Marcin Prokop, prezenter telewizyjny wydał swoją pierwszą książkę dla dzieci „Jego wysokość Longin”. Jej bohater wychował się w starej kamienicy na Pradze, miał pokój wielkości przedziału w pociągu PKP a jedną z atrakcji było dla niego chodzenie do sąsiedniego bloku i jeżdżenie windą na 10. piętro.
„Po pierwsze moja córka zaczęła dopytywać o moje dzieciństwo. Słuchając tych opowieści patrzyła na mnie wielkimi oczami. Dziwiła się dlaczego nie wyjeżdżaliśmy na wakacje za granicę. Zacząłem jej tłumaczyć, że taki był pan w ciemnych okularach co nie wydawał paszportów i że w sklepach były tylko gołe haki i ocet na półkach. Widziałem, że dla Zosi to czarna magia. Pomyślałem wtedy, że może warto dzieciakom z jej pokolenia opowiedzieć te historie. Po drugie, przeglądając stare zdjęcia, złapałem się na tym, że choć wydaje mi się, że nie jestem sentymentalny, to ta przeszłość ciągle do mnie mówi. Pamiętam tego małego Marcinka w źle ostrzyżonych włosach i ortalionowym dresie”.
O tym, że zawsze był tak długi, że nie mieścił się w wózku i komu sprzedawał kulki z czerstwego pieczywa jako witaminizowany ekopokarm dla łabędzi i wiele innych ciekawych anegdot z życia gwiazdy można przeczytać w najnowszym dwutygodniku „Flesz” [nr 23/82/17 listopada 2014].
Czytaj także: Dlaczego trzeba spieszyć się z zakupem książek dla dziecka.
Zamiast kwiatka - doceń mnie! Mottem mojego felietonu będzie cytat mojej ulubionej trenerki rozwoju osobistego kobiet, coacha Marty Kaim, która apeluje: " Dbaj o siebie, bo nikt nie zrobi tego za Ciebie" . Kaim jest autorką programu dla kobiet: "Jesteś ważna" i wierzy w kobiety i ich wewnętrzną siłę. Dlatego wspiera je, inspiruje i motywuje. Wiele z nas, kobiet bardzo często zbyt łatwo zatraca się z miłości, oddania, poczucia obowiązkowości. Chcemy być, jeśli nie perfekcyjne, to wystarczająco dobre; w pracy, w domu. Dążymy do udanego związku . Chcemy być cudownymi matkami dla swoich dzieci. Perfekcyjnymi paniami domu . Ale doba ma tylko 24 godziny. A my mamy tysiące spraw do załatwienia. Patrz moja lista spraw do załatwienia z kalendarza podczas jednego dnia urlopu: "Kupić Olafowi nowe kapcie do przedszkola, Eryniowi kupić wiosenne buty, zapisać Alka do alergologa, wizyta z Luną u weterynarza na USG, szczepienie Erynia, wizyta kontrolna Olafa u dentysty, dorobić klucz do furtki dla niani, zadzwonić do logopedy Olafa." Najczęściej robiąc ich research wykreślamy te z końca listy, czyli sprawy związane z nami. My kobiety często tak mamy. Najbardziej na to cierpią młode mamy. Niewyspane, zmęczone, z podkrążonymi oczami i włosami spiętymi w kucyka od trzech dni, chodzące w dresach przez pół dnia z niemowlakami przyssanymi do piersi. Jak zaprogramowane roboty nastawione na obsługę ukochanego maluszka. Noszą, przewijają, tulą najczęściej z drugim starszym rodzeństwem u boku, które równie często się czegoś domaga. Dlatego do nich apeluję i proszę, by zatrzymały się, choć na chwilę i pomyślały o sobie. Świat się nie zwali – uwierzcie mi - jeśli cała ta lista spraw nie zostanie wykonana na czas. I żeby wzmocnić siłę tych słów posłużę się autorytetem. Marta Kaim, autorka książki: "Jesteś ważna. Czas, emocje i Ty" wierzy w kobiety i ich wewnętrzną...
Proszę wytłumaczyć, kim jest trener parentingowy? W czym może pomóc rodzicowi i dziecku? Joanna Hudy: To nowa nazwa. Nawet nie wiem, czy oficjalnie funkcjonuje. U mnie powstała z połączenia dwóch ulubionych aktywności: prowadzenia szkoleń i pisania bloga dla rodziców . Szkoliłam w korporacji, a w domu pisałam o wychowaniu. Pewnego dnia oderwałam się od pisania bloga i wzięłam synka na ręce akurat przy ścianie, na której wisiał certyfikat trenera. Synek postukał w dyplom i mnie olśniło. Dlaczego nie szkolę z tego, co właśnie stało się moją główną pasją? I tak zostałam trenerem parentingowym. W czym pomagam? Rodzicom pomagam przede wszystkim w zrozumieniu, na czym im w roli rodzica najbardziej zależy. Chociaż mam wrażenie, że na moje warsztaty przychodzą rodzice, którzy to przynajmniej przeczuwają. A na pewno wiedzą, czego dla swojego dziecka nie chcą. Szukają narzędzi porozumienia , które będzie oparte na szacunku, empatii i które pozwolą dziecku stawać się bardziej pewnym siebie, asertywnym, empatycznym. Kiedy rodzic wraca do domu i rozmawia z dzieckiem według tego, czego się u mnie nauczył, daje dziecku to, co jest najważniejsze dla każdego człowieka: ZAUWAŻENIE i ZROZUMIENIE. Zauważa dziecko, widząc jego uczucia i potrzeby oraz akceptuje to, że pojawiły się one u dziecka. Wbrew pozorom jest to ważniejsze niż późniejsze zaspokojenie czy niezaspokojenie dziecka potrzeb. Dziecko widziane i rozumiane czuje się kochane. To punkt wyjścia do współpracy. Pani filozofia wychowywania jest oparta m.in. na modelu Porozumieniu bez Przemocy. Dlaczego zdecydowała się Pani na wybór właśnie tej metody komunikacji z dziećmi? JH: Ten wybór był dla mnie bardzo naturalny. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że to nie był wybór, lecz kolejny, oczywisty krok w moich osobistych poszukiwaniach takiego podejścia wychowawczego, które będzie wzmacniać poczucie...
Warszawski Tarabuk nie jest zwyczajną księgarnią. Świetna oferta dla dzieci i dorosłych, klimatyczne miejsce, warsztaty, spotkania z autorami... Na szczęście jest w Warszawie kilka takich księgarń, w których można też usiąść i spokojnie obejrzeć książki. Ale nawet jeśli nie ma takich warunków jak u nas, to przecież można je sobie stworzyć. Warto postarać się, by wyjście do księgarni było rodzinnym rytuałem, sposobem na spędzenie czasu z dzieckiem. Przychodzi dziecko do Tarabuka i... Mamy z kilkumiesięcznymi maluchami, które nas odwiedzają, mogą przekonać się, jak ich dziecko reaguje na książkę. Odrzuci ją, a może mu się ona spodoba? Można uznać, że to pierwsza recenzja czytelnicza. Z kolei starsze smyki same już szperają po półkach. Zwykle sięgają po kolejne części ulubionej serii (doskonale wiedzą, gdzie je szukać), ale są też takie dzieci, które kartkują książki, przyglądają się ilustracjom i dopiero wtedy wybierają coś dla siebie. Dla mnie to emanacja wolności czytelniczej. Jeszcze starsze przychodzą do księgarza jako klienci, czyli same pytają o jakiś tytuł. Wtedy sobie rozmawiamy, bo chcę wiedzieć, co dzieci lubią czytać. Mogę wtedy zaproponować coś ciekawego. Bardzo mnie to cieszy, gdy moja podpowiedź okaże się trafiona. Czyli w księgarni można uczyć się też samodzielności. Czasami przychodzą do nas całe rodziny. Wtedy dorośli mają swój stosik książek, a dzieci swój. Wszyscy wertują, zaglądają sobie przez ramię... Dla rodzica to okazja, by podsunąć wartościowy tytuł, ale też by porozmawiać o tym, co się dziecku podoba. W ten sposób wzmacniamy relacje, zaufanie. Rozmowa o czytelniczych upodobaniach to dobra lekcja umiejętność argumentowania. Bo dlaczego ci się to podoba? Dzieci obserwują dorosłych. Jeśli ci nie czytają, trudno wymagać, by i one czytały. To prawda. Jeśli dziecko widzi, że rodzice czytają, to ono też...
