Mam nadwagę. Czy moja ciąża jest gorsza, a dziecko nie ma prawa do fachowej opieki? [LIST DO REDAKCJI]

„Jak Pani zamierza wychować to dziecko ? Mam pacjentkę, ma padaczkę, teraz rodzina ma problem”. „Rodzimy naturalnie, da Pani radę. Właściwie rodzi się mięśniami gładkimi, a u Pani jest dysfunkcja mięśni szkieletowych”. „Pracuje Pani? I jak sobie radzi? Bo z takim schorzeniem to jest ciężko”. „Jeśli planujecie jeszcze dziecko, musimy rodzić naturalnie , bo nie można zrobić kolejnej cesarki. Drugie dziecko... No, w waszym przypadku chyba niekoniecznie”. Tydzień później, leżąc na stole operacyjnym w innym szpitalu, usłyszałam krzyk mojego dziecka. Płakało. Ale ja nie płakałam. Wtedy byłam szczęśliwa i wdzięczna, że personel małego szpitala potraktował mnie jak człowieka.  Jak matkę. Wiedziałam też, że żaden lekarz nie ma prawa użyć takich zdań, jakich użyto w stosunku do mnie. Żaden, nawet najlepszy specjalista nie może kwestionować mojego prawa do posiadania dziecka . Bo jestem słabsza? Tak, jestem niepełnosprawną mamą Gosi, ale nie pół-mamą, mamą gorszą, kochającą swoje dziecko mniej niż inne mamy. Jestem mamą, która bez zastanowienia oddałaby życie za swoją córkę. Decydując się na dziecko, wiedziałam, że będzie ciężko. Będzie trudniej niż zwykle. Ale życie bez dziecka nie miało sensu. Jeszcze przed porodem wychodząc po badaniach ze szpitala, byłam pełna obaw. Przecież nawet lekarz dał mi do zrozumienia, że sobie nie poradzę. Niepełnosprawna mama – to, jego zdaniem, nie powinno się zdarzyć. Zdarzyło się całkiem spodziewanie, po prawie trzech latach starań, pod okiem lekarzy specjalistów. Z zaleceniami, ostrzeżeniami, dobrymi i złymi rokowaniami. Mój cud się zdarzył i trwa nadal. Moje dziecko jest zdrowe, silne i piękne. Wiem, że jeszcze nie raz usłyszę niemiły komentarz, bo macierzyństwo nie zaskakuje tylko wysypką na pleckach, bolesnym ząbkowaniem, katarem, odparzeniem na pupie czy odpieluszkowym zapaleniem skóry ....

Tess Holliday jest modelką plus size i regularnie zamieszcza na Instagramie (ma ponad milion obserwatorów!) swoje zdjęcia. Również teraz, gdy jest w 8. miesiącu ciąży. Tess jest dumna ze swojego ciała i grzecznie mówi "do widzenia!" każdemu, kto negatywnie komentuje jej wygląd! Do jednego z ostatnich zdjęć Tess dodała przejmujący komentarz, w którym opisuje, jak się czuje ze swoim ciałem w ciąży. Radzi przyszłym mamom, by nie zwracały uwagi na negatywne komentarze dotyczące ich ciał i skupiły się wyłącznie na sobie i swoim dziecku. Przeczytaj wpis Tess: Oczekiwanie na  kolejne dziecko to piękny proces, ale czasami bardzo frustrujący. Zaczęłam 8. miesiąc i moje ciało wygląda tak samo, no może poza brzuchem, ale nie mam z tym żadnego problemu. Musiałam nauczyć się nie mieć problemu także z tym (co jest super niefajne), że inni ludzie wciąż myślą, że w porządku jest komentowanie mojego wyglądu: "nie wyglądasz, jakbyś była w ciąży", "chyba urodzisz czworaczki", "narażasz swoje dziecko" i kilka innych tekstów, które mają niewiele wspólnego z rzeczywistością.  Kiedy "celebrytki" są w ciąży, w gazetach wyglądają obłędnie, są nieskazitelne i chętne, by opowiadać o tym, jak pozbędą się dodatkowych kilogramów po ciąży. Kiedy ja robię wszystko, żeby wyglądać jak najlepiej, to to już nie jest prawdziwe życie, to nie jest odpowiednie dla większości kobiet. Nie jestem pierwszą kobietą plus size, która jest w ciąży i która dzieli się z innymi swoim szczęściem. Zdecydowanie nie jestem też ostatnia. Jestem częścią mniejszości, która mówi ci, że to w porządku nie mieć idealnego ciążowego brzuszka, mieć nadwagę i zdrowe dziecko jednocześnie i, co najważniejsze, że powinnaś znaleźć takiego lekarza, który poprowadzi ciążę i nie będzie obwiniał cię za twój rozmiar. W porządku jest powiedzenie komuś, żeby się pieprzył, jeśli wie...

Coraz więcej kobiet wychowuje dzieci bez znaczącego udziału ojca dziecka. Chociaż są sytuacje, w których rodzice mają tak samo duży wpływ na życie malucha i sprawiedliwie dzielą się opieką, niestety, w wielu przypadkach rola ojca sprowadza się do płacenia alimentów i sporadycznych kontaktów z dzieckiem. Samotna mama = gorsza mama? W serwisie Essentialbaby.com.au pojawił się wpis, którego autorka mówi wprost, że ma dość określenia "samotna matka". Choć Julie przyznaje, że wychowuje synka samotnie, nazywanie jej "samotną matką" sprawia, że czuje się gorsza od innych matek. "Nie wiem, którego określenia nienawidzę bardziej: samotna mama czy samotna mama z wyboru. Pierwszy termin jest teoretycznie poprawny. Mam 2-letniego syna. Nie jestem i nie byłam zamężna. Nie mam też potrzeby posiadania męża – chociaż chcę chodzić na randki, być w związku, tak jak to robiłam przez większość dorosłego życia. Co to znaczy być zaszufladkowanym jako samotna matka ? To określenie oddala mnie od innych rodzin, sprawia, że ja i mój syn wydajemy się inni, gorsi, potrzebujący. Nasza kultura kpi z samotnych matek, udając, że to szacunek i podziw. Mówią nam, że jesteśmy takie silne. Tak naprawdę myślą, że wielka szkoda, że nasze dzieci będą takie popaprane " – wyznaje Julie. Samotnie wychowuję dziecko, więc jestem samodzielna! Coraz częściej słyszymy głosy kobiet samotnie wychowujących dzieci, żeby nie nazywać ich "samotnymi matkami". Potwierdzają słowa Julie – przez to określenie czują się gorsze od innych mam, niewystarczająco dobre. W określeniu "samotna" czai się też współczucie, chociaż większość kobiet wychowujących dzieci bez ojca świetnie sobie radzi. Zamiast tego powinniśmy nazywać je " samodzielnymi matkami ". To określenie dużo bardziej oddaje trud, jaki wkładają w wychowanie dziecka, ale też prawdziwy szacunek dla tego, co udaje im się...