Puchną ci uszy? 11 sposobów, by dziecko przestało krzyczeć

Zabawa z dzieckiem , turlanie po dywanie, wygłupy podczas kolacji, przytulanki-przepychanki, budowanie wieży z klocków, robienie czegoś razem, rozmowy, zwykłe, codzienne czynności... Nic specjalnego? Wręcz przeciwnie!   Zabawa z dzieckiem jest jak komunikat "kocham cię" – Zabawa z dzieckiem , spędzony z nim czas oraz uwaga , jaką je obdarzamy, są bezcenne – mówi Beata Płażewska, psycholog . – Dzięki nim dziecko wie, że jest kochane i ważne. Że bliscy lubią z nim spędzać czas, nie dlatego, że czymś szczególnym sobie na to zasłużyło, ale dlatego, że sama jego obecność sprawia im radość. Podczas tych wspólnych chwil buduje się więź miedzy nim a rodzicami. To kapitał, z którego człowiek czerpie przez całe życie i który jest wzorcem budowania relacji z innymi ludźmi: przyjaciółmi, partnerami, własnymi dziećmi. Przeczytaj: A ja kocham moją mamę   Zabawa z dzieckiem nigdy nie jest stratą czasu Ktoś może powiedzieć: „No tak, ale czy nie szkoda czasu na zabawę i banalne, domowe zajęcia? Czy nie lepiej wykorzystać go np. na naukę kolorów? – Zabawa z dzieckiem , choćby najprostsza, to nie jest strata czasu! – mówi psycholog. – Dziecko uczy się nieustannie, także wtedy, gdy z pozoru nic nie robi. To my, rodzice, jesteśmy jego najważniejszymi nauczycielami. Poza kolorami  (je także poznaje przy okazji) uczy się od nas okazywania emocji , sposobu reagowania na trudne sytuacje, zachowania wobec innych ludzi i mnóstwa innych rzeczy. Także tego, że to, czy fajnie spędzamy czas, zależy przede wszystkim od nas samych, a nie od czyichś pomysłów, miejsca, w którym jesteśmy albo tego, czy w zabawce jest sprawna bateria. Tego wszystkiego (oraz tysięcy innych rzeczy) nie da się nauczyć teoretycznie ani nawet na najlepszych warsztatach. Rodzice rzadko mogą sobie pozwolić na spędzanie całych dni na zabawie z dzieckiem , ale nie w tym rzecz. Choć...

Co robić, gdy pojawiają się problemy w przedszkolu? Podpowiada   Beata Chrzanowska-Pietraszak, psycholog i psychoterapeuta z "Uniwersytetu dla rodziców " Moja córeczka nie chce chodzić do przedszkola. Co rano w szatni wpada w histerię, krzyczy „Nie zostawiaj mnie mamusiu! Błagam! Będę już z grzeczna!”. Pęka mi serce i czuję się jak kat. ( Dagmara, mama 3,5-letniej Marty) Zdaniem Beaty Chrzanowskiej są dwie możliwości: albo Marcie jest z jakiegoś powodu źle w przedszkolu albo jej mama tak naprawdę nie chce, by mała tam chodziła. Tak czy inaczej trzeba zrobić wszystko, by poprawić sytuację, zanim  Dagmara osiwieje ze zmartwienia, a jej dziecko na dobre zrazi się do przedszkola.   –  Myślę, że warto zacząć od spokojnej rozmowy z córeczką . Jeśli problem dotyczy przedszkola, trzeba go zidentyfikować. Może mała nie cierpi leżakowania? Albo pokłóciła się z najlepszą koleżanką? Warto  także porozmawiać z nauczycielką, być może z jej pomocą uda się rozwiązać zagadkę – radzi Beata Chrzanowska.  Także Dagmara powinna przyjrzeć się swoim uczuciom . – Zdarza się, że mamy tak naprawdę wcale nie chcą by ich dzieci chodziły do przedszkola. Posyłają je tam, ale mają ogromne poczucie winy, czują, że je krzywdzą. Dzieci to wyczuwają i mają w głowie bałagan: „Muszę iść w miejsce, którego moja mama nie lubi. Będzie strasznie!” Przeczytaj także: "Mamo, weź mnie stąd" - wywiad z psychologiem o pierwszych dniach w przedszkolu Moja córeczka próbuje rządzić innymi dziećmi. Gdy nie chcą jej słuchać, poszturchuje je, a nawet bije. Nie wiem, gdzie się tego nauczyła. (Ewa, mama 4-letniej Wiktorii) - Gdy dziecko jest agresywne , warto przyjrzeć się dorosłym, którzy je otaczają. Maluchy są jak lusterka, w których odbija się ich zachowanie.  Rodzice nie muszą bić się czy wrzeszczeć, by mały człowiek nauczył się rozwiązywania...

Gdy dziecko wyraża krzykiem wyłącznie silne emocje, pół biedy. Głośno płacze, gdy coś pójdzie nie po jego myśli, np. po raz kolejny zawaliła się wieża z klocków albo radośnie piszczy przy wbieganiu w zimne fale Bałtyku. Tak spontanicznie wyrażane uczucia – zarówno radość, jak i smutek – świadczą bardziej o temperamencie dziecka, niż problemie. Ale gdy krzyczy ciągle, oducz je tego.  Dziecko krzyczy z (negatywnych) emocji - można je oduczyć Czy można oduczyć dziecko krzyku jako sposobu wyrażania negatywnych emocji? Oczywiście! Pamiętaj tylko, by nie reagować od razu – poczekaj, aż dziecko się uspokoi. Dopiero wtedy wytłumacz, że krzyk wcale nie pomoże np. w zbudowaniu solidniejszej wieży. W trudnych sytuacjach, gdy maluch złości się, płacze i krzyczy – ty bądź oazą spokoju. Przeczekaj największą burzę, a później spokojnie porozmawiaj ze smykiem. Oto nasze podpowiedzi, co zrobić, by w domu było mniej krzyku – i dziecka, i twojego. W jakich sytuacjach dziecko krzyczy - obserwuj Zanim rozpoczniesz batalię o ciszę w domu, obserwuj swoje dziecko. Zwróć uwagę, czy nie jest tak, że hałas „wszedł mu w krew”. Na liście miejsc sprzyjających głośnemu zachowaniu znajdą się przedszkole i place zabaw, czyli te, w których funkcjonuje się w grupie. Chcąc w niej zaistnieć, dziecko musi mówić głośniej niż inni. Sprawdź też, w jakich sytuacjach dziecko podnosi głos. Czasem może w ten sposób odreagowywać swój strach lub stres. Dziecko uczy się hałasu w domu? Sprawdź Niestety, hałasu dziecko często "uczy się" też w domu. Przyjrzyj się rodzinnym zwyczajom. Może zdarza ci się krzyczeć? Jeżeli tak, przestań . Zastanów się też, jak często mówisz do dziecka (i być może nie tylko do niego) podniesionym głosem. Ile razy zdarzyło ci się krzyczeć nieadekwatnie do sytuacji, np. gdy dziecko ociągało się z ubieraniem. Pamiętaj, że większości...