Wademekum szczęśliwego dziecka - nowe wydanie bestsellera Giny Ford

Ewelina Mendala-Kwoczek jest logopedą , ale przede wszystkim szczęśliwą mamą dwójki dzieci. Zdecydowała się rozszerzać dietę obydwu synków metodą BLW. Jak jej się to udało i jakie to przynosi efekty? Na czym polega metoda BLW? BLW (baby-led weaning) to metoda, której celem jest, aby dziecko jadło samo pokarmy stałe ( nie papki, tylko kawałki jedzenia), siedząc razem z rodziną przy stole i było aktywnym uczestnikiem posiłków rodzinnych. Je to, co inni członkowie rodziny (a przynajmniej staramy się, by tak było). Dziecko decyduje również, ile zje i czy w ogóle zje oraz kiedy w ogóle rozpocznie jadać takie pokarmy. Tu nie ma etapów, które należy osiągnąć, ani programów, które trzeba zrealizować. Kiedy można rozpocząć rozszerzanie diety metodą BLW? Gdy dziecko jest gotowe do samodzielnego przyjmowania posiłków. Wymaganym kryterium jest samodzielne siedzenie (samo w krzesełku do karmienia lub na kolanach osoby dorosłej) lub z niewielką pomocą) oraz ukończenie 6. miesiąca życia , bo wtedy dziecko naturalnie rozwija umiejętność chwytania przedmiotów, wprowadzania ich do buzi, kształtuje też kompetencje do samodzielnego spożywania pokarmów stałych. Wtedy także jest odpowiednio rozwinięty układ immunologiczny i pokarmowy wraz z jamą ustną. Oczywiście najlepszą oznaką gotowości do spożywania pokarmów stałych jest to, że dziecko samo weźmie pokarm do rączki i włoży do ust kawałek jedzenia. Wymagana jest stała obecność osoby dorosłej podczas spożywania pokarmów, która nie tańczy, nie śpiewa, nie zagaduje malca, nie włącza TV, tylko razem z dzieckiem zajada przygotowany posiłek. Gdy dziecko zaczyna jeść stałe posiłki metodą BLW, karmimy je też piersią? Oczywiście. Dziecko nadal jest karmione mlekiem mamy lub mieszanką. Musi być nakarmione przed podaniem posiłku stałego, by w ogóle wykazało zainteresowanie nowością. Dobrze, gdyby było też...

"Przemysł udzielania rad" młodym rodzicom zawsze wspaniale funkcjonował, dlaczego? Gdy w domu pojawia się nowy członek rodziny rodzice często czuja się niekompetentni, bo ich dzieci nie zachowują się książkowo, co więc robią? Szukają rad.  Nie wszystkie książkowe porady przydają się młodym rodzicom, ale i tak są one znacznie lepsze niż te z ubiegłego wieku. Wiele z nich jest zaskakujących i mamy nadzieję, że nikt ich nie wprowadzał w życie. Oto kilka porad dla ciężarnych i młodych rodziców z lat 20-tych ubiegłego wieku. Porady sprzed 100 lat „Kobiety w ciąży powinny unikać myślenia o brzydkich ludziach ” - według BG Jefferis and JL Nichols in Searchlights on Health: The Science of Eugenics, opublikowanego w 1920 roku. Rady z książki Lena and William Sadler's „The Mother and her Child”, opublikowanej w 1916 wydają się dla nas szczególnie okrutne: „ Zajmuj się dzieckiem najmniej jak to możliwe . Przekręcaj na boki od czasu do czasu, karm, przewijaj, trzymaj w cieple i zostaw samo. Płacz jest absolutnie niezbędny do rozwoju dobrych, mocnych płuc. Dziecko powinno mocno płakać kilka razy na dzień". Złość matki przyczyną kolki W tych czasach lekarze obwiniali „złość” i upatrywali w niej przyczynę kolek u dziecka. Za dużo miłości szkodzi dziecku W latach dwudziestych i trzydziestych ubiegłego wieku psychologowie ostrzegali przed zbytnim  okazywaniem dziecku uczuć. Uważali, że dziecko należy trzymać krótko, bo inaczej wymyka się ono spod kontroli. Amerykański psycholog John Watson ostrzegł rodziców przed okazywaniem dzieciom zbyt wielkiej miłości w książce „Psychological Care of Infant and Child” wydanej w 1928 roku:  „Nie przytulaj nigdy dziecka i go nie całuj, nie pozwalaj mu siadać na kolanach. Jeśli musisz, pocałuj je raz w czoło przed snem. Uściskaj mu dłoń na powitanie”. Sir Frederick Truby King był rzecznikiem tzw....

Kangurowanie to metoda noszenia i tulenia dziecka bardzo blisko ciała, w kontakcie „skóra do skóry”. Aby przyniosło najwięcej korzyści, rozbierz dziecko do pieluszki i ułóż je na swojej nagiej klatce piersiowej. Możesz tak leżeć z nim albo zawinąć w chustę do noszenia i nosić. Warto, aby taki bliski kontakt trwał przynajmniej dwie godziny dziennie. To nie tylko przyjemne, ale i bardzo zdrowe dla dziecka. Kangurowanie wcześniaka W przypadku wcześniaków kangurowanie warto rozpocząć już w szpitalu, najwcześniej, jak będzie to możliwe (czyli gdy dziecko osiągnie już wagę 1500 g i już nie będzie potrzebowało ciągłego monitorowania oddechu i ciśnienia). Noszenie i przytulanie będzie dla niego terapią, która pomoże mu wyrównać oddech i utrzymać stałą ciepłotę ciała. Chociaż czasem strach przed wzięciem na ręce takiego niespełna dwu- czy trzykilogramowego okruszka jest ogromny, to warto się przełamać i kangurować dziecko tyle, ile zalecą lekarze. To przynosi bardzo wymierne efekty w rozwoju wcześniaka . Badania udowodniły, że wcześniaki, które jeszcze w szpitalu są często noszone przez rodziców, dwa razy szybciej rosną i przybierają na wadze niż te dzieci, które tylko leżą w inkubatorach. Bliskość działa wzmacniająco na zdrowie Kangurować w chuście do noszenia warto także donoszone niemowlęta. To nie tylko pomaga mu odnaleźć się w nowej rzeczywistości (zapach mamy i znany jeszcze sprzed narodzin rytm bicia jej serca uspokaja), lecz także stymuluje jego układ odpornościowy . Dziecko ma kontakt z niegroźnymi bakteriami bytującymi na twojej skórze, dzięki czemu jego odporność cały czas ćwiczy na „sucho”, co działa na niego wzmacniająco i stanowi profilaktykę alergii. Noś „brzuch do brzucha”, a niemowlę uniknie kolki Ciepło i nacisk twojego brzucha na brzuszek dziecka ułatwiają ujście gazów z jelit (ich nadmiar to jedna z...