Jesteś surowym rodzicem i wymagasz od dziecka bezwzględnego posłuszeństwa czy raczej stawiasz na luz i starasz się wychować niezależnego młodego człowieka? Okazuje się, że istnieje silna zależność między postawami rodziców, a skłonnością dzieci do kłamstwa. Już od jakiegoś czasu wiadomo, że bezstresowe wychowanie może się srogo zemścić na rodzicach, ale przesadzając w drugą stronę, rodzice też muszą się liczyć z konsekwencjami.
Kanadyjska psycholog prof. Victoria Talwar z McGill University - wybitna ekspert z dziedziny rozwoju dzieci - przeprowadziła szeroko zakrojone badanie na temat dziecięcej skłonności do kłamstwa. Dowodzi ono, że surowi, wymagający rodzice często wychowują dzieci, które chętnie oszukują. Atmosfera nieuniknionej kary za większe i mniejsze przewinienia sprawia, że dzieci wychowujące się w niej uczą się, jak kłamać, żeby uniknąć przykrych konsekwencji swoich „wykroczeń”.
Talwar badała skłonność do kłamstwa wśród dzieci w wieku 3-7 lat. Jednym z szeregu badań, jakie przeprowadziła wraz ze swoim zespołem, był test na podglądanie, mający bezbłędnie wykryć małych kłamczuchów. Zespół przeprowadził go w dwóch szkołach - jednej o ostrym rygorze a drugiej o luźnej atmosferze.
W teście dzieci miały powiedzieć badaczom, co wydaje dziwny dźwięk za ich plecami. Kluczowy był tutaj fakt, że obiekt, który badacze umieszczali za dzieckiem, nie mógł być skojarzony z dźwiękiem, który dziecko słyszało. Np. był to pisk, a za plecami dziecko miało piłkę do baseballa. Podczas eksperymentu osoba prowadząca wychodziła na chwilę z sali. Kiedy wracała, pytała o przedmiot oraz o to, czy dziecko oglądało się w tym czasie za siebie. Jeżeli na pytanie „na podstawie dźwięku, powiedz, co jest za twoimi plecami” dziecko odpowiadało „piłka do baseballa” - wiadomo było, że ukradkiem spojrzało do tyłu.
Prof. Talwar dowiodła w ten sposób, że w szkole o luźnej atmosferze dzieci miały standardową skłonność do kłamstwa (odsetek dzieci prawdomównych i kłamczuchów był podobny do odsetka w dowolnej zachodniej placówce - przedszkolu czy szkole). Natomiast dzieci z drugiej szkoły - tej o zaostrzonym rygorze - kłamały nadzwyczaj zmyślnie i często.
Dzieci, które boją się kary, często wykształcają mechanizm „naginania” prawdy i stają się mistrzami w kłamstwie. Jak na ironię, są to często dzieci z rodzin o sztywnych, surowych zasadach - zaznacza prof. Talwar.
Czytaj też:
1. Noworodki nie mają rzepek kolanowych W każdym razie nie takie, jak starsze dzieci czy dorośli. Pod skórą mają chrząstkę, która wygląda, jak miniaturowa rzepka. Ale nie martw się, właściwe rzepki uformują się z czasem. 2. li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} ol.ol1 {list-style-type: decimal} Noworodkom zdarza się przestać oddychać, gdy śpią. Trwa to tylko parę chwil i jest całkowicie normalne. Jest na to specjalna nazwa - oddychanie okresowe. Stresujące dla rodziców przerwy w oddychaniu biorą się stąd, że noworodek oddycha znacznie szybciej niż małe dziecko czy dorosły. Po serii szybkich oddechów robi sobie coś w rodzaju odpoczynku. Z tego też z czasem wyrośnie 3. Noworodki nie widzą dalej niż na odległość 30 cm. Tyle im wystarcza, żeby zobaczyć twarz mamy lub taty. Z czasem wzrok im się wyostrza i ok. 1. roku życia ich widzenie nie różni się specjalnie od widzenia osoby dorosłej. li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} ol.ol1 {list-style-type: decimal} 4. Noworodki nie potrzebują wody aż do 6. miesiąca życia! Do tego czasu za całe nawodnienie wystarcza im mleko - z piersi lub butelki. 5. li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} ol.ol1 {list-style-type: decimal} Noworodki nie przepadają za solą. Co więcej, do ok. 4. miesiąca życia nie potrafią rozpoznać jej smaku. Na szczęście, nie jest im ona do niczego potrzebna na tym etapie życia....
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 13.0px} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font-kerning: none} Ta historia jest naprawdę słodka. Pierwszoklasiści byli wtajemniczeni w plan, o którym ich nauczycielka nie miała pojęcia. Jennifer Lai była przekonana, że to będzie kolejny zwykły szkolny dzień. Jednak jej chłopak - Sam Nalbandia - uczynił z niego niezapomniane przeżycie, które Jennifer na pewno zapamięta na zawsze. Zaręczyny w szkole Sam wiedział, jak ważni są dla Jennifer jej uczniowie. Dlatego poprosił ich o pomoc w przygotowaniu niespodzianki . Kiedy Jennifer nie było w klasie, jej siostra i koledzy wślizgnęli się do pomieszczenia i razem z dziećmi wszystko zorganizowali. Gdy Jen wróciła do klasy, zdziwiła się, że jej uczniowie są nadzwyczaj spokojni. Jeden z nich poprosił, żeby usiadła i obejrzała „specjalne video”. Film nosił tytuł „A Samifer Special” (Samifer - skrót od imion Sam i Jennifer). „Gdy zobaczyłam tę nazwę, zaczęłam się lekko denerwować” - powiedziała kobieta portalowi Huffington Post. Wyjdź za mnie Kiedy nagranie dobiegło końca, uczniowie ustawili się w rzędzie, a każdy z nich trzymał kartkę z literą. Uczniowie ułożyli z liter napis „Will you marry me?”, czyli „czy wyjdziesz za mnie?” . Wtedy do klasy wszedł jej narzeczony z bukietem kwiatów i uklęknął przed nią. Na to pytanie Jennifer wykrzyknęła „tak!”. Zaręczyny zakończyły się szybkim całusem, bo niektóre dzieci zaczęły zasłaniać oczy. „Byliśmy ze sobą 3 lata. Rozmawialiśmy o ślubie, ale do głowy mi nie przyszło, że zaręczyny mogłyby się odbyć w szkole. Tak czy inaczej, jestem bardzo szczęśliwa, że moi uczniowie...
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 13.0px} li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font-kerning: none} span.s2 {font: 12.0px Helvetica} Jeśli dziecko po 12. miesiącu życia nie wypowiedziało jeszcze pierwszego słowa, przede wszystkim upewnij się, czy dobrze słyszy. Zaburzenia słuchu to najczęstsza przyczyna powolnego rozwoju mowy. Wcześnie wykryte, łatwiej skorygować. Najprostszy test słuchu, który mogą przeprowadzić rodzice to obserwacja, czy dziecko reaguje na dźwięki. Udaj się do laryngologa, jeśli: dziecko nie reaguje na swoje imię lub polecenia wypowiadane do niego dziecko nie odwraca główki w kierunku źródła dźwięku nie reaguje na głośne dźwięki w pobliżu nie interesuje się historyjkami, które mu opowiadasz ani książeczkami, które mu czytasz nie powtarza po Tobie sylab, nie próbuje z Tobą rozmawiać (po swojemu) nie gaworzy Mów do mnie, mamo Jeżeli masz już pewność, że dziecko dobrze słyszy, możesz stymulować jego rozwój mowy. Nie chodzi o to, aby je ‚popędzać’. Raczej wspomóc naturalną umiejętność, która i tak by się rozwinęła. Dobrze, aby dziecko potrafiło się komunikować, zanim pójdzie do przedszkola . Większość 3-latków potrafi wypowiadać proste zdania, a niektóre posługują się już piękną polszczyzną. Dzieci, które mają z tym trudności, często czują się wykluczone. Bywa, że z tego powodu zaczynają zachowywać się agresywnie. Mogą też stawiać opór przed chodzeniem do przedszkola. Jak stymulować rozwój mowy Zapomnij o edukacyjnych płytach i bajkach. Mowa to żywy organizm i dziecko musi ją ćwiczyć z żywym człowiekiem. Czyli z Tobą,...
