Moja zdeklarowana bezdzietna sąsiadka dawno temu pożaliła mi się, jak to z niczym nie nadąża. Że po pracy od razu biegnie na kurs angielskiego, potem na siłownię, po drodze do domu jakieś zakupy... Wraca padnięta około 23 i starcza jej energii tylko na obejrzenie filmu. Zaczęłam się śmiać, że nie ma na co narzekać, bo przecież przynajmniej robiła to, na co miała ochotę, a ja w tym czasie musiałam odrobić lekcje z dziećmi, przygotować obiad itp. itd. Teatralnie rozłożyła ręce i stwierdziła: "Olka, no przecież sama chciałaś mieć dzieci". 
Chciałam. I nie żałuję (choć rodzicielstwo rzeczywiście nie zawsze oznacza, że wszystko robię z ochotą, weźmy choćby wspomniane odrabianie lekcji). Ale mam już dość tej wyższości bezdzietnych z wyboru.
Przeczytałam jakiś czas temu artykuł o polskich plażach. Że obciach, tłok, brzydko, niemodnie. No i te polskie rodziny! Rozwrzeszczane bachory, które mają czelność biegać po piasku, krzyczeć, domagać się głośno swojej mamy, robić tłok na brzegu. A czasem, o zgrozo, nawet płaczą!!!
I te matki – w zbyt kusych kostiumach, bo miały czelność zbytnio przytyć w ciąży – zupełnie niepodobne do bezdzietnych współplażowiczek z wspaniałym biustem, który nie posłuży do tak niskiego zadania jak karmienie dziecka, fee.
No co, ja też umiem się naśmiewać!
W kolejce po socjalne bony z okazji świąt usłyszałam kiedyś narzekanie bezdzietnej z wyboru kobiety, że ona nie rozumie, dlaczego ci z dziećmi dostają więcej. Bo niby dzieci to coś wyjątkowego? Przecież sami chcieli, to mają. No mają. Nie tylko dzieci, ale też więcej wydatków. I nie ma się co unosić, że chcieli. Czy taka wolna kobieta bez zobowiązań choć raz pomyślała, kto będzie płacił na jej emeryturę? Że niby sama sobie na nią zarabia? Teoretycznie, bo w praktyce nie tak są zbudowane finanse państwa (wystarczy zajrzeć do jakiegokolwiek ekonomicznego podręcznika).
Bezdzietni z wyboru są bardziej egoistyczni. Nie mają dzieci, bo lubią siebie, wolny czas i brak odpowiedzialności. Nie przekona mnie argument, że odpowiedzialność za siebie to to samo co odpowiedzialność za dziecko – wiem lepiej, bo doświadczyłam obu, bezdzietny – nie.
Bezdzietni są mniej tolerancyjni. Przeszkadza im płacz (a czasem nawet śmiech) dziecka, dzieciatym nie – i to nie chodzi tylko o osobiste dzieci. Dzieciaci wiedzą, że młody człowiek tak już ma i kropka. Bezdzietni nie chcą plaży z rodzinami na piasku, restauracji czy hotelu przyjaznych rodzinie, bo ich zdaniem życie ma się dostosować do nich, nie odwrotnie. Oj, brzmi groźnie, bo gdyby przypadkiem okazało się, że życie ma nasze wymagania w nosie?
Pociesza mnie myśl, że bezdzietni z wyboru nigdy nie doświadczą tego całego ogromu wspaniałych i niepowtarzalnych uczuć związanych z rodzicielstwem. Choć i na to pewnie znajdą kontrargument, przytaczając historię jakiegoś syna, który zabił matkę, córki, która okradło swój rodzinny dom itp. itd. I właśnie za to nie cierpię bezdzietnych z wyboru.
Zobacz: 5 świetnych kampanii promujących macierzyństwo
"A nie mówiłam...?" - ile razy usłyszałaś to od swojej mamy? A ile razy ty, gdy ona powiedziała: „A nie mówiłam?”, obiecałaś sobie, że nigdy nie będziesz taka jak ona? Scena pierwsza: trzydziestoparoletnia mama dwóch dziewczynek dzwoni do rodzinnego domu. Modli się, by odebrał tata, a nie mama. Bo gdy z nią rozmawia, natychmiast się denerwuje. – Krytykuje mnie – tłumaczy swoją niechęć. Scena druga: opowiadam o swojej mamie. Dwie koleżanki są zdziwione, że tak ciepło o niej mówię. Że one o swoich nigdy w ten sposób… Nie mogą się dogadać, nie tolerują, niszczą się, nie cierpią być w tym samym pomieszczeniu. Wtedy to ja się dziwię. Opowiadam o tym Julicie Wojciechowskiej, psycholożce. Trudno mi uwierzyć, że nie da się stworzyć zdrowych relacji z własną mamą. Czemu tak wiele matek ma pretensje do córek? Niektórym matkom trudno zaakceptować to, że ich córki, gdy dorastają, wybierają inną drogę, niż one im wskazywały. Że mają inne upodobania, wartości, pomysł na życie, karierę, wychowanie dziecka czy prowadzenie domu. Córka wymyka im się spod kontroli, nie potrzebuje już jej opieki. Staje się niezależna, wybiera to, co jest ważne dla niej, a nie dla matki. To trudny moment dla tej drugiej. Teoretycznie matka powinna zaakceptować to, że córka nie jest jej wierną kopią. Zaufać jej, ale też i sobie: „Tak wychowałam swoje dziecko, że jakąkolwiek podejmie decyzję, będzie ona dla niego dobra”. Jeśli matka nie podoła temu, to pojawia się konflikt. Każdy inny wybór córki potraktuje jak krytykę. Bo nie rozumie, że inny nie oznacza gorszy. Ani tego, że dziecko, chcąc określić własną tożsamość, musi oderwać się od mamy i określić ją po swojemu. Czyli brak matczynej zgody na inność córki oznacza początek pretensji? O wszystko. Że córka wybrała nie tego chłopaka, co powinna. Że nie poszła do tej szkoły, którą doradzała matka. A gdy...
Kiedy mężczyzna zostaje ojcem, staje oko w oko z życiową rewolucją. Musi przewartościować swoje życie, odpowiedzieć sobie na ważne pytania: jakim ojcem chcę być dla mojego dziecka? Ile czasu chcę mu poświęcać? Czy chcę być zaangażowany w opiekę nad dzieckiem na równi z żoną? I jaka jest teraz moja pozycja w rodzinie? Okazuje się jednak, że oprócz kwestii związanych z życiem prywatnym i emocjami, mężczyzna, który zostaje ojcem, może stanąć wobec zmian, które będą dotyczyć jego kariery. Oto jak ojcostwo wpływa na sytuację zawodową mężczyzn: Ojcowie mają większe szanse na zatrudnienie Wiele mówi się o tym, że młode matki mają problemy ze znalezieniem zatrudnienia, bo potencjalni pracodawcy niechętnie zatrudniają kobiety z małymi dziećmi, obawiając się, że będą często przebywać na zwolnieniach lekarskich na dziecko. Inaczej jest z mężczyznami. Zdaniem naukowców z prestiżowego Cornell University (USA) ojcowie nie tylko nie są dyskryminowani ubiegając się o pracę, ale ojcostwo wypada na ich korzyść! Odkrycia tego naukowcy dokonali wysyłając spreparowane CV w odpowiedzi na ogłoszenia o pracę – aplikacje były niemal identyczne, z tą różnicą, że w niektórych z nich była informacja o tym, że kandydat jest członkiem rady rodziców w szkole. Okazało się, że to właśnie kandydaci z taką informacją w CV byli częściej zapraszani na rozmowy kwalifikacyjne (dla porównania: ten sam eksperyment w przypadku kobiet, dał zupełnie odwrotny efekt...). Pracodawcy oceniali ojców jako bardziej kompetentnych i oddanych pracy niż bezdzietni mężczyźni oraz matki. Czy ojcowie gorzej pracują? Pracodawcy obawiają się, że rodzice mają zbyt wiele obowiązków związanych z rodziną, będą więc częściej nieobecni i mniej wydajni w pracy. Tymczasem, jak wykazało badanie, ojcowie przynajmniej 2 dzieci są bardziej wydajni w pracy od kolegów, którzy mają...
Mamusiu, zobacz hipopotam. O tam! – mój trzyletni synek uwielbiał wycieczki do zoo. Prawie każdą niedzielę spędzaliśmy na podziwianiu lwów, tygrysów, żyraf i innych czworonogów. Najbardziej jednak fascynowała go zagroda z domowymi zwierzętami. Tak to już jest, kiedy dziecko wychowuje się tylko w mieście. Do dziś pamiętam, jak rok temu jadąc na wakacje , Krzyś zobaczył przez tylną szybę samochodu pasące się krowy. – Mamusiu, zobacz, zobacz. Krowa! Prawdziwa! – krzyknął tak głośno, że omal nie puściłam kierownicy. Uśmiecham się zawsze na myśl o tym wydarzeniu. I przypominam je sobie, ilekroć jesteśmy w zoo. Te niedzielne wycieczki do zwierzątek stały się naszym weekendowym rytuałem . Po jakimś czasie przyłapałam się na tym, że czekam na nie równie niecierpliwie, jak mój mały miłośnik zwierząt. Jestem wtedy szczęśliwa . Rozczula mnie widok Krzysia biegnącego do kolejnego zwierzaka albo zabierającego z domu "trochę chlebka dla ptaszków". Bo po drodze do zoo, wstępowaliśmy jeszcze do parku nakarmić kaczki i gołębie. Któregoś razu pomyślałam, żeby przygarnąć jakiegoś psa albo kota, ale szybko zrezygnowałam z tego pomysłu, bo przecież my z Krzysiem prawie cały dzień jesteśmy poza domem. A każde zwierzę potrzebuje przytulenia, pogłaskania i wyprowadzenia na spacer. Codzienne życie samotnej mamy W tygodniu, nasze dni są bardzo do siebie podobne . Wstajemy rano, zjadamy razem śniadanie, ubieramy się i odprowadzam Krzysia do przedszkola. Lubię te chwile, kiedy jestem sama z synkiem i możemy porozmawiać o tym, co będzie w przedszkolu albo o tym, dlaczego ptaki śpiewają, a z drzew opadają liście. To są takie krótkie chwile w ciągu dnia, które należą tylko do nas. Potem jadę do pracy, do banku. Małego z przedszkola odbiera moja mama, a ponieważ moi rodzice zamieszkali niedaleko od nas, zabiera go do siebie. Tam Krzyś zjada obiad, a potem czytają...
