Co robić, gdy pojawiają się problemy w przedszkolu?
Podpowiada Beata Chrzanowska-Pietraszak, psycholog i psychoterapeuta z "Uniwersytetu dla rodziców"
Zdaniem Beaty Chrzanowskiej są dwie możliwości: albo Marcie jest z jakiegoś powodu źle w przedszkolu albo jej mama tak naprawdę nie chce, by mała tam chodziła. Tak czy inaczej trzeba zrobić wszystko, by poprawić sytuację, zanim Dagmara osiwieje ze zmartwienia, a jej dziecko na dobre zrazi się do przedszkola.
– Myślę, że warto zacząć od spokojnej rozmowy z córeczką. Jeśli problem dotyczy przedszkola, trzeba go zidentyfikować. Może mała nie cierpi leżakowania? Albo pokłóciła się z najlepszą koleżanką? Warto także porozmawiać z nauczycielką, być może z jej pomocą uda się rozwiązać zagadkę – radzi Beata Chrzanowska.
Także Dagmara powinna przyjrzeć się swoim uczuciom. – Zdarza się, że mamy tak naprawdę wcale nie chcą by ich dzieci chodziły do przedszkola. Posyłają je tam, ale mają ogromne poczucie winy, czują, że je krzywdzą. Dzieci to wyczuwają i mają w głowie bałagan: „Muszę iść w miejsce, którego moja mama nie lubi. Będzie strasznie!”
Przeczytaj także: "Mamo, weź mnie stąd" - wywiad z psychologiem o pierwszych dniach w przedszkolu
- Gdy dziecko jest agresywne, warto przyjrzeć się dorosłym, którzy je otaczają. Maluchy są jak lusterka, w których odbija się ich zachowanie. Rodzice nie muszą bić się czy wrzeszczeć, by mały człowiek nauczył się rozwiązywania problemów przy pomocy siły. Wystarczą złe słowa, nieprzyjemny, napastliwy ton, zniecierpliwiona mina – mówi Beata Chrzanowska.
Dziecko bywa agresywne także wówczas, gdy nie radzi sobie ze swoimi emocjami. Warto przy pomocy nauczyciela zorientować się, kiedy takie zachowanie się pojawia, a potem spróbować rozwiązać problem. Czasem wystarczy podpowiedzieć dziecku jak sobie z czymś poradzić, a jeszcze lepiej przećwiczyć z nim trudną sytuację w domu.
Polecamy: 5 zabaw, by dziecko przestało bić innych
Dzieciom w wieku przedszkolnym rzeczywistość miesza się ze światem fikcji. Póki maluch opowiada o tym, że ma w domu żyrafę, nie ma problemu. A co robić, jeśli w jego opowieści może ktoś uwierzyć? Przede wszystkim nie ma sensu obrażać się na nauczyciela, gdy pyta, jak było naprawdę. To jego obowiązek.
– Trzeba prostować nieprawdziwe informacje i uczyć malca oddzielania faktów od tego, co zmyślone. Można np. powiedzieć spokojnie: „Przecież zostałeś z babcią”, „Przecież masz swoje łóżeczko” – mówi pani psycholog.
Nie ma sensu robić ze zdarzenia wielkiej afery z karaniem dziecka czy przysięganiem, że było inaczej niż w jego opowieści. Jeśli sytuacja się powtarza, warto zastanowić się, skąd u malca taki pociąg do fikcji. Może brakuje mu naszej uwagi?
– Być może Łukasz chce ukarać mamę za to, że zostawiła go zostawiła w przedszkolu – mówi Beata Chrzanowska. – Warto tłumaczyć dziecku. że taki jest porządek świata: mama chodzi do pracy, on do przedszkola. Roztaczanie cudownych wizji (zajęcia są super, poznasz fajnych kolegów, jest tam dużo zabawek itd) może nie przynieść rezultatów: po pierwsze łatwo przedszkole przereklamować, po drugie, skoro dziecko go nie lubi, wygląda na to, że póki co nie dostrzegło jego zalet.
Można pomyśleć: ktoś tu kłamie. – Niekoniecznie – mówi Beata Chrzanowska. - Może dziewczynka bierze za krzyk stanowczy albo głośny sposób mówienia nauczycielki? Przychodząc po dziecko warto chwilę „popodglądać” zajęcia, zwłaszcza gdy dzieci są na podwórku. Warto także porozmawiać z rodzicami innych dzieci.
A co robić, jeśli nauczycielka rzeczywiście krzyczy?
– No cóż, świat nie jest idealny i zdarza się, że dziećmi opiekują się osoby, które nie powinny tego robić: niecierpliwe, niemiłe, obcesowe. Jeśli sytuacja jest zła, trzeba interweniować: porozmawiać stanowczo z nauczycielką, iść do dyrektora, napisać skargę do kuratorium – mówi Beata Chrzanowska. – Warto przy tym pamiętać, że krzyk krzykowi nierówny. Jeśli np. dziecko wspina się na drzewo, głośne „Złaź natychmiast!” bywa jedynym dostępnym środkiem, by zapobiec nieszczęściu. Wydzieranie się na podopiecznych przy każdej okazji czy odbijanie sobie na nich własnych stresów jest oczywiście niedopuszczalne.
Na to pytanie nie da się odpowiedzieć prostym TAK lub NIE. Moczenie nocne może mieć różne przyczyny, od medycznych po stres, niekoniecznie związany z przedszkolem.
Na ogół już trzylatki są gotowe do przejęcia całodobowej kontroli nad pęcherzem. Każde dziecko jest jednak inne: jednemu ta sztuka udaje się wcześniej, innemu później. Uważa się, że nauka powinna zakończyć się do końca 5. roku u dziewczynek i do końca 6. u chłopców.
Warto wybrać się z Sebastianem do pediatry, a w razie potrzeby także do nefrologa. Przyczyną moczenia się może być m.in. zakażenie układu moczowego lub jego wada (np. zbyt mały pęcherz), nieprawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego, cukrzyca, alergia albo zaparcia.
Jeśli maluch jest zdrowy, problem może mieć podłoże emocjonalne. Jest to jednak rzadsze niż się na ogół wydaje (nefrolodzy mówią, że problemy emocjonalne ma jedynie 5 procent moczących się dzieci). Trzeba uważnie przyjrzeć się dziecku i porozmawiać z nim o tym, co je dręczy. Jeśli „domowe sposoby” zawiodą, warto skorzystać z pomocy psychologa dziecięcego.
- Jeśli problem wyraźnie wiąże się z przedszkolem (to znaczy dziecko ma z nim problem, a nie np. rodzic uważający je za zło konieczne) lepiej przez jakiś czas nie posyłać tam malca – radzi Beata Chrzanowska.
- Moim zdaniem nie, ale być może warto zabierać go stamtąd nieco wcześniej. Byłoby wspaniale, gdyby po przedszkolu Maciek mógł spędzić trochę czasu sam na sam z mamą – mówi Beata Chrzanowska.
Przeczytaj także: Zazdrość o młodsze rodzeństwo
Czy Twoje dziecko ma lub miało jakieś problemy w przedszkolu? Jakie? Napisz o tym do nas, czekamy na Twój komentarz.
Polecamy także: Kalendarz na dobry start przedszkolaka
"A wiesz, że policjant najpierw strzela, a potem zadaje pytania?" – powiedział (oczywiście na głos, a głos miał donośny) mój kilkuletni syn w chwili, gdy funkcjonariusz drogówki wlepiał mandat jego tacie. Nie mam pojęcia, skąd kilkulatek wziął to zdanie (pewnie z filmu), ale wiem jedno: nie ma chyba na świecie dziecka , które choć raz nie wpędziłoby rodziców w równie kłopotliwą sytuację. Celują w tym zwłaszcza przedszkolaki. Psycholog Beata Płażewska podpowiada, jak sobie radzić w chwilach, gdy najbardziej chcielibyśmy zapaść się pod ziemię. Przeczytaj także: Twoje dziecko nie jest niegrzeczne, gdy... Tajna misja Jako kilkuletnia dziewczynka powiedziałam panu, który naprawiał telewizor: „Rodzice kazali mi pilnować, żeby nic nie zginęło”. Aldona Jak ratować sytuację: Poza krótkim „przepraszam” tak naprawdę niewiele można zrobić. – Najważniejsze to nie pogarszać sytuacji – mówi psycholog. – Bronienie się słowami „Co ty za bzdury pleciesz? Niczego takiego nie mówiłam!” jeszcze bardziej pogrąża rodzica. Pan od telewizora i tak wie, że maluch nie przydzieliłby sobie takiego zadania z własnej inicjatywy. Co gorsza takie postępowanie jest nie fair wobec dziecka. Rodzic robi mu wodę z mózgu („Jak to nie mówiłaś, skoro mówiłaś?” – myśli skołowany malec) i uczy go, że można ratować własną skórę cudzym kosztem. Co robić na dłuższą metę: Nie namawiaj dziecka do tajnych misji ani kłamania w twoim imieniu, bo nie dość, że dasz mu zły przykład, to jeszcze narazisz się na wstyd („Mama kazała powiedzieć, że nie ma jej w domu”). A ja coś mam! Podczas uroczystego obiadu w eleganckiej restauracji moje dziecko pochwaliło się, że ma ... robaki. Renata, mama 3-letniej Beatki Jak ratować sytuację: Przeproś i nie wdawaj się w wyjaśnienia, bo tak mało apetyczny temat lepiej zakończyć jak...
Czasami pójście dziecka do przedszkola wiąże się z traumatycznymi rozstaniami i wręcz rozpaczą, która odbija się na atmosferze w domu. Gdy dziecko płacze w przedszkolu i sytuacja nie zmienia się wraz z upływem czasu należy przyjrzeć się uczuciom dziecka, a niekiedy skorzystać z pomocy psychologa. Rozmawiamy z Beatą Chrzanowską-Pietraszak , psycholożką, psychoterapeutką, pedagogiem specjalnym z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej „Uniwersytet dla Rodziców”, która prowadzi też stronę na Facebooku „Zakamarki rodzicielstwa” . Spis treści: Dziecko płacze przy rozstaniu w przedszkolu Dziecko płacze w przedszkolu - czego nie robić? Dziecko płacze w przedszkolu - rola rodzica Co zrobić, by dziecko nie płakało w przedszkolu? Jak długo dziecko płacze w przedszkolu? Jak zostawić płaczące dziecko w przedszkolu? Co zrobić, gdy dziecko płacze w przedszkolu? Dziecko płacze przy rozstaniu w przedszkolu Dlaczego dla niektórych dzieci pierwsze dni w przedszkolu są takie trudne? Często zdarza się sytuacja, że dziecko płacze przy rozstaniu w przedszkolu. - Postawmy się w sytuacji dziecka. Maluch, który jeszcze niewiele wie o świecie, trafia w miejsce, którego nie zna albo które widział tylko raz czy kilka razy. W dodatku zmieniają się reguły gry : nagle wokół pojawia się mnóstwo innych dzieci, a zamiast mamy, babci czy niani , którą miało dotąd na wyłączność, jest pani, która ma pod opieką wiele osób (a więc nie można liczyć na sto procent jej uwagi). Nie każdy trzylatek daje sobie z tym radę, zwłaszcza jeśli dotąd nie miał zbyt wielu kontaktów z rówieśnikami i rzadko rozstawał się z najbliższymi. Dziecko płacze w przedszkolu - czego nie robić Dziecko płacze w przedszkolu - co możemy zrobić w tej sytuacji lub czego nie robić? - Zacznę od tego, czego nie należy robić . Nie wolno wrzucać...
Nie chcesz, by twoje dziecko stało się małym skarżypytą. Boisz się, że z tego powodu nie będzie lubiane, nikt nie zechce się z nim zaprzyjaźnić, zostanie wykluczone z grupy. Taka ogromna niechęć do donosicielstwa ma w Polsce swoje uwarunkowania historycznie – tłumaczy psycholog Beata Chrzanowska-Pietraszak z Uniwersytetu dla Rodziców. Najpierw czasy zaborów, potem komunizm sprawiły, że do tej pory niemal każde opowiadanie (nawet dziecka) w formie skargi uważa się za przejaw nielojalności albo zdrady. Tymczasem na Zachodzie jest zupełnie inaczej. Skarżenie się jest traktowane bardziej naturalnie. I nikt nie uważa go za naganne. Co nie znaczy, że dziecko może przybiegać do rodziców z każdym głupstwem. Dziecko skarży się, bo czuje się bezradne Jacek mówi z płaczem mamie, że jego młodszy brat Adaś go uderzył. Takie poskarżenie się na rodzeństwo nie jest przejawem donosicielstwa, a jedynie sygnałem, że dziecko czuje się w danym momencie bezradne . – Właśnie bezradność , nieumiejętność znalezienia się w sytuacji to najczęstsze powody skarżenia – wyjaśnia psycholog. Dziecko w obliczu agresji często nie wie, co robić. No bo z jednej strony, chętnie oddałoby delikwentowi, z drugiej od rodziców wie, że nie powinno używać wobec nikogo siły. A wtedy zaczyna szukać wsparcia, kogoś, kto je poprze w konflikcie z drugim dzieckiem i dlatego biegnie do rodzica lub innej dorosłej osoby. Czytaj też: 7 sposobów na kłótliwe rodzeństwo Skarżypyta chce zwrócić na siebie uwagę Czasem jednak skarga dziecka nie wynika z bezradności. Bywa, że w ten sposób dziecko chce jedynie zwrócić na siebie uwagę. Stwierdzając „Jasiek ciągle mnie bije", chce powiedzieć: „On jest ode mnie gorszy, bo ja umiem się zachować i jestem grzeczny, a on – nie" albo: „Zobacz mamusiu, jaki jestem biedny". Może się też zdarzyć, że tak naprawdę winę ponosi nie ten, na którego...
