Alarmujące wyniki badań - 8 na 10 rodziców nie ma czasu na zabawę z dziećmi!

Czy rodzice muszą się bawić z dzieckiem? Niektórzy rodzice nie mają czasu. Inni energii. Jeszcze inni po prostu nie czują się swobodnie turlając się po dywanie lub udając owcę. Każdy z nich prędzej czy później zada sobie to pytanie: czy ja naprawdę muszę być kumplem mojego dziecka? Czy do zabawy nie wystarczy mu rodzeństwo lub rówieśnicy ? A może pokój pełen zabawek to dla niego dostateczna rozrywka?  Nowa definicja zabawy Absolutnie nie namawiamy do tego, żeby w ogóle nie bawić się ze swoimi dziećmi. Ale wiemy, że czasami można oszaleć od ilości zaleceń związanych z wychowaniem. Psycholog dr Joanna Urbańska z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu mówi, że gubi nas nowoczesna definicja zabawy. Niepotrzebnie myślimy o niej tylko jako oddzielnej aktywności, przeznaczonej wyłącznie dla dzieci. Tymczasem, zabawą mogą być zwyczajne czynności wykonywane wspólnie z rodzicami, np. rozwieszanie prania, podlewanie kwiatów. "Wydaje mi się, że definiujemy zabawę w zbyt wąski sposób. W zależności od wieku dziecka, zabawą mogą być bardzo zwyczajne rzeczy. Np. dla kilkumiesięcznego dziecka będzie to leżenie na brzuszku na kolanach taty. Dla starszego dziecka będzie to naśladowanie rodzica, samo bycie z nim. Dopiero w wieku 5, 6, 7 lat włącza się pragnienie gry i rywalizacji. Wtedy spokojnie można zapewnić dziecku towarzystwo rówieśników i tylko nadzorować zabawę. Nie trzeba się w nią włączać." - mówi psycholog. Dobra mama "Chciałabym podbudować te matki, które nie lubią wcielać się w role księżniczek. Jest mnóstwo sytuacji, w których dzieci tę zabawę dostają – w żłobku, przedszkolu, szkole. W domu chodzi o przebywanie ze sobą. Warto włączyć dziecko w czynności, które samemu się lubi. Wtedy nie będzie to męczące dla rodzica, a dla dziecka wciąż atrakcyjne" - dodaje Urbańska.  Zalety zabawy z dziećmi...

Chcemy jak najlepiej, a możliwości jest teraz bez liku, więc zapisujemy nawet ... niemowlęta na zajęcia dodatkowe. Troszczymy się i dbamy o rozwój dziecka. Pewnie przesadnie. Psycholodzy przestrzegają, że takie hiper rodzicielstwo to same szkody dla dziecka. Postawiliśmy na piedestale i obdarzamy nabożną czcią Psycholodzy nie mają już wątpliwości, że hiper rodzicielstwo stało się nowym modelem edukacyjnym widocznym głównie w zamożnych społeczeństwach. Przyszło do nas ze Stanów Zjednoczonych, gdzie dominuje konkurencyjność, mit bogactwa, do którego dochodzi się nieustającą pracą. Niestety taki model społeczny został także przeniesiony na sposób wychowywania dzieci. Rodzice w Stanach Zjednoczonych pogrążają się w wyścigu, dążąc do tego, aby ich dzieci odniosły sukces w życiu . Rezerwują miejsce w najlepszym przedszkolu (przed urodzeniem dziecka), najlepszym uniwersytecie, uczelni. Hiper rodzice starają się zapewnić akademicki sukces swoich dzieci i denerwują się każdą, najmniejsza nawet rzeczą, która może im się przydarzyć. To nie może przynieść nic dobrego - dzieci rosnące w takich warunkach otrzymują nadmierną ilość bodźców, są nadmiernie otaczane troską i niepewne siebie. Gubi się ich niezależność i wolność wyboru. Nie da się ukryć, że podejście do rodzicielstwa przeszło w ostatnich dziesięcioleciach ewolucję - od bardzo swobodnego podejścia do bycia rodzicem i "nienapinania się" (wiele z nas od rana do wieczora spędzało czas na podwórku, z kluczem na szyi) do przesadnego "trzęsienia się nad dzieckiem". W sumie trudno takiej strategii zarzucić coś złego - wszak zrodziła się z dobrych intencji, z troski i dbałości o dziecko . Szofer, helikopter, a może buldożer? A jednak "zapętlamy się" i przekraczamy granice - alarmują psycholodzy. Od wczesnego dzieciństwa organizujemy dzieciom nadmierną ilością...

Marzysz, by Twoje maleństwo jak najlepiej się rozwijało. Poświęcasz mu każdą wolną chwilę, wciąż wymyślasz nowe zajęcia. Łatwo możesz jednak „przedobrzyć” i sprawić, że wspólne zabawy zamiast sprawić radość – zmęczą. Po ciężkim dniu pracy wpadasz do domu. Dawniej wyciągnęłabyś się na kanapie z gazetą w ręku, ale teraz nie możesz sobie na to pozwolić. Przecież czeka stęsknione dziecko! Najpierw kwadrans z zabawką edukacyjną, potem parę minut z piankową książeczką, teraz klocki, a na koniec piłeczka. Jesteś zmęczona, ale dumna z siebie. Tylko dlaczego Twój maluch zamiast cieszyć się z zabawy, coraz więcej płacze? Uwaga, pułapka! Nie ma wątpliwości, że rozwój maluszka zależy od sposobu, w jaki stymulują go rodzice. Dzieci, którym mama i tata poświęcają wiele uwagi, są zdolniejsze, ciekawsze świata, bardziej otwarte na ludzi. Ale powinnaś wiedzieć, że możesz przesadzić z liczbą bodźców, którymi zasypujesz swojego malucha. Niemowlę nie korzysta wtedy z tych atrakcji, czuje się za to zmęczone i rozdrażnione. Z czasem możesz dostrzec u niego sygnały alarmowe: Niepokój – gdy wokół malca jest głośno lub dużo ruchu. Obojętność – kiedy przynosisz mu nową zabawkę, dziecko tylko patrzy się na nią. Nie cieszy się z prezentu, nie bawi się nim. Brak koncentracji – zbyt wiele bodźców sprawi, że malec na niczym się nie skupi. Przy takiej ciągłej stymulacji maluch w końcu „wyłącza się”. Zamiast rozwijać się, przestaje reagować na Twoje coraz bardziej oryginalne pomysły. „Idź” za dzieckiem Jak więc spędzać wspólne popołudnia z niemowlakiem, by były przyjemne i rozwijające? To zależy od wieku dziecka. Prof. Remo Largo, pediatra z dziecięcego szpitala w Zurichu, przekonuje w książce „Wiek niemowlęcy”, że maluch, który nie skończył trzech miesięcy, często nie...