Co podarować mamie na Dzień Matki?

By odchudzić dziecko, nie wystarczy restrykcyjna dieta – w większości przypadków winę za nadwagę u dzieci ponosi nieprawidłowy sposób odżywiania, przekarmianie i brak ruchu. Jeśli organizm otrzymuje więcej kalorii, niż może wykorzystać, nadmiar odkłada się w tkance tłuszczowej. Dieta oparta na przetworzonych, niezdrowych produktach może doprowadzić m.in. do kłopotów z układem krwionośnym i cukrzycy. By tego uniknąć, należy wprowadzić zdrowe nawyki żywieniowe, które zostaną z dzieckiem na całe życie. Jak skutecznie odchudzić dziecko? Odchudzanie dziecka może potrwać wiele miesięcy, a nawet lat. Żeby było skuteczne, na zdrową dietę powinni przejść wszyscy domownicy. Trudno, żeby dziecko zajadało się marchewkami, kiedy widzi, jak jego rodzice pochłaniają niezdrowe przekąski! Nawet gdy zauważysz, że twoje dziecko przybrało na wadze, nigdy nie wpędzaj go w kompleksy. Nie wytykaj mu dodatkowych kilogramów. Maluchowi pokazuj na swoim przykładzie, że zdrowe jedzenie i aktywność fizyczna mogą dawać wiele frajdy. Starszemu dziecku tłumacz, że powinno schudnąć dla zdrowia, ale w każdym rozmiarze jest równie wartościowe i będziesz kochała je równie mocno. Nie zmuszaj go do jedzenia tego, czego nie lubi. W sklepach, na straganach i bazarach jest taki wybór, że na pewno każdy znajdzie coś dla siebie. Żeby odchudzić dziecko, nie podawaj mu żadnych suplementów diety, ani nie wprowadzaj diet odchudzających. Jedynym rozwiązaniem jest wprowadzenie nowych nawyków żywieniowych, które powinny stać się stałym elementem życia dziecka! Jak odchudzić kilkulatka? Inaczej będzie wyglądało odchudzanie 3-letniego dziecka, a inaczej nastolatka – maluchy mają zupełnie inne zapotrzebowanie kaloryczne. U tych pierwszych wynosi ono 1200-1300 kilokalorii dziennie. Dzieciom do 7. roku życia nie ograniczaj kaloryczności posiłków . Postaw na zmianę jakości jedzenia...

Depresja poporodowa to jedno z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych po porodzie, ale nie jedyne. Zachwianie równowagi psychicznej po porodzie związane jest ze zmianami hormonalnymi w organizmie młodej mamy. Czasami problemy psychiczne po porodzie są poważne, a statystyki mówią, że na problemy psychiczne o różnym natężeniu cierpi aż 80 proc. kobiet po porodzie. Nie wolno bagatelizować tematu zaburzeń psychicznych u młodych matek – warto wiedzieć, czego można się spodziewać i jak postępować, jeśli zauważymy u siebie obniżenie nastroju, stany lękowe po porodzie lub inne problemy emocjonalne i psychiczne. . Zaburzenia psychiczne po porodzie Zaburzenia nastroju i inne problemy natury psychicznej występują u ok. 80 proc. kobiet w okresie ciąży i po porodzie. Wszystko przez wahania hormonów i zmianę ich stężenia. Specjaliści dzielą zaburzenia depresyjne związane z ciążą i porodem na: baby blues – objawia się drażliwością, zmiennością nastroju, pojawiającym się lękiem i zaburzeniami snu. Baby blues pojawia się po porodzie, a szczególnie nasilone jest w 5-7 dniu po urodzeniu dziecka. Szacuje się, że baby blues dotyka 80 proc. kobiet i mija zazwyczaj samoistnie po około 2 tygodniach. depresja poporodowa – szacuje się, że depresja poporodowa dotyczy ok. 15 proc. kobiet. W przypadku depresji poporodowej mamy do czynienia z pełnoobjawową formą choroby, konieczne jest leczenie farmakologiczne.  depresja w przebiegu zaburzeń depresyjnych nawracających – dotyczy kobiet, u których przed porodem występowały epizody depresyjne (tzw. "mała" lub "duża" depresja, a także dystymia).  Depresja poporodowa – trudna dla całej rodziny Depresja po urodzeniu dziecka to problem, który dotyka nie tylko kobiety, ale całej rodziny. Depresja poporodowa wpływa na życie wszystkich osób w otoczeniu cierpiącej...

Jeśli, tak jak większość mam, możesz wziąć urlop tylko na dwa tygodnie, a Twoi rodzice lub teściowie chcą latem zająć się dzieckiem, jesteś szczęściarą. Dzięki dziadkom dziecko będzie mieć dłuższe wakacje. I spędzi czas z ludźmi, którzy nie widzą poza nim świata! Kiedy zacząć? Część psychologów uważa, że malec, który nie ukończył jeszcze trzech lat, nie powinien rozstawać się na dłużej z rodzicami. Pierwsze lata życia dziecka to okres budowania więzi i poczucia bezpieczeństwa. Ok. szóstego-ósmego miesiąca pojawia się lęk przed rozstaniem z mamą i strach przed obcymi. Dziecko w tym wieku nie jest w stanie zrozumieć, że rozstanie jest tylko chwilowe. Czytaj też: wakacje z niemowlakiem Gdy ma półtora roku wchodzi w trudny okres zdobywania niezależności – często złości się wówczas bez powodu i bardzo potrzebuje wsparcia ze strony najbliższych. Z trzylatkiem jest już zupełnie inaczej – otwarty na nowe doświadczenia, nabiera ochoty na eksperymentowanie z nowymi sytuacjami i wchodzenie w bliskie relacje z innymi ludźmi. Poza tym można się z nim dogadać, wytłumaczyć mu, że wakacje to fajny wynalazek, a po nich wraca się do domu i wszystko jest po staremu. Czy to oznacza, że dziecko, które nie skończyło jeszcze trzech lat, absolutnie nie powinno wyjeżdżać bez rodziców? Nie! Dzieci są różne, różni są także dziadkowie. Jeśli Twoja pociecha jest mocno zżyta z babcią i dziadkiem i spędza z nimi dużo czasu, może wyjechać nawet jako niemowlę. Wiele zależy także od temperamentu. Dzieci nadpobudliwe albo nieśmiałe i lękliwe trudniej się dostosowują do nowej sytuacji niż ich pogodni, otwarci rówieśnicy Dziecko samo ci  powie Na ogół dziecko po prostu samo daje znać, kiedy jest gotowe na wakacje bez mamy i taty. Jeśli lubi spędzać czas z dziadkami, chętnie zostaje u nich na noc albo wręcz samo się tego domaga,...