„Wczoraj sprzątałam kupę z klasy, dziś łapałam ucznia bez majtek. Tak się pracuje w szkole specjalnej, nie ważcie się nas obrażać” [LIST DO REDAKCJI]

Mój mąż był moją pierwszą prawdziwą miłością – jesteśmy razem, odkąd zaczęłam studia. Na czwartym roku prawa dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Mała Amelka pokrzyżowała moje plany, ponieważ chciałam skończyć studia, zrobić aplikację, rozwijać się. Ale z drugiej strony byłam strasznie szczęśliwa, kochałam Marka, swojego ówczesnego chłopaka. Szybko wzięliśmy ślub i rozpoczęliśmy nowy etap życia. Studia zostawiłam, wtedy wydawało mi się, że poświęcenie się dla rodziny będzie najlepszym rozwiązaniem. Marek pracował, dobrze zarabiał, więc żyliśmy na fajnym poziomie – nie były to kokosy, ale na nic nam nie brakowało. Ja zajmowałam się domem i dziećmi – bo 3 lata po Amelce na świat przyszedł Staś, nasz synek. Początki problemów... Przez pierwsze kilka lat wszystko układało się dobrze, były kłótnie – jak w każdym małżeństwie, ale szybko godziliśmy się i dochodziliśmy do porozumienia. Starałam się być idealną mamą i żoną, przykładną panią domu. Nie robiłam tego z poczucia obowiązku, tylko dlatego, że kochałam swoją rodzinę, chciałam dla niej jak najlepiej. W głowie miałam jednak ciągle myśl, żeby wrócić na studia, później zacząć pracę, rozwijać się. Ale zawsze były ważniejsze rzeczy od tego. Prawie rok temu mój mąż awansował. I wszystko się zmieniło, on przede wszystkim się zmienił. Kolokwialnie mówiąc – woda sodowa uderzyła mu do głowy. Fakt, zaczął mieć znacznie więcej pracy, ale to nie jest usprawiedliwienie na wszystko. Teraz praktycznie nie spędza czasu z dziećmi. Zaczął traktować mnie „z góry”, nie ma dnia, żebyśmy się nie kłócili. Czuję, że traktuje mnie po prostu źle, coraz częściej też sięga do kieliszka i robi się agresywny w stosunku do mnie. W dodatku przez ostatnie lata byłam przekonana, że mamy oszczędności, a kilka dni temu okazało się, że nie tylko ich nie mamy, ale...

Jak ja sobie teraz poradzę? A właściwie: jak my sobie teraz poradzimy? Szczerze mówiąc, oboje z mężem nie planowaliśmy powiększenia rodziny. Synowie jeszcze nic nie wiedzą, ale zanim im powiem, chcę sobie to poukładać w głowie. By nie usłyszeli w tej nowinie mojego strachu, wątpliwości czy innych złych emocji. Mam wyrzuty sumienia, że maleństwo już czuje się niechciane Zawsze chcieliśmy mieć dużą rodzinę. Ale kiedy urodził się najmłodszy, trzeci syn uznaliśmy, że pięcioosobowa rodzinka w zupełności wystarczy. Co prawda mąż marzył o córeczce, ale stwierdziliśmy, że trzeba mierzyć siły na zamiary. Czwarte dziecko po prostu nie wchodziło w grę. Kiedy rozmawialiśmy na ten temat, głównym argumentem było za małe mieszkanie, za które teraz płacimy coraz droższą ratę kredytu… Teraz w ogóle wszystko jest coraz droższe i jak pomyślę sobie, że przez kolejne kilka lat będziemy utrzymywać się z pensji męża to… chce mi się płakać. I mam ogromne wyrzuty sumienia, że to maleństwo już czuje, że jest niechciane! Koleżanki pocieszają emeryturą Kiedy zwierzyłam się ze swoich problemów przyjaciółkom, chyba nie zrozumiały. Zaczęły gratulować i powtarzać, że jako matce czwórki dzieci przysługiwać mi będzie emerytura. I żebyśmy się upewnili czy czasem nie dostaniemy teraz od państwa jakiegoś mieszkania. I żebym była dobrej myśli. Szczerze? Jak mam być dobrej myśli? Wręcz przeciwnie, przychodzą mi do głowy wyłącznie złe myśli. Że będziemy biedną rodziną. Że nie damy rady. Że zimą będzie zimno i zamkną szkoły i wszyscy będziemy siedzieć w domach. Albo, że covid, albo że wojna. Albo, że jestem już za stara i zwyczajnie nie mam siły. Że nigdy nie wrócę do pracy. I że z tego wszystkiego, od tych wszystkich nerwów mogę stracić dziecko. To jeden wielki koszmar. Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: ...