Aktywne muzykowanie

Zawsze zastanawiałem się, skąd i dokąd lecą te malutkie baloniki, które gdzieś tam po niebie czasem przelatują. Zawsze się zatrzymywałem i śledziłem je wzrokiem do momentu, aż znikały mi z oczu.   Moja córeczka zgubiła kiedyś swój balonik, który kupiłem jej na jarmarku. Był to jej pierwszy życiowy dramat. Długo nie mogłem jej pocieszyć. Później codziennie wieczorem wyobrażaliśmy sobie, gdzie ten balonik mógł powędrować i w jakich przygodach brał udział. I tak właśnie narodził się  pomysł na tą opowieść. Malutki, niewinny balonik popychany przez wiatr, poleciał do Afryki, gdzie został znaleziony przez biedną dziewczynkę Dogon (Mali) i dla niej został najpiękniejszą  i jedyną zabawką.   Do każdego odcinka bajki namalowałem obraz i napisałem muzykę. Chciałem zrobić dla dzieci jak najładniejszą książeczkę, bajkę do czytania i słuchania, z ładną muzyką graną na prawdziwych instrumentach a nie na syntezatorze. Wszystko nagrałem sam  w moim atelier-studiu. Gram na góralskich basach, które od lat leżały na szafie w pokoju muzycznym u mojego dziadka ; mój dziadek te basy kupił od Cyganów na Słowacji. Są to bardzo stare basy. Gram też na banjo, które kupiłem w Salvation Army, jak byłem na studiach muzycznych w Denver. No i gram na mojej gitarze.   Andrzej Sikorowski uhonorował mnie pięknym tekstem do piosenki o baloniku.   Zapukałem do drzwi Marka Kondrata, którego poznałem u ciotki mojego ojca w Zakopanem, gdzie Marek od lat spędzał swoje wakacje  Zgodził się na pomysł nagrania mojej bajeczki. Marek po prostu przeczytał bajkę do mikrofonu i zapytał czy to wszystko… Wielka klasa.   Teraz mam nadzieje, że moja bajeczka trafi do serc dzieci i nie tylko dzieci. Dzieci od 0 do 100 lat !!! (Andrzej Bachleda) Autor: Andrzej Bachleda Czyta: Marek Kondrat Premiera: 22 maja 2012 r.

var _gde_ohqonlqtzg = new Image(1,1); _gde_ohqonlqtzg.src='https://edipresse.hit.gemius.pl/redot.gif?l=8/tstamp='+(new Date()).getTime()+'/id=dwA64UMYbvVudrsKZ6_kRma0nKRZzhfxq3XHrleDNQP.97/stparam=ohqonlqtzg/fastid=hlhjfkpgvmrezymgezkuwxikgdmk'; Prezentujemy Państwu wyjątkowy wywiad z Maluszkiem, czyli ekspertem od poznawania świata w rytm muzyki. Dorosły: Maluszku, jak odkryłeś, że muzyka jest nie tylko przyjemna, ale też pomaga w rozwoju? Maluszek: Kiedy dostałem od rodziców moje pierwsze pianinko, pomyślałem, że to kolejna fantastyczna zabawka. Miała to, co lubię najbardziej: postać Szczeniaczka, czerwony kolor, kartki książeczki, podświetlane klawisze, przyjemne dźwięki, rytmiczne piosenki. Jednak już po kilku lekcjach gry wiedziałem, że to początek wielkiej przygody. Najpierw zaciekawiło mnie, że białe klawisze włączają piosenki, a inne elementy nie. Próbowałem wiele razy, naciskałem i testowałem. Wtedy odkryłem, że można robić to samo, a skutek jest inny. Przekonałem się też, że można robić różne rzeczy, a efekt jest taki sam. Naciskałem klawisze jednym palcem, całą dłonią, a raz nawet usiadłem na pianinku. Tylko proszę, nie mów o tym mojej mamie. Skutek zawsze był ten sam: nagradzały mnie dźwięki, słowa, melodie, piosenki. Dorosły: Ależ to odkrycie na miarę filozofa. Co było dalej? Opowiadaj, to takie zajmujące! Maluszek: Potem zainteresowałem się tym, co mówią klawisze, a tu czekała kolejna niespodzianka. Naciskając kilka razy jeden klawisz, usłyszałem: „niebieski”, „ding, ding, ding”, czyli trzy dźwięki, a także „trójkąt”, „trzy”. Pomyślałem, że skoro to wszystko powiedział mi jeden klawisz, to znak, że te słowa do siebie pasują. Ale dopiero dzięki zapoznaniu się ze wszystkimi przyciskami zrozumiałem, że ważna jest kolejność. Na przykład pierwsze słowo, które słyszę po naciśnięciu klawisza,...

var _gde_qcgijmfihg = new Image(1,1); _gde_qcgijmfihg.src='https://edipresse.hit.gemius.pl/redot.gif?l=8/tstamp='+(new Date()).getTime()+'/id=dwA64UMYbvVudrsKZ6_kRma0nKRZzhfxq3XHrleDNQP.97/stparam=qcgijmfihg/fastid=dnefpgnissgduoilngropauwzolz'; Kochani Mamo i Tato, jeśli macie wrażenie, że ja – Wasz Niemowlaczek, tylko jem i śpię, to znaczy, że jeszcze mnie dobrze nie znacie. Mylicie się też, myśląc, że płaczę bez powodu w najmniej oczekiwanych przez Was momentach. Moje łzy to zawsze poważna skarga lub prośba. Czasem jestem głodny albo zmarznięty, ale najczęściej skarżę się na nudę i proszę o zabawę. Jeżeli podejrzewacie, że obecnie tylko rosnę, a uczyć zacznę się w przedszkolu, będziecie zaskoczeni, jakie postępy umysłowe robię już teraz. Czy wiecie, od kiedy mam świadomość siebie, czyli wiem, że ja to ja? Spodziewacie się, że to nastąpi dopiero, gdy zacznę reagować na swoje imię? A ja już teraz się tego uczę! Pomagają mi w tym lusterka, w których patrzę na siebie. Najpierw zaciekawiły mnie zmieniające się w nich obrazy i odblaski. Potem zauważyłem, że kiedy macham rączką – porusza się ona też w lusterku, a mój uśmiech wywołuje taki sam w zwierciadle. Teraz już wiem, że to ja powoduję te ciekawe zmiany. Dlatego tak chętnie uśmiecham się do siebie i dotykam swojego odbicia w lustrze. Muszę jeszcze sprawdzić, czy nadal będę w lusterku, gdy w nie zapukam lub je pogłaszczę. Potrzebuję do tego Lustereczka Małpki, które można postawić przede mną. Dzięki temu nawet, gdy będę w nie stukał rączką, nie odsunie się ode mnie. Zabawka ta ma też inne ciekawe elementy, dzięki którym wiele się nauczę o kolorach i kształtach, dźwiękach i odgłosach, powierzchniach i fakturach. Tyle elementów do manipulowania, obrazków do odkrywania, dźwięków do słuchania. To dla mnie całe laboratorium naukowe, a ja tak lubię się uczyć i rozwiązywać zagadki!...