Policzmy sobie: od rana nosisz swoje dziecko, karmisz, myjesz, przebierasz, bawisz się z nim, zabierasz na spacer, usypiasz, przewijasz, nosisz, karmisz i tak w kółko. Potem trochę śpisz, ale nie za wiele, bo przecież jesteś rodzicem. W nocy też masz dyżur, zawsze. Trwa to kilka lat, a jeśli masz więcej niż jedno dziecko, przemnóż to wszystko przez 2, 3 lub 4...
Najgorszy jest brak snu. Moje dzieci mają teraz 6 i prawie 2 latka. Mogę policzyć na palcach jednej ręki noce, które przespałam od początku do końca w tym roku. Reszta – sami wiecie.
Na początku, gdy dzieci są małe, można to sobie wytłumaczyć. Ale nocne pobudki wcale nie ustają, gdy dziecko kończy 6 miesięcy ani nawet 12 miesięcy. To prawda, są rzadsze, ale są. No, chyba, że akurat przechodzimy (tak, tak, całą rodziną) ząbkowanie albo katarek – wtedy mama i tata mają całą noc z głowy! Gdy dziecko jest nieco starsze, powodem nagłej pobudki może być zły sen, zbyt obfita kolacja, siku, tęsknota za rodzicem oraz wiele, wiele innych ważnych przyczyn.
Ale to, oczywiście, nie wszystko. Rodzic nie ma czegoś takiego, jak wolne. Pocieszenie zmęczonego rodzica "w weekend sobie odpoczniesz" brzmi jak kpina. Przecież wiadomo, że w weekend też sobie nie pośpi. Dzieci będą wchodzić rodzicom na głowę od rana do wieczora. Polazą za nimi do łazienki, nie dadzą w spokoju zjeść, będą się domagać iPada albo spotkania z kolegą, który wyzwala w tobie najgorsze instynkty. Może są gdzieś rodzice, których dzieci zachowują się w cywilizowany sposób: w nocy pozwalają się wyspać, a w dzień zajmują się sobą. Jeżeli tak, to im zazdroszczę. Moje dzieci najczęściej są zaprzeczeniem cywilizowanego zachowania i wymagają ciągłej animacji.
Ale przecież nie tylko ciało rodzica się męczy – głowa także. Ciągłe gadanie i setki pytań, na które nie wiadomo, jak odpowiedzieć: "mamo, kto to jest burmistrz?" albo "dlaczego ty masz włosy pod pachami?" potrafią wyprowadzić z równowagi świętego. I te ich zasady, o których ZAWSZE trzeba pamiętać, żeby domowe życie jakoś się toczyło: córka wykąpie się tylko pod warunkiem, że będzie mogła sama nalewać płyn do wanny (kiedyś zbankrutuję na tym płynie!), a syn za nic w świecie nie zje potrawy, w której wykryje choćby okruch papryki.
Kiedy wieczorem siedzę na upstrzonej okruchami kanapie i jednym okiem oglądam wiadomości, już zbyt zmęczona, żeby otworzyć drugie, wiem, że zasłużyłam na tę chwilę przyjemności.
Czytaj też:
Agata Komorowska na swoim blogu opisuje bycie matką 15-letniego Aleksa, 10-letniego Krystiana z zespołem Downa, 5-letniej adoptowanej Ady i 15-letniego Michała, dla którego Agata jest rodziną zastępczą. Autorka książki „Anioły mówią szeptem”. Jej blog znajdziesz na: Agatakomorowska.pl Sylwia Niemczyk: Wydałaś niedawno książkę o aniołach, ale przecież to o Tobie czytelniczki Twojego bloga mówią: anioł. Agata Komorowska: To miłe, ale do anioła mi daleko. Chociaż z drugiej strony… Myślę, że każdy z nas może być dla kogoś aniołem. Być może, jeśli komuś moje doświadczenia dodały otuchy albo pomogły podjąć jakąś życiową decyzję, to dla niego byłam właśnie aniołem. Masz kogoś konkretnego na myśli? – Mam na myśli np. tę moją czytelniczkę, która napisała, że dzięki mnie zaczęła się starać o adopcję dziecka. Albo inną, która odważyła się założyć rodzinę zastępczą, bo stwierdziła, że skoro ja, po depresji i rozwodzie, jakoś sobie radzę z czwórką dzieci, z których w dodatku jedno ma zespół Downa, a dwojga innych nie urodziłam sama – to ona też sobie jakoś poradzi. Na blogu piszesz, że jesteś wdzięczna za całą swoją czwórkę. – Głęboko wierzę, że poprzez każde z moich dzieci Bóg chciał mi coś pokazać. Tak było np. z Krystianem, który urodził się z zespołem Downa. Pamiętam, jak kilkanaście lat temu na basenie często spotykałam rodzinę z dzieckiem z zespołem Downa. Zastanawiałam się, po co oni je tam ciągną: i jemu to nie pomoże, i oni się umęczą. Miałam stereotypowe wyobrażenie życia z niepełnosprawnym dzieckiem – po czym bum! Po paru latach sama urodziłam takie dziecko i przekonałam się, że życie z nim może być wspaniałe. Jednak w swoim głośnym liście „W imieniu dzieci skazanych na życie” przyznajesz, że nie wiesz, co byś zrobiła, gdybyś wtedy, gdy byłaś w ciąży, wiedziała, że nosisz...
Dla dziecka, które dopiero co się urodziło, dzień i noc wyglądają podobnie. Noworodek śpi, budzi się, gdy czuje głód lub coś mu przeszkadza, potem przez jakiś czas jest aktywny i znowu zasypia. Dopiero po 2–3 tygodniach zaczyna odróżniać dzień od nocy. Ale to wcale nie oznacza, że pomiędzy godziną 21 a 7 rano nie zechce jeść! Oj, zechce, i to pewnie nieraz! Czy niemowlę karmione piersią musi jeść także w nocy? Tak. Po pierwsze dlatego, że ma mały żołądek. Zjada niewiele i jest głodne niedługo po posiłku. Po drugie dlatego, że początkowo masz niewiele mleka. Po trzecie, kobiecy pokarm jest szybciej trawiony niż modyfikowana mieszanka. Nic więc dziwnego, że w pierwszych tygodniach noworodek chce jeść nawet co 2–3 godziny , na okrągło, przez całą dobę. Wkrótce jednak zacznie zjadać nieco więcej na każdy posiłek i wtedy przerwy pomiędzy karmieniami powinny się wydłużyć: w dzień do około trzech godzin, zaś w nocy nawet do sześciu. Spróbuj nakarmić dziecko około godziny 21, wtedy powinien dać ci pospać mniej więcej do trzeciej rano. Jeśli jesteś nocnym Markiem i nie śpisz do późna, możesz nakarmić niemowlę około północy, wówczas będziesz miała szansę na spanie do rana. Niestety, niektóre dzieci budzą się częściej, nawet co godzinę. Chociaż powodem tych pobudek zwykle nie jest głód, to jednak dziecko najszybciej uspokoi się , ssąc pierś. Najwygodniej będzie ci wziąć go do swojego łóżka i nakarmić w półśnie. Oczywiście jest ryzyko, że się do tego przyzwyczai i potem nie będzie dawał się odłożyć do łóżeczka. Zabranie go do swojego łóżka pozwoli ci się jednak wyspać. Nie martw się: z czasem twoje dziecko będzie coraz rzadziej się budziło. Czy „butelkowe” niemowlę równie często robi nocne pobudki? W pierwszym miesiącu życia on też może chcieć jeść przez całą dobę co trzy godziny. Zwykle jednak dziecko...
Trzymasz w ramionach ukochane maleństwo, tulisz zapłakanego dwulatka, głaszczesz usypiającego przedszkolaka. Innym razem złościsz się i masz dosyć nieprzespanych nocy, porozrzucanych zabawek i ciągłego braku czasu. Jaką jesteś mamą ? Są mamy od początku zakochane w swoim maleństwie, ale są też takie, które dojrzewają do tej miłości w trakcie pielęgnacji i karmienia maleńkiego człowieka. Ta niepowtarzalna więź na pewno się pojawi, więc nie denerwuj się i spokojnie czekaj. Jestem mamą doskonałą Karmisz w nocy co dwie godziny, w dzień cierpliwie spacerujesz po parku, nie masz czasu dla siebie, bo przecież najważniejsze jest dziecko . A gdy dorasta, wozisz je na różne zajęcia, pędzisz z pracy do domu, by podać obiad, zaprowadzić na angielski czy odrobić matematykę. I znów nie masz czasu dla siebie. Jesteś perfekcjonistką – u Ciebie wszystko musi być dopięte na ostatni guzik, dom ustawiony, wszystko zgrane i zaplanowane. Nigdy się nie skarżysz, nie jesteś zmęczona . I tylko czasami patrzysz z zazdrością na koleżankę, która wcale się nie przejmuje bałaganem w pokoju, wypuszcza malca na podwórko, by pobawił się z kolegami, ale za to ma czas na ulubioną lekturę, a nawet na wyjście do teatru. Może jednak nie warto zapominać w macierzyństwie o sobie i własnych potrzebach? Albo ciągle zmęczoną Skarżysz się na kolejną nieprzespaną noc i na góry prasowania, które piętrzą się przed Tobą. Narzekasz na trzylatka, po którym musisz sprzątać zabawki, i na pięciolatka, który ciągle o coś pyta. Nawet Twój pierwszoklasista widzi zmęczoną twarz mamusi, gdy chce się pochwalić pierwszymi samodzielnie napisanymi literkami. Być może jesteś typem cierpiętnicy, która wie, że ma się poświęcać dla dzieci , ale jest z tego bardzo niezadowolona. Warto spojrzeć na rzeczywistość bardziej życzliwym okiem. Po nieprzespanej nocy spróbuj zdrzemnąć się...
