Tarantula, Klops i Herkules. Przygoda pierwsza – recenzja audiobooka dla dzieci

Bohaterami opowieści są między innymi konstruktor Trurl, wynalazca maszyny i jego dzieło, oraz konstruktor Klapaucjusz, wyjątkowo zawistny naukowiec. Pragnę wam jeszcze przypomnieć, że bajki należą do literatury sf, udoskonalonej właśnie przez Stanisława Lema. I to jak udoskonalonej! Do tych bajek nie muszę was zachęcać, należy je po prostu przeczytać lub posłuchać, bo czyta Borys Szyc.    Konstruktor Trurl zbudował maszynę do robienia rzeczy na n. Na polecenie mistrza maszyna zrobiła nimby, nausznice, neutrony, nurty, nosy, nimfy, ale nie potrafiła skonstruować natrium, bo nie znała łaciny. Obejrzał ją Klapaucjusz i o mało nie pękł z zazdrości, bo naukowiec ten był osobnikiem wyjątkowo zawistnym… I tak dalej, i tak dalej.   Zauważyliście już, że bajki są pełne humoru, ale także, że zawiść może wszystko zniszczyć. Zauważycie także, że w bajkach tych jest cała masa wyrazów nowych i do tej pory nieznanych. No, bo czy wiecie co znaczą słowa kambuzele, pćmy, wytrzopki, czy niedostópki. Pisarz sypie tymi nazwami jak z rękawa, wymyśla, i bawi się tym wymyślaniem.    Bajki napisane w konwencji baśni, są przewrotne i komiczne, a ich język przypomina język starodawny (archaiczny), co nie znaczy, że nie spotkacie tu wyrazów nowoczesnych nazywanych neologizmami.   Różne cuda też wyczynia pisarz ze światem przedstawionym.  Na przykład niektóre wydarzenia przeczą podstawowym prawom fizyki, ale nigdy logice. Wiele bajek ma także zaskakujące zakończenie, wiele śmieszy, ale nie jest to śmiech pusty, on nas zmusza do myślenia.    Ważne jest także, że to literatura najwyższych lotów, ona się nie starzeje, i że naprawdę każdy myślący człowiek powinien tę książkę poznać. A przecież wy do takich należycie. Gdy będziecie starsi, z przyjemnością sięgniecie po inne książki Stanisława Lema. Solaris, Pamiętnik znaleziony w wannie, Cyberiadę i wiele...

Teraz kilka słów przypomnienia, bo wierzę, że dużo dzieci już dawno jest po lekturze tych książek. Posłuchać jednak trzeba, bo w przypadku audiobooków chodzi o całkiem inny rodzaj przeżyć. A zatem małe przypomnienie. Po śmierci taty Maciuś zostaje królem, i od tej pory to on jest odpowiedzialny za swoje państwo. Na początku wierzy królewskim urzędnikom, ale dość szybko przekonuje się, że nie powinien tego robić, bo oni wszyscy dbają tylko o siebie. Maciuś inaczej, Maciuś to prawdziwy władca  symbolizujący reformy kraju, zmiany, uczciwość. Jemu można i trzeba zaufać. Jego urzędnikom nie, bo są zimnymi biurokratami, egoistami, zawsze i wszędzie widzą tylko czubek własnego nosa.   W drugiej części Maciuś, który cudem uniknął śmierci, zostaje zesłany na bezludną wyspę,  gdzie czeka go cała masa zaskakujących przygód, niekoniecznie zakończonych pomyślnie. Kto czytał, ten pamięta, jak potoczą się dalsze losy Maciusia, który marzył o szczęściu wszystkich dzieci na świecie. Kto nie czytał, chętnie posłucha, a przy okazji dowie się wielu ciekawych rzeczy. Namówcie do wspólnego słuchania rodziców, bo to książka nie tylko dla dzieci, ale także dla dorosłych, którzy, do czego się i tak nie przyznają,  często tęsknią za dziecięcymi marzeniami.   Król Maciuś I, Król Maciuś na Bezludnej Wyspie Autor: Janusz Korczak Czyta: Krzysztof Tyniec Wydawnictwo: Biblioteka Akustyczna Czas nagrania: 10 godzin 13 minut Nośnik: 1 CD mp3   Kącik małego czytelnika - sprawdź, jakie książki dla dzieci polecają inne mamy  

 To także dobre książki do słuchania. Obydwie czyta dla was zmarły w ubiegłym roku Ryszard Nawrocki, jeden z najbardziej lubianych aktorów dubbingowych. Na pewno szybko skojarzycie ten głos.   Na angielskiej farmie żyje pewna rodzina. Głową rodu jest wprawdzie dziadek – dość kłótliwy, bardzo nietolerancyjny, okropnie sentymentalny, ale tak naprawdę prym wiedzie dziewięcioletni Gaylord, nicpoń nad nicponiami.  Żyją tam także praktyczna mama Gaylorda,  bujający w obłokach ojciec, i ciotki, jedna wielka uwodzicielka,  druga zgorzkniała nauczycielka. Jest też i cioteczna babka, która nieustannie myli członków rodziny, bo to pani wiekowa, lub bez przerwy upomina się o powtórzenie tego, co ktoś z rodziny powiedział, bo trochę niedosłysząca. Wracając do Gaylorda, którego nazwałam nicponiem. Myślę, że go nie obraziłam. Nie wierzycie, to przeczytajcie choćby ten krótki fragment:   - Młody Gaylord Pentecost był nieczuły na większość zjawisk. Obudził się i połaził sobie jakiś czas po łóżku. Kiedy go to znudziło, podciągnął pidżamę na nie istniejący brzuch i wyruszył z misją dobrej woli.  Obchód domu zaczął od dziadka. W pokoju dziadka było ciemno. Odsunął zasłony. Zasłony wisiały na mosiężnych kółkach. Odsuwane przez kogoś innego pobrzękiwały jak kastaniety. Odsuwane przez Gaylorda ogłuszały niczym huk karambolu na autostradzie.  Dziadek nie otworzył oczu.  - Wynoś się stąd natychmiast - powiedział.  Pod kołdrą dziadek wyglądał jak twarda, mała, okrągła górka. Gaylord rozpędził się, skoczył i wylądował na jej grzbiecie.  - Jestem rycerz - wrzasnął - a ty jesteś moim wierzchowcem!  - Nie jestem żadnym wierzchowcem - jęknął dziadek. - Jestem starym człowiekiem, który pragnie odrobiny spokoju.  Chłopiec przytknął badawczo palec do jednej prastarej powieki. Potarł powiekę, zamyślony spojrzał w żółtawe,...