniej do południa (a nierzadko i dłużej) chodziłam po domu w piżamie z małą przyssawką przy piersi. Bo ssać mógł bez końca. Kolej na seks... Zaraz po porodzie nie pojawia się ochota na konsumpcję (zwłaszcza u kobiet), bo przemęczenie, bo nowe wrażenia, obowiązki i w ogóle nie ma do tego głowy. Guzik prawda. My z mężem cierpieliśmy katusze. Pierwsze moje pytanie do lekarza na kontroli poporodowej brzmiało: "Czy już możemy?". Na koniec o powrocie do formy. Gdzie te matki, które dając wysysać się dziecku z mleka, minerałów i witamin, błyskawicznie odzyskują figurę sprzed ciąży? No pytam ja się! Karmiłam synka piersią rok, a figurę w miarę zadowalającą odzyskałam dopiero, gdy zaczął się on przemieszczać po mieszkaniu z przeważnie zawrotną prędkością. Nadmienię, że przez cały...
Na imieninach u cioci Jadzi zebrała się cała rodzina. Wszyscy z zainteresowaniem oglądali naszego półtorarocznego jedynaka Ignasia. – Jaki słodziak – zachwycała się ciocia Jadzia. – Podobny do tatusia. I pewnie taki zdolny jak tatuś. Na pewno gdy dorośnie, będzie architektem. Ignasiu, zbudujemy zamek z klocków? Ignaś nie był zainteresowany budowaniem, tylko rzucaniem. Złapał do rączki największy klocek i rzucił nim cioci Jadzi prosto w nos. – Widzisz, Jadziu, Ignaś nie chce być architektem – przekonywał wujek Marek. – Wyrośnie z niego elektryk. Dziecko nie może oczu oderwać od telewizora. Masz pilocika, pobaw się. Ignaś obejrzał pilota i zaczął z zapałem przerzucać kanały. Nieoczekiwanie z ekranu zaryczał dinozaur. Ignaś skrzywił się, a potem rozpłakał tak głośno, że wszyscy umilkli. – Wiem, Ignasiu, ty nie chcesz być ani architektem, ani elektrykiem, tylko lekarzem – niespodziewanie zagadnęła do maluszka babcia. – Żeby leczyć całą rodzinę, a w pierwszej kolejności babcię, która ma mnóstwo chorób: nadciśnienie, bóle kręgosłupa i ciągłe migreny. Ignasiu, będziesz lekarzem? Masz tu łyżeczkę, włożysz babci do buzi i obejrzysz migdałki… Ignaś złapał łyżeczkę i zaczął nią głośno uderzać o blat stołu. Migreny babci powróciły. Łyżeczka trafiła na szklankę, która rozbiła się w drobny mak. Ignaś znowu się skrzywił i znowu zaczął głośno płakać. Wzięłam mojego skarbusia na kolana i próbowałam go uspokoić. – Kochani – musiałam w końcu zabrać głos. – Nieważne, kim będzie nasz Ignaś. Może być, kim tylko zechce, byleby był szczęśliwy i zadowolony. O niczym innym nie marzę. Ignaś się rozpromienił, a cała rodzina jakby uspokoiła. – I nie planujmy mu życia, bo tak mądre dziecko spokojnie pokieruje nim samo – przekonywałam. Do domu jechaliśmy taksówką. Utrudzony planami rodziny Ignaś...
