Kiedy zapisywałam Julcię do przedszkola, pytałam, czy leżakowanie jest obowiązkowe. Dyrektorka powiedziała, że nie. Że leżakują tylko te dzieci, które mają w zwyczaju drzemki w ciągu dnia. Bardzo się wtedy ucieszyłam, bo to oznaczało, że w przedszkolach nie jest tak jak w PRL, gdy zmuszano dzieci do spania i jedzenia...
Kiedy ponad 30 lat temu chodziłam do przedszkola, najbardziej zazdrościłam starszakom, że nie muszą już leżakować. To leżakowanie było okropne. Do dziś pamiętam panią Krysię, która chodziła między polówkami i zamykała oczy każdemu, kto śmiał leżeć z otwartymi… Oczywiście wtedy uważałam, że tak ma być. Podobnie jak z jedzeniem – że trzeba jeść nawet najbardziej znienawidzone zupy mleczne i żylaste mięso. Do ostatniego kęsa, choćby się miało za chwilę zwymiotować.
Myślałam, że dzieci traktuje się teraz inaczej. Że owszem, musi być jakaś dyscyplina, rozkład dnia i nie można zawsze robić tego, co się chce i lubi, ale… nikt nie zmusza do czegoś, czego dziecko nie potrzebuje!
Kiedy córka zaczęła się skarżyć na to leżakowanie (poprosiła, żebym w czasie leżakowania zabierała ją do domu), obiecałam, że porozmawiam z wychowawczynią. Byłam pewna, że zgodnie ze słowami dyrektorki – Julka nie będzie musiała leżakować. Okazało się jednak, że musi. A dlaczego? Oficjalnie dlatego, że to dla dzieci zdrowe… Że jak się położą po obiadku, to potem ładnie się bawią. Naprawdę? Może i dotyczy to tych dzieci, które potrzebują drzemek… Ale moja córka do nich nie należy i co? Też musi leżakować? Może dlatego, żeby panie miały chwilę ciszy i oddechu od pracy? Może dla pań to „chwila”, ale przecież dla dziecka takie leżakowanie to wieczność!
W przedszkolu córki jedzenie nie jest obowiązkowe. Rodzic dostaje informację, że dziecko odmówiło np. śniadania, obiadu lub podwieczorku. Uważam, że to jest super, bo naprawdę nie każdy i nie zawsze ma ochotę jeść to i ile mu nałożą. W tym przypadku szanuje się dziecko, ale…
Jak to w końcu jest z tym leżakowaniem? Jest obowiązkowe czy nie? A jeśli jest obowiązkowe, to skąd wynika przekonanie, że to najlepsze rozwiązanie? Dla wszystkich, bez wyjątku? Dlaczego ta dyrektorka mnie oszukała? Czy mam iść do niej i żądać wyjaśnień? To jakaś paranoja, bo nigdy nie widziałam się w roli matki, która kręci awantury w gabinecie dyrekcji, ale chyba nie mam wyboru.
Aśka
Piszemy też o:
Nie każdy rodzic jest zwolennikiem leżakowania w przedszkolu, a zwłaszcza ten, który ma dziecko, które już odzwyczaiło się od drzemek w ciągu dnia. Jednak w młodszych grupach przedszkolnych bardzo często leżakowanie jest stałym punktem w planie każdego dnia. Ma ono tyle samo zwolenników, co przeciwników, zarówno wśród dzieci, jak i ich rodziców. W niektórych przedszkolach maluchy przebierają się na leżakowanie w piżamki i w nich kładą się na leżaczkach. W innych placówkach leżakowanie polega na kładzeniu się na rozłożonej na podłodze macie z poduszką i kocykiem. Sprawdź, po co dzieci leżakują i czy muszą to robić obowiązkowo. Spis treści: Leżakowanie w przedszkolu – cele Czy leżakowanie w przedszkolu jest obowiązkowe? Leżakowanie w przedszkolu – przepisy Leżakowanie w przedszkolu – ile trwa? Leżakowanie w przedszkolu – cele Leżakowanie w przedszkolu to przerwa w zajęciach dydaktycznych, która znajduje się w planie dnia najmłodszych grup wiekowych. Jest to przerwa przeznaczona na wypoczynek, która przygotowuje dziecko do aktywnego udziału w kolejnej porcji zajęć dydaktycznych i ruchowych. Leżakowanie uwzględnia potrzeby rozwojowe dzieci, które w przedszkolu spędzają czas bardziej intensywnie niż w domu. W przedszkolu zwykle panuje nieustanny gwar. Podczas leżakowania jest cicho i spokojnie, co daje dziecku szansę na wypoczynek od aktywności fizycznej i intelektualnej, ale również od hałasu. Wiele dzieci podczas leżakowania zasypia, co jest bardzo korzystne. Odpowiednia ilość snu jest dla dzieci, zwłaszcza młodszych, bardzo ważna. Pozwala im się lepiej rozwijać fizycznie i intelektualnie. Czy leżakowanie w przedszkolu jest obowiązkowe? Jeśli leżakowanie jest wpisane w statucie przedszkola, to należy uznać je za obowiązkowe. Nie...
W naszym przedszkolu sezon chorobowy już się zaczął, ale to chyba nic szczególnego, prawda? Wszędzie jest tak samo, dzieciaki chodzą zasmarkane, kaszlące, oczywiście bez przesady – z gorączką i na lekach nikogo nie widziałam. U nas nikt nie wpycha dzieciom syropku w szatni, a jak jakieś wymiotuje, to się je zostawia w domu. Szanujemy się. Tylko że dyrekcja nie szanuje nas. Przedszkole żąda dowodów, że dziecko jest zdrowe Nie jestem zwolenniczką posyłania chorych dzieci do przedszkola, ale które dziecko nie pociąga nosem na jesieni? Czy ktoś widział kiedyś takiego 3-latka, który by od września do marca nie zakasłał? A nas, rodziców, dyrektorka zaczęła posądzać o oszustwa i wypychanie chorych dzieci z domów. Teraz po każdej infekcji mamy donosić zaświadczenia od lekarza, że dziecko na pewno wyzdrowiało. To niepoważne. A zaczęło się tak: w poprzedni weekend dwie nasze przedszkolanki wylądowały na SOR w nieciekawym stanie. Podobno zaraziły się rotawirusem od dzieci. Nie dały rady przyjść w poniedziałek do pracy, były zastępstwa i kombinowanie. Pani dyrektor uznała, że to wina nieodpowiedzialnych rodziców. Właśnie takie słowa padły, sama słyszałam na korytarzu. Fakt, ktoś w przedszkolu chorował, nawet moja Emilka narzekała na brzuch. Nie wierzę jednak, że rodzice tego chorego dziecka świadomie wysłali je do przedszkola. Kto normalny tak robi? A że panie zachorowały? No cóż, zdarza się, taka praca. Zresztą ostatnio chorują na potęgę, ciągle któraś na zwolnieniu. Nie rozumiem tylko, dlaczego to ma być wina rodziców i dzieci. Powinny chyba bardziej o siebie zadbać, a nie zwalać na innych. Teraz przez nadgorliwość i podejrzliwość naszej dyrektorki będziemy musieli biegać po lekarzach nawet przy zwykłym katarze. Uważam, że to skandal. To już słowo rodzica nic nie znaczy? Monika Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz...
