Bunt dwulatka to jeden z najtrudniejszych okresów zarówno dla dziecka, jak i dla rodzica. Warto jednak wiedzieć, że jest to najważniejszy etap w rozwoju psychicznym malucha i na szczęście nie będzie trwał wiecznie. Wiele zależy od dziecka, jego charakteru, potrzeb, a także podejścia rodziców. Bunt najczęściej trwa około kilku tygodni, ale u niektórych dwulatków może przedłużyć się nawet do kilku miesięcy.
Spis treści:
Zdaniem psychologów dzieci przechodzą bunt dwulatka między 18. a 26. miesiącem życia. Wiele jednak zależy od samego maluszka, który może wejść w ten etap kilka tygodni wcześniej (nawet w okolicy pierwszych urodzin) lub kilka tygodni później. Co ciekawsze dzieci mogą przechodzić bunt z różnym nasileniem, np. dzieci o temperamentach łatwo rozgrzewających się (tzw. żywe sreberka), ujawniają silniejsze emocje i mocniej się buntują. Może się także zdarzyć, że dziecko przejdzie ten okres bez większych zamian w zachowaniu. Nie bez znaczenia jest to, jak rodzice podchodzą do zbuntowanego dwulatka.
Wielu rodziców zastanawia się, czy to już zaczął się ten słynny bunt dwulatka, czy też maluch „po prostu” źle się zachowuje. Charakterystyczne dla tego okresu są przede wszystkim protesty, upór, a ukochanym słowem jest „nie”. Maluch dąży do samodzielności na każdym kroku: sam chce jeść, sam chce myć zęby, sam wkładać buty itd., jednocześnie często nie ma wprawy i łatwo się denerwuje, gdy mu nie wychodzi. Pojawia się rozczarowanie i wybuchy złości.
Wiele osób nie wierzy w bunt dwulatka i twierdzi, że to tylko tłumaczenie złego zachowania dziecka, które wcale nie mija z wiekiem. Tymczasem warto wiedzieć, że dziecko rozwija się skokowo i tak jak na początku życia maluch przechodził skoki rozwojowe (które mogłaś odczuć bardziej lub mniej), tak teraz będziesz mogła dostrzec fale buntów. O buncie dwulatka mówi się najwięcej, bo to pierwszy taki okres u dynamicznie rozwijającego się dziecka, jednak nie ostatni. Rozwój dziecka przebiega jako sinusoida, więc w mniejszym lub większym stopniu bunty będą się pojawiały co kilka-kilkanaście miesięcy. Eksperci wyróżniają bunt dwuipółlatka, trzylatka, czterolatka i sześciolatka. Na każdym etapie maluch buntuje się nieco inaczej, ale nadal chodzi o niezależność i silną potrzebę wyrażania siebie.
Do specjalisty warto się udać zawsze, gdy masz jakieś wątpliwości. Psycholog jest w stanie ocenić, czy zachowanie dziecka powinno cię martwić, a także podpowie, jak postępować ze zbuntowanym dwulatkiem. Z całą pewnością dla dziecka skrajne zachowania nie są dobre. Jeśli dziecko twoim zdaniem jest zbyt agresywne, łatwo wpada w szał i nic nie jest w stanie go powstrzymać, nie słucha rodziców, jeśli pojawiły się dziwne zachowania, których nie rozumiesz np. kiwanie się czy wyrywanie włosów, jeśli masz wrażenie, że nie wiesz, jak pomóc własnemu dziecku - koniecznie udaj się do psychologa.
Powinnaś też wiedzieć, że brak buntu nie jest dobry. Brak sprzeciwów może oznaczać zdominowanie autonomii dziecka przez rodziców, co nie jest dla jego rozwoju korzystne. Niegdyś głównie próbowano „łamać charakter” małego buntownika, dziś specjaliści radzą, by ten niezwykle ważny okres w życiu dziecka przetrwać w zupełnie inny sposób.
Bunt dwulatka najczęściej trwa kilka tygodni, choć u niektórych dzieci nawet kilka miesięcy. Kiedyś to minie, jednak pojawi się kolejny bunt, a po nim następny i jeszcze jeden, ale właśnie na tym polega dojrzewanie. Jeśli uświadomisz sobie, jak wielkie zmiany rozwojowe zachodzą w dziecku, będzie ci łatwiej znaleźć złoty środek. Tak jak byłaś dumna, gdy maluszek siadał, raczkował i stawiał pierwsze kroki, bądź dumna, że próbuje zaznaczyć swoją autonomię. Tak jak próbowałaś mu pomóc wtedy, pomóż i teraz. Przede wszystkim chodzi o to, by się „dogadać” i nie musi to być wcale takie trudne. Uzbrój się w cierpliwość, pamiętaj także o empatii i szacunku, które maluchom się należą.
Przede wszystkim dla dziecka skrajności nie są niczym dobrym. Tak więc zarówno musztrowanie dwulatka, jak i zupełne pobłażanie, nie sprawdzą się. Więc co począć? Dzieci potrzebują granic. Jedną z metod, którą polecają specjaliści, są tzw. małe wybory. Chodzi o to, by okresie buntu dwulatka dać dziecku jak najwięcej przestrzeni do podejmowania własnych decyzji. Szaleństwo? Rozwydrzony maluch rządzi? Nic z tych rzeczy! Dając dziecku dwie opcje do wyboru (z których każda usatysfakcjonuje też ciebie), dajesz maluchowi możliwość decydowania o sobie. Rób to jak najczęściej, np. dając do wyboru bluzeczkę, buty, posiłek itp. Zamiast walki z dzieckiem, które nie chce założyć bluzy, będziesz miała dwulatka, który dumnie podejmuje decyzję o kolorze bluzy, którą z chęcią założy. Ważne, by rzeczy do wyboru było niewiele, 2-3 wystarczą.
Zobacz także:
Bunt dwulatka nie jest niczym złym – to naturalny okres w rozwoju małego dziecka, najważniejszy dla jego rozwoju psychicznego. Jego nazwę traktuj dość umownie – u niektórych dzieci bunt pojawia się, jeszcze zanim zaczną świętować drugie urodziny, u innych nieco później. Tłumaczymy, ile trwa bunt dwulatka, jakie są jego objawy, a także, jak na niego reagować. Spis treści: Bunt dwulatka – na czym polega? Bunt dwulatka – objawy Bunt dwulatka – ile trwa i kiedy mija? Czy wszystkie dzieci buntują się tak samo? Co właściwie oznacza ten bunt? Bunt dwulatka – jak reagować? Czy kary i nagrody pomogą przy buncie dwulatka? Jak postępować z dwulatkiem? 7 sposobów Bunt dwulatka a sen Bunt dwulatka czy autyzm? Bunt dwulatka – na czym polega? Podczas buntu dwulatka lubionym słowem dziecka staje się „nie”. Ale odmowa i upór to nie wszystko. Gdy coś dzieje się nie po myśli dziecka, maluch może rzucać się na ziemię, wrzeszczy, wierzga nogami i kopie. Dlaczego grzeczny do tej pory dwulatek nagle się buntuje, może próbować bić rodziców, wywraca życie rodziny do góry nogami? Dlatego, że się rozwija. Staje się coraz bardziej niezależny – sam chodzi, mówi, umie się bawić. Zaczyna odkrywać swoje „ja” i chce o sobie decydować . Dwulatkiem dodatkowo targają silne i często sprzeczne ze sobą emocje, z którymi nie umie sobie poradzić – stąd ataki złości i histerii. Bunt dwulatka – objawy Objawy buntu dwulatka polegają na tym, że dziecko : stale pokazuje swoją samodzielność, nadużywa słowa „nie” przy akcentowaniu własnego zdania, upiera się, by samodzielnie wykonywać różne czynności, na zakazy może reagować agresją i histerią, nie chce chodzić spać o wyznaczonej porze. Czy wszystkie dzieci buntują się tak samo? Co ważne, nie u...
Małe dziecko rozwija się bardzo dynamicznie, ale jednak nie w stałym tempie. Dlatego właśnie mówi się o skokach rozwojowych. Pojawienie się skoku rozwojowego zapowiadają zmiany w zachowaniu dziecka. Gdy niemowlę nagle i bez przyczyny zaczyna gorzej spać, ciągle chce być na rękach lub dużo płacze, można podejrzewać, że wkrótce nastąpi ważna zmiana w jego rozwoju. W jej wyniku dziecko zdobędzie nowe umiejętności. Skoki rozwojowe – ważne informacje: Skoki rozwojowe – co to takiego? Kiedy pojawiają się skoki rozwojowe u niemowlęcia? Objawy skoku rozwojowego u niemowlęcia Skoki rozwojowe – jak sobie radzić? Skoki rozwojowe w pierwszym roku życia: Pierwszy skok rozwojowy – 5 tydzień życia Drugi rozwojowy – 7-9 tydzień życia Trzeci rozwojowy – 11-12 tydzień życia Czwarty skok rozwojowy – 14-19 tydzień życia Piąty skok rozwojowy – 22-26 tydzień życia Szósty skok rozwojowy – 33-37 tydzień życia Siódmy skok rozwojowy – 41-46 tydzień życia Skoki rozwojowe – co to takiego? Skoki rozwojowe to określenie okresów w rozwoju dziecka, w którym nabywa ono ważne umiejętności. Skoki rozwojowe są efektem intensywnego rozwoju układu nerwowego – u niemowlęcia i małego dziecka tworzy się w mózgu najwięcej połączeń nerwowych. W czasie trwania skoku rozwojowego nagle, z dnia na dzień, dziecko nabywa nowe umiejętności. W dodatku – kilka naraz! Przedtem jednak bywa wyjątkowo marudne – zmiana zachowania niemowlęcia w okresie skoku rozwojowego jest typowa dla tego okresu. Skok rozwojowy nie jest tym samym co faza intensywnego wzrostu niemowląt. Dokonywanie się skoku rozwojowego następuje niezależnie od tempa wzrostu dziecka. Spa - „Akademia Młodych Rodziców” Kiedy pojawiają się skoki...
Każdy kolejny rok życia dziecka , to kolejne wyzwania. Niektóre etapy są trudniejsze, inne bardziej zabawne. Trudno jednak pominąć tych 7 tematów, które nieodzownie wiążą się z dziećmi. 1. Zmęczenie i brak snu To najtrudniejszy, pierwszy etap, gdy maluszek zawita w Waszym domku. Nocne wstawanie, by nakarmić dziecko, przewijanie, niepokój związany z niepewnością, czy poradzimy sobie jako rodzice, sprawia, że wielu rodziców ma poczucie bycia "zombie". Oczywiście jest to żartobliwe określenie, ale gdy zapyta się młodą mamę, o czym marzy – często mówi – godzince snu, albo chwili dla siebie. Czytaj: Budzisz się zmęczona? Sprawdź dlaczego i co możesz z tym zrobić? 2. Dziecko zaczyna chodzić Ten etap rzeczywiście jest tak samo trudny, jak pierwszy. Maluch niezwykle ciekawy świata potrafi dać rodzicom nieźle w kość. Uwaga i koncentracja na tym, czego dotyka, gdzie idzie i co wkłada do buzi, jest ogromnie męcząca fizycznie. Zabezpieczanie całego domu przed dzieckiem powoduje, że nasz umysł i zmysł przewidywania przyszłości, pracuje na zwiększonych obrotach, często ulegając przeciążeniu ;-). Nie zapominajmy, że jest to także cudowny okres, pokazywanie nowych rzeczy i widok zaskoczonej i zachwyconej miny dziecka – bezcenny. Czytaj: Bezpieczeństwo dziecka w domu i poza nim 3. Dziecko mówi... za dużo! Najpierw martwimy się, że dziecko jeszcze nie mówi, potem, że mówi za mało , a na koniec, że mówi za dużo... Nie martwcie się, to okres przejściowy. Gdy dziecko przeistoczy się w nastolatka, znowu będzie mówić monosylabami, a wy będziecie marzyć, by chciało z Wami porozmawiać o otaczającym świecie i pytać Was o zdanie. 4. Kłamstwa Przyjdzie taki dzień, że złapiemy dziecko na kłamstwie. To trudna sprawa świadcząca o tym, że maluch wszedł na inny etap i zaczyna zdawać sobie sprawę, że istnieje coś takiego jak kombinowanie i mijanie się...
