Te książki na temat zespołu Aspergera dały mi wiele: pomogły zrozumieć istotę zaburzenia i zachowań mojego dziecka, podpowiedziały, jak z nim rozmawiać i jak radzić sobie z trudnościami. Wśród nich znajdują się również książki, które tłumaczą dziecku, czym jest zespół Aspergera i dlaczego nie powinno traktować go jak choroby i czuć się gorszym od rówieśników.
Jeśli i Ty jesteś rodzicem dziecka z ZA, i jesteś na etapie poszukiwania wiedzy na ten temat, może przydadzą ci się te rekomendacje książek na temat zespołu Aspergera. Podsuń je bliskim i nauczycielom twojego dziecka, bo najważniejsze są zrozumienie i akceptacja.
"Codzienność dziecka z zespołem Aspergera okiem rodzica i terapeuty"To pierwsza książka na temat zespołu Aspergera, którą przeczytałam (dzięki, Monika!). Godna polecenia, ponieważ w sposób zwięzły i zrozumiały wyjaśnia trudności, z którymi na co dzień spotykają się dzieci z zespołem Aspergera (oraz ich rodzice). Praktyczne porady i przykłady z życia są naprawdę przydatne. Dodatkowym plusem jest to, że książkę napisały mamy dzieci z ZA, przez całą lekturę "Codzienności" mamy więc poczucie, że informacje, które otrzymujemy są sprawdzone i potrzebne.
Zespół Aspergera. Kompletny przewodnikTony Attwood jest uznanym autorytetem w świecie psychologii klinicznej. Od ponad 40 lat zajmuje się zaburzeniami ze spektrum autyzmu i jest specjalistą od zespołu Aspergera. "Zespół Aspergera. Kompletny przewodnik" to biblia dla wszystkich zainteresowanych tym zaburzeń – rodziców, nauczycieli, terapeutów. Napisana w przystępny sposób, jest prawdziwym kompendium wiedzy na temat zespołu Aspergera, opisuje specyfikę zaburzenia, sposób funkcjonowania osób z zespołem Aspergera, trudności, które napotykają i tłumaczy, jak udzielać im wsparcia i ułatwiać funkcjonowanie w świecie osób neurotypowych. Jeśli mogłabyś przeczytać tylko jedną książkę na temat zespołu Aspergera, wybierz tę, bo najwszechstronniej traktuje temat.
Neuroplemiona. Dziedzictwo autyzmu i przyszłość neuroróżnorodnościTę książę czytałam z wypiekami na twarzy jak najbardziej wciągającą powieść! Kilkoro moich znajomych sięgnęło też po nią, mimo że nie mają styczności z nikim, kto ma zespół Aspergera (albo tak im się wydaje!). Steve Silberman jest dziennikarzem, a ta książka to historia autyzmu, tego, jak został zauważony i jak kształtowało się jego postrzeganie, jak traktowano dzieci i rodziców z tym zaburzeniem (głównie zespołem Aspergera), jak historia wpłynęła na losy dzieci z zespołem Aspergera, jak potoczyło się życie Hansa Aspergera i dlaczego na wiele lat zapomniano o jego odkryciu. Gorąco polecam "Neuroplemiona" i to nie tylko osobom związanym osobiście lub profesjonalnie z autyzmem. To po prostu bardzo ciekawa książka.
Ta książka podnosi na duchu. Pomaga spojrzeć na osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu w innym świetle, z empatią i zrozumieniem. Opisane historie pomagają zobaczyć świat osób z autyzmem od wewnątrz, co zmienia nasze postrzeganie ich zachowań i potrzeb.
Jeszcze do niedawna zespół Aspergera uważany był za zaburzenie dotyczące chłopców i mężczyzn (o tym, dlaczego tak było, przeczytacie w wymienionej wyżej książce "Neuroplemiona"!). Teraz wiadomo już, że kobiety, tak samo jak mężczyźni, mogą mieć zespół Aspergera, chociaż objawy mogą się różnić i są dość specyficzne. Aby lepiej zrozumieć świat kobiet z ZA, warto sięgnąć po te dwie książki (są one również źródłem nieocenionej pomocy dla dziewczyn i dorosłych kobiet z diagnozą zespołu Aspergera):
ASPERGIRLS. Siła kobiet z zespołem AspergeraDobrze napisana książka, która przystępnie, ale też rzeczowo, tłumaczy świat kobiet z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ZA). Napisana przez kobietę z zespołem Aspergera, zawiera wiele historii innych "Aspergirls" i pozwala zrozumieć, z jakimi trudnościami spotykają się te kobiety na różnych etapach swojego życia – od dzieciństwa po dorosłość. Zawiera też porady dla dziewcząt z ZA oraz dla ich rodziców.
Kobiety i dziewczyny ze spektrum autyzmu.Podobnie jak w książce opisanej powyżej, ta pozycja wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego, została napisana przez kobietę, która nie dość, że jest terapeutą osób z zespołem Aspergera, sama otrzymała taką diagnozę, kiedy była już dorosła. Przeczytacie tu o tym, dlaczego diagnoza ZA jest ważna, jak pozwala zobaczyć swoje życie w innym świetle, zrozumieć wydarzenia, które miały w nim miejsce, a wreszcie: zrozumieć i zaakceptować siebie. Znajdziemy tu nie tylko doświadczenia osobiste autorki i innych kobiet z ZA, ale też sporo wiedzy popartej badaniami naukowymi. Hendrickx pisze o różnicach między "męskim" a "żeńskim" zespołem Aspergera i wyjaśnia, na czym polegają trudności z diagnozowaniem zaburzeń ze spektrum autyzmu u dziewczynek. Opisuje też życie kobiet z ZA na różnych etapach ich życia – aż do starości.
Tak naprawdę od ciebie zależy, czy (i kiedy) powiesz swojemu dziecku o jego diagnozie. Z doświadczenia rodziców dzieci z zespołem Aspergera oraz dorosłych osób z ZA wynika, że taka informacja może być dla dziecka swoistym wybawieniem - pozwala mu zrozumieć, dlaczego jego relacje ze światem układają się w niekoniecznie najlepszy sposób, a dzięki temu - może przestać się za to obwiniać. Jeśli zdecydujesz się o tym porozmawiać z dzieckiem, pamiętaj, by otoczyć je miłością i pełnym wsparciem. Możesz skorzystać z rady Toniego Attwooda, który mówi swoim małym pacjentom: "Gratuluję, masz zespół Aspergera!". Najważniejsze to traktowanie ZA jako szczególnego daru, a nie obciążenia.
Czy Twoje dziecko kocha koty? Moje tak! Dzięki temu ta książka jest dla niego jeszcze ważniejsza. Ale tak poza wszystkim, bez względu na miłość do mruczących futrzaków lub jej brak, "Wszystkie koty mają Aspergera" to wspaniała książeczka! Na podstawie zdjęć kotów opisuje we wzruszający, ale i zabawny sposób, świat dziecka z zespołem Aspergera – to, co sprawia mu przyjemność i to, czego nie lubi, to, jakich emocji doświadcza w kontakcie z innymi ludźmi, a jakich w samotności. Książkę spokojnie można podsunąć nawet przedszkolakowi. Dla mojego dziecka ta książeczka to prawdziwy skarb.
To bardzo ważna książka. Raczej dla starszych dzieci niż przedszkolaki, ale na pewno warto ją przeczytać i zainspirować się, żeby wiedzieć, jak rozmawiać o zespole Aspergera także z młodszymi dziećmi. Jestem ogromnie wdzięczna pani Ławickiej za napisanie tej książki, zwłaszcza że już na drugiej stronie, wytłuszczonym drukiem, wydrukowano zdanie, które sprawiło, że mojemu dziecku zabrakło tchu, a jednocześnie sprawiło, że jego umysłu podniosła się ciemna zasłona, która spowijała jego myśli, odkąd usłyszało o swojej diagnozie. "Pamiętaj, nie daj sobie wmówić, że jesteś chory".
Autorka sama ma zespół Aspergera, tym cenniejsze jest jej spojrzenie na ZA jako na odmienność, a nie chorobę i cierpienie. Jeśli chcesz, żeby twoje dziecko czuło, że nie jest gorsze lub zepsute – podaruj mu tę książkę... i upewnij się, że ją przeczyta!
Ta książka odpowiada na ważne pytania w życiu nastoletniego "asperdzieciaka", dlatego warto podarować ją znajomym nastolatkom z ZA lub zachować dla swojego dziecka z diagnozą. W zabawny i fajnie zilustrowany sposób "(Sekretna) księga" podpowiada, jak przetrwać dorastanie, jak zrozumieć zawiłości tego okresu, jak nawiązywać (i utrzymać!) relacje z innymi ludźmi. Możemy być pewni, że autorka wie, o czym pisze, sama ma zespół Aspergera, a co więcej – jej mąż i trójka dzieci również.
Ta książka, napisana przez młodego mężczyznę z zespołem Aspergera, to świetna lektura dla nastolatków i młodych dorosłych z ZA. Już sam tytuł jest fajny! Na pewno powinni ją też przeczytać ich rodzice! Luke Jackson w dowcipny i inteligentny sposób pisze o dojrzewaniu, szkole, studiach, podjęciu pracy. Podpowiada, jak poradzić sobie z wyzwaniami tego okresu.
Zobacz też:
W świecie antycznym kult pięknego ciała prowadził do uśmiercania noworodków z widocznymi wadami ciała. Podobnie w hitlerowskich Niemczech. Kuzyn papieża Benedykta XVI miał zespół Downa, wezwano go na badania, z których już nie wrócił. Uznawano, że życie takich osób nie ma wartości. Jak w XXI wieku w Polsce żyją osoby z zespołem Downa? Książka "Pytania, których się nie zadaje" to zbiór 12 reportaży o rodzinach, w których jest osoba z zespołem Downa. Tematy, o których się nie mówi – Dziś tak ekstremalne zachowania, jak kiedyś, nie mają miejsca, ale to nie znaczy, że wyzbyliśmy się do końca stereotypów – pisze w posłowiu książki "Pytania, których się nie zadaje" prof. Antonina Ostrowska, socjolog. – Bardziej akceptujemy osoby z niepełnosprawnością fizyczną, gorzej z intelektualną. Można powiedzieć: "pytania, których się nie zadaje", albo: "tematy, o których się nie mówi". O problemach osób z zespołem Downa najczęściej mówi się raz w roku: 21 marca, kiedy przypada Światowy Dzień Zespołu Downa, albo wtedy, gdy rodzice niepełnosprawnych dzieci przychodzą protestować przed sejm. Na co dzień o tym się milczy. Osób z zespołem Downa nie widać nie ulicach, niewiele wiadomo o ich życiu. Niechciani? W środkach masowego przekazu panuje kult piękna, każde dziecko ma być mądre, zdolne i skończyć najlepszą szkołę. Stereotyp myślenia o rodzinach, w których jest niepełnosprawne dziecko, to: "koniec własnego życia, samotność, na twarzy wypisana rozpacz". Nic dziwnego, że niektórzy rodzice nie są w stanie zaakceptować dziecka z zespołem Downa i oddają je do adopcji (o tym jest jeden z najbardziej wstrząsających reportaży). Szokujące są też relacje mam, które wspominają, w jaki sposób zostały poinformowane przez personel medyczny o tym, że urodziły dziecko z zespołem...
5 stycznia na łamach magazynu "Plus i Minus", dodatku "Rzeczpospolitej", ukazał się artykuł "Czy ludzie niezrównoważeni psychicznie powinni być przyjmowani na uczelnie wyższe" autorstwa dr hab. Piotra Nowaka, profesora Uniwersytetu w Białymstoku. Artykuł ma formę felietonu i opisuje "zmagania" wymyślonego profesora ze studentem z zespołem Aspergera . Według Nowaka student ze spektrum autyzmu zaburza prawidłowe funkcjonowanie uczelni wyższej i nie powinien mieć do niej dostępu. Stop dyskryminacji osób z autyzmem Jak zauważa Luiza Łuniewska, dziennikarka Wirtualnej Polski, artykuł został niezauważony do momentu, w którym studenci profesora Nowaka złożyli skargę do władz uczelni. Według nich student opisywany przez Nowaka nie jest wymyślony, a sytuacja, którą opisuje on w swoim tekście, miała miejsce na jednych z jego zajęć. Rzecznik uczelni potwierdziła otrzymanie od studentów skargi. Dr Joanna Ławicka, pedagog specjalny i prezes zarządu Fundacji Prodeste, napisała petycję do redakcji "Rzeczpospolitej", w której domaga się przeprosin i należytego sprostowania artykułu Piotra Nowaka. W kilka godzin udało się zebrać ponad 2 tysiące podpisów! Samo podejmowanie dyskusji o segregacji studentów jest szokujące i dyskryminujące. Osoby ze spektrum autyzmu, w tym z zespołem Aspergera, mają takie samo prawo do studiowania na uczelni wyższej, jak inni studenci. Nazywanie ich "upośledzonymi" czy "wariatami" jest niedopuszczalne! Mamy nadzieję, że jak najszybciej uda się zebrać podpisy pod petycją, a redakcja "Rzeczpospolitej" przeprosi każdego, kto poczuł się urażony publikacją. Jeśli jeszcze nie podpisaliście petycji, zróbcie to tutaj . Czy was również oburza postawa profesora Nowaka? Czytaj także: Ten fryzjer ma podejście do dzieci z autyzmem! Źródło: wp.pl
Diagnozę zespołu Aspergera stawia zespół specjalistów - psycholog, psychiatra, neurolog, czasem pedagog z poradni psychologiczno-pedagogicznej . Zaburzenie diagnozuje się na podstawie rozmów z rodzicem, obserwacji i rozmowy z dzieckiem. Rodzice i nauczyciele wypełniają także testy na zespół Aspergera. Przygotowania do diagnozy zespołu Aspergera Dziecko z zespołem Aspergera nie potrafi we właściwy sposób odbierać informacji za pomocą zmysłów - może być nadwrażliwe lub podwrażliwe sensorycznie . Jeśli coś cię niepokoi w zachowaniu dziecka, koniecznie wybierz się do specjalisty, wczesna diagnoza zaburzeń ze spektrum autyzmu jest bardzo ważna dla dobrego rozwoju dziecka. Do wizyty u specjalisty lepiej się przygotować: przypomnij sobie, jak zachowywało się dziecko od najmłodszych lat; pomocne w odświeżeniu pamięci z pewnością będą domowe zbiory zdjęć , nagrania z uroczystości rodzinnych, wspólnych wakacji, przedstawień szkolnych; wspomnienia dotyczące dziecka spisz na kartce , by podczas wizyty u specjalisty nic ważnego ci nie umknęło. Warto wiedzieć: Dlaczego przedszkolak może być milczący? Diagnozowanie zespołu Aspergera - jakie badania? Diagnozowanie zespołu Aspergera jest procesem żmudnym i długotrwałym - może trwać kilka tygodni, a nawet miesięcy. Czasami zdarza się, że prawidłowa diagnoza zostaje postawiona dopiero po kilku latach odwiedzania różnych specjalistów. Podczas tego procesu powinny zostać wykonane testy na zespół Aspergera : badania słuchu i wzroku, badanie neurologiczne (EEG, ewentualnie tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny), badanie genetyczne, morfologia krwi , testy psychologiczne , ankiety, na które odpowiadają zarówno rodzice lub opiekunowie dziecka, jaki i jego nauczyciele. Jak rozpoznać zespół Aspergera?), Objawy zespołu Aspergera to m.in.: trudności w...
