"Z WYRACHOWANIA i egoizmu rodzice SKAZUJĄ dziecko na jedynactwo". Czyje to słowa?

Dorota Zawadzka zamieściła na swoim FB list matki trójki dzieci urodzonych dzięki in vitro – która ma dość tego, że politycy – i nie tylko oni! – używają obelżywych określeń na dzieci, powstałe poprzez zapłodnienie pozaustrojowe. Jej pełen goryczy list w ciągu tygodnia zyskał na fanpejdżu Superniani ponad 1,3 tysiąca komentarzy, głównie ze słowami podziwu i poparcia dla autorki!  Przeczytajcie:  "Kochani, dziś przelała się kolejna czara goryczy. I dlatego muszę "krzyknąć"... może ktoś mnie usłyszy. Dziękuję Wam wszystkim za słowa otuchy. Dorota Zawadzka dziękuję Ci za merytoryczne wsparcie. […]   Do Rzecznika Praw Dziecka Pana Marka Michalaka Jestem dumną MAMĄ dzięki metodzie  in vitro. Razem z mężem mamy trójkę wspaniałych córek Zosię lat 13, Tonię lat 10 i Helenę lat 6. Od wielu lat z niepokojem obserwujemy niechęć i atak na rodziny takie jak nasze. Zarzuca nam się selekcję zarodków, zabijanie zarodków, aborcje . Obrzuca się nasze dzieci epitetami „dzieci Frankensteina”, dzieci z bruzdą, niedorozwinięte…. Może to wszystko byłoby do „zaakceptowania” gdyby to były głosy ludzi dzielących się swoją opinią w domowych pieleszach ale to są głosy ludzi, którzy korzystają z dostępu do mediów, z mównicy sejmowej. To są ludzie, którzy sprawują urzędy publiczne, to są ludzie, którzy przemawiają z ołtarzy kościołów… Zasięg i znaczenie ich wypowiedzi jest tak wielki, że nasze ciche głosy sprzeciwu nie mają szansy być usłyszane.  Gdzie jest odpowiedzialność za głoszenie nieprawdy? ! Dlaczego nie ma żadnego prawa, które wspiera rodziców i dzieci poczęte metodą in vitro do obrony ich dóbr osobistych przed kłamstwem, oszczerstwami i manipulacją faktami?! Ile jeszcze przyjdzie nam znieść potwarzy? Ile jeszcze pomyj zostanie na nas wylanych?! W warszawskiej klinice nOvum, spotkaliśmy wiele takich par jak nasze i wiem...

Jak podaje "Gazeta Wrocławska", podczas niedzielnej mszy w kościele pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Miłosierdzia w Oleśnicy, ksiądz wyprosił płaczące dziecko i jego rodziców. Oburzeni parafianie poszli ze skargą do proboszcza. Kościół nie dla wszystkich? Podczas niedzielnej mszy dla dzieci, ksiądz wygłaszający kazanie poprosił, aby wyprowadzono z kościoła jednego z płaczących maluchów. Jego apel nie był skierowany do konkretnego dziecka, dlatego po tych słowach kilkoro rodziców wyszło wraz z dziećmi z kościoła. Zaskoczeni słowami księdza parafianie opowiedzieli o tej sytuacji proboszczowi. Proboszcz przyznał, że rzeczywiście doszło do takiej sytuacji, ale słowa księdza nie były "wybuchem złości, a jedynie grzeczną prośbą". Zobacz także: Pierwszy raz w kościele z dzieckiem Mnie również dziwi takie zachowanie księdza, tym bardziej że msza, podczas której wygłaszał kazanie, była skierowana do dzieci. Każdy, kto uczestniczył w takiej mszy, wie, że maluchy często płaczą, wiercą się i biegają po świątyni, a rodzice nie zawsze są w stanie je uspokoić. Kościół przyjazny dzieciom Nie w każdej parafii dochodzi do takich sytuacji, jak w kościele w Oleśnicy. Mieszkańcy warszawskiej Białołęki w ramach budżetu partycypacyjnego zaproponowali utworzenie kącika zabaw dla dzieci przy kościele na ul. Klasyków. "Kącik miałby zostać wyłożony grubą wykładziną dywanową, a parapet przy oknie zostałby przeznaczony pod miejsce do siedzenia z wykorzystaniem grubych poduszek. Poza tym w pomieszczeniu miałyby znaleźć się jeszcze: materiałowy namiot/domek, stolik z krzesełkami oraz materiały do rysowania, miękkie pufy do siedzenia, zabawki nawiązujące do opowieści biblijnych" – czytamy na portalu wawalove.pl. Kilka dni temu opublikowaliśmy galerię obrazów udowadniających, że karmienie piersią jest zupełnie naturalne, nawet w kościele. Jedna z...

Nie należę do osób, którym często brakuje języka w przysłowiowej gębie, ale moje dzieciaki sprawiły, że kilka razy mnie po prostu zatkało. Niby zawsze cieszę się, gdy maluchy bacznie obserwują świat i mają w związku z tym własne przemyślenia i wątpliwości, jednak zdarzało się, że te błyskotliwe wnioski i dopytywania wprawiały mnie w osłupienie. Być może mój lęk przed dociekliwością własnej progenitury wynika z tego, że wszyscy mamy poczucie, że musimy znać odpowiedź na każde dziecięce pytanie . A czasem lepiej byłoby po prostu powiedzieć: „To jest naprawdę dobre pytanie. Pozwól mi przemyśleć odpowiedź, ok?”. I – co najważniejsze – pamiętać o tym i dokończyć rozmowę... Jednak kiedy człowiek pada z nóg i podpiera się nosem, najłatwiej mu zbyć niewygodne pytania dziecka jakimś znienawidzonym w dzieciństwie komunałem. Dlatego przedstawiamy małą ściągawkę z gotowcami – odpowiedziami na krępujące, trudne lub zbyt dociekliwe pytania przedszkolaka :-) „Dlaczego musisz chodzić do pracy?” Twoje dziecko nie oczekuje jednak, wbrew pozorom, listy powodów, dla których jeździsz do roboty. W rzeczywistości chce, żebyś z nim spędzała więcej czasu . Zamiast więc opowiadać przydługo o zarabianiu na lalki i samochodziki, postaraj się tak pokierować rozmową, żeby miała wydźwięk pozytywny. „Chciałabym zostawać częściej w domu z tobą. Mam w pracy twoje zdjęcie i zerkam na nie, kiedy za tobą tęsknię. Bo ja też tęsknię!”. Gdy maluch przypomni, że niektórzy rodzice nie chodzą do pracy, spokojnie odpowiedz: „Każda rodzina sama decyduje, co jest dla niej najlepsze. Ja chcę być mamą, żoną i pracownicą”. „Wszyscy to mają. Dlaczego ja nie mogę?” Dzieci to twardzi negocjatorzy. Maluch, który czegoś zapragnie będzie się tego domagał często, głośno i z wielkim zaangażowaniem... Oprzyj się pokusie krzyku czy przypominania, ile...