"To moje! Oddaj!" – wiemy, dlaczego maluchy nie lubią się dzielić

Dzielenie się z innymi to trudna sztuka. Trzeba się jej nauczyć.   Do dzielenia się trzeba dorosnąć Do dzielenia się , podobnie jak do pomagania innym czy współpracy, potrzebna jest zdolność przyjmowania perspektywy innej niż własna („Dam ci ten traktor, bo rozumiem, że bardzo ci zależy, by się nim pobawić”).  Roczne czy dwuletnie dziecko  jeszcze tego nie potrafi. Jest nastawione na branie, a nie na dawanie. Nie ma w tym nic złego – to normalny etap w jego rozwoju. Nawet jeśli malec umie już okazywać uczucia (np. głaszcze płaczącą koleżankę), skupia się na sobie, a gdy coś idzie nie po jego myśli, nie jest w stanie zapanować nad emocjami. Przyjemność z dzielenia się zabawkami może czerpać dopiero trzy-, czterolatek. Dzieci w tym wieku często pożyczają sobie nawzajem różne przedmioty, potrafią już bawić się razem.  Są w stanie zrobić wiele, żeby utrzymać dobre relacje z innymi. Nie zawsze jednak tego chcą (podobnie zresztą jak osoby dorosłe). Polecamy także: Podwórkowy savoir-vivre   Nauka dzielenia się z innymi Jeśli chcesz, by twoje dziecko potrafiło się dzielić , staraj się, by miało częsty kontakt z rówieśnikami. Zabieraj je do znajomych z dziećmi,  na plac zabaw , wszędzie, gdzie można spotkać inne dzieci. Dzielenia się, podobnie jak współpracy czy bycia miłym,  nie da się nauczyć teoretycznie! Nie licz na to, że nauka dzielenia się będzie przebiegała gładko. Dziecko, które raz czy dwa bez protestów oddało swoją łopatkę koledze, może krzyczeć wniebogłosy, gdy ten zapragnie pobawić się jego autkiem. A poza tym: Daj dobry przykład. Pozwól dziecku bawić się np. swoimi kluczami, jeżeli o to grzecznie prosi. Dziel się z nim jabłkiem, proponuj własny szalik. Jeśli nie pozwalasz maluchowi dotykać swoich rzeczy, trudno mu będzie zrozumieć, dlaczego on ma udostępniać innym swoje. Ucz go...

Dziecko, między stawianiem babek z piasku a wciskaniem się w kolejkę do huśtawki, obserwuje rówieśników, bawi się z nimi i kłóci. Słowem, uczy się życia w grupie. Dlatego nawet jeśli jesteś szczęśliwą posiadaczką piaskownicy na własnym podwórku, nie pozwól, by twoje dziecko było skazane jedynie na zabawę w pojedynkę. Bo korzyści, jakie przynosi zespołowa zabawa, są nie do przecenienia – nawet już dla rocznego dziecka. Dziecko chłonie nowości Zabawa z kolegami? Niespełna dwuletnie dziecko nie widzi w tym nic atrakcyjnego. Dla niego rówieśnik jest raczej czymś w rodzaju ruszającej się i mówiącej lalki, a nie partnerem do działania. Dzieci, które jeszcze nie mają dwóch lat, bawią się "obok” siebie (psychologowie nazywają to zabawą równoległą) i nie mają ochoty na dzielenie się zabawkami. Ale to nie znaczy, że takie zuchy nie potrzebują rówieśników! Wprost przeciwnie: towarzystwo innych dzieci jest dla kilkunastomiesięcznego malca bardzo kształcące. Może on w kolegach przeglądać się jak w lustrze, dzięki czemu lepiej poznaje siebie i swoje potrzeby. Jak pomóc dziecku? Spróbuj umówić się ze znajomymi mamami na wspólną cotygodniową zabawę. Maluch, spotykając się regularnie z tymi samymi dziećmi, czuje się bezpieczniej i swobodniej. Sprawdź 5 dowodów, że dwulatek rozwija się prawidłowo. Dziecko uczy się współpracy Kiedy w ruch pójdą cztery łopatki, a nie jedna, zamek z piasku powstanie dużo szybciej! Zabawa w pieski albo w „mamę i tatę” również nie obędzie się bez przynajmniej jednego towarzysza... Dzieci, spędzając wspólnie czas na placu zabaw, uczą się pomagać innym i przyjmować pomoc. Nie oczekuj jednak cudów, taka nauka współpracy wymaga mnóstwa czasu i... dobrych chęci maluszka! Zobacz też: Zabawy dla rocznego dziecka Jak pomóc dziecku? Organizuj zabawy tylko z jeszcze jednym dzieckiem, bo...

No, podziel się! No, daj zabawkę koledze! Musisz nauczyć się dzielić! Czemu nie chcesz dać zabawki dziewczynce? Powinniśmy się dzielić. I to uczucie zakłopotania, które się pojawia nie wiadomo skąd, kiedy twoje dziecko nie chce oddać zabawki innemu… Czy na pewno jestem dobrą matką? Takie i inne hasła słyszymy wciąż dookoła już od najmłodszych lat. Słyszymy je od naszych rodziców, a później sami powtarzamy je jak mantrę i kierujemy do naszych dzieci. Nawet się zbytnio nad nimi nie zastanawiamy, po prostu te słowa są w naszych głowach zakodowane, wypowiadamy je automatycznie, wychodzą z naszych ust niemal bezwiednie. Czy dzielenie się ma rzeczywiście sens? Czy kiedykolwiek zastanawialiście się nad sensem dzielenia się? Nad koniecznością uczenia dzieci dzielenia się? Czy to jest rzeczywiście tak niezbędne, by nauczyć takiego zachowania w każdej możliwej sytuacji i na okrągło? Podczas każdego wyjścia na plac zabaw, w przedszkolu, na urodzinach, u rodziny, po prostu wszędzie i to niezależnie od sytuacji? Jedna z mam, Alanya Kolberg, postanowiła to przerwać i zaapelować do rodziców, by odrobinę… pomyśleli i zastanowili się nad sensem tego co robią, co mówią i czego uczą własne dzieci. A wszystko to po jednej z wypraw na plac zabaw, z własnym synem, Carsonem. Co się tam wydarzyło? Zwyczajna codzienna sytuacja jakich rodzice i dzieci doświadczają po raz milionowy. Chłopiec zabrał ze sobą do parku kilka figurek-zabawek typu "transformers", by pobawić się nimi z przyjaciółmi, z którymi tam był umówiony. Jak tylko weszli do parku, do Carsona podeszła grupa obcych, nie znanych mu, chłopców, która zażądała, by dał im się pobawić swoimi zabawkami... I co się stało dalej? Kto tu jest źle wychowany? Moje dziecko czy inni?! Chłopiec spojrzał na swoją mamę wymownie z pytaniem w oczach, a ona po prostu wyjaśniła, że nie musi się dzielić. „Możesz im...