Nikt z nas nie lubi złości. Jednak jest to emocja taka sama, jak każda inna i zarówno dorosły, jak i dziecko ma prawo do jej przeżywania. Złość jest trudna i nieprzyjemna, dlatego zwykle u dziecka traktujemy ją jako problem. Nie da się jednak sprawić, by zniknęła. Zamiast tłumić emocje, warto pomoc dziecku je zrozumieć i nauczyć skutecznych sposobów ich regulacji.
Pawie wszystkim dzieci miewają napady złości. Warto wiedzieć, że wiele z tych sytuacji ma związek ze zmęczeniem czy głodem. Inne są wynikiem sytuacji, która dla dziecka jest zupełnie niezrozumiała, a towarzyszące jej emocje są zbyt silne, by maluch był w stanie sam sobie z nimi poradzić. Dla rodzica takie zachowanie dziecka jest frustrujące. Ale to, że powstrzymasz malucha przed jej wyrażaniem, nie oznacza, że emocje znikną.
Rodzice pewnej dziewczyny nigdy się przy niej nie kłócili, nie obrażali sie na siebie i nigdy nie okazywali niezadowolenia, czy złości. Gdy sama weszła w dorosłe życie z partnerem, przeżyła szok, jak wiele emocji się pojawia w tak bliskiej relacji. Zaczęła mieć poczucie winy, że robi coś nie tak, tymczasem to obraz rodziny, w jakim się wychowała, nie był rzeczywisty. Niestety gdzieś w naszym wychowaniu zakorzenione jest, że okazywanie złości jest czymś niestosownym, to coś, czego należy się wstydzić. Jest oznaka braku kontroli nad emocjami i słabości. Rodzice ukrywają złość przed dziećmi, tłuamcząc, że nic się nie stało, dają maluchowi błędny komunikat co do swojego stanu emocjonalnego. To sprawia to, że relacja z dzieckiem nie jest autentyczna. By nauczyć pociechę radzenia sobie z trudnymi emocjami, musimy najpierw sami zejść z piedestału i pozwolić sobie na okazywanie oraz nazywanie emocji nawet tych trudnych.
Bardzo często kategoryzujemy emocje, dzieląc na te, które są fajne, miłe oraz pożądane i na te, które są tymi złymi, które najlepiej, by się nie pojawiały. Jednak rodzic powinien umieć rozmawiać z dzieckiem o jednych i drugich. Badania wykazują, że już samo odnoszenie się przez osoby dorosłe do stanów wewnętrznych dziecka nawet bez jego czynnego udziału w rozmowie, wspiera rozwój rozumienia społecznego. Psycholog Elizabeth Meins obserwując matki, zwróciła uwagę, że niektóre z nich zwracając się do dziecka, mają większą tendencję do mówienia o jego stanach wewnętrznych, takich jak uczucia, pragnienia czy przekonania np. Podoba ci się ta zabawka? Widzę, że boisz się tego misia. Cechę tę nazwała uświadamianiem sobie umysłu dziecka. Badania wykazały, że takie odnoszenie się przez matki do stanów emocjonalnych dzieci sześciomiesięcznych wiązało się po trzech latach z lepszym rozumieniem przez te dzieci określonych emocji.
Natomiast psycholożka Margaret Mahler zauważa, że na pewnym etapie rozwoju niemowlaka matka postrzegana jest w kategoriach pomocy w redukcji doświadczanych stanów frustracji. Jednak zjawisko to można odnieść także do starszych trzeci. Rodzic ma przejąć i pomieścić w sobie jego emocje, dziecka, a następnie oddać je dziecku w nieco uproszczonej, wewnętrznie przepracowanej formie. Zjawisko to nosi nazwę kontenerowania emocji i jest adekwatne zarówno w relacjach z małymi dziećmi, jak i nastolatkami.
Nie lubimy doświadczać złości, ponieważ wiąże się z subiektywnie nieprzyjemnymi doznaniami zarówno w sferze psychicznej, jak i fizycznej. Tymczasem złość jest sygnałem, np. że ktoś przekroczył nasze granice lub, że pewne nasze potrzeby są niezaspokojone, że coś nam się nie podoba i nie chcemy się na to zgodzić. W tym sensie może być dla nas bardzo korzystna i w ten sposób powinniśmy ja postrzegać. Dając sobie prawo do przezywania emocji i radzenia sobie z nimi, uczysz. Jak jeszcze pomóc dziecku?
1. Pozwól na złość i uspokojenie - Gdy coś wyporządzi cię z równowagi, potrzebujesz chwilę, by emocje opadły, nie chcesz, by ktoś do ciebie mówił, pocieszał cię i przytulał? Twoje dziecko tak samo potrzebuje przestrzeni do wyrażania tego, co czuje.
2. Bądź opanowana - Postaraj się nie nakręcać zachowaniem dziecka, to mu nie pomoże. Wyobraź sobie, że twój maluch jest na wzburzonym morzu, a ty jesteś kotwicą - jedyna ostoją, która mu pozwala przetrwać ten ciężki czas. Wyobraź sobie wichurę, twój krzyk nie dotrze, tam, gdzie byś chciał, więc z pewnością nie ma on sensu.
3. Stwórz bezpieczna przestrzeń - Jeśli gniew jest zakazany, ciężko go akceptować. Ważne, żeby dziecko nie winiło się z powodu przeżywanych emocji, nie przetrzymywało ich w sobie, a mówiło o nich na bieżąco.
4. Przyłącz się do dziecka, w jego złości - Mów mało, ale okaż dużo empatii, by twoje dziecko wyczuło, że rozumiesz jego ból. Zaoferuj przytulenie, ale nie rób tego na siłę. Niektóre osoby potrzebują kontaktu fizycznego przy napadzie złości, a inne wręcz przeciwnie.
5. Nazywaj rzeczy po imieniu - Pomóż dziecku w określaniu natężenia danej emocji, pomocne mogą być metafory i opisywanie fizycznych odczuć. Gdy czujemy złość w niewielkim stopniu, możemy mówić o irytacji, średnie natężenie złości nazwijmy frustracją, a wielka złość to po prostu wściekłość. Warto pamiętac, że często za złością kryje się coś innego, gdy dziecko da upust emocjom i się wyciszy, możecie porozmawiać o tym, co się stało i dotrzeć do niezaspokojonej u dziecka potrzeby.
6. Daj narzędzia - Malec powinien mieć świadomość, że o ile może nie mieć wpływu na to, czy złość się pojawi, czy nie, to zdecydowanie ma wpływ na to, co z nią zrobi. Pomóż mu znaleźć skuteczny sposób na radzenie sobie z nią. Dając dziecku odpowiednie narzędzia, inwestujesz w jego przyszłość, które także jako dorosły będzie umiało sobie radzić w stresujących sytuacjach.
Źródło: newseek.pl
Dziecko płacze, nie chce zasnąć, kłóci się z tobą lub nie chce jeść… – czujesz, że tracisz panowanie nad sobą. Masz nawet ochotę nakrzyczeć albo, co gorsza, złapać je za ramiona i mocno potrząsnąć... Na szczęście, nad złością można nauczyć się panować. Dziecko złości cię i denerwuje? Przeczytaj nasz wywiad z psycholog Justyną Biernacką, trenerką psychospołeczną i działaczką Fundacji Mama. Justyna Biernacka prowadzi warsztaty dotyczące opanowywania trudnych emocji „Gniew – jak go wyrazić nie krzywdząc innych”. Trudno przyznać się – przed samą sobą i przed innymi – że dziecko złości albo denerwuje. Justyna Biernacka: Warto spojrzeć na emocje trochę inaczej niż zwykle. W opinii wielu z nas złość czy gniew to złe emocje. Tymczasem nie warto dzielić ich na lepsze czy gorsze i oceniać ich. Każdy z nas odczuwa całą gamę emocji – i bez względu na to, czy to przyjemne, czy nie, są one cenne. I niezwykle potrzebne. To znaczy, że jest jakiś pożytek z tego, że złoszczę się na dziecko?! JB: Wszystkie emocje to znaki-sygnały, które informują nas, w jakim jesteśmy stanie. Złość albo gniew są jak lampka ostrzegawcza w samochodzie, która informuje nas o pustym baku. Co robimy wtedy, kiedy podczas jazdy taka lampka się zaświeci? Tankujemy na najbliższej stacji benzynowej, prawda? Tak samo jest ze złością: jej pojawienie się informuje nas, że jakieś nasze potrzeby są niezaspokojone. Zobacz też: Gdy puszczają nerwy. Jak okiełznać emocje? I co powinnam zrobić, kiedy poczuję złość? JB: Przyjrzeć się jej, ale tak, jak przyglądamy się naszemu sprzymierzeńcowi. Pomyśleć: „To, że ja ją odczuwam, to dobrze, bo ona podpowiada mi, jakim jestem człowiekiem, czego potrzebuję”. Nie próbujmy jej stłumić, bo to się nie uda. Taka tłumiona złość pozostaje w nas i...
Obudziła się rano, ale to był zły dzień. Wcale budzić się nie chciała! Wiadomo - poniedziałek (środa/piątek/niedziela). Nie otworzy oczy, bo nie chce. Bo śpiąca. Migawka z poprzedniego wieczoru: pić, jeść, siusiu, 3 razy wstaje z łóżka, zegar odmierza bezlitośnie czas, który upływa od pory położenia się spać. Nie będzie 12 godzin snu. Może chociaż 11? Moje dziecko się złości Powrót do poranka: mamy wszystko, pełen wachlarz złych emocji i trudnych zachowań . Jest jej płacz, jest gniew, jest chowanie, jest worek cementu na podłodze (kto próbował spionizować dziecko, które nie chce się podnieść, ten wie). Jest moja podręcznikowa cierpliwość (nie na darmo czytam te wszystkie książki dla rodziców !), jest podirytowanie, w końcu jest też i mój krzyk. Moje dziecko ma trudne emocje I niezbyt dobrze sobie z nimi radzi. Najtrudniejsza jest złość. Po co nam ta złość w ogóle?! Świat byłby lepszy, gdyby nagle ten potwór gniewu nie przejmował nad nami kontroli, prawda? Niekoniecznie... Złość jest potrzebna. To ona mówi nam o niezaspokojonych potrzebach, o tym, że musimy się sobą zaopiekować. Musimy więc wytłumaczyć to dziecku, ale równie ważne jest to, żeby nauczyć je z tą złością sobie radzić. A to nie zawsze jest łatwe. Niektórym dzieciom – tak jak mojemu – nie jest łatwo. Trudne emocje , złość szczególnie, przetaczają się przez ich drobne ciałka i delikatne mózgi niczym niszczycielski huragan. Te dzieci szczególnie potrzebują naszej pomocy. Mój sposób na dziecięcą złość W przypływie desperacji szukałam nowego sposobu, który mógłby pomóc mojemu dziecku. Tak wymyśliłam 3 kubeczki . Każdy jest w innym kolorze: w pomarańczowym są karteczki ze słowami, które mogą dodać dziecko wiary w to, że potrafi sobie poradzić z trudnymi emocjami. Że ma tę moc; w zielonym są karteczki z narzędziami do radzenia sobie...
Zdaniem psychologów, to w jaki sposób radzimy sobie z krzykiem, złością, płaczem czy lękiem dziecka, które tak silnie pojawiają się w jego zachowaniu około drugiego roku życia, ma kolosalne znaczenie dla tego, jakim będzie dorosłym człowiekiem . Czy będzie asertywne i potrafiło otwarcie powiedzieć, co lubi, a czego nie, czy też zawsze będzie dopasowywać się do otoczenia? Wiele zależy od nas rodziców. Nie tłum emocji dziecka Psychologowie uważają, że trudne emocje dzieci to jeden z bardziej wymagających zadań , z którymi musimy się zmierzyć. Gdy małe dziecko zaczyna otwarcie okazywać bunt, upór czy złość , rodzice najczęściej próbują tłumić takie zachowania. Skutki tej edukacji są naprawdę fatalne, gdyż dziecko uczy się stopniowo odcinać od swoich emocji i potrzeb, na rzecz emocji i zachowań dających mu akceptację otoczenia. Jak to się nakręca? Prawda jest taka, że rodzice początkowo nie mają problemu z akceptacją nieskrępowanej woli dziecka wyrażania emocji. Z czasem jednak, dziecko rośnie i coraz więcej rzeczy domaga się, zaś rodzice starają się wpłynąć na malucha, tak aby choć część z tych potrzeb zagłuszyć i stłumić. Kiedy dziecko ma dwa lata , chce bardzo aktywnie poznawać świat, a jednocześnie odczuwa wolę i uczy się mówić "nie" . Wszelkie próby dorosłych, aby tę jego aktywność ograniczyć, napotykają na stanowczy bunt i opór. Ale to właśnie od tego, jak zareagują rodzice, zależy w dużej mierze, czy dziecko w dorosłym życiu będzie silne psychicznie i będzie umiało dobrze sobie radzić z trudnymi emocjami. Najczęściej rodzice na "nie" dziecka reagują zdenerwowaniem i lękiem , więc sięgają po rozwiązania pozornie najbardziej skuteczne: krzyk, kary i groźby. Do płaczącego malucha mówią: "Ale z ciebie mazgaj!", a gdy się boi: "Nie bądź takim tchórzem!" – czyli w...
