„Aby dziecko mogło zachowywać się lepiej, potrzebuje tyle samo empatii i wsparcia, co osoba w depresji, choć tego typu zachowania zwykle nie zachęcają nas do bycia empatycznym” – twierdzi Dave Anderson, psycholog z Child Mind Institute w Nowym Jorku.
Istnieje przekonanie, że złe zachowanie dziecka odzwierciedla jego kiepskie wychowanie, a w rzeczywistości może ono wynikać z pewnych problemów natury biologicznej. W takich przypadkach typowe reakcje rodziców mogą nie przynieść pożądanych rezultatów, czyli poprawy zachowania malca.
Pediatrzy pod kierownictwem Michaela F. Lorbera przeprowadzili badanie, w którym przyjrzeli się 477 dzieciom w wieku od 6 do 24 miesięcy. Ich matki miały notować, jak często maluchy wykazywały się negatywnym zachowaniem, łącznie z biciem, gryzieniem i kopaniem. Wyniki obserwacji opublikowano na łamach Journal of Pediatrics. Okazało się, że tego typu zachowania były dość powszechne, w dodatku nasilały się wraz z wiekiem, a punkt kulminacyjny następował zwykle u dwulatków.
Na tej podstawie naukowcy polecili pediatrom, by uspokajali rodziców, martwiących się niewłaściwym zachowaniem swoich dzieci. Zaznaczali jednak, że tego typu wybuchy agresji powinny być od początku zmieniane. Rodzice powinni ustalać jasne granice i reagować w odpowiedni sposób. Zamiast karać jednak dziecko wrzaskiem, gniewem lub klapsem, lepiej odwrócić jego uwagę i nakierować ją na coś zupełnie innego.
Naukowcy podkreślają, że wybuchy agresji to typowe zachowanie u najmłodszych, jednak u niektórych dzieci zdarzają się one wyjątkowo często i są bardziej nasilone. Wówczas potrzebna jest inna forma pomocy, takie problemy z zachowaniem mogą utrzymywać się dłużej, nawet u starszych dzieci.
Jeśli wybuchy agresji u dziecka zdarzają się codziennie i nie wynikają z żadnych problemów fizycznych, nie są oznaką bólu albo upośledzenia słuchu lub mowy, mogą świadczyć o zaburzeniach rozwoju. Zwykły napad złości od zaburzenia różni się częstotliwością, intensywnością i czasem trwania danego zachowania.
Rodzice instynktownie reagują krzykiem na złe zachowanie dziecka, ale to nie działa. Dr Anderson zwraca uwagę na pewną istotną rzecz. Czy w terapii dla par mówi się, że jedno z partnerów powinno krzyczeć na drugie w celu wyegzekwowania jakiegoś zachowania? Albo czy szefom wpaja się, że lepszą wydajność pracowników osiągną, krzycząc na nich? Oczywiście, że nie. Podobnie takie zachowanie rodziców w stosunku do dzieci nie jest właściwe i skuteczne.
Zobacz też: Gdy przedszkole staje się ringiem, czyli sposoby na dziecięcą agresję
Według specjalistów ważne jest, by dziecko miało jasne zasady, jakie zachowanie jest akceptowane i pożądane, a jakie nie. Najlepiej najpierw wytłumaczyć dziecku, czego się od niego oczekuje, zamiast denerwować się, gdy postąpiło ono niewłaściwie, a tak naprawdę nie miało wytyczonych żadnych granic.
Drobne przewinienia dzieci warto ignorować, wówczas nie będą one dla nich tak atrakcyjne, bo nie spowodują skupienia uwagi rodzica. Zamiast karać dzieci w nieskończoność za podobne przewinienia, a następnie przywracać utracone przywileje, lepiej jest stosować przemyślane konsekwencje danego zachowania. Muszą one być z nim spójne i wykonane odpowiednio szybko, by dziecko rozumiało związek przyczynowo-skutkowy. Warto też podkreślić, jakiego zachowania w podobnej sytuacji oczekuje się od dziecka w przyszłości. Lepiej też poczekać, aż dziecko ochłonie, niż karać je w chwili, gdy jest wzburzone.
Jeśli podejrzewasz, że dziecko może mieć poważne problemy z zachowaniem, udaj się do specjalisty zdrowia psychicznego. Wielokrotnie rodzice ignorują zbyt długo agresję u dziecka, a jeśli okaże się, że jest to problem, który faktycznie wymaga leczenia, wówczas im szybciej się ono rozpocznie, tym lepiej.
Źródło: nytimes.com
Złe zachowanie dziecka nie wynika z jego złego charakteru. Dzieci są czasem niegrzeczne , bo w ten sposób wyrażają swoje zdanie, buntują się , chcą postawić na swoim albo zwrócić na siebie uwagę. Sprawdź, co sprawi, że dziecko stanie się grzeczniejsze (bo musisz pamiętać, że idealnie grzecznych dzieci nie ma). 1. Jasne zasady Dziecko musi wiedzieć, co wolno, a czego nie. Dzięki temu czuje się w świecie bezpieczniej. Zasady nie mogą się zmieniać z dnia na dzień, w zależności od tego, w jakiej jesteśmy formie albo ile czasu możemy w danym momencie poświecić dziecku. Jeśli nie wolno oglądać filmów dla dorosłych, bić, kopać, niszczyć i spędzać całego dnia przed telewizorem, to nie wolno i już. Czytaj też: Co robić, by dzieci nas słuchały 2. Dzienny „rozkład jazdy” W miarę stałe pory posiłków, kąpieli, gaszenia światła itd. oraz znajome rytuały (np. czytanie bajki przed snem) są ważne nie tylko dla niemowlaków. Także przedszkolaki wolą, gdy w ich życiu panuje porządek (nie mylić z wojskowym drylem), bo w chaosie się gubią i nie czują bezpiecznie. Można pójść w ślady Superniani i spisać plan dnia na kartce lub tablicy. Słowa można zastąpić obrazkami. 3. Nagrody Nagrodą może być jakiś drobiazg (np. naklejka), pochwała , wspólna zabawa albo po prostu nasza uwaga (na ogół poświęcamy ją dzieciom, gdy są niegrzeczne i tym samym wzmacniamy złe zachowania). Sprawdź: Jak karać dziecko? 4. Konsekwencje Dziecko powinno wiedzieć, jakie konsekwencje poniesie, jeśli nie zrobi tego, o co je prosimy. Najlepiej, jeśli wynikają z sytuacji (np., jeśli dziecko nie posprząta zabawek, nie zdąży obejrzeć bajki). 5. Umowa Jeśli dziecko ma z czymś wyjątkowo duży problem, np. nie szanuje zabawek , można z nim spisać umowę . Kilkulatki lubią być traktowane poważnie, więc obie strony muszą...
Dwulatek potrafi być trudnym dzieckiem. Wybuchy złości, ośli upór, częste protesty, a nawet ataki agresji potrafią każdego rodzica wyprowadzić z równowagi. Okazuje się, że od tego, jak będziesz reagować w trudnych sytuacjach, zależy to, czy twój syna nauczy się radzić sobie z negatywnymi emocjami. Przepracujcie złość i strach Zamiast karać złość i frustracje syna bądź wyrozumiała i postaraj się dziecko zrozumieć . Jeśli tego nie zrobisz, twój syn nauczy się w przyszłości internalizować uczucia i odczucia. Oznacza to przyjmowanie za własne cudzych postaw, poglądów i wartości. A to może rodzić w dorosłym życiu wewnętrzne konflikty i problemy emocjonalne. Dwa sposoby reagowania Naukowcy przebadali wpływ na dzieci w wieku 33 miesięcy dwóch rodzajów reakcji rodziców. Pierwsza reakcja polegała na umniejszaniu emocji i uczuć dziecka , np. poprzez mówienie "Nie zachowuj się jak małe dziecko". Drugim typem reakcji było karanie za niepożądane zachowanie poprzez wysłanie do malca pokoju, aby tam się wypłakał lub "przemyślał" swoje zachowanie. Pół roku później przepytano rodziców, jak obecnie zachowują się ich dzieci i jakie problemy wychowawcze stwarzają. Kara za emocje szkodzi Okazało się, że rodzice karzący dzieci za ich strach czy frustrację zgłaszali, że ich pociechy są niespokojne i wycofane . Szczególnie dotyczyło to chłopców, którzy wcześniej mieli skłonność do negatywnych emocji. Karanie chłopców za nie sprawia, że uczą się je ukrywać. A ukrywanie ich budzi w nich niepokój i lęk. Boją się, że gdy okażą złość lub lęk, spotkają się z przykrymi konsekwencjami. Czas zmienić podejście do synów W naszej kulturze płaczący mężczyzna uważany jest za słabego . Uważa się, że prawdziwy facet powinien panować nad sobą i swoimi emocjami. Emocjonalne są przecież kobiety, nie mężczyźni... Ale takie...
Mój 2,5-letni synek, gdy jest w złym humorze, wpada w wściekłość. Gryzie, bije z całej siły i wrzeszczy. To samo dzieje się w piaskownicy, gdy inne dziecko nie chce mu oddać swojej zabawki. Boję się, że wychowuję małego potwora. Sylwia S. z Warszawy Dlaczego dziecko jest agresywne? Przyczyn agresji u dziecka jest wiele i nie zawsze są one być oczywiste dla jego rodziców. Najczęstsze to: 1. Nieumiejętność radzenia sobie z emocjami Kilkulatek nie rozumie i nie umie opanować złych emocji, nie radzi sobie z przeciwnościami, nie potrafi jeszcze żyć w grupie – taką wiedzę zdobędzie dopiero z czasem. Frustrację wywołują w nim również stawiane mu ograniczenia. Dążąc do własnej niezależności i jednocześnie nieustannie słysząc zakazy i nakazy, którym musi się podporządkować, malec denerwuje się i wyraża to w sposób agresywny. 2. Zaburzenia rytmu dnia W życiu dziecka niezwykle ważny jest rytm dnia - o stałej porze bawi się, je, idzie spać. Wszelkie zakłócenia tego rytmu, czyli na przykład brak popołudniowej drzemki, głód z powodu opóźnionego obiadu i inne niezaspokojone potrzeby dziecka, mogą być źródłem nerwów. Także złe samopoczucie, będące często zwiastunem choroby, może wywołać agresję. 3. Nieodpowiednie wzorce zachowań Jeśli rodzice, inni dorośli lub rówieśnicy zachowują się agresywnie, arogancko i wybuchowo, dziecko najprawdopodobniej będzie ich naśladować. Przyjrzyj się zachowaniu swojemu i taty dziecka - może nieświadomie wy wprowadzacie nerwową atmosferę? 4. Błędy rodziców Czasami przyczyną agresji u dziecka są błędy w wychowaniu – zakazy i uniemożliwienie dziecku podejmowania samodzielnych decyzji lub wręcz przeciwnie — pozwalanie na zbyt wiele. Jeśli z kolei będziemy poświęcać maluchowi za mało czasu, bardzo prawdopodobne, że agresją spróbuje on zwrócić na siebie uwagę rodziców....
