„Nie kocham swoich dzieci tak samo. Tak naprawdę kocham tylko jedną z córek” [LIST DO REDAKCJI]

Nie znaczy to, że fundujemy naszej Małej codzienny survival i narażamy na głód, chłód i brud. Po prostu nikt nie robi tragedii z tego, że Tosia nie ma ochoty jeść kolacji (bo skończyło się kakao) lub ma ochotę wyjść bez kurtki przed dom przekonać się, że jest naprawdę zimno… Jej humory nie robią na nas większego wrażenia. Ma kary. Ponosi też konsekwencje swoich decyzji (nie zjadła kolacji – jest głodna). Niestety, mam wrażenie, że w przedszkolu wychowawczynie uważają córkę za dziecko specjalnej troski. Gwiazdka Tosia Nawet wiem dlaczego. Córka pięknie śpiewa. Może odziedziczyła talent po tacie, może to zasługa tego, że niemal od pierwszych jej dni życia raz w tygodniu chodziłyśmy na „Gordonki”, w każdym razie śpiewa bardzo czysto i ma świetną pamięć do dźwięków. Efekt? Zawsze dostaje główną rolę w przedstawieniach, bierze udział w konkursach, no istna frontmenka. Oglądając wszystkie te występy, zastanawiam się, dlaczego nie zmotywują innych dzieci do nauczenia się piosenek czy ról. Tylko Tosia i Tosia. Najwspanialsza, najzdolniejsza, cudowna. Pozostali dostają jakieś krótkie kwestie, a na pierwszym planie – królewna Tosia. Czy muszę pisać, że coraz bardziej przewraca się jej od tego w głowie? Piżama w jednorożce (czyli jak wyszłam na idiotkę) Od 4. roku życia Tosia ubiera się sama. Pewnego dnia uznała, że chce iść do przedszkola w piżamie w jednorożce. Zapytałam, czy to przemyślana decyzja, a kiedy potwierdziła – powiedziałam: „OK”. Uznałam, że sama musi przekonać się, że chodzenie w piżamie do przedszkola jest dziwne, że dzieci mogą się śmiać, etc. Kiedy ją odbierałam – była przebrana w „normalne” ubranie (dzieci mają zapasowe ubranka na wypadek, gdyby się zabrudziły). Wychowawczyni uświadomiła mnie, że przebrała Tosię, bo chyba rano za bardzo się...

Jak to na placu zabaw – dzieci szaleją, a dorośli czasem zaczynają ze sobą rozmawiać. Tym razem na naszym ulubionym placu była moja koleżanka z synkiem i jeszcze dwoje rodziców. Złożyło się, że siedliśmy na sąsiednich ławeczkach i zaczęliśmy rozmawiać. Najpierw o wiośnie, zmianie czasu, a potem… naszych czasach. Okazało się, że wszyscy mamy te same spostrzeżenia, jeśli chodzi o to, jak dzieci zaangażowały się w pomoc uchodźcom z Ukrainy. Dzieci są wspaniałe! Trudno o rodzinę, w której nie zrobiło się nic, by pomóc ludziom, którzy uciekli przed wojną. Tak jak trudno o rodzinę, w której nie rozmawiałoby się o tym, co wydarzyło się i dzieje tak blisko nas. Po prostu nie da się udawać, że nic się nie stało, choć oczywiście maluchom nie mówi się wszystkiego, bo byłoby to zbyt straszne. Okazuje się, że dzieciaki potrafią zachować się wspaniale. Za każdym razem, gdy podjeżdżamy do punktu zbiórek rzeczy dla uchodźców w naszym mieście – rozczula mnie widok maluchów. Np. idzie taki maluszek, taszczy z dumą wielką paczkę pieluszek… Albo w sklepie, kiedy słyszę, jak mała dziewczynka pyta mamę, czy może wrzucić do koszyka z rzeczami dla uchodźców swoje ulubione słodycze. Podczas rozmowy na tym placu zabaw szybko wynikło, że nie tylko ja mam podobne odczucia. Dzielą się pięknie nie tylko rzeczami Moi rozmówcy podawali podobne przykłady. Z własnych lub zaprzyjaźnionych domów. Że dzieci bardzo ładnie podeszły np. do wyboru zabawek, które trafiły potem do najmłodszych uchodźców. Jeden chłopiec, zanim podzielił się swoimi klockami LEGO, szorował je w łazience na błysk – tak długo i dokładnie, że jego rodzice byli w szoku. Albo to: dziecko bierze do ręki maskotkę i mówi, że tej nie da, bo jest stara i niezbyt ładna, że lepiej będzie podarować coś, co na pewno się spodoba. I wybiera kotka, jednego z ulubionych...

Najpierw wypełniliśmy ankietę przygotowaną przez nasz urząd miasta dotyczącą warunków mieszkaniowych, które możemy zaoferować. Po kilku dniach bezskutecznego czekania na odzew – pojechaliśmy na Torwar. Nie chcę pisać, jakie wrażenie wywarło na mnie to miejsce… Najważniejsze, że szczęśliwie udało nam się wrócić do domu z Julią i jej córką, 5-letnią Nastką. Zdążyły przed bombardowaniem Jechał z nami znajomy Ukrainiec, który pełnił rolę tłumacza. Mama i córka niewiele mówiły, były zmęczone, przeziębione. Dowiedzieliśmy się tylko, że mieszkały w wiosce blisko jednostki wojskowej, że na tę wieś spadły bomby dzień po tym, jak udało im się wyjechać. Że tam zostali rodzice Julii, że przeżyli. Że Julia jest wdową, bo jej mąż zmarł zaraz po narodzinach Nastki – był elektrykiem i śmiertelnie poraził go prąd. Miały ze sobą jedną podróżną torbę. I się zaczęło! Tego wieczora zjedliśmy tylko szybką kolację i wszyscy poszliśmy się położyć. Wszyscy byliśmy zmęczeni, Julia i Nastka nawet nie poznały naszych dwóch synków, którzy już spali. Na drugi dzień obudził mnie szczebiot Nastki i śmiech męża – siedzieli w kuchni w doskonałych nastrojach. – Słuchaj tego! Ona mówi do mnie diadko! – zaśmiewał się Artur. Dopiero Julia jakoś wytłumaczyła nam, ze ten „diadko” to po ukraińsku „wujek”, a nie „dziadek”… Musiałam szybko jechać do pracy, ale byłam spokojna. Mąż pracuje w domu i wiedziałam, że sobie poradzą. Kiedy wróciłam wieczorem, zastałam męża, który próbował oglądać telewizję. Nie bardzo mu to szło, bo Nastka ciągała go za włosy i łaskotała. – Ona tak od rana – powiedział mąż. – Chłopaków wykończyła, aż zamknęli się w pokoju. Mówiłem Julii, żeby nic nie robiła, ale zaczęła gotować i prać. To mała albo za mną...