Choć trudno w to uwierzyć, fakty są takie, że pierwszoklasiści nie potrafią samodzielnie się ubrać, zawiązać butów, a nawet jeść… Stąd moja prośba do rodziców, ale i nauczycielek przedszkola: zanim dzieci pójdą do szkoły, nauczcie je podstaw samodzielności.
Uprzedzając Państwa złośliwe komentarze, pragnę podkreślić, że o tym, co powinno umieć dziecko rozpoczynające naukę w szkole, mówi PODSTAWA PROGRAMOWA wychowania przedszkolnego. To tam określono, że dziecko wkraczające w wiek szkolny powinno wiedzieć jak:
Oczywiście w podstawie programowej jest o wiele więcej wytycznych. Dotyczą one różnego rodzaju gotowości do nauki i życia społecznego. Na ten temat już nawet nie chcę się wypowiadać… Ze wszystkim z roku na rok jest coraz gorzej.
Wróćmy do samodzielności. Jako pedagog mam świadomość, że dzieci nie są tu niczemu winne. To my, dorośli odpowiadamy za to, jak bardzo są samodzielne.
I oczywiście nie mam tu na myśli dzieci z orzeczeniami o niepełnosprawności – ich kłopoty z samodzielnością to zupełnie odrębny temat.
Mam na myśli wyłącznie dzieci, które – mimo braku orzeczeniu o niepełnosprawności – wykazują się totalną niesamodzielnością. Jak to możliwe? Jedyne wyjaśnienie jest takie, że dorośli są nadopiekuńczy i wyręczają dzieci we wszystkim.
My, nauczyciele widzimy, jak mamy i babcie (ale tatusiowie i dziadkowie też) wiążą naszym uczniom buty. Noszą za nich plecaki. Zakładają kurteczki, zapinają suwaki…
Efekt? Dzieci w szkole pozbawione tego „wsparcia” czują się kompletnie bezradne. Dlatego, że my, nauczyciele, nie mamy możliwości chodzić z wszystkimi uczniami do toalety, myć im rąk, wycierać pupy.
Zanim twoje dziecko pójdzie po raz pierwszy do szkoły, odpowiedz sobie szczerze na takie pytania:
Drodzy Rodzice, jeśli właśnie puszczacie do szkoły niesamodzielne dziecko – zgadnijcie, komu robicie większą krzywdę? Nauczycielom czy dziecku? Jako nauczycielka podpowiem, że: dziecku.
Małgorzata
Piszemy też o:
Redakcja: Wielu rodzic ó w chce, aby ich dzieci były pewne siebie, samodzielne i zmotywowane. Dlaczego te cechy tw ó rcze są istotne? Dorota Maciejec: Ponieważ te cechy zdecydowanie ułatwiają funkcjonowanie dziecka na dalszych etapach rozwoju. Dzieci pewne siebie są odważniejsze, chętniej podejmują wyzwania, ryzykują, znają swoje granice, mocne i słabe strony, a to między innymi wpływa na sukces edukacyjny. Chętniej angażują się w wyzwania szkolne, lepiej radzą sobie z porażką i łatwiej nawiązują relacje rówieśnicze. Samodzielność ułatwia radzenie sobie z codziennymi wyzwaniami. Jeśli dzieje się coś nowego czy trudnego, dziecko wie, jak postąpić, co zrobić, aby wyjść z opresji. Nawet jeśli samodzielnie nie jest w stanie sobie poradzić, to wie, gdzie szukać wsparcia, kogo i jak poprosić o pomoc. Zachęcajmy więc dziecko do wyzwań, do samodzielnego działania, nie wyręczajmy, a bądźmy wsparciem. Motywacja natomiast raz jest, a raz jej nie ma. Bywają chwile, gdy dziecku jej brak. Może to wynikać z nadmiaru obowiązków, zbyt dużego obciążenia czy zwyczajnego zmęczenia. Dziecko chce odpocząć, nie myśląc o decyzjach i o ich konsekwencjach. Dodatkowo rodzicielska postawa nadopiekuńcza także nie wzmacnia motywacji. Jako rodzice chcielibyśmy, aby nasze pociechy miały cudowne bezproblemowe życie, boimy się ich płaczu, niezadowolenia i buntu, boimy się ich porażki i jej konsekwencji. Dlatego chcąc zapobiec katastrofie „nadskakujemy” dziecku poniekąd zabijając w nim motywację do podejmowania decyzji i samodzielnego działania. Maluch nie musi się wtedy starać, nie musi pamiętać czy się wysilać… od tego jest przecież rodzic. Czasami warto przerzucić odpowiedzialność na dziecko, dać mu przestrzeń do nudy, która pobudza do działania i popełniania błędów. Bezpieczniej jest, jeśli nowe, trudne emocje przeżyje w obecności kochających i wspierających rodziców....
(_gdeaq = window._gdeaq || []).push(['nc', 'false']); (_gdeaq = window._gdeaq || []).push(['hit', 'edipresse', '.R1Aq27cj9rqmzWbsk4q5ZR8T.RukBAOr2B.pIo45dH.N7', 'ppqscwqrkr', 'cfkqqytcbfuivkkmohsyotgtdwmp']); Chcesz, by twoje dziecko wierzyło we własne siły i potrafiło w przyszłości dokonywać własnych wyborów? Złóż parasol ochronny i zacznij uczyć je samodzielności. Nie wyręczajmy naszych Choć nie zdajemy sobie z tego sprawy, często wyręczamy nasze pociechy w wykonywaniu różnych czynności.---#---dzieci, Choć---#---dzieci Choć">dzieci Choć nie zdajemy sobie z tego sprawy, często wyręczamy nasze pociechy w wykonywaniu różnych czynności.---#---dzieci, Choć---#---dzieci Choć">Choć nie zdajemy sobie z tego sprawy, często wyręczamy nasze pociechy w wykonywaniu różnych czynności. Bo wydaje nam się, że zrobimy coś szybciej, lepiej, sprawniej... Rezultat? Pozbawiamy dziecko okazji do trenowania nowych umiejętności. Stale wyręczany maluch nie tylko będzie się wolniej rozwijał, ale w przyszłości może odstawać od rówieśników. Gdy podrośnie i pójdzie do przedszkola, nie będzie potrafił zadbać o swoje sprawy i stanie się mniej pewny siebie. Nie będzie także rozumiał, dlaczego świat nie kręci się już wokół niego. Dlatego nie zwlekajmy z nauką samodzielności – im wcześniej zabierzemy się za nią, tym lepiej. „Rozwijanie samodzielności u dzieci jest inwestycją w ich przyszłe życie. Jest postawą, dzięki której młody człowiek będzie radził sobie z wyzwaniami dnia codziennego. Kształtowanie tej umiejętności zaczyna się od najmłodszych lat, przez umożliwienie samodzielnego jedzenia, ubierania się, dokonywania pewnych wyborów , a także przez narzucenie dziecku obowiązków, na miarę wieku i możliwości” – mówi Dorota Maciejec, psycholog. Kształtujmy dobre nawyki Wychowanie to przede wszystkim...
Częsty błąd rodziców? Popadanie ze skrajności w skrajność. Najpierw przesadnie dbamy o bezpieczeństwo dziecka, by za chwilę rzucić je na głęboką wodę. Czytamy fora internetowe, porównujemy naszą pociechę z jej rówieśnikami, analizujemy i gubimy się w swoich własnych założeniach i działaniach. Brakuje nam zaufania do aktualnych umiejętności dziecka i konsekwencji we własnych działaniach. A przecież wszystko jest stosunkowo proste – wystarczy zawierzyć swojej intuicji i instynktowi naszego malucha. Dziecko doskonale wie, na co je stać. Oczywiście wszystko w granicy rozsądku i pod opieką i nadzorem rodziców. Wybór dla każdego, ale na miarę wieku W drugim półroczu życia niemowlęcia, gdy rozpoczyna się etap rozszerzania diety, nadchodzi też dobry moment, by wprowadzić do diety dziecka wodę i nauczyć dziecko picia innych płynów niż mleko. To ważne, by od początku wyrabiać w dziecku prawidłowe nawyki żywieniowe – picie wody jest jednym z nich. Śmiało można powiedzieć, że podstawowym. By wspierać dobre wybory dziecka i zachęcać do picia wody pomocne z pewnością będzie wygodne dla dziecka opakowanie. Dzieciom, które potrafią już pewnie chwycić butelkę i odstawić na miejsce, można zaproponować wodę Żywiec Zdrój w wersji dla dzieci – Zdrojek. Zmieści się do każdego dziecięcego plecaka, w którym główne miejsce i tak zajmuje miś lub barbie, a w dodatku butelka jest poręczna, nieduża i zawiera dzióbek typu sport-cup, z którego dziecku wygodnie będzie pić. Nie popędzaj i nie wyręczaj O ile wcześniej samodzielne ubieranie mogło być formą weekendowej zabawy, dziecko przedszkolne powinno już umieć samo się ubrać. I nie mówimy tylko butach czy kurtce, ale też bieliźnie, skarpetkach, spodniach i bluzce. Tak, guziki przy koszuli również, a to wymaga nie lada cierpliwości od rodzica. Podobnie mają się sprawy dbania o codzienną higienę, czyli takie...
