To była zwykła rodzina: Barbara, Krzysztof i ich mały synek. Razem oczekiwali narodzin drugiego dziecka, córeczki Marysi. Słyszeli już bicie jej serca, oglądali maluszka na USG.
Rodzina rozpoczynała październikowy dzień. Ojciec wyszedł do pracy, a ciężarna kobieta odprowadzała do przedszkola synka. Błąd kierowcy odebrał im nienarodzoną jeszcze córeczkę.
Kobieta z wózkiem już kończyła przechodzić przez pasy. Wcześniej zatrzymał się przed nią bus, aby mogła bezpiecznie wejść na przejście dla pieszych. Gdy była kilka kroków przed końcem pasów, wjechał w nią samochód.
„Kiedy zobaczyłam pojazd wjeżdżający na pasy, pomyślałam, że już nie ucieknę” – opowiadała pani Barbara. Zdążyła tylko odepchnąć wózek, aby chronić synka. Chłopcu nic się nie stało, ale ją samą zabrało pogotowie.
Sprawca wypadku twierdził, że nie widział kobiety ani wózka, gdyż miał zaparowane szyby. To go nie usprawiedliwia, bo każdy kierowca ma obowiązek tak przygotować auto do jazdy, aby dobrze widzieć otoczenie samochodu i to, co ma przed sobą.
„Zadzwonił telefon, że Basia została potrącona. Najpierw pobiegłem zobaczyć, co z dzieckiem, potem do narzeczonej. Byłem spanikowany, nie mogłem zebrać myśli. Biegałem między dzieckiem a żoną. Ona pytała, co z Marysią” – opowiadał pan Krzysztof.
W szpitalu pani Barbara przeżyła chwile grozy. Lekarze robili USG prenatalne, odwracając od niej monitor. Najpierw nic nie chcieli jej powiedzieć, mówili, że potrzebna jest konsultacja z ginekologiem. Gdy przyszedł, powiedział, że nie ma dobrych informacji.
Babcia nienarodzonej Marysi tak wspomina tragedię: „Poinformowali mnie, że będą wyciągać Marysię. Powiedziałam, że to dobrze, że już sobie poradzi. Wtedy w słuchawce nastała cisza, a potem usłyszałam, że sobie nie poradzi, bo Marysi już nie ma”.
„Nie mogłam jej nawet przytulić, złapać za rękę. Musiałam ją pochować, bo ktoś mnie nie widział na pasach. Tak bardzo na nią czekałam, a nie mogłam jej nawet poznać” – mówi pani Barbara.
Prokurator czeka na wyniki badań, które odpowiedzą na pytanie, czy Marysia była zdolna przeżyć poza organizmem matki i czy straciła życie w wyniku wypadku. Jeśli obie rzeczy zostaną potwierdzone przez biegłych, kierowca może zostać oskarżony o spowodowanie wypadku ze skutkiem śmiertelnym.
A wystarczyło zadbać o odparowanie szyb.
Kierowca busa, który był świadkiem wypadku, mówił, że sprawca miał mnóstwo czasu, żeby zareagować – zahamować, ominąć pieszych, albo nawet wjechać w niego na przeciwnym pasie. Niestety nie podjął żadnego działania.
Źródło: dziendobrytvn.pl
Zobacz także:
Nie można bagatelizować przeżyć kobiety po stracie dziecka nawet na bardzo wczesnym etapie ciąży. Jak mówi psycholog, zaawansowane techniki diagnostyczne powodują, że do dziecka przyszła matka przywiązuje się od samego początku. Jeżeli usłyszy bicie serca dziecka, to już bardzo trudno jest jej myśleć o nim jako o płodzie, zwłaszcza gdy to dziecko jest planowane i wyczekiwane. - Dwie kreski na teście powodują, że kobieta staje się matką i tego nic nie zmieni – tłumaczy dr Magdalena Śniegulska, psycholog. Spis treści: Żałoba po stracie dziecka Depresja po poronieniu Jak żyć po śmierci dziecka Żałoba po stracie dziecka - Poronienie wiąże się z normalnym czasem żałoby, to naprawdę jest strata, którą trzeba przeżyć – stwierdza psycholog. Jak podkreśla, żałobę przeżywa się na różne sposoby. Są osoby potrzebujące rozmowy i wysłuchania. - Są też osoby mające głębokie przekonanie, że jak zaczną mówić, to się rozpadną, że to jest tylko ich wewnętrznym przeżyciem i chcą, aby tak pozostało - dodaje. Dlatego niezwykle istotne jest, aby nie oceniać, jak ktoś przeżywa żałobę. Bo to jest bardzo indywidualna sprawa. Zdaniem dr Śniegulskiej, „wymuszanie, dociskanie, aby o tym rozmawiać, może spowodować wtórny proces traumatyzacji tak, że można się naprawdę rozpaść’’. Bywa i tak, że na początku nie można o tym rozmawiać, dopiero z czasem pojawia się gotowość do refleksji. Fazy żałoby po stracie dziecka Poniżej podajemy, co może czuć (i w jakiej kolejności) kobieta po stracie dziecka: 1. Szok, któremu towarzyszy niedowierzanie i bezradność. 2. Świadomość straty – gniew, poczucie winy, nadwrażliwość. 3. Wycofanie – zmęczenie, izolacja, unikanie kontaktów. 4. Powracanie do zdrowia – poszukiwanie znaczenia śmierci, wybaczenie, odzyskiwanie kontroli nad sobą i...
Personel żłobka Little Dreams Nursery w Aberdeen chyba zapomniał, że jego zadaniem jest troska o małych podopiecznych. Na początku listopada doszło do bardzo poważnego wypadku, w którym ucierpiał 10-miesieczny Blake Nilssen. Obsługa zostawiła wiadro ze żrącym środkiem chemicznym w zasięgu rączek małych dzieci. Wezwali rodziców zamiast pogotowia Raczkujący maluch, chcąc wstać, podpiera się na wszystkim, co napotka na swojej drodze – i tak było w tym przypadku. Chłopiec wspiął się na wiadrze, niestety w jego środku znajdował się wrzątek z wybielaczem. Maluch przeważył wiadro i wylał na siebie całą jego zawartość. Jednak to nie koniec rażących zaniedbań personelu. Pracownicy zadzwonili do rodziców, informując, że w wiadrze była tylko woda. Gdy ci pojawili się w żłobku po godzinie, maluch był rozebrany do pieluszki, owinięty ręcznikami papierowymi i folią spożywczą, i krzyczał wniebogłosy. Okazało się, że dziecko było całe pokryte pęcherzami – dopiero wtedy rodzice dowiedzieli się, co jest przyczyną takiego stanu dziecka. – Otworzyliśmy drzwi i usłyszeliśmy najstraszniejsze krzyki. To było przerażające. Zdaliśmy sobie sprawę, że to krzyk naszego małego synka. Nie ma słów, aby opisać strach, który czuliśmy w tym momencie – mówi Ellie Johnson, mama chłopca. – Krzyczał, jego skóra była cała czerwona i wokół unosił się przytłaczający zapach wybielacza. Wtedy powiedzieli nam, że w wiadrze był detergent – dodaje. Poparzenie drugiego stopnia Rodzice niezwłocznie zabrali niemowlaka do szpitala, niestety po drodze maluszek stracił przytomność z bólu. Medycy przez ponad 90 minut udzielali dziecku pomocy. Orzekli, że chłopiec ma rozległe poparzenia drugiego stopnia. Można niwelować skutki wypadku, ale blizny zostaną już na zawsze. Rodzice są przekonani, że obrażenia byłyby mniejsze, gdyby pierwsza pomoc została udzielona prawidłowo....
Czy przegrałam walkę o własne dziecko? Czy jestem jedyną, która widzi to, że ten facet wykorzystał kruchą psychikę mojej córki, aby przejąć nad nią władzę? I gdzie w tym wszystkim jest etyka lekarska? Natalia od zawsze była bardzo wrażliwa i delikatna Od urodzenia patrzyła na świat wielkimi przestraszonymi oczami, jakby zastanawiała się, co jej może zrobić złego. Ale być może z wiekiem poradziłaby sobie ze swoimi lękami, gdyby nie tragedia, którą przeżyła. Kiedy miała siedem lat przeżyła straszny wypadek. Na samochód, którym podróżowała ze swoim tatą, spadł ładunek z jadącej przed nimi ciężarówki. Jakaś część od rolniczej maszyny, która odbiła się od maski naszego forda i trzasnęła z całym impetem w przednią szybę. Mój mąż zginął wtedy na miejscu, a rozpędzony samochód zjechał do rowu, gdzie dachował. Natalka, siedząca z tyłu w foteliku, miała mnóstwo szczęścia, że auto przejechało wtedy między drzewami porastającymi pobocze, bo inaczej pewnie także by zginęła. A tak, nie miała właściwie żadnych fizycznych obrażeń. To wydarzenie zostawiło jednak silny ślad w jej psychice. Trudno się temu dziwić… Dorosły pewnie długo nie mógłby sobie poradzić z takimi traumatycznymi przeżyciami, a cóż dopiero dziecko. Po wypadku moja córeczka zaczęła się moczyć w nocy Budziła się także często z krzykiem, zalana łzami, a nawet zwyczajnie płakała przez sen. Ale najgorsze było to, że moje dziecko zaczęło tracić kontakt z rzeczywistością, zamykając się w swoim świecie. Nauczyciele w szkole byli zaniepokojeni tym, że Natalia się często zamyśla i kompletnie wtedy nie zwraca uwagi na to, co się wokół niej dzieje. – Staje na środku korytarza w czasie przerwy i tak stoi – relacjonowały. – Nie przeszkadza jej, że dzieci wokół biegają, potrącają ją... Jest jak zaczarowana. Ja także...
