Ataki histerii i krzyki w sklepie, bo mama nie chce kupić czekoladowego batonika albo zdalnie sterowanego samochodu (takiego dla nastolatków). Napady złości, że trzeba już wracać z placu zabaw do domu. Rozpaczliwy płacz, gdy tata postanawia założyć dziecku czapkę w mroźny dzień. Znasz to? Jeśli jeszcze nie, to – niestety – poznasz. Mamę dwulatka czeka bowiem trudny okres. Ale nie martw się, przecież ten czas nie będzie trwał wiecznie. Spójrz na rodziców trzylatków. Uśmiechają się, prawda? Znaczy: da się przeżyć. A z naszymi radami stanie się to o wiele prostsze. Z jednej strony dla ciebie, z drugiej – dla twojego małego buntownika.
Usiądź na podłodze, pozwiedzaj na kolanach mieszkanie… Prawda, że tej perspektywy świat wygląda zupełnie inaczej? Niełatwo dosięgnąć misia umieszczonego wysoko na półce, szklanka wydaje się taaaka wielka. Aby powiedzieć coś do dorosłych, trzeba zadrzeć głowę do góry, a później czasem boli od tego szyja. Tu na dole nawet pachnie trochę inaczej, bo np. w misce kota leży od kilku godzin kawałek surowej ryby albo na podłodze wysycha plama po rozlanym mleku.
Ciekawemu wszystkiego dwulatkowi niewiele brakuje do rozdrażnienia czy rozzłoszczenia się – wystarczy, że nie dosięgnie zabawki z półki lub czuje nieprzyjemny zapach. Ale nie znaczy to, że nastał czas na to, by chodzić przed dzieckiem na paluszkach i robić wszystko, by nie wyprowadzić go z równowagi? Nie! Tego akurat nie proponujemy. Bo w ten sposób można co najwyżej wychować małego tyrana, a nie dziecko (a później dorosłego), które radzi sobie ze swoimi emocjami. Jednak ułatwienie kilkulatkowi życia, np. poprzez postawienie ulubionych zabawek na wyciągnięcie ręki czy sprzątnięcie resztek posiłku zwierzaka, pomoże, a to przecież nic wielkiego.
To oczywiste, że w chaosie łatwiej stracić panowanie nad sobą. Ta zasada dotyczy również dzieci (może nawet dwa razy częściej niż dorosłych). Dlatego mówi się, że każdy dzień dwulatka powinien być w miarę przewidywalny, czyli najlepiej zaplanować stałe pory wstawania, drzemki, posiłków, wieczornej kąpieli, a nawet wyjścia do parku – to wszystko daje dziecku duże poczucie bezpieczeństwa. Jeśli dziecko wie, co je za chwilę czeka, o wiele łatwiej mu zachować spokój. Wówczas nawet ubieranie kurtki i ciepłych butów nie wydaje się takie straszne.
Jeśli sama masz trudności ze stałym rytmem dnia, rób wieczorem plany. Po pierwsze, łatwiej zrealizujesz swoje zamierzenia. Po drugie, będziesz miała poczucie kontroli nad wszystkim, a co za tym idzie, staniesz się po prostu spokojniejsza. Wtedy nie wyprowadzi cię z równowagi pierwszy krzyk dziecka. Po trzecie wreszcie, plany dają przekonanie, że czegoś naprawdę chcemy („Dziś idziemy na plac zabaw, a nie do parku”). Jest szansa, że dziecko, widząc twoją pewność, niemal automatycznie (i bez marudzenia) pomaszeruje w stronę huśtawek i piaskownicy.
Dobra organizacja powinna dotyczyć nie tylko czasu, ale także miejsca. Kilkanaście zabawek na podłodze dziecinnego pokoju na pewno wywoła płacz u dwulatka. No bo w co tu się zacząć bawić? Lepiej, aby w pokoju dziecka panował porządek i każda zabawka miała swoje stałe miejsce.
Zobacz też: Co robić, gdy dziecko cię złości? Poznaj sposoby na nerwy.
Kiedy wchodzisz z dzieckiem do sklepu, może ono poczuć się oszołomione. Tyle tam zabawek, książek, czekoladek, cukierków... Co tu wybrać? Misia wielkości dorosłego człowieka, a może kolorową bombonierkę z wisienkami? Dziecko łapie pierwszą lepszą rzecz, która mu się spodoba, i upiera się, żeby zabrać ją do domu. A wtedy... awantura gotowa!
Jeśli jednak przed wejściem do pomieszczenia uprzedzisz dziecko, co możesz mu kupić (albo że dziś nie weźmiesz dla niego niczego, bo akurat masz wyliczone pieniądze na konkretny produkt), to przygotujesz je na to, co za chwilę nastąpi. Wtedy jest większa szansa, że nie będzie biegać wokół wszystkich półek jak oszalałe, tylko pójdzie prosto do tej, gdzie leży rzecz, którą mu obiecałaś.
Podobnie postępuj w każdej sytuacji, która często wznieca bunt dwulatka. Na przykład umów się z nim, że zgadzasz się, by dziś iść na plac zabaw, ale gdy dasz sygnał do wyjścia, nieodwołalnie wrócicie do domu. Albo że malec może obejrzeć bajkę w telewizorze, ale tylko jedną, po jej zakończeniu wyłączysz odbiornik. No i oczywiście zawsze rób tak, jak powiedziałaś.
Twoje dziecko ma dopiero dwa lata – postawiony przed wyborem między czerwonymi a zielonymi rajstopami, nie potrafi go dokonać. Bo i te pięknie wyglądają, i tamte kuszą. Podobnie dzieje się, gdy ma zbyt dużo propozycji zabaw. Nie wie, czy sięgnąć po klocki, zacząć oglądać książkę, czy może lepiej poturlać piłkę? A stąd już niedaleka droga do zdenerwowania.
Pamiętaj, że podjęcie decyzji jest ponad siły dwulatka. Stawianie go w sytuacji wyboru nie jest więc gestem wyrozumiałości i tolerancji, ale zwykłym utrudnianiem życia dziecku i sobie. Dopiero gdy dziecko skończy trzy lata, możesz pytać go o zdanie.
Twoje dziecko uparcie zabiera z półki pilota i włącza telewizor. Ty wyłączasz, a ono włącza. I tak w kółko. Myślisz: „Ale ten dzieciak jest uparty. Ciągle robi mi na złość. Nie wytrzymam tego”. Spirala gniewu szybko się nakręca. Tymczasem dziecko wcale nie jest złośliwe, nie działa przeciwko tobie. Po prostu założył sobie, że włączy telewizor i nie bierze pod uwagę twojego zdania. Nie przejmuje się tobą, bo jeszcze tak do końca tego nie potrafi. Dopiero się uczy. Jeśli powiesz sobie, że dziecko jedynie wykonuje to, co sobie zamierzyło, łatwiej ci będzie opanować negatywne emocje. A bez nich ze spokojem będziesz mogła wyjaśnić, że skoro nie oglądacie telewizji, to trzeba wyłączyć odbiornik i odłożyć pilota na półkę.
1. Zaakceptuj je takie, jakie jest Dzieci są różne: spokojne i mniej spokojne. Jedne i drugie potrzebują miłości i bezwarunkowej akceptacji. 2. Spróbuj zachować spokój To czasem bardzo trudne, ale twoja złość tylko pogarsza sytuację. Jak sobie radzić z emocjami? 3. ...zrozumieć dziecko Twoje dziecko nie płacze po to, by zrobić ci na złość. Po prostu jest na takim etapie, że nie potrafi inaczej powiedzieć „Mamo, potrzebuję twojej pomocy”. Podobnie jest z innymi denerwującymi zachowaniami: są po coś, czemuś służą. To ich brak powinien niepokoić. 7 denerwujących zachowań niemowlaka, które świadczą o nim… dobrze. 4. …i pomóc mu Niemowlę płacze, marudzi albo nie śpi (choć powinno) najczęściej dlatego, że ma jakiś konkretny powód. Spróbuj rozwiązać jego problem. Jak sobie radzić, gdy niemowlę jest nieznośne? 5. Poczekaj chwilę Maluch nie może uspokoić się na zawołanie. Nie planował płaczu i nie jest w stanie go „od ręki” zakończyć, nawet gdyby bardzo tego chciał. 6. Ułatw sobie życie - zaplanuj dzień Stały rytm wpływa na dzieci kojąco. Drażliwe niemowlęta potrzebują harmonii jeszcze bardziej niż pozostałe. 7. Poznaj swoje dziecko Wiedząc kiedy dziecko jest najbardziej rozdrażnone (np. wtedy, gdy chce mu się spać) będziesz mogła uprzedzać nieprzyjemne sytuacje ( i np. kłaść je spać, zanim stanie się naprawdę nieznośne, bo wtedy ze spania nici). 8. ...i rozśmieszaj je Z wieloma problemami łatwiej sobie poradzić, gdy ze zmagań robi się zabawę. Poczucie humoru i widok roześmianej buzi malucha pomoże także tobie. Jak rozśmieszyć niemowlę (a przy okazji siebie?) 9. Nie pakuj się w tarapaty Jeśli wiesz, że twoje dziecko nie znosi supermarketów, staraj się go tam nie zabierać. Gdy czekasz z malcem na szczepienie, zabawiaj go, zanim z nudów zacznie rozrabiać. Unikaj tego,...
Nie, ta awantura nie została wywołana przez grubiańską panią z kolejki. To twoje własne dziecko wrzeszczy , tupie i szarpie cię za rękę. I wiesz co? Ma powody, aby się tak zachowywać. Nie poddawaj się histerii dziecka Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że dziecko płacze, bo marzy o lizaku, który zobaczyło na sklepowej półce. Nie daj się na to nabrać, nawet jeśli dziecko krzyczy: „Kuuup mi to!”. Sklepowe awantury o wiele częściej niż dziecięcą chęcią posiadania są wywołane nudą, głodem albo zmęczeniem . Zmieniająca się muzyka, oślepiające światło i tłum szybko męczą nie tylko niemowlę, ale też dużo starszego kilkulatka. Czytaj też: 42 rady na dziecięce kryzysy Zakupy rób sprawnie W takich sytuacjach najważniejsze jest przewidywanie. Jeśli nie musisz, nie zabieraj w ogóle dziecka na zakupy. Kiedy natomiast jesteście razem w sklepie, a kilkulatek staje się marudny , lepiej wcześniej zakończ zakupy i wróć do domu. O wiele łatwiej jest nie dopuścić do wybuchu, niż uspokajać wrzeszczące co sił w płucach dziecko. W sklepie zachowaj spokój Przeoczyłaś pierwsze oznaki histerii i sytuacja wymknęła się spod kontroli? Nadal nie jesteś bez szans. Po pierwsze – zachowaj spokój. Weź dziecko na ręce (owszem, wyrywa się, ale uwierz, ono bardzo teraz potrzebuje twojej bliskości) i przejdźcie w cichsze miejsce. Nie staraj się go przekrzyczeć. Lepiej skutkuje szept. Ta stara socjotechniczna sztuczka (kiedy ściszamy głos, nasz rozmówca mimowolnie robi to samo) na pewno podziała na dziecko. Odwróć jego uwagę (np. opowiadając, co wspaniałego zaplanowałaś na popołudnie), zaproponuj picie albo – jeśli nic nie działa – po prostu przytul i pozwól dziecku się wypłakać. Kiedy jego emocje opadną, spokojnie, ale stanowczo powiedz, że nie lubisz krzyku. Nie rozwlekaj się jednak nad postępowaniem dziecka – ono, mimo że jest już takie...
Ataki histerii w sklepie, bo mama nie chce kupić batonika albo zdalnie sterowanego samochodu (takiego dla nastolatków). Napady złości, że trzeba już wracać z placu zabaw do domu . Rozpaczliwy płacz, gdy tata postanawia założyć dziecku czapkę. Znasz to? Jeśli jeszcze nie, to – niestety – poznasz. Mamę dwulatka czeka bowiem trudny okres. Ale nie martw się, ten czas nie będzie trwał wiecznie. Spójrz na rodziców trzylatków. Uśmiechają się, prawda? Znaczy: da się przeżyć. A z naszymi radami stanie się to o wiele prostsze: i dla ciebie, i dla twojego małego buntownika. KROK 1 Popatrz z pozycji dziecka Usiądź na podłodze, pozwiedzaj na kolanach mieszkanie… Prawda, że z tej perspektywy świat wygląda zupełnie inaczej? Niełatwo dosięgnąć misia umieszczonego wysoko na półce. Aby powiedzieć coś do dorosłych, trzeba zadrzeć głowę do góry, a później czasem boli od tego szyja. Tu na dole nawet pachnie trochę inaczej, bo np. w misce kota leży od kilku godzin kawałek surowej ryby albo na podłodze wysycha plama po rozlanym mleku. Ciekawemu wszystkiego dwulatkowi niewiele brakuje do rozdrażnienia czy rozzłoszczenia się – wystarczy, że nie dosięgnie zabawki z półki lub czuje nieprzyjemny zapach. Ale to nie oznacza, że nadszedł czas, by chodzić przed malcem na paluszkach i robić wszystko, byle tylko nie wyprowadzić go z równowagi. W ten sposób można wychować małego tyrana, a nie dziecko (a później dorosłego), które radzi sobie z emocjami. Jednak ułatwienie kilkulatkowi życia, np. poprzez postawienie ulubionych zabawek na wyciągnięcie ręki czy sprzątnięcie resztek posiłku zwierzaka, pomoże, a to przecież nic wielkiego. KROK 2 Zorganizuj czas i miejsce Każdy dzień dwulatka powinien być w miarę przewidywalny. Stałe pory wstawania, drzemki, posiłków, kąpieli, a nawet spacerów – to wszystko daje malcowi poczucie bezpieczeństwa. Jeśli szkrab...
