Akcja toczy się w XVIII wieku, w czasach, gdy po morzach świata grasowało wiele pirackich statków. Posłuchajcie, czyta Stanisław Biczysko. Będzie sporo emocji z dreszczykiem. Historię pirackiego skarbu opowiada Jim, główny bohater, a przy okazji powieściowy narrator. Chłopiec jest synem właściciela gospody, w którego ręce trafia mapa z zaznaczonym miejscem ukrycia skarbu pirata Flinta. Ta mapa zresztą narobi rodzinie sporo kłopotów. Na gospodę napadną bandyci, chłopiec z matką uciekną do najbliższej wioski. W domu dziedzica Jim zdradzi , że jest w posiadaniu pewnego kuferka, w którym znajduje się mapa. Przy okazji się dowie, że mapa wskazuje wyspę, na której ukryty jest skarb pirata. Dziedzic kupi statek Hispaniola, zwerbuje załogę, i wyśle ją na poszukiwanie wyspy. Nie wie jednak biedaczysko, że wśród marynarzy znajdą się kompani pirata, którzy także marzą o zdobyciu skarbu. Jim też znajdzie się na statku, bo właściciel zatrudni go jako chłopca okrętowego. Na czele ekspedycji stanie kapitan Bill, osobistość wyjątkowo niechlujna, a funkcję kucharza okrętowego obejmie Długi John Silver bez nogi, z gadającą papugą na ramieniu, pirat podstępny i sprytny. Rozpoczyna się wielka przygoda pełna niebezpieczeństw, zagrożeń, zawirowań. A w samych ich centrum znajduje się Jim Hawkins, chłopiec odważny, ciekawy świata, i trochę szalony. Ta książka wciąga, bo pisarz potrafi tak budować fabułę, i tak prowadzić akcję, że czytelnik nie może się od niej oderwać. No bo jak się oderwać od tych pirackich opowieści, od tych pirackich piosenek, z których najbardziej znana to: Piętnastu chłopów na Umrzyka Skrzyni – Jo-ho-ho! I butelka rumu! Diabli i trunek resztę bandy wzięli. Jo-ho-ho! I butelka rumu! Proponuję wam wersję czytaną przez aktora. Stanisław Biczysko robi to znakomicie. Posłuchajcie. Wszak to klasyka gatunku. I jeszcze jedno. Książki mogą...
Andrzej Mleczko znany jest z rysunków dla dorosłych. Tym razem wystąpił w nowej roli - rysownika dla dzieci. Zilustrował bajki swojej córki Ewy, które powstały najpierw dla wnuczka Andrzeja Mleczki - Mateusza. To z bajek opowiadanych małemu Mateuszowi przez Ewę Mleczko wywodzi się smoczek Marianek z Drakosławic. Ilustracje Andrzeja Mleczki pięknie uzupełniają tekst. Są ilustracją, ale i same w sobie na pewno spodobają się i małym, i dużym czytelnikom. Mali czytelnicy docenią też same bajki, których mogą słuchać zasypiając albo na kolanach taty czy mamy. Przygody smoczka Marianka bawią i uczą w bezpretensjonalny sposób. Dzieci nauczą się z nich nie tylko nowych słów, ale też tego jak radzić sobie w trudnych sytuacjach. Będą też mogły dowiedzieć się, że płacz w momentach takich jak zagubienie nie jest niczym złym, ważne, by nie stracić głowy. A płakać każdy może. Dowiedzą się też jak radzić sobie z podziałem obowiązków, tak by było sprawiedliwie i że nawet choroba może przynieść pożytek. Przyjemna lektura dla małego, ale i duży się nie wynudzi - "Smoczek Marian z Drakosławic" to dobra lektura do czytania dziecku. Albo i samodzielnej lektury. Smoczek Marian z Drakosławic Autor: Ewa Mleczko Ilustracje: Andrzej Mleczko Wydawnictwo: Prószyński Media Sp. z o.o. Książka dla dzieci 3+ Kącik małego czytelnika - sprawdź, jakie książki dla dzieci polecają inne mamy.
Audiobook czyta Sławomir Holland, popularny aktor teatralny, serialowy, filmowy. Czego się więc z tej książki dowiecie? Poznacie przede wszystkim Kanadę z jej niepowtarzalną przyrodą, Indianami, klimatem. Pisarz wspomina w książce swoją podróż do Kanady, opowiada o trudnej historii kraju, Indianach, prawowitych mieszkańcach tej części świata. A że jest dociekliwym obserwatorem, więc i wy w tej podróży chętnie weźmiecie udział, i razem z pisarzem przyjrzycie się życiu Indian, z którymi historia dość okrutnie się obeszła, poznacie losy polskich emigrantów, z jednym nawet na indiańskim canoe popłyniecie po najciemniejszych zakątkach kraju. Arkady Fiedler, którego starsi znają też dzięki słynnemu Dywizjonowi 303, to niezwykle dociekliwy pisarz. Ponadto pięknie opowiada, a język jego opowieści może zachwycić najbardziej wybrednego czytelnika. Przeczytajcie fragment książki napisanej w 1935 roku. Ileż w nim tajemnicy, urody, groźnego piękna. Marzy mi się tak wytworny język na co dzień. (Indianie) wierzyli w dwa bliźniacze bóstwa: w Nanabosho - ducha dobra, słońca i światła, oraz w Czakenapenoka - ducha zła, księżyca i ciemności. Bóstwa te walczyły ustawicznie ze sobą, ale tak się zawsze szczęśliwie składało, że w końcu zwyciężał dobry duch, a ginął zły. Ginąc, zły duch pękał ze złości i zamieniał się w skały, góry i kamienie. Dokoła całej Zatoki Hudsońskiej zły Czakenapenok musiał dostawać paskudne lanie, bo cała okolica, na przestrzeni kilku tysięcy kilometrów, to jedna skalna tarcza, usiana głazami i skalistymi wzgórzami. I dalej… Na brzegu leżały płyty skał niby olbrzymie wieka skarbów. Wiadomo, że to królestwo złowrogiego Czakenapenoka. A gdyby tak siłą magiczną podnieść te skały, usunąć złośliwy balast i zajrzeć, jakie tam skarby ukrywał niedobry bożek? Od lasu zalatywał powiew i przynosił upajający balsam jodeł. Las...
