Oczywiście nie omieszkała pokazać mi rachunku. I przekazać, że musiała wziąć chwilówkę. Bo nie starczyłoby jej na badania i lekarza. Leczy się prywatnie (nerki, endometrioza, zęby). Rzeczywiście, jeden zestaw dla Kubusia to koszt jednej wizyty u lekarza… Ale dlaczego to ja mam czuć się winna z tego powodu?
Kiedy Kubuś się urodził, bardzo się cieszyłam, że tak go pokochała. Widać było, że uchyliłaby mu nieba. Teściowa pracowała, więc nigdy specjalnie nie pomagała mi przy dziecku. Ale kiedy już się pojawiała (najczęściej w weekendy), to obładowana prezentami.
Myślałam, że to tylko tak na początku. Żeby wynagrodzić mi i synkowi, że nie ma tyle czasu co druga babcia. Już w pierwszym roku życia Kuby zorientowałam się, że Irena rywalizuje z moją mamą o względy wnuczka. Kiedy na roczek zamówiła gigantyczny tort jak z bajki i zestaw balonów z helem, postanowiłam z nią porozmawiać. Że wydaje za dużo pieniędzy, że przecież nie trzeba. Usłyszałam tylko, że gdyby siedziała w domu, to by miała czas upiec tort… Ale że pracuje i ma pieniądze, to na pewno nie będzie żałować dla jedynego wnuczka.
Teściowa prowadzi agencję ubezpieczeniową. Ma dużo znajomych. Jak wspomniałam, leczy się prywatnie. Sporo inwestuje nie tylko w zdrowie, ale i wygląd. Fryzjer, kosmetyczka, markowe ubrania, buty. Bardzo łatwo mi sobie wyobrazić, że kiedy wszystko zaczęło drożeć (benzyna, żywność), budżet przestał się jej spinać…
Pierwszy raz zaczęła narzekać zimą. Rozmawiałyśmy o drożyźnie i Irena powiedziała, że w sklepach podrożały już i tak piekielnie drogie zabawki.
– Przecież nie musisz mu kupować najdroższych zestawów – zauważyłam.
– Ale nie chcę kupować mu też badziewia – zaperzyła się.
Miałam na końcu języka, żeby w takim razie nie kupowała nic, ale znając Irenę, wiedziałam, że jej słowo musi być ostatnie. Odpuściłam. Ale powiedziałam o wszystkim mężowi – Bartek ma chyba na nią największy wpływ. Mąż niestety powiedział, że chyba jego matka powinna sama wiedzieć, jak zarządzać pieniędzmi.
Niestety, kolejne weekendy upływały pod znakiem kolejnych upominków. Markowe T-shirty, drogie klocki, samochodziki…
W czerwcu wprost powiedziała mi, że wzięła chwilówkę. I że chyba faktycznie przystopuje z tymi prezentami. A potem pojechała do przyjaciółki nad morze i wróciła z ogromnym pudłem dla Kubusia… Po co zwierzała mi się, że jest spłukana? Nie wiem. Ale czułam się winna!
Faktem jest, że Kuba lubi obie babcie. Ale inaczej. Z babcią Tereską jest po prostu bardziej zżyty. Nic dziwnego, bo to z nią więcej się bawi, razem chodzą do parku i w ogóle. Obawiam się jednak, że babcia Irena kojarzy mu się tylko z upominkami… Kiedy teściowa ma przyjść – cieszy się, bo chyba już wie, że przyjdzie… prezent.
Teraz już za każdym razem słyszę od teściowej o drożyźnie. Dochodzą uwagi typu, że co będzie, jak zacznie przychodzić bez prezentów. Czy też będzie tak bardzo kochana… Że wtedy to już nie będzie się liczyć jako babcia.
Szczerze? Nie wiem, co mam jej odpowiadać. Wiem, że nie mam ochoty słuchać o jej problemach finansowych wypowiedzianych tak, jakby odpowiedzialność za nie po części ponosił mój syn, ja a może i jeszcze moja mama?
I jeszcze jedno: po co pokazuje mi te paragony? Myśli, że będę oddawać jej pieniądze? Czy ktoś był w podobnej sytuacji?
Olga
Zobacz także:
Wakacje wszystkim kojarzą się z czasem rozbestwienia dzieci i tego, że te maluchy mogą robić dosłownie wszystko. No bo są wakacje! Jedzenie słodyczy i fast food’ów, siedzenie do nocy i każda rzecz, o jakiej dziecko zamarzy. Jedynym argumentem są oczywiście... wakacje. W wakacje też obowiązują zasady! Całkowicie się z tym nie zgadzam. Jestem mamą 8-letniego Franka. Moje dziecko jest naprawdę grzeczne, miłe, dobrze ułożone. Ale dlatego, że od lat dbam o to, żeby takie właśnie było. Nie oznacza to, że Franek „nie ma nic z życia”. Ja po prostu wprowadziłam do naszego domu pewne zasady, których każdy musi się trzymać – Franek też. I przyznam szczerze: z bólem serca patrzę na te wszystkie dzieci, które w wakacje zapychają się do granic możliwości watą cukrową, goframi z bitą śmietaną, lodami. Sama nie jem takich rzeczy i zwyczajnie nie chcę, żeby moje dziecko psuło sobie zdrowie. Dbam za to o to, żeby mój syn regularnie jadł dużo warzyw (wiem, że kiedyś mi za to podziękuję). Jeśli moje dziecko na co dzień nie je słodyczy – nie widzę powodu, by nagle (i w nieograniczonych ilościach!) miało zacząć je jeść w wakacje. Bo co? Bo jest wolne? Owszem, Franek korzysta z tego i ma dużo frajdy np. z jedzenia sezonowych owoców, które wszyscy uwielbiamy. To samo dotyczy wstawania i kładzenia się spać. Skoro zawsze chodzi spać o 20, dlaczego miałoby się to zmienić w wakacje? Obserwuję dzieci mojej siostry, u której panuje zasada „w wakacje można wszystko”. No więc te dzieci chodzą spać po północy, wstają o godzinie 13! Chore. I moim zdaniem bardzo niewychowawcze. Nie chcę, żeby Franek po późnym, wakacyjnym chodzeniu spać później przez miesiąc przestawiał się na poranne pobudki, gdy rozpocznie się rok szkolny. Myślę, że taki „szok związany ze...
Cześć! Moje życie dla wielu z Was mogłoby się wydawać bajką. Pochodzę z dobrej rodziny, mam kochających rodziców, którzy od zawsze mnie wspierali i szanowali moje życiowe wybory. Właśnie dzięki nim skończyłam dobre studia, a od razu po studiach dostałam się na staż do dużej korporacji, gdzie pracuję do dziś. W pracy poznałam także mojego męża, Daniela. Jak w bajce Pracowaliśmy w tej samej firmie, ale w innych działach. Poznaliśmy się w… windzie. Któregoś dnia on uśmiechnął się do mnie, ja odpowiedziałam tym samym. Z biegiem czasu sytuacja zaczęła się powtarzać, niby „przypadkiem”. „Przypadkiem” zaczął robić sobie kawę obok mojego biurka, „przypadkiem” ja coraz częściej zaczęłam zaglądać do działu IT (chociaż mój komputer działał bez zarzutu). Od uśmiechu do uśmiechu, od kawy do kawy, zaczęliśmy ze sobą rozmawiać. Od tamtej chwili jesteśmy w nieustannym dialogu, chociaż minęło już ponad pięć lat. Jak można się domyślić, jesteśmy małżeństwem. Większość naszego związku poświęciliśmy na rozwój zawodowy i podróże. Po czterech latach wspólnego życia, po zrobieniu listy za i przeciw zdecydowaliśmy się na dziecko, Od początku naszego związku wiedzieliśmy, że chcemy mieć rodzinę, że to dla nas największa wartość. Przeanalizowaliśmy wszelkie aspekty – mieliśmy dobrą, stabilną, dobrze płatną pracę. Mogliśmy pozwolić sobie na dwa zagraniczne wyjazdy w roku. Kupiliśmy trzypokojowe mieszkanie (na kredyt, wiadomo). Oboje chcieliśmy mieć dziecko. Nic nas nie powstrzymywało. Rodzina 2+1 Po stosunkowo krótkim czasie udało mi się zajść w ciążę. Nigdy nie zapomnę tego wybuchu euforii na wieść o tym, że zostaniemy rodzicami. Ciąża była zaplanowana, wyczekiwana i bardzo chciana. Oboje z mężem byliśmy bardzo zaangażowani w przygotowania do narodzin dziecka. Chcieliśmy być...
Nad morze jeździmy z dziećmi co roku, odkąd młodsza córka skończyła rok. Kochamy polskie morze, ale wybieramy raczej mniej zatłoczone miejsca, nie przepadamy za deptakami i nie chcemy ciągać dzieci po plażach zawalonych parawanami. Ani tam bezpiecznie, ani ładnie. Łatwo się zgubić, a do tego oglądanie roznegliżowanych Januszów raczej nie jest tym, co chciałabym pokazać dzieciom. Chciałam Państwa zapytać, co jest nie tak z dzikimi plażami i czy istnieje jakiś zakaz kąpieli w miejscach, w których jest pusto. W młodości tylko na takich plażach wypoczywałam i nigdy nie było żadnego problemu. Znam kilka takich miejscówek, chciałam zabrać do nich dzieci, żeby w spokoju i w ciszy korzystały z wody i słońca. Spędziliśmy parę uroczych dni na dzikiej plaży niedaleko Ustki. Z mężem jesteśmy bardzo ostrożni, ani na chwilę nie spuszczaliśmy naszych córeczek z oczu. Naprawdę były bezpieczne, tym bardziej że mąż jest świetnym pływakiem. Nie pijemy przy dzieciach alkoholu. Poleżeliśmy na piasku, nikt nam nie trąbił nad uchem, dzieci mogły swobodnie biegać na golasa... Któregoś dnia pojawili się tam inni turyści i kiedy zobaczyli, że jesteśmy z dziećmi, zagrozili nam wezwaniem policji! Kobieta krzyczała, że narażamy maluszki i że w tym miejscu dzieci nie mogą się kąpać, bo nie ma ratownika. Podejrzewam, że po prostu chcieli nas stamtąd przepędzić i mieć plażę dla siebie. Oszołomy! Nie wróciliśmy już na tamtą plażę, ale znaleźliśmy inne odludne miejsce. Uważam, że moim dzieciom nic nie grozi, bo są pod dobrą opieką. Przecież nikt nie będzie mi mówił, gdzie mogę wypoczywać, a gdzie nie. Beata Ostrzegamy: kąpiele na dzikich, niestrzeżonych plażach nie są bezpieczne – dotyczy to i dorosłych, i dzieci. Zagrożeniem są przede wszystkim nieznane warunki panujące pod wodą, np. grząskie dno, wiry, uskoki,...
