Jak zmienić złe zachowanie dziecka?

Odkąd wyszłam za mąż pragnęłam dziecka podświadomie, ale to praca przez długi czas była najważniejsza. Czas uciekał, a ja powoli dojrzewałam do myśli o rodzicielstwie. Starania o dziecko trwały prawie rok – 13 listopada 2012 roku zrobiłam test ciążowy . Jak tylko zobaczyłam dwie kreski, cieszyliśmy się z mężem ogromnie. Dni mijały – czułam się dobrze, dziecko rozwijało się prawidłowo. Mieliśmy parę kryzysowych sytuacji, musiałam leżeć, ale dotrwaliśmy do końca.    Całą ciążę bałam się porodu Bałam się bólu i tego, co nie znane. Marzyłam, by mąż był ze mną w tym najważniejszym dniu. Ale nie udało mi się go nakłonić do uczestnictwa w narodzinach Antosia. Było mi przykro , ale uszanowałam jego decyzję i codziennie powtarzałam sobie, że dam radę! Nie chciałam naciskać i wyjść na największą zołzę. Nastał w końcu 12 lipca 2013 – nowy rozdział w moim życiu. Rano zakupy z mężem. Gdzieś tam z tyłu głowy pojawiła się myśl, że może to dzisiaj, może jutro. Zacznie się ten poród czy nie? Jest ostatni dzień 39. tygodnia ciąży . Walizka dla mnie i dla synka stoi spakowana w korytarzu. Czuję lekkie bóle w brzuchu. Mały wierci się niemiłosiernie.    Lekarka nie ma dyżuru Wieczorem mamy oglądać film. Czuję, że coś się dzieje , ale nadal nic nie boli. Rezygnuję z filmu, położę się, spróbuję zasnąć i mi przejdzie. Zamykam oczy, liczę barany – raz, dwa, trzy, ale nie mogę usnąć. Liczę skurczę – zero regularności, pojawiają się co 8, 10, 5, 5, a potem 20 minut. Leżę sobie i gadam – Synku mój mały, nie kręć się tak strasznie, bo wyjdziesz przez brzuch. Syn odpowiada, serwując mi kopniaka w żebro. Mija godzina, skurcze się rozkręcają , biorę ciepłą kąpiel, ale boli mocniej. Dzwonię do mojej pani doktor, słyszę, że możemy jechać do szpitala, jeśli w domu nie czuję się...

Czas tuż przed mundialem nie jest łatwy dla żony piłkarza, zwłaszcza gdy jest się także pełnoetatową mamą. Dlatego, choć Dominika chętnie zgodziła się na wywiad, rozmowę musiałyśmy kilka razy przekładać z powodu jej obowiązków i podróży. Na szczęście udało się! W mediach często mówi się o tobie jako o pełnoetatowej mamie. A co dla ciebie znaczy „być mamą”? Z jednej strony to przede wszystkim ogromne poczucie odpowiedzialności i duży obowiązek. Z drugiej jednak, to nieograniczona bezwarunkowa miłość. Za tą miłością idzie pragnienie, by zapewnić swoim dzieciom to, co najlepsze. A jakbym miała podsumować, co kryje się za słowem „mama”, to powiedziałabym „ogromne szczęście”. Piękne słowa! Tak, wiesz, ja mam naprawdę cudowne dzieci. Marcel – syn z poprzedniego związku [przyp. red.] – to już poważny nastolatek, który jest dla mnie dużym wsparciem. A pięcioletnia Maja jest prawdziwym słoneczkiem, uśmiech nie schodzi jej z twarzy i naprawdę trudno mieć kiepski humor w jej towarzystwie. Nie umiem sobie wyobrazić życia bez swoich dzieci! Są dziećmi tylko teraz i tylko teraz mam możliwość je wychować. A co jest dla ciebie najważniejsze w wychowaniu?  Przede wszystkim chcę przekazać dzieciom podstawowe wartości , takie jak szacunek do drugiego człowieka, szczerość, dobroć. Ważne jest dla mnie także, by potrafiły wytrwale dążyć do celu, by nie poddawały się i nie zrażały niepowodzeniami, które przecież każdemu się zdarzają. Chcę po prostu wpoić im takie same zasady, w zgodzie z którymi żyję ja. Tak mnie wychowano i tak samo chcę wychować swoje dzieci. To chyba niełatwe, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę, że Kamil zmienia kluby piłkarskie i wasza rodzina praktycznie żyje na dwa domy. Dla dzieci to bardzo trudna sytuacja. Nawet nam, dorosłym, nie jest prosto, a co dopiero mówić o...

"Chciałabym siedzieć w domu cały dzień i ćwiczyć z dziećmi, zamiast tego muszę chodzić do pracy i pracować" – taki komentarz przeczytała pod jednym ze swoich postów Anna Strode, ciężarna mama bliźniaków, która promuje aktywny styl życia. W odpowiedzi opublikowała na Instagramie wzruszający post, w którym wyjaśnia, dlaczego mamy, które zajmują się dziećmi i domem , pracują tak samo ciężko, jak mamy pracujące zawodowo. "Myślisz, że ja nie PRACUJĘ?" – pyta Anna "Myślisz, że całe dnie siedzę w domu i pstrykam palcami? Myślisz, że 22-miesięczne bliźniaki pozwalają mi na leżenie z nogami w górze, jak tylko skończę poranny trening? Myślisz, że promienieję i tryskam energią, kiedy rośnie we mnie dziecko i robię wszystko, co w mojej mocy, żeby nadążyć za moimi rozbrykanym 2-latkami? Tak dla jasności... ćwiczę 20-30 minut dziennie. Czasem robię w trakcie 20 przerw, żeby skontrolować chłopców, przynieść im jedzenie, rozdzielić ich, kiedy ciągną się za włosy albo wyrywają sobie zabawki. Czasem przestaję już po 2 minutach, bo to po prostu nie jest ten dzień" – zaczęła Anna. "Całe dnie spędzam na zmienianiu brudnych pieluch, radzeniu sobie z atakami histerii , zabawie autkami i ciężarówkami, przygotowywaniu jedzenia, które upada na podłogę jeszcze zanim trafi do buzi, spacerach, próbach usypiania markotnych dzieci, przekonywaniu dwóch małych ludzi, że dzielenie się jest lepsze niż gryzienie, ciągnięcie się za włosy, drapanie czy popychane siebie nawzajem" – wylicza Anna. "Na odkurzaniu 3 razy dziennie, bo całe jedzenie, które gotuję, nie jest nawet zjadane, och, a wspominałam już o ciągłej walce pomiędzy dwoma małymi, rozbrykanymi małpkami, które, wyobraźcie sobie, nie bawią się grzecznie przez cały dzień?" – dodaje. Wychowanie dziecka to ciężka praca "Zanim...