Jeśli dziecko często się przewraca, choć już dawno nauczyło się chodzić, porusza się dziwacznie (jego ruchy są bardzo spowolnione, zbyt szybkie albo niezborne i chaotyczne), bardzo odstaje od rówieśników (np. ma trzy lata i nie potrafi trafić łyżką do buzi), warto wybrać się z nim do lekarza. W grę może wchodzić m.in. :
1. Czy można przyspieszyć rozwój dziecka? Nie. Choćbyśmy stanęli na rzęsach, nie nauczymy przeciętnego trzylatka jazdy na dwukołowym rowerze, bo jego ciało i układ nerwowy nie są jeszcze na tyle dojrzałe, by sprostać takiemu wyzwaniu. Pięcio-, sześciolatek ma już sporą szansę na sukces. Szansę, ale nie gwarancję, bo kłopoty z rowerem miewają nawet siedmiolatki. Podobnie jest z innymi złożonymi czynnościami: jazdą na nartach, skakaniem na jednej nodze, wycinaniem skomplikowanych kształtów, rysowaniem szlaczków itd. Trzeba do nich dorosnąć, a potem ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć. Bywa oczywiście i tak, że jakieś szalenie uzdolnione dziecko znacznie wyprzedza rówieśników, a nawet – jak czteroletni perkusista Igor Falecki – jest w czymś lepszy od większości dorosłych. To jednak nie znaczy, że reszta dzieci powinna starać się natychmiast mu dorównać. Bo nie ma na to szans. Sprawdź też, jak wychować genialne dziecko 2. Co powinien umieć przedszkolak? Tak naprawdę trudno powiedzieć. – Różnice między dziećmi w tym samym wieku mogą być naprawdę duże, dlatego wszelkie tabele rozwojowe radzę traktować z dużą ostrożnością. Każdy człowiek jest przecież indywidualnością i rozwija się nieco inaczej – mówi prof. dr hab. Joanna Kruk-Lasocka z Dolnośląskiej Szkoły Wyższej Edukacji Towarzystwa Wiedzy Powszechnej we Wrocławiu. Jednak trzeba obserwować rozwój własnego dziecka (także na tle rówieśników), by w razie potrzeby szybko mu pomóc. Można założyć (za Ernstem J. Kiphardem, ojcem niemieckiej psychomotoryki), że przeciętny, statystyczny: Trzylatek wskakuje obunóż na stopień; przeskakuje z rozbiegu przez przeszkodę; przebiega 25 metrów bez upadku; potrafi stać kilka minut z zamkniętymi oczami; schodzi po schodach, trzymając się poręczy; potrafi przejść trzy metry na palcach. A umiejętności manualne? Trzylatek zwykle rysuje okrągłe...
Twoje dziecko NIE JEST niegrzeczne , gdy: ... wierci się, biega i zagląda we wszystkie kąty. Rozpiera je energia i naprawdę trudno mu usiedzieć w miejscu. Ruch jest mu potrzebny jak powietrze. Wszystkie dzieci mają kłopot z grzecznym siedzeniem w miejscu, jednak niektóre w ogóle nie są w stanie tego robić. To kwestia temperamentu. Nasza rada: Zadbaj o to, by dziecko mogło się wybiegać, wyskakać i wyszaleć. Spokojny spacer za rączkę czy grzeczne siedzenie na ławeczce w parku to dla niego tortury! Polecamy także: Co to znaczy "grzeczne dziecko"? Wywiad z Supernianią. ... zadaje setki pytań. Ciągłe "A po co?", "A dlaczego?" może być męczące, jednak dziecko pyta, bo chce wiedzieć, uczyć się i rozwijać. Nasza rada: Staraj się nie zbywać malucha i cierpliwie odpowiadaj nawet na najdziwniejsze jego pytania. Najciekawsze zapisuj. Za kilka lat wrócisz do nich z ogromną przyjemnością! Ucz dziecko (ostrzegamy: łatwo nie będzie), że nie wszystkie pytania wypada zadawać na głos. Te w rodzaju "Mamo, a dlaczego ta pani ma wąsy?" mogą ranić. ... rozkłada zabawki na czynniki pierwsze. Robi to, bo jest dociekliwe i chce wiedzieć, jak działają. Nasza rada: Doceniaj ciekawość dziecka. Kupuj mu zabawki, które można składać i rozkładać. Rozmawiaj z nim o tym, jak działają różne przedmioty, przeprowadzajcie razem proste eksperymenty. ... wraca z podwórka brudne. Pamiętasz? Maluchy dzielą się na czyste i szczęśliwe. Nasza rada: Pozwalaj się dziecku brudzić. Niech dotyka różnych rzeczy, eksperymentuje z wodą z kałuży, a nawet czołga się wokół piaskownicy. Trudno poznawać świat siedząc grzecznie na ławce i uważając na spódniczkę czy spodenki. Sprawdź dlaczego warto pokochać plac zabaw ... spada mu z widelca marchewka, podczas jedzenia robi wokół siebie bałagan. Nie da się jeść elegancko bez wielu godzin treningu. Nasza rada: Bądź...
Dziecko, które za nic nie chce założyć jakiejś koszulki (albo wszystkie chce zakładać na lewą stronę), panicznie boi się balonów albo robi inne trudne do wyjaśnienia rzeczy, wcale nie jest dziwne. Prawdopodobnie ma kłopoty z tzw. integracją sensoryczną . Co to jest integracja sensoryczna? Najprościej mówiąc, integracja sensoryczna (SI) to proces „obróbki” (rozpoznawania, segregowania, łączenia) informacji płynących do nas z otoczenia i z własnego ciała. Dzięki integracji sensorycznej to, co widzimy, wiążemy z tym, co słyszymy, czujemy itd., a co za tym idzie, możemy reagować odpowiednio do sytuacji, planować ruchy i działać. Do czego dokładnie jest nam potrzebna? Odbieramy świat wszystkimi zmysłami : widzimy, słyszymy, czujemy zapach, smak, dotyk. Odczuwamy także ruch, własną pozycję w przestrzeni i odbieramy wiele innych wrażeń. Nowe informacje (z otoczenia i z własnego ciała) napływają do nas nieustannie. Żebyśmy mogli się w tym wszystkim połapać i odpowiednio reagować (np. narysować to, co zaplanowaliśmy), nasz mózg musi je błyskawicznie zinterpretować, posegregować, połączyć ze sobą i porównać z doświadczeniami, które zgromadziliśmy wcześniej („Aha, gorące, trzeba natychmiast to wypuścić z rąk, żeby się nie oparzyć!”). Jak objawiają się problemy z SI? Specjaliści porównują mózg do policjanta kierującego ruchem na ogromnym skrzyżowaniu w godzinach szczytu. Jeśli sobie radzi, ruch odbywa się płynnie i bez zgrzytów. A jeśli nie, powstaje chaos . No dobrze, a jak to się ma do dziecka, które zakłada koszulkę na lewą stronę? Ano tak, że jeśli „policjant”, czyli mózg , nie radzi sobie z napływem informacji , źle je interpretuje (wzmacnia niektóre bodźce ponad miarę), źle segreguje itd., człowiek reaguje nieadekwatnie do sytuacji. Dotyk szwów koszulki albo drapiącej metki może stać się czymś nie do wytrzymania....
