Już u niemowlaków, które ukończyły 3 miesiące życia, psycholog jest w stanie zaobserwować zachowania, które mogą świadczyć o pewnych trudnościach rozwojowych. A jeśli się je zaniedba na etapie niemowlęcym, w przyszłości mogą skutkować problemami w rozwoju fizycznym, psychicznym, emocjonalnym lub intelektualnym.
Zobacz: Kalendarz rozwoju niemowlaka tydzień po tygodniu.
Ważne jest zwrócenie uwagi przede wszystkim na te niemowlęta, które miały problemy psychoruchowe, wynikające na przykład z obniżonego lub wzmożonego napięcia mięśniowego lub na te, które asymetrycznie się układały — są to to dzieci, które warto obserwować również w późniejszym okresie życia.
Pierwsze 3 miesiące życia dziecka to okres adaptacyjny. Niemowlak przystosowuje się do życia w świecie zewnętrznym, poza łonem matki, więc nic jego rytm dobowy (sen, czuwanie, jedzenie) może być nieregularny. W porównaniu ze środowiskiem płodowym niemowlę doświadcza bardzo mocnych wrażeń zmysłowych.
Natomiast po ukończeniu 3-4 miesięcy, większość niemowlaków, zaczyna coraz lepiej radzić sobie w otaczającym je świecie i wówczas łatwiej jest już coś powiedzieć o ich temperamencie czy występujących zaburzeniach.
Przede wszystkim są pewne etapy, które stanowią wyznaczniki prawidłowego rozwoju niemowlaka. Jeżeli dziecko w znacznym stopniu odbiega od tych norm, warto zwrócić się o poradę do specjalisty.
Natomiast jednym z pierwszych sygnałów, że coś może być nie tak, jest nerwowe zachowanie niemowlęcia przy piersi. Przyczyn takiego zachowania może być wiele. Jeżeli zadbamy o odpowiednie warunki do karmienia, a dziecko nadal jest bardzo niespokojne, to może świadczyć o jego nadwrażliwości na bodźce dotykowe, przedsionkowe lub węchowe.
Wyróżnić można nadwrażliwość praktycznie na wszystkie bodźce zewnętrze w tym:
Są dzieci z tzw.: podwrażliwym układem dotykowym i przedsionkowym. Musimy pamiętać, że istnieje grupa dzieci, które muszą doznawać wyjątkowo silnych wrażeń, aby miały dobre samopoczucie. Maluchy te zazwyczaj bez przerwy są w ruchu. Nie potrafią spokojnie poleżeć w łóżeczku czy leżaczku. Domagają się ciągłego noszenia na rękach i bujania, a im mocniejsze jest kołysanie lub podrzucanie – tym większą radość im sprawia.
Zwiększone zapotrzebowanie na wrażenia słuchowe sprawia, że dziecko lubi hałasować – głośno pokrzykuje, rzuca zabawkami, które upadając wydają głośne dźwięki, a jak jest trochę starszy - bez przerwy czymś stuka w podłogę, uruchamia dźwięczące zabawki itp. Trudno go oderwać od tego rodzaju zabaw i nigdy nie wydaje się być nimi zmęczony.
Dziecko, które wykazuje cechy podwrażliwości na różnego rodzaju bodźce bywa na ogół odbierane jako wyjątkowo męczące dla otoczenia, natomiast rzadko kto zauważa się że ma ono trudności w przetwarzaniu wrażeń zmysłowych.
Przede wszystkim dziecko trzeba dobrze obserwować w różnych sytuacjach, zarówno podczas pielęgnacji jak i zabawy. Warto również sprawdzać jak dziecko reaguje, na drobne zmiany, które próbujemy wprowadzać w jego codziennym życiu.
Nadwrażliwe dzieci trzeba stopniowo, ale sukcesywnie przyzwyczajać do bodźców, których nie lubią. Nie wolno ich jednak rzucać na tak zwaną „głęboką wodę”, lecz w sposób przemyślany oswajać z dotykiem, ruchem, dźwiękami czy nowymi smakami. Służą temu odpowiednie zabawy i sposoby pielęgnacji.
Z kolei niemowlakom, które potrzebują silnych doznań, należy dostarczać takich wrażeń w zabawie, jednocześnie je jednak dawkując. Jeżeli nie będziemy czuwać nad aktywnością dziecka, to będzie ono ciągle funkcjonowało na „wysokich obrotach” i w rezultacie stale będzie zmęczone i rozdrażnione, może wykazywać również niepokojące zachowania...
Jeśli twój przedszkolak ma częste zatwardzenia , zastanów się chwilę: czy jest kapryśny przy jedzeniu? Czy nie cierpi głośnych dźwięków? A może drażni go jasne światło i ogólnie rzecz biorąc jest bardzo wrażliwy na różne bodźce? Pewnie zastanawiasz się, co ma jedno z drugim wspólnego. Wyjaśniamy. Wrażliwe dzieci okiem naukowców Po raz pierwszy naukowcy dostrzegli związek między nadwrażliwością sensoryczną dzieci a występującymi u nich przewlekłymi zaparciami. Swoje odkrycia ogłosili w kwietniu 2019 r. na łamach Journal of Pediatrics. To o tyle ważne odkrycie, że właśnie chroniczne zaparcie może być pierwszym sygnałem , że dziecko ma problemy z nadwrażliwością na bodźce i że wymaga fachowej pomocy. Nadwrażliwość sensoryczna a problemy w toalecie W USA przebadano 66 przedszkolaków w wieku 3-5 lat , których rodzice zgłaszali, że ich dzieci cierpią na częste zaparcia oraz tak samo liczebną grupę przedszkolaków normalnie się wypróżniających. Sprawdzono, czy "problemy toaletowe" mają jakiś związek z wrażliwością dzieci na bodźce. Okazało się, że związek taki istnieje. Kaprysy przy jedzeniu mogą sugerować problem Naukowcy stwierdzili, że przedszkolaki cierpiące na przewlekłe zaparcia często wykazują podwyższoną wrażliwość na konsystencję i smak jedzenia oraz na zapachy. Objawia się to m.in. kaprysami przy jedzeniu i niechęcią do próbowania nowych potraw . Takie dzieci bardzo często wstrzymują oddawanie stolca i unikają wizyt w toalecie. To może być sygnał, że potrzebują pomocy specjalisty. Potrzeba terapii integracji sensorycznej Nadwrażliwość sensoryczna polega na tym, że dziecko (lub dorosły) ma problem z odbieraniem i przetwarzaniem bodźców zmysłowych: dźwięków, światła, dotyku, smaku, a także bodźców płynących z ciała i ucha wewnętrznego (informujących o położeniu ciała w przestrzeni). Nieleczone zaburzenia...
Przez ostatnich 20 lat wiedza o dziedziczeniu chorób alergicznych bardzo się pogłębiła. Wiadomo już, że w tych chorobach istotną rolę odgrywa dziedziczenie. Zidentyfikowano kilkadziesiąt genów, warunkujących powstawanie alergii, które znajdują się na różnych chromosomach.Znaczenie dziedziczności w ujawnianiu się alergii wyjaśnia alergolog prof. dr hab. Piotr Kuna. Dziedziczenie alergii Dziedziczenie nie zawsze odbywa się tak samo, np. jeżeli dziecko otrzymało po rodzicach lub dziadkach dziesięć silnych genów warunkujących alergię, wiadomo, że na pewno zachoruje. Jeśli natomiast odziedziczyło piętnaście słabych genów, choroba może, ale nie musi się ujawnić. Najważniejsze geny umiejscowione są na chromosomie piątym. Geny te są odpowiedzialne za produkcję białek wpływających m.in. na czynność komórek tucznych. Wydzielają one substancje inicjujące reakcje alergiczne i prowadzące do rozwoju zapalenia alergicznego. Na chromosomie piątym znajduje się również gen wpływający na kurczliwość mięśni oskrzeli, a jak wiadomo, nadwrażliwość na bodźce wywołujące skurcz oskrzeli jest jednym z najważniejszych objawów astmy. Dzieci mogą odziedziczyć alergię nie tylko po rodzicach, ale także po dziadkach. Jeżeli matka choruje na astmę lub alergię, prawdopodobieństwo, że dziecko odziedziczy tę chorobę, jest nieco większe niż jeśli choruje ojciec. O dziecku, którego rodzice, dziadkowie lub rodzeństwo mają alergię, mówimy, że jest „obciążone atopią”, czyli skłonnością do chorób uczuleniowych. Szkodliwe wpływy środowiska Częstość występowania alergii wzrasta w szybkim tempie. Jednak nasilenia tego zjawiska nie da się wyjaśnić samymi tylko procesami dziedziczenia. Aby skłonność do reakcji alergicznych ujawniła się jako choroba, muszą zadziałać również inne czynniki. Ogromne znaczenie ma kontakt z alergenami, szczególnie z alergenami...
Niemowlę płacze, mało śpi, jest stale niespokojne. Boisz się, czy nie jest może nadpobudliwe i czy w przyszłości nie będzie miało ADHD . Jak stwierdzić, czy niemowlę jest tylko niespokojne, czy już nadpobudliwe? I kiedy z nadpobudliwym niemowlęciem trzeba iść do specjalisty? Dlaczego niemowlę jest nadpobudliwe? Jest kilka przyczyn niespokojnego zachowania dziecka w pierwszych 3 miesiącach życia: 1. Skomplikowany poród , w czasie którego dziecko przeżyło bardzo silny stres. 2. Przyjmowane przez ciebie leki podczas ciąży lub porodu. 3. Genetyczna skłonność do nadpobudliwości. Jeśli przyczyną nadpobudliwości jest silny stres lub przyjmowanie leków, niemowlę może mieć początkowo większe problemy z przystosowaniem się do nowych warunków życia. Zwykle najpierw jest nadmiernie spokojne, a dopiero po kilku dniach staje się nadpobudliwe. Nadpobudliwe niemowlę wciąż płacze Nadpobudliwe niemowlę jest niespokojne, dużo krzyczy, trudno je uspokoić. Często miewa wahania apetytu (raz chce bardzo dużo jeść, innym razem odmawia posiłku). Może mieć też problemy ze ssaniem piersi. Nerwowo kręci główką w prawo i lewo. Choć każde dziecko ma ma inny apetyt na sen (to, ile snu potrzebuje dziecko , zależy od jego organizmu), to nadpobudliwe niemowlę śpi mniej niż inne niemowlęta. Jest szczególnie wrażliwe na nadmiar bodźców, reaguje na nie trudnym do utulenia płaczem. Niektóre nadpobudliwe niemowlęta nie chcą, by brać je na ręce, prężą się i odwracają, gdy mama próbuje je przytulić. Inne domagają się, by przez cały dzień nosić je w objęciach. Położone do łóżeczka natychmiast płaczą. Gdy nadpobudliwe niemowlę uczy się chodzić, „pędzi” i częściej ulega różnego typu urazom. Jak pomóc nadpobudliwemu niemowlęciu Rodzice nadpobudliwych niemowląt często nie wiedzą, jak z nimi postępować. Bywa, że winią siebie: upatrują...
