Spodziewałam się raczej samotnego życia, bo miałam tylko córkę. A w ostatnie Święta Bożego Narodzenia przy stole wigilijnym zasiadłam z Julią, Markiem i ich dziećmi, Kasią z mężem Jackiem i córeczkami, rodzicami Marka, moją mamą i dość liczną rodziną Jacka. Wszystko zaczęło się, gdy moja córka poszła do przedszkola. Jesień 1973 roku Pewnego dnia w przedszkolnej szatni Julka spojrzała na mnie błagalnie. – Mamo, czy Kasia może do nas pójść? – spytała, wskazując drobną blondyneczkę, która stała obok w towarzystwie postawnej kobiety. – Jasne, że tak, jeśli tylko mama Kasi pozwoli? – odparłam i spojrzałam w ich stronę. Chyba mam omamy wzrokowe , albo czytam za dużo książek – pomyślałam. Jakbym widziała oberżystkę i Kozetę z "Nędzników"! Dziewczynka wyraźnie bała się matki . A ta mama! Wiek trudny do określenia, cera szara, mina skrzywiona, żałosny widok! – Mieszkam tuż obok – zachęciłam. – Może Kasia pójdzie do nas, a potem przyjdzie pani po córeczkę? – Za to my mieszkamy daleko – zacharczała dama głosem przepalonym i mocno "wczorajszym". – Niech ją pani odwiezie wieczorem taksówką! – Nie mam na taksówki – oświadczyłam. – To może pani wejdzie do nas na herbatę? Dziewczynki pobawią się chociaż chwilę – zaproponowałam. Miałam w domu dwa kotlety mielone, więc dałam obiad tylko dziewczynkom, a dla nas zaproponowałam kawę. – Po turecku i mocną – zażyczyła sobie Barbara, już mówiąc mi po imieniu, po czym zapaliła. Na moją uwagę, że u mnie się nie pali , a już na pewno nie w obecności dzieci, odparła, że "z dzieciakami nie ma się co cackać". "Ale się wpakowałam" – wściekłam się w duchu. Na diabła mi taka znajomość? Natomiast dziewczynki były uszczęśliwione . W pokoiku Julki, z dala od matczynego spojrzenia, Kasia rozkwitła! Śliczne dziecko. Nie mogłam pojąć, jakim cudem takiej...
Rzucamy je w zdenerwowaniu, bez zastanowienia albo w przekonaniu, że są skuteczne. Nawet gdy działają na krótką metę, to w gruncie rzeczy przynoszą więcej szkód niż pożytku . 1. Już cię nie kocham (nie lubię) Nigdy, przenigdy tego nie mów! Nawet w żartach. Rodzice są od tego, żeby kochać dzieci bez względu na wszystko. To absolutna podstawa wychowania ! Takie zdania zapisują się głęboko w świadomości - mogą siać spustoszenie w dziecięcej psychice i ranić jeszcze wiele lat po tym, jak dziecko przestanie być dzieckiem. 2. Pójdę sobie i nie wrócę Albo inna odmiana tego zdania: „Oddam cię komuś, jak będziesz niegrzeczny”. Te słowa odbierają niezbędne dla prawidłowego rozwoju poczucie bezpieczeństwa i zaufania do rodziców. Absolutnie zakazane. Jeśli dziecko cię rozzłościło, lepiej powiedzieć mu o swoich uczuciach, a nie straszyć, np.: „Bardzo rozzłościło mnie to, że wyrzuciłeś z szafy wszystkie ubrania. Proszę, żebyś teraz pochował je na miejsce”. Zobacz też: 10 głupot, które mówimy do dzieci 3. Zobacz, mama przez ciebie płacze... ...albo „Dostanę przez ciebie zawału” lub jeszcze inaczej: „Do grobu mnie wpędzisz”. Rodzice często próbują wymusić posłuszeństwo, wzbudzając poczucie winy . To może niekorzystnie wpłynąć na rozwój dziecka, które na ogół i tak robi swoje, ale jednocześnie czuje się odpowiedzialne za zdrowie i samopoczucie rodziców i obwinia siebie, gdy przydarza im się coś złego. Jesteś dorosła i dziecko nie jest odpowiedzialne za twoje uczucia. 4. Tata jest egoistą... ... nic go nie obchodzi, jest niedobry itd. Albo ta sama wersja z mamą. Konflikty z partnerem załatwiaj z... partnerem. Nie mieszaj do tego dziecka. Ono potrzebuje mieć pozytywny obraz obojga rodziców i przekonanie, że jest przez nich kochane. 5. Dlaczego nie możesz być taki jak siostra (brat)? Wszelkie porównania między...
