Cztery lata temu Shann Eva została matką dwóch maleńkich chłopców. Urodzili się w 26. tygodniu ciąży, po narodzinach spędzili w szpitalu, na oddziale intensywnej terapii odpowiednio: jeden 91, a drugi 93 dni.
Ostatnio Shann zamieściła na swoim blogu Shanneva.com poruszającą listę, w której wylicza cechy mamy dziecka, walczącego o życie – leżącego w inkubatorze, pod respiratorem i z rurką w gardle.
Swoją listę adresuje do wszystkich mam i ojców dzieci, które po porodzie przebywają na oddziale intensywnej terapii noworodka.
Przeczytajcie – jest piękna:
Dzwoniący telefon sprawia, że serce podchodzi ci do gardła.
Nigdy nie przestajesz się martwić.
Płaczesz, kiedy są dobre wieści, płaczesz, kiedy są złe wieści, i płaczesz – kiedy nie ma żadnych wieści...
Musisz czekać godzinami, dniami, tygodniami, żeby przytulić albo nawet, żeby dotknąć swoje dziecko.
Nie ubierasz swojego dziecka w te wszystkie słodkie ubranka...
...zamiast tego wkładasz swoje ręce przez otwór w inkubatorze, żeby położyć delikatnie dłoń na ciele swojego dziecka.
Ostrożnie układasz kable, ustawiasz krzesło i godzinami siedzisz nieruchomo ze swoim maleńkim dzieckiem wpuszczonym w twój stanik sportowy, kiedy wreszcie lekarze pozwolą ci na kontakt skóra do skóry.
Boisz się dotknąć swoje maleńkie, drobniutkie dziecko.
Boisz się odłożyć swoje maleńkie, drobniutkie dziecko.
Boisz się zbytnio przywiązać do tej słodkiej buzi, która i tak już zresztą zdążyła skraść ci całe twoje serce.
Boisz się, że twoje dziecko nie przywiąże się wystarczająco do ciebie, skoro przecież nie ma cię przy nim przez cały czas.
Na przemian odczuwasz poczucie winy, szczęście, smutek i strach.
Zapach środka odkażającego do rąk przyprawia cię o mdłości.
Twoje ręce są tak suche i łuszczące się, że żaden balsam nie jest w stanie im pomóc.
Poznajesz o wiele więcej medycznych terminów niż byś chciała...
Nawet w domu w uszach masz pikanie tych wszystkich maszyn.
Najgorsze są noce i te chwile, kiedy jesteś sama.
Tyle razy wychodzisz ze szpitala bez swojego dziecka, że kiedy wreszcie możesz wyjść razem z nim – nie możesz w to uwierzyć...
Nie czujesz się gotowa, żeby sama zająć się swoim maleństwem w domu, nawet jeśli robiłaś to w szpitalu przez całe tygodnie czy miesiące.
Boisz się wszystkiego, co mogłoby sprawić, że wrócicie do szpitala, bo myślisz, że drugi raz już nie dałabyś rady.
Nie czujesz się silna, ale jesteś.
Nie czujesz się na siłach podejmować ważne decyzje, ale jesteś.
Czujesz się samotna, ale nie jesteś.
Czytaj także:
Znacie te uczucia, jakie opisuje Shann Eva? Piszcie w komentarzach!
Karmisz piersią , czy nie? To ważny temat, ale tylko w ramach rozmawiania, radzenia sobie z problemami, wymieniania argumentów. Na pewno nie jest to powód do przechwalania się, czy też rywalizowania! Czytaj: Apel do lekarzy i położnych - szanujcie butelkowe mamy! Wpis tej mamy poruszył nasze serca Znaleźliśmy go na popularnym koncie Breastfeeding Mama Talk. Przeczytajcie koniecznie! “ To jest właśnie powód, by nie zawstydzać mam, które nie karmią piersią często z różnych powodów, niezależnych od nich! Ta mama obwinia samą siebie, to łamie serce. Czy ktoś mógłby dać jej wsparcie zamiast hejtować?” – napisała Mama Talk. „Chciałam karmić piersią, taki był plan. Kiedy jednak urodziłam córeczkę w 32. tyg. ciąży byłam bardzo zestresowana. Dziecko nie miało problemów medycznych, co mnie ogromnie ucieszyło. Nie byłam jednak w stanie dać jej tyle mleka, ile potrzebowała. Robiłam wszystko, odciągałam, brałam nawet specjalne leki na receptę. Nic nie pomogło. Musiałam rozpocząć karmienie mlekiem modyfikowanym , by mała zaczęła przybierać na wadze. Dokonałam wyboru. Wydaje mi się że złego, gdyż moje 2-miesięczne maleństwo leży właśnie na oddziale intensywnej terapii i walczy z wirusem RSV. Gdybym nie zrezygnowała z karmienia piersią, może moje dziecko miałoby większą odporność i nie byłoby teraz w szpitalu…”. Wiemy, że mamy zawsze obwiniają siebie o wszystko. Czasem jednak nie da się inaczej, choćby mama bardzo chciała. Owszem na wirus RSV częściej zapadają małe dzieci, które rodzą się z niską masą urodzeniową, oraz karmione są sztucznie, ale trzeba pamiętać, że jest to choroba, na którą zapada 95% dzieci. Te, które karmione są mm mogą ją trudniej przechodzić, nawet w warunkach szpitalnych, (tak jak w opisywanym powyżej przypadku), ale nie ma pewności, że dziecko karmione piersią, nie odczułoby w żaden sposób skutków RSV....
Maluszkom urodzonym przed 24. tygodniu ciąży daje się zaledwie 10-35% szans na przeżycie. Są jednak historie, które przywracają wiarę, gdyż okazuje się, że nadzieja potrafi zdziałać więcej niż nauka . Lekarze byli już nie raz zaskakiwani, to jedna z takich historii. Tak bardzo niegotowa na narodziny 22-letnia Cheri Price pierwsze skurcze porodowe poczuła już w 20. tygodniu ciąży. Zgłosiła się do szpitala S. Mary Hospital w Newport, nieopodal miejsca zamieszkania. Lekarze nie mieli jednak dobrych wieści. Placówka nie ma możliwości, żeby przyjąć rodzącą przed 24. tygodniem ciąży. Para postanowiła więc znaleźć szpital, który nie potraktowałby tak wczesnego porodu jako poronienie. By ratować dziecko, udali się do szpitala oddalonego prawie o 500 kilometrów . Podróż Darlington była pełna obaw, ale udało się dotrzeć przed porodem. Przyszła mama spędziła dwa tygodnie w szpitalu w Middlesbrough, gdzie zgodzono się ją przyjąć. Gdy udało się zatrzymać akcję porodową , miała zostać wypisana do domu, niespodziewanie jednak odeszły jej wody . Malutka Hailie Dillon przyszła na świat po 23. tygodniach i sześciu dniach ciąży , ważąc zaledwie 510 gramów. Skóra dziewczynki nie zdążyła wytworzyć pigmentu i była niemal przezroczysta. Hailie Dillon born so premature her skin was transparent Now healthy and happy one year old https://t.co/JUFOp4LoOe #preemies #babies pic.twitter.com/wU3MAm30Ua — Right to Life (@nrlc) 17 marca 2018 Rodzice mogli gołym okiem zobaczyć choćby mózg maluszka. Lekarze nie dawali dziewczynce dużych szans, ale podjęli próbę ratowania dziecka. Tuż po narodzinach Hailie wymagała resuscytacji, ponieważ nie podjęła czynności oddechowej. Po dwóch dniach dziewczynka przeszła tzw. zawał płuca. - Nie mogliśmy uwierzyć, że przeżyła . Wciąż była na etapie płodu i nie wyglądała jak dziecko. Od urodzenia została umieszczona...
"Nasza pierwsza córka w 5 dniu życia. 1750 gramów, była tak szczęśliwa, że żyje! Właśnie na to zdjęcie często patrzyłam, żeby dać sobie radę ze wszystkim wzlotami i upadkami, gdy była na oddziale intensywnej terapii dla noworodków . Życie jest takie cenne" – tak podpisane jest zdjęcie na profilu Love What Matters, które rozczuliło tysiące internautów. Rodzice uwielbiają patrzeć na swoje uśmiechające się maluszki. Ten uśmiech ma w sobie coś więcej, to, co najcenniejsze – nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Zobacz także: Gdy dziecko się uśmiecha, mijają wszystkie smutki Nie tylko Lauren uwielbia to zdjęcie. W ciągu kilku dni zdjęcie malutkiej dziewczynki polubiło na Facebooku prawie 300 tysięcy osób! Wiele mam doskonale rozumie sytuację Lauren i uczucia, które jej towarzyszyły. W komentarzach pod zdjęciem możecie zobaczyć dziesiątki zdjęć maluszków, które tak jak córeczka Lauren urodziły się przedwcześnie i ich waga często nie przekraczała 2 kilogramów . Dziś Lauren jest mamą dwóch uroczych dziewczynek. Starsza z nich, dziewczynka ze zdjęcia, wkrótce skończy 2 latka. Polecamy: Poznaj Emilkę, najmniejszego noworodka świata!
