Lekarze odesłali ją do domu z bólem głowy. Dziewczynka zmarła

Ani pogotowie ratunkowe w Skierniewicach, ani nocna i świąteczna pomoc lekarska nie przyznawali się do popełnienia błędów. 2,5-letnia Dominika chorowała, rodzice stwierdzili u dziewczynki osłabienie i drgawki, pojechali do szpitala. Dominika została zbadana przez pediatrę: stwierdził przeziębienie, zalecił leki i odesłał dziewczynkę do domu. Następnego dnia wieczorem jej stan się pogorszył. Rodzice w nocy zadzwonili na pogotowie, ale dyspozytor odmówił wysłania karetki. Odmówił też przyjazdu lekarz nocnej pomocy. Stan Dominiki pogarszał się. Po kilku godzinach rodzice znów wezwali pogotowie. Karetka zawiozła dziewczynkę do szpitala w Łodzi, ale tam nie udało się jej uratować. Zmarła.   Musisz wiedzieć, jak reagować Sprawa Dominiki nie jest pierwsza, ani nie jest jedyna. Takie sytuacje mogą się powtórzyć. Dyspozytor pogotowia może odmówić przyjazdu karetki, lekarz w szpitalu może odesłać dziecko do domu. Dlatego musisz wiedzieć, jak w takiej sytuacji się zachować, jak reagować, jak rozmawiać z dyspozytorem pogotowia, z lekarzem w szpitalu. (O tym, jak dbać o prawa małego pacjenta, piszemy m.in. w 4/MTJ, możesz kupić tu.)   Kiedy i jak wzywać pogotowie  Pogotowie możesz wezwać, jeśli dziecko jest chore ciężko chore (np. ma wysoką gorączkę, drgawki, wybroczyny na skórze, traci przytomność), a nie masz możliwości szybko zawieźć je do szpitala. O przyjeździe karetki decyduje dyspozytor. Gdy zadzwonisz, udzielaj jak najdokładniejszych informacji o stanie zdrowia dziecka. Jeśli widzisz, że stan dziecka jest zły, a dyspozytor odmawia wysłania karetki, zażądaj przyjazdu. Za przyjazd karetki pogotowia nie zapłacisz, nawet jeśli okaże się on nieuzasadniony.   Kiedy jechać z dzieckiem do szpitala Zdarza się, że lekarz badał dziecko w południe i stwierdził, że jego stan zdrowia jest na tyle dobry, że może być...

Ośmiolatka mówiła wuefiście o bólu, ale on tego nie pamięta. Inaczej przecież nie kazałby kontynuować ćwiczeń… Dziewczynka zaciskała więc zęby i robiła pompki, przysiady, przewroty.... To była ostatnia lekcja tego dnia. Po Amelkę przyjechał tata. Panu Wojciechowi nikt nie powiedział, co się stało. O sprawie poinformował serwis beskidzka24.pl. Pożegnanie z Amelką O wszystkim dowiedział się od córki. W domu dziewczynka cały czas skarżyła się na ból głowy. W poszukiwaniu choć chwilowej ulgi wyciągała z lodówki wszystko, co mogła przyłożyć do tętniącej bólem skroni. W pewnym momencie Amelka powiedziała, że chce jechać do lekarza. Zaniepokojony ojciec postanowił jechać z córką do szpitala. Po drodze dziecko zaczęło wymiotować. Na miejscu lekarz zlecił prześwietlenie głowy. Wynik badania tomografem był jednoznaczny: w głowie dziewczynki był wielki krwiak. Zaczęła liczyć się każda minuta. Kiedy lekarze organizowali transport do Centrum Zdrowia Dziecka w Ligocie, pan Wojciech zadzwonił do żony. Było ok. godziny 19. Pani Marta właśnie wychodziła pracy, kiedy dowiedziała się, że ma około 10 minut, by pożegnać się Amelką. Bo zaraz karetka zabierze dziecko do szpitala na operację. Operacja trwała 3 godziny „Na salę operacyjną moje dziecko zostało zawiezione około godziny 23. Patrzyłam na zegarek i liczyłam sekundy. Bo liczyła się każda. Krwiak uciskał na mózg i w każdym momencie mógł wyrządzić nieodwracalne szkody. Moje dziecko nie wiedziało, co się dzieje, bo było już wtedy nieprzytomne”, wspomina mama Amelki. Operacja trwała 3 godziny. Lekarze musieli otworzyć czaszkę i usunąć dwa krwiaki. Po wszystkim rodzice Amelki usłyszeli, że najgorsze niebezpieczeństwo minęło. Nikt nie spodziewał się, że na drugi dzień okaże się, że życie dziecka wciąż jest zagrożone. Kolejne krwiaki,...

Ollie Knowles od czerwca zeszłego roku płakał znacznie częściej niż zwykle, choć wcześniej był wesoły i żywiołowy. Dodatkowo rodzice zauważyli, że jego brzuch jest mocno napuchnięty. Mama chłopca postanowiła jak najszybciej udać się do lekarza. Niestety, w tym czasie panował COVID-19 i wizyty u lekarzy zostały ograniczone do minimum – zamiast bezpośredniego spotkania z lekarzem, rodzicom została udzielona teleporada. Zdaniem lekarzy ból spowodowany był zaparciami lub kolką. Mimo diagnozy mama Olliego wiedziała, że dziecku dolega coś poważniejszego: „Kiedy kładłam Olliego spać, płakał z bólu. Teraz już wiem, że to przez guz uciskający brzuch”. Rodzice konsultowali się z lekarzami aż 15 razy, jednak każdy z nich był zdania, że ból spowodowany jest kolkami albo zaparciami. Po trzech miesiącach Ollie wstał i nagle upadł na podłogę, nie mogąc utrzymać się na nogach. „W pewnym momencie zdaliśmy sobie sprawę, że Ollie stracił władzę w nogach” „Myśleliśmy, że to przypadek, że Ollie upadł, jednak w pewnym momencie zdaliśmy sobie sprawę, że stracił władzę w nogach” – powiedziała mama chłopca. Rodzice natychmiast ruszyli do szpitala. Prześwietlenie wykazało, że maluch ma w brzuchu guza wielkości jabłka. Lekarze rozpoznali neuroblastomię. To rzadki, dziecięcy nowotwór złośliwy powstający najczęściej w nadnerczach albo – jak w przypadku Olliego – w jamie brzusznej. Niestety, nowotwór u chłopca rozprzestrzenił się do kręgosłupa, przez co dziecko jest sparaliżowane od pasa w dół.  Lekarze rozpoczęli agresywną chemioterapię, dzięki której guz się zmniejszył, a w styczniu tego roku stwierdzono remisję nowotworu. Chłopiec nie odzyskał jednak władzy w nogach. „Mimo tego, że Ollie nie może chodzić, znowu jest wesołym dzieckiem, ponieważ już nie cierpi. Jesteśmy w niego bardzo dumni”, mówią rodzice malucha....