Ten film obejrzało już ponad 23 miliony osób na całym świecie, a polubiło ponad 400 tysięcy, choć nie znamy nawet imienia jego bohaterki, a wieku możemy się tylko domyślać. Czy na was też robi takie wrażenie? Nie doceniamy na co dzień, jak to dobrze, że słyszymy (i nasze dzieci też) bez problemów, prawda? Dopiero film, którego bohaterką jest ta malutka dziewczynka, pozwala uświadomić sobie, jak ważny jest ten zmysł zwłaszcza dla dziecka w pierwszym roku życia.
Zgłoś się do testowania: zdobądź 1 z 200 opakowań Enfamil Premium 3!
Popatrz, jak reaguje na głos mamy kilkumiesięczna dziewczynka, która właśnie dostała aparat słuchowy (ma go na lewym uszku) – dzięki niemu może słyszeć.
Na jej buźce co chwila malują się się inne uczucia: zadowolenie, radość, zaciekawienie, a chwilami nawet przestrach. Popatrzcie, że dziewczynka skupia wzrok na ustach mamy – tak właśnie robią osoby niesłyszące. A gdy orientuje się, że słyszy, patrzy prosto w oczy mamy.
Zauważcie też, że dziewczynka, która do chwili otrzymania aparatu słuchowego nie słyszała, wydaje dźwięki. Nic w tym dziwnego, bo nawet niesłyszące niemowlęta do pewnego momentu to robią. Stąd można domyślić się, w jakim jest wieku. Prawdopodobnie ma 3-4 miesiące – to czas, kiedy dzieci przechodzą etap rozwoju mowy zwany głużeniem (lub gruchaniem). Z ust dziecka wydobywają się wtedy jednosylabowe zbitki samogłosek, np. „aa”, „uu”, „oo”, a czasem połączenie spółgłosek i samogłosek, np. „guu”. Maluch zaczyna wydawać też gardłowe dźwięki, np. „ehe”, „errh”, „ekhe”. Robi to nieświadomie, trenując aparat mowy. To fantastyczny etap rozwoju dziecka, bo dźwięki te towarzyszą często pierwszym przyjaznym reakcjom i uśmiechom malucha na widok bliskich. Przez głużenie przechodzi każde dziecko, nawet niesłyszące. To bardzo ważny etap rozwoju mowy. Aby dziecko weszło w następny – gaworzenie – musi mieć sprawny słuch.
Program powszechnych przesiewowych badań słuchu dla wszystkich nowo narodzonych dzieci udało się wprowadzić w 2002 roku dzięki zbiórkom prowadzonym podczas finałów przez Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy. Prof. Henryk Skarżyński, otolaryngolog, mówi, że polski program przesiewowych badań słuchu był jednym z pierwszych na świecie! Badanie jest szybkie i bezbolesne, pozwala wyłowić dzieci, które mogą mieć problemy ze słuchem. Wszystko po to, żeby jak najszybciej przeprowadzić bardziej specjalistyczne badania i ewentualnie wdrożyć odpowiednie leczenie lub zaopatrzenie dziecka w aparat słuchowy. Bo tylko sprawny słuch umożliwia dziecku prawidłowy rozwój i funkcjonowanie w świecie. Nieprawidłowy wynik pierwszego przesiewowego badania słuchu nie przesądza jednak o wadzie słuchu u dziecka.
Zobacz też:
Pierwsza reakcja na dźwięki pojawia się u maluszka, kiedy jest jeszcze w brzuchu mamy! Od 13. tygodnia ciąży słuch twojej pociechy jest coraz bardziej rozwinięty. Rozwój słuchu u dziecka – muzyka to żywioł bobasa! Noworodek słuchając znajomej kołysanki, szybciej usypia niż zwykle. Starszy o kilka miesięcy szkrab (chociaż nie umie jeszcze chodzić) będzie radośnie podrygiwał w rytm piosenki – co ciekawe, badania wykazały, że to właśnie na rytmie, a nie melodii, skupia się maluch. Takie zachowania pokazują, jak ważna jest dla dziecka muzyka i jak ogromny wpływ ma na jego zachowanie. Coraz częściej jednak naukowcy przyznają, że rozsławiony kilka lat temu tzw. efekt Mozarta (czyli pozytywny wpływ muzyki klasycznej na rozwój umysłowy maluszka) najpewniej nie istnieje. Uwaga: to dla mnie za głośne Dziecko nastawia ciekawie uszu, ale uważaj – nie każdy dźwięk mu odpowiada. Dzwonek telefonu albo brzdęk szklanki mogą doprowadzić je do łez! W pierwszych miesiącach życia smyk reaguje na takie nagłe i głośne dźwięki tzw. odruchem Moro: rozrzuca ramionka, zaciska pięści i wygina się w łuk. Bobas nie powinien stykać się z hałasem nie tylko dlatego, że się go boi, ale też dlatego, że silne dźwięki mogą uszkodzić jego słuch (ryzyko jest największe w pierwszym półroczu życia). Dlatego: żadnych wyjących autek albo przeraźliwie piszczącego pianinka. Mów do mnie, mamo – mowa rozwija słuch dziecka Twój głos to prawdziwa pieszczota dla uszu maluszka: już dwumiesięczne dziecko słysząc głos mamy, odwraca głowę w stronę, z której on dochodzi. Smyk słyszy nie tylko same dźwięki, ale także inne elementy mowy: czas trwania poszczególnych głosek, barwę, natężenie i wysokość głosu. Dzięki temu uczy się melodii rodzimego języka i chłonie nowe słowa. Wniosek? Im więcej będziesz do niego mówić, tym szybciej usłyszysz jego...
Czy „mama” to na pewno pierwsze słowo, które wypowiadają dzieci? Często okazuje się, że zamiast wyrazu „mama” słyszymy „baba”... Dlaczego? Ponieważ tak naprawdę dziecko jeszcze nie mówi, a gaworzy. Sprawdź, kiedy dziecko zaczyna mówić i co jeszcze warto wiedzieć na temat pierwszych słów i pierwszych zdań twojej pociechy. Spis treści: Od kiedy dziecko mówi? Kiedy dziecko wypowiada pierwsze słowa? Kiedy dziecko wypowiada pierwsze zdania? Jak pomagać dziecku w nauce nowych słów? Od kiedy dziecko mówi? Zanim dziecko wypowie pierwsze słowa, mija sporo czasu. Nie znaczy to, że do tego momentu jego mowa się nie rozwija – jest wprost przeciwnie, a proces ten zaczyna się już w czasie życia płodowego. To wtedy wykształca się narząd mowy, ośrodek mowy w mózgu oraz słuch. Choć w czasie życia płodowego dzieci nie wydają żadnych dźwięków, to od 4. miesiąca ciąży słyszą , co dzieje się w otoczeniu, w którym przebywa mama, słyszą jej głos, bicie jej serca oraz wszelkie hałasy dobiegające z jej układu pokarmowego. Po narodzinach rozwój mowy u dziecka wchodzi w nowy okres rozwoju – okres melodii. Niemowlę potrafi już wydawać dźwięki – płacze, trenując przy tym aparat mowy. Miedzy 3. a 6. miesiącem życia zaczyna głużyć , wydając z siebie dźwięki zawierające spółgłoski i samogłoski, np. gli, gla, bli. Na ostatnie 6 miesięcy pierwszego roku życia zdrowego dziecka przypada okres gaworzenia . W tym czasie dziecko zaczyna wymawiać sylaby i łączyć je ze sobą, choć jeszcze nie rozumie sensu tego, co mówi. Okres gaworzenia to czas, kiedy możemy usłyszeć od dziecka: mama, tata lub baba . Dla niego jednak „tata” nie oznacza ojca, „mama” – mamy, a „baba” – babci. Dziecko...
Leoś Hildebrandt z Ostrowa w gminie Władysławowo miał być zdrowym dzieckiem. Był niecierpliwie wyczekiwanym pierworodnym swoich rodziców – Marty i Piotra. Poród rodzinny przebiegał prawidłowo. To pan Piotr pierwszy zauważył, że z jego synkiem nie wszystko jest w porządku. „On nie ma ucha” – powiedział lekarzom. Tak zaczęła się walka o zdrowie Leosia. Zostaliśmy zostawieni sami sobie „Nikt nie wiedział, co się stało, co dolega Leosiowi i jak nam pomóc. My też byliśmy w szoku, bo z jednej strony szczęśliwi, że nasz synek jest już z nami, a z drugiej strony pełni obaw. Nie wiedzieliśmy, co oznacza brak ucha. Czy nasz synek będzie normalnie słyszeć i mówić? Czy można mu jakoś pomóc? Brak odpowiedzi na te pytania powodował ogromny lęk ” – wspominają w dziennikbaltycki.pl rodzice chłopca, którym obiecano, że wszystkie informacje razem z dalszym planem leczenia znajdą się w karcie dziecka. Tak się nie stało. „Po wyjściu ze szpitala musieliśmy wziąć się w garść. Pomogli nam znajomi i rodzina pracujący w służbie zdrowia. Ukierunkowali i udostępnili kontakty do specjalistów. Rozpoczęliśmy walkę o zdrowie Leosia, niejednokrotnie trafiając na mur. Oczywiście 90% wizyt i badań odbywało się prywatnie” – opowiadają pani Marta i pan Piotr. Diagnoza i dalsze problemy Leoś cierpi na mikrocję i atrezję, które spowodowały, że urodził się bez prawej małżowiny usznej. Nie wiadomo, czy ma kanał słuchowy, czy nie. Dodatkowo zdiagnozowano u niego zaburzenia napięcia mięśniowego , które wymagają regularnej fizjoterapii. Niezbędna jest też terapia logopedyczna. Chłopiec słyszy tylko jednym uchem, nie zawsze jest w stanie usłyszeć, co ktoś do niego mówi, skąd dobiegają dźwięki, a to ogranicza jego bezpieczeństwo i zaburza prawidłowy rozwój. „Dzieje się tak dlatego, że...
