A co ja widzę dziś? Idę z dzieckiem do przedszkola. Po drodze mijam chyba z pięć przedszkoli, do których moje dziecko nie było uprzejme się dostać. Niestety, już na początku edukacji spotykają nas porażki :) Prócz dumnie kroczących starszaków widziałam też dość absurdalne scenki.
Otóż na płocie wisi kobita. W granatowej sukience, z piękną markową torebką. Zasłania się jakimś przesuszonym liściem. W pierwszej chwili myślałam, że przez ten płot coś jej spadło, ewentualnie kogoś woła. Guzik. Ona podgląda przedszkolanki, albo swojego syna, bo w sumie nie jestem pewna. Skręcamy w osiedle. W aucie pod przedszkolem inna kobita ryczy jak bóbr, obok facet trzyma ją za rękę i pociesza, jak umie. Mój syn patrzy z niedowierzaniem. Ja patrzę z przerażeniem. Zaczęło mi się robić gorąco, a to cholera, nawet nie moje dziecko! Za chwilę kolejne przedszkole. A tam 2 surykatki. Matka z ojcem uprawiają siady synchroniczne, gdy wydaje im się, że córka zerka przez okno. Piękne, ale przerażające. W samym przedszkolu też trafiam na “przyssawkę”. Mama i córka tkwią w nierozwiazywalnym splocie kończyn i ...obie ryczą. O ile dziecko rozumiem, o tyle po co ta matka płacze? Czy uważa, że przedszkole to takie straszne miejsce? Jeśli tak, to dziecka bym tam nie zostawiała. A jeśli to tylko jej strach przed rozstaniem, to wierzę, że jest dużą dziewczynką i chyba umie się powstrzymać.
Oczywiście, że twoje dziecko będzie tęsknić i czasem będzie płakać, ale to absolutnie normalne. To zdrowa reakcja na nową i bardzo różną od codziennej sytuację. Odczepcie się! Nie stójcie pod drzwiami, nie wyjcie, nie wiście na płocie, nie opowiadajcie dziecku, że „jakoś da radę", tylko z uśmiechem puśćcie go w jego życie stojąc z boku. To właśnie ten czas.
Sztuka rozstania to niezwykle ciężki temat dla niektórych mam. Rozumiem, ale nie znam tego kłopotu. Wychodzę z dość śmiałego założenia, że raczej to przedszkole się musi martwić, a nie ja. Mój syn nie da sobie w kaszę dmuchać, a ja mam duży spokój w kwestii miejsca, do którego oddaję malucha. Jest opieka, są koledzy, jest jedzenie, łazienka, zabawy edukacyjne itd. Będzie dobrze, a już na pewno ciekawiej niż z mamą. Jestem więc kobietą nieczułą. Trudno.
Wytłumaczcie mi proszę, skąd w ludzach tyle zwątpienia we własne dzieci? To kwestia kompleksów? Tak bardzo boicie się placówek edukacyjnych czy swoich dzieci? Bo jakoś nie wierzę, że o dzieci. Nie przeszkadzajmy przedszkola nie są takie straszne.
Zobacz też: 10 sposobów na przetrwanie w przedszkolu
Idziemy gdzieś z dziećmi, chcemy zrobić dobre wrażenie,a nasze dziecko zaczyna na głos dzielić się swoimi przemyśleniami. Oczywiście w najmniej oczekiwanym momencie zawsze powie coś, czego absolutnie nie powinno. Rodzice postanowili podzielić się "złotymi myślami" swoich dzieci, które nas doprowadzą do śmiechu, ale ich wprawiły w duże zakłopotanie. Oto niektóre z nich: 1. Gdy byliśmy na pikniku rodzinnym w mojej firmie, mój syn podszedł do mnie kiedy rozmawiałem z szefem i zapytał kim jest ten pan, gdy odpowiedziałem że to mój szef, syn popatrzył na mnie i powiedział – to ten dupek, co nie ma rodziny i dzwoni do nas w weekendy? - Michał 2 . Dlaczego pani jest taka stara i brzydka? – zapytał mój 4-letni syn panią dyrektor w przedszkolu. -Konrad 3. Mamo, zobacz – ten policjant ma takie same kajdanki jak te, które znalazłam w twojej szafce! - Ashley 4. Gdy byłam z córką w kościele, moja 3-latka zaczęła krzyczeć na cały głos widząc księdza w konfesjonale, że ona też chce kupę, tak jak ten pan. - Magda 5 .Moja 4-letnia córeczka w czasie kolacji wigilijnej poinformowała moich teściów, że mam owłosioną cipeczkę. - Heather 6 . Mój 6-letni syn w czasie obiadu rodzinnego podniósł bluzkę do góry i pokazując brzuszek zaczął krzyczeć w moim kierunku – mamo, boli mnie brzuch, chyba będę miał miesiączkę ! - Jennifer 7 . Gdy byłam po raz drugi w ciąży, moja córka zapytała skąd się wzięło dziecko w moim brzuchu. Powiedziałam jej, że tata mi włożył dzidziusia, bo mnie kocha. Gdy poszliśmy na zakupy, moje dziecko, które ciągle mnie naśladowało, zaczęło wszystkich informować, że również ma dzidziusia w brzuszku i tatuś go jej tam włożył. - Heather 8 . Gdy byliśmy na dniu otwartym w przedszkolu, mój syn bawiący się z dziećmi w piaskownicy krzyknął – mamo, kichnąłem i wyskoczyła mi kupka! Mina innych rodziców...
Mama i blogerka, Janie Porter, opublikowała na swoim blogu list zaadresowany do mam karmiących piersią. Wyjaśnia, dlaczego nie rozumie kontrowersji związanych z karmieniem piersią w miejscach publicznych. Drogie mamy karmiące piersią, czy tak trudno jest się zakryć? Ten post nie ma wszczynać wojny przeciwko karmieniu piersią w miejscach publicznych . To tylko moje zdanie: nie rozumiem tego. Jest tyle głosów i tyle zdań w tej kwestii, wydaje mi się, że ludzie boją się o tym otwarcie mówić. Dla mnie to zamiatanie problemu pod dywan. Drogie Mamy Karmiące Piersią, Okej, powiem to, o czym każdy myśli. O co chodzi z całą tą kontrowersją wokół publicznego karmienia? Serio, Czy tak trudno jest się zakryć? Rzecz w tym, że: Nieznajomi nie chcą oglądać waszych sutków. (Tak, o to chodzi.) Nie rozumiem, co w tym obraźliwego. Słuchajcie, rozumiem. Karmiłam moje dzieci piersią, całkowicie rozumiem, że zakrywanie się może być problemem. Na początku jest znośnie, ale później, gdy dziecko skończy 6 miesięcy, jest na tyle duże, że zaczyna zauważać, że jedzenie z kocykiem lub pieluszką na głowie nie jest przyjemne. Też to przerabiałam, rozumiem. Karmiłam moje dzieci na środku najwytworniejszych restauracji, na plaży, w przychodni, w bibliotece, na lotnisku, w supermarkecie i na milionach (okej, na dziesiątkach) parkingów. Kiedyś nawet usiadłam na jakimś skrawku trawy, żeby nakarmić moje dziecko w spokoju. Jednak, za każdym, kiedy moje dziecko jadło, zakrywałam kocem albo chociaż własną koszulką nagi sutek. Całkowicie rozumiem, jak ważne jest oswajanie karmienia piersią i uświadamianie, że w my po prostu karmimy nasze dzieci. Co, oczywiście, jest ważniejsze od całej reszty. Rozumiem was. Jestem po waszej stronie. Ale przestańmy udawać, że walczymy o coś, co nie istniało w 2015 roku. Dzisiaj, kiedy mówisz komuś, że karmisz piersią, chwali...
Miałam żal do męża , że myśli o sobie i nie potrafi mnie zrozumieć. Byłam spełniona jako matka, ale nie jako kobieta. Czułam się niedowartościowana i niepotrzebna. Uciekłam z domu, bo nie mogłam tak dalej żyć Nie podoba ci się tu? Nie podoba? – dopytywał się Marek. Piękniejszego kawałka Bałtyku naprawdę nie widziałam. Dzikie klifowe wybrzeże, szmaragdowa toń kilkadziesiąt metrów w dół... Tylko że nie umiem się nim cieszyć. Nie potrafię zachwycać się tym pięknem, myślami jestem zupełnie gdzie indziej... – Nie o to chodzi, Marek. – A o co? Milczę. Chyba mu nie chcę tego wyjaśnić. Nie umiem i nie chcę. Sama nie rozumiem, jak to jest. Przecież tak bardzo się cieszyłam, że przyjadę tu, do Jastrzębiej Góry, odpocznę, przemyślę wszystko jeszcze raz. Teraz wiem, że to była pochopna decyzja. Ucieczka . Tak, swego rodzaju ucieczka. – Nie zimno ci? Zaprzeczam, kręcąc głową. Zwykle to ja przecież pytałam: "Magdusiu, nie zimno ci?", "Pola, nie siedź tyle w wodzie, słyszysz?", "Mikuś, zjesz rogalika?". Teraz już nie potrafię inaczej. Ciekawe, co oni teraz robią? Magdusia pewnie na pływalni, jak zwykle w soboty, Pola chyba coś maluje, a Mikołaj zapewne pyta, gdzie mama. Jakaś samotna łza zupełnie niespodziewanie spływa mi po policzku. Ocieram ją ukradkiem w nadziei, że Marek nie zauważy. Nic z tego! – Coś cię gryzie? – drąży. – Myślisz o Sławku? Wolałabym, żeby nie pytał. To jego zainteresowanie jest jeszcze gorsze! Teraz już nie jestem w stanie pohamować łez. – Wracajmy już – proszę. – Jestem zmęczona. – To zrozumiałe, po tylu godzinach podróży. Jutro wybierzemy się plażą w stronę Rozewia, do latarni morskiej. Pokażę ci... Wyłączam się, nie słucham go, bo wiem, że nie będzie żadnego jutro. Dopiero tutaj zrozumiałam, że moje dziś i moje jutro przypisane są na zawsze do innej osoby, właściwie innych osób, do innego...
