Nie martw się, chyba nie ma mamy, której dziecko nie spadłoby kiedyś z łóżka – przeczytałam na forum i zastygłam. Przeczytałam jeszcze raz. A więc jestem matką idealną! Bo moje dziecko nigdy nie spadło z łóżka…
Przypomniałam sobie zaraz zdanie z jakiegoś poradnika: „Chyba nie ma mamy, której nie zdarzyłoby się podczas obcinania dziecku paznokci uciąć kawałka skóry”. Zgroza. Ale mi się to nie zdarzyło. Jeszcze. No tak, zaraz jednak dochodzę do wniosku, że wcale nie jestem taką idealną mamą. Przy myciu główki wlałam córce szampon do oczu. Obyło się na szczęście bez łez. Przy czesaniu coraz dłuższych włosków pociągnęłam zbyt mocno – tym razem Lilia zapłakała. Skarciłam siebie w myślach, ale następnego dnia zrobiłam to samo (naprawdę niechcący)! Innym razem zachwycona patrzyłam, jak Lilia otwiera sama szufladę. Zaraz jednak usłyszałam głośny wrzask – przycięła sobie paluszki! No co ze mnie za matka, przecież powinnam była to przewidzieć!
Od kilku tygodni zerkam na wszystkie stoły – usuwam kubki z gorącą herbatą, papierki, monety, bibeloty, małe niejadalne przedmioty… A moja córeczka patrzy na mnie i się ślini. Jejku, ona ma coś w buzi! Szybka akcja, mój palec, córka się wyrywa, ale sytuacja wymaga poświęcenia. Jest! To spinka! Sukces? Co za sukces, przecież mogła się udławić! No co ze mnie za matka?! Gdy była młodsza, zdarzyło mi się nie przewinąć jej w środku nocy, a rano musiałam walczyć z odparzeniami. Na spacer w zimie ubrałam ją za ciepło. A miałam do tego nie dopuścić! Nie sprawdziłam temperatury kaszki (akurat była trochę za gorąca), włożyłam jej za ciasne ubranko (dlatego cały dzień była nie w humorze), a na spacer nie wzięłam smoczka (Lilia była obrażona na cały świat). Ba, zdarzyło mi się upuścić niechcący książeczkę na jej głowę. Na szczęście to była lekka książeczka.
Za to tata raz nie zauważył córeczki, gdy ta poraczkowała do kuchni, i przydeptał jej paluszki. To był dopiero wrzask! Nie tylko Lilii, ale i mój. Ja jej nigdy nie przydeptałam paluszków! Czy na pewno jestem lepsza? W pewnym poradniku przeczytałam: „Jeżeli tylko kochasz swoje dziecko i wszystko robisz z miłością do niego, ono wybaczy ci drobne błędy”. I tego się trzymam. Jak najmocniej.
Felieton nagrodzony w Twoim Dziecku nr 7/2014
Zobacz zasady Konkursu na Felieton w miesięczniku „Twoje Dziecko”
„Jak Pani zamierza wychować to dziecko ? Mam pacjentkę, ma padaczkę, teraz rodzina ma problem”. „Rodzimy naturalnie, da Pani radę. Właściwie rodzi się mięśniami gładkimi, a u Pani jest dysfunkcja mięśni szkieletowych”. „Pracuje Pani? I jak sobie radzi? Bo z takim schorzeniem to jest ciężko”. „Jeśli planujecie jeszcze dziecko, musimy rodzić naturalnie , bo nie można zrobić kolejnej cesarki. Drugie dziecko... No, w waszym przypadku chyba niekoniecznie”. Tydzień później, leżąc na stole operacyjnym w innym szpitalu, usłyszałam krzyk mojego dziecka. Płakało. Ale ja nie płakałam. Wtedy byłam szczęśliwa i wdzięczna, że personel małego szpitala potraktował mnie jak człowieka. Jak matkę. Wiedziałam też, że żaden lekarz nie ma prawa użyć takich zdań, jakich użyto w stosunku do mnie. Żaden, nawet najlepszy specjalista nie może kwestionować mojego prawa do posiadania dziecka . Bo jestem słabsza? Tak, jestem niepełnosprawną mamą Gosi, ale nie pół-mamą, mamą gorszą, kochającą swoje dziecko mniej niż inne mamy. Jestem mamą, która bez zastanowienia oddałaby życie za swoją córkę. Decydując się na dziecko, wiedziałam, że będzie ciężko. Będzie trudniej niż zwykle. Ale życie bez dziecka nie miało sensu. Jeszcze przed porodem wychodząc po badaniach ze szpitala, byłam pełna obaw. Przecież nawet lekarz dał mi do zrozumienia, że sobie nie poradzę. Niepełnosprawna mama – to, jego zdaniem, nie powinno się zdarzyć. Zdarzyło się całkiem spodziewanie, po prawie trzech latach starań, pod okiem lekarzy specjalistów. Z zaleceniami, ostrzeżeniami, dobrymi i złymi rokowaniami. Mój cud się zdarzył i trwa nadal. Moje dziecko jest zdrowe, silne i piękne. Wiem, że jeszcze nie raz usłyszę niemiły komentarz, bo macierzyństwo nie zaskakuje tylko wysypką na pleckach, bolesnym ząbkowaniem, katarem, odparzeniem na pupie czy odpieluszkowym zapaleniem skóry ....
Już dwunasta! – krzyczę z kuchni. Nie mam zegarka, ale nie dlatego, że nie liczę czasu. Dziecko liczy go za mnie, a o pełnych godzinach informuje mnie stary zegar sąsiadki, bijący zza ściany. – Gotowa na spacer? – spoglądam na moją dwuletnią pociechę. Teraz trzeba się odpowiednio ubrać. Oczywiście "na cebulkę", czytałam gdzieś o tym. Kilka razy sprawdzam temperaturę za oknem i upewniam się, czy nie zaczęło padać. Tak dla pewności. Wciskam się w kurtkę, bo podobno to najwłaściwsza kolejność ubierania: najpierw ja, potem dziecko. – Założysz ten kolorowy sweterek? – Nie – zabrzmiało stanowczo z małych usteczek. Błąd. W poradniku było napisane, żeby dać dziecku wybór. No dobrze, zacznijmy od nowa. – Wolisz kolorowy sweterek czy bluzę w groszki? – To nie i to nie – rzecze dziewczynka o wyglądzie aniołka. Plan A nie wypalił, więc czas na plan B, czyli zmylenie przeciwnika. Wyciągam ulubioną książeczkę Poli, by odwrócić jej uwagę i sprytnie odziać ją w sweterek. Po kilku moich wygibasach i uśmiechach osiągam sukces! Robi mi się gorąco. – Teraz założymy buciki – mówię o tym jak o niezwykłej przygodzie (słyszałam, że działa). – Nie. To! – Mały paluszek wskazuje kapcie. Siadam z córeczką na podłodze i tłumaczę, że na spacerki chodzimy w bucikach. Rozmowa jest najważniejsza! – Nie cie buciki! – słyszę. Czy to już bunt dwulatka? Zaczynam się pocić. Po wielu namowach osiągnęłam cel. Jesteśmy gotowe do wyjścia. Piękny dzień. Słońce rozświetla twarze złotymi promieniami, wiatr delikatnie czesze nasze włosy, a my idziemy przed siebie, trzymając się za ręce. – Mamusiu, bolą mnie nóżki! Dlaczego nie wzięłaś wózeczka? – szepcze jakiś głos. Nie, to nie Pola. Rozglądam się, ale poza moim dzieckiem nie widzę innego. – Jestem jeszcze malutka i nie mogę tyle chodzić – odzywa się głos. Lokalizuję go. Należy do pani w...
Każdy z nas ma idealną wizję rodzicielstwa ... dopóki na świecie nie pojawią się jego własne dzieci. Wszystkie zapewnienia w stylu: "ja nigdy nie pozwoliłabym, aby dziecko mną rządziło" albo "nigdy nie dałabym swojemu dziecku śmieciowego jedzenia, tylko zdrowe produkty" lub " moje dziecko będzie sprzątało po sobie zabawki", po urodzeniu dziecka stają się pustymi sloganami. Życie zwykle weryfikuje nasze poglądy dotyczące wychowania dzieci . Gdy tak się stanie, część osób udaje, że nigdy tak nie mówiło, a część bije się w piersi, mówiąc "kto nie zgrzeszył w ten sposób, niech pierwszy rzuci kamieniem". Podobnie uważa pewna blogerka, matka trójki dzieci, Meredith Masony, autorka bloga "To niewłaściwe". W swoim poście napisała: " Bycie rodzicem jest niewiarygodnie proste... jeśli nim nie jesteś. Dlaczego? Zanim zostałam mamą, miałam wiele wspaniałych pomysłów dotyczących rodzicielstwa . Gdybym mogła cofnąć czas, roześmiałabym się sobie w twarz. Bycie mamą to najtrudniejsza praca na świecie. Wypowiedziałam wiele śmiesznych rzeczy, zanim nią zostałam". Co znalazło się na jej liście – poniżej kilka wybranych przez nas tematów. Zobacz także: Rodzicielstwo w komiksie. Może być i zabawnie, i strasznie Śmieciowe jedzenie Kto z nas nie deklarował, że jego dziecko nigdy nie będzie jadło śmieciowych dań ( fast foodów , słodyczy)? Kto z nas rzeczywiście się tego trzymał? Ja niestety nie. Zdarzyło się kilka razy, że w drodze na wakacje zatrzymywaliśmy się przy barach szybkiej obsługi i zjadaliśmy hamburgery czy smażone w głębokim tłuszczu kurczaki. Podobnie było z Meredith Masony. Autorka napisała: "Chciałam, by moje dzieci jadły tylko zdrowe, w 100% naturalne posiłki . Niestety nie udało się. Próbowałem – wierzcie mi! Ale ta zasada była zbyt restrykcyjna dla mojej rodziny. Łamię się za każdym razem, gdy w sklepie spożywczym przechodzimy...
