Agresja – tego małe dzieci nie zapominają!

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 13.0px} span.s1 {font-kerning: none} Dzieci bywają nieznośne – takie ich prawo. Ale nawet gdy doprowadzą rodzica do białej gorączki, dawanie klapsów nie ma wiele sensu . Lekcja, którą zapamięta dziecko to „mama była tak wściekła, że mnie uderzyła”, zamiast „nie mogę się zachowywać niegrzecznie, bo spotka mnie kara”. Badania mówią wręcz, że bicie dziecka przynosi więcej szkody niż pożytku – wzmaga agresję, może prowadzić do zaburzeń psychicznych i niespołecznych zachowań. Nie wspominając o tym, że jest prawnie zabronione w naszym kraju. Karę można wymierzyć dziecku w inny sposób. Nie ma to nic wspólnego z bezstresowym wychowaniem ani przyzwalaniem na każde zachowanie dziecka. To sprawdzone rodzicielskie sposoby na przywrócenie spokoju.  Sposób 1: zabierz dziecko na bok Gdy dziecko zaczyna zachowywać się w sposób, na który się nie godzisz, odetnij je od sytuacji. Jeżeli np. sypie dzieciom piaskiem w oczy, odciągnij je na bok i stanowczym, spokojnym tonem każ mu się uspokoić. Nerwy rodzica raczej dodatkowo nakręcą dziecko. Możecie posiedzieć razem, dopóki nie będzie gotowe wrócić do zabawy. Sposób 2: system ostrzeżeń i konsekwencji Ostrzeż dziecko, że spotka je kara, jeżeli nie zrobi tego, o co je prosisz. Musisz być bardzo konsekwentna. Zapowiedz dziecku, że np. jeżeli nie posprząta zabawek w pokoju, odwołasz planowaną wizytę u koleżanki. Daj dziecku konkretną ilość czasu na wykonanie zadania (np. 10 minut albo „zanim policzę do 10”), a jeżeli go nie wykona, dotrzymaj słowa i ukarz je w taki sposób, jak zapowiadałaś.  Sposób 3: zabierz zabawkę, która wywołuje konflikt To dobry...

Dzieci się bawią, spędzając tak niemal cały swój czas, bo... to przyjemne. Ale czy wiesz, co tak naprawdę robi dziecko absolutnie pochłonięte zabawą, zaangażowane w nią całym sobą? Wykonuje wielką pracę, używając wszystkich swoich zmysłów - przekonuje nasz ekspert, prof. Edyta Gruszczyk-Kolczyńska, pedagog z Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. Czego uczy się dziecko podczas zabawy? Układając klocki, staje się małym konstruktorem, rysując lub grając na instrumentach, jest artystą. Zabawa przedmiotami, które jeżdżą, pozwala dziecku lepiej orientować się w przestrzeni, a bawiąc się lalą lub misiem, odkrywa, jak funkcjonuje świat dorosłych. Właśnie w ten sposób już od urodzenia zdobywa umiejętności, które są mu niezbędne w całym życiu. – Jest wiele dowodów na to, że w trakcie zabawy dziecko intensywnie się uczy. Co więcej, uczy się tego, co na danym etapie rozwoju jest mu najbardziej potrzebne – mówi prof. Edyta Gruszczyk-Kolczyńska. Zobacz też: Co powinien umieć dwulatek - test Jakich zabawek potrzebuje dziecko? Oczywiste jest to, że do zabawy potrzeba dziecku przedmiotów, czyli... zabawek. Bawiąc się, dziecko uczy się skupiać na nich uwagę, rozwija umiejętność panowania nad światem rzeczy. Nie jest jednak wszystko jedno, jakie one są. Zabawki powinny być dobrane do wieku dziecka – zbyt skomplikowaną zabawką dziecko się nie zainteresuje, podobnie jak zbyt prostą. Z dopasowaniem do wieku związane jest też bezpieczeństwo. Rocznemu dziecku, które ma niezwykle sprawne paluszki, nie możesz dać zabawki łatwej do samodzielnego rozkręcenia na groźne po połknięciu elementy. Dla niemowlaka zaś nie nadaje się pluszak, z którego wychodzi futerko lub odpadają mu oczka. Zabawki powinny być też na tyle nieskomplikowane, by pobudzać wyobraźnię. – Najważniejsze jest to, co dziecko może zrobić z zabawką, do czego jej użyć, a...

Jesteśmy serwisem dla rodziców. Codziennie wspieramy was w wychowywaniu dzieci, w ich pielęgnacji, żywieniu, dbaniu o ich zdrowie. Towarzyszymy wam w trakcie ciąży, pomagamy przygotować się do porodu. Jesteśmy z wami w trudnych chwilach i leży nam na sercu dobro waszych dzieci i was, rodziców. Nie zawsze się zgadzamy z tym, co piszecie w komentarzach pod naszymi artykułami i wy nie zawsze zgadzacie się z tym, co piszemy my. To naturalne – ilu rodziców, tyle dróg i wyborów. Jest jednak coś, co jest dla nas wszystkich święte, bez względu na różnice między nami. Dobro dziecka . Jego prawa. Szacunek, który mu się należy. W tym świetle elaborat Łukasza Warzechy, publicysty tygodnika "Do Rzeczy" i Polskiego Radia 24, opublikowany w TVP Tygodniku, aż prosi się o zabranie głosu i głośny sprzeciw. Protestuje Komitet Ochrony Praw Dziecka, zabrała głos Agnieszka Stein, do dyskusji włącza się coraz więcej osób. A ja myślę sobie, że najlepiej byłoby nie napisać na ten temat nic. Przemilczeć, skoro przegapić się nie udało. Uznać, że tego kuriozalnego tekstu nie ma, że ludzie, którym daje się przestrzeń do wyrażania swoich poglądów, nie piszą takich bredni. Nie komentować, nie puszczać w świat, nie szerzyć złego słowa. Dlaczego? Boję się, że na 100 osób, które przeczytają o tym, że wychowanie dziecka wymaga przemocy, znajdzie się 40 (47,6 proc. Polaków popiera bicie dzieci , jak wynika z sondażu SW Research dla rp.pl), które znajdą w tych słowach potwierdzenie dla tego, co w ich duszach gra. Przyzwolenie. Zapali im się światełko w głowach: mądry człowiek, w mediach się wypowiada, musi wiedzieć, co mówi. Problem z tego typu opiniami jest taki, że chce się zawołać głośno: "Serio?! Nie zgadzam się!" A w ten sposób wspieramy osoby, które je głoszą, dajemy im rozgłos, 5 minut chwały, uwagę. Jeśli ktoś, tak jak Łukasz Warzecha, pisze, że...