„Jestem mamą, więc opiekuję się dzieckiem w wakacje, a nie odsyłam do dyżurnego przedszkola jak zbędny balast” [LIST DO REDAKCJI]

„Moi rodzice zawsze byli bardzo zaangażowani w pomoc przy moich dzieciach. Mogłam na nich liczyć, kiedy dzieci chorowały. Moja mama zajmowała się nawet młodszą Kornelką, kiedy ja musiałam wrócić do pracy. Tak było do czasu, bo w końcu zdrowie zaczęło im szwankować. Mama ma kłopoty z kręgosłupem, a tata niedawno przeszedł operację serca. Mimo wszystko zupełnie nie rozumiem ich postępowania. Zbliżają się wakacje, rodzice mają piękną i dużą działkę za miastem. To właściwie wieś, niedaleko są rzeka i las. Wymarzone miejsce na wakacje dla dzieci! Moje córeczki są już w takim wieku, że bez problemu nocują poza domem, zwłaszcza z ukochanymi dziadkami. Myślałam, że rodzice mnie odciążą i wezmą dziewczynki do siebie na działkę, chociaż na dwa tygodnie, w końcu sami spędzają tam całe lato. Co im szkodzi?!   Ale nie, najpierw stanowczo odmówili, tłumacząc się swoim słabym zdrowiem, a potem mama powiedziała, że mogą wziąć tylko starszą Marysię, która ma 7 lat, bo ona już więcej rzeczy zrobi dookoła siebie. Kornelka ma 4 lata, więc jak stwierdziła mama, trzeba jej we wszystkim pomagać i bardziej pilnować, a ona nie ma na to siły. Szczerze mówiąc, przeżyłam szok! Jak można było coś takiego wymyślić? Przecież mi to w niczym nie pomoże, i tak będę musiała zajmować się młodszą córką i w ogóle nie odpocznę. A naprawdę liczyłam na przynajmniej dwa tygodnie wolnego w wakacje. Poza tym co mam powiedzieć Kornelce? Że babcia nie chce jej na działce i pojedzie tylko Marysia? A Marysia z kim niby ma się tam bawić i co ma robić sama? Rodzice postawili mnie i mojego męża w bardzo niezręcznej sytuacji, nie mówiąc już o dzieciach. Zawiodłam się. Od żadnej z koleżanek ani znajomych nie słyszałam, żeby dziadkowie w ten sposób stawiali sprawę wakacji z wnukami. Ale może się mylę?”. Ewelina...

Postanowiłam napisać do was, do redakcji, bo jesteście moim ulubionym portalem dla mam i wiele ciekawych rzeczy tu się dowiedziałam. Zawsze znajdę tu ważne informacje, inspiracje zabaw z dziećmi albo ciekawe przepisy na obiad. Po prostu kocham być mamą i zdaje się, że w tym jest cały problem. Nie dla mnie. Dla mojego męża. Szczerze mówiąc, liczę na waszą podpowiedź, bo już kończą mi się argumenty. Boję się, że moje małżeństwo skończy się rozwodem. Tylko proszę, nie publikujcie mojego imienia, bo to by mi tylko skomplikowało i tak już napiętą sytuację. Ale od początku. Zawsze chciałam mieć rodzinę. Męża i liczną gromadkę dzieci, bo od zawsze wiedziałam, że chcę być mamą. Kocham dzieci, kocham być w ciąży, a maluszki są całym moim życiem. Oczywiście, kocham też męża, chociaż ostatnio zupełnie nam się nie układa. Mąż chce, żebym wróciła do pracy Mamy trójkę dzieci, najstarsza jest Emilka i niedługo skończy pierwszą klasę, Oliwka ma pięć latek, a Mateuszek trzy. I od kiedy synuś poszedł do przedszkola, zaczął się mój, a w zasadzie nasz problem. Mój mąż chce, żebym wróciła do pracy. A ja nie chcę. I co więcej, nie widzę nawet w tym najmniejszego sensu. Czas spędzony z dziećmi jest dla mnie bezcenny, a umówmy się, jak pójdę do pracy, to wszystko, co teraz robię w domu, jak nie ma dzieci, będę robiła popołudniami i już nie starczy mi ani czasu, ani sił na dzieci. Pieniędzy nam nie brakuje Więc on chce, żebym wróciła do pracy, zrobiła coś sensownego ze swoim życiem, skoro dzieci odchowane i są w przedszkolu. Jemu się wydaje, że leżę i nic nie robię, chociaż cały dom na mojej głowie! I jeszcze muszę teściowej pomagać. I jak sam mówi, tu nie chodzi o pieniądze, chociaż moim zdaniem tak, tylko się nie chce przyznać. Pewnie uważa, że lepiej jest mieć więcej niż mniej i dlatego wysyła mnie do pracy. Tylko po...

Coraz więcej czasu spędzamy na placach zabaw, a tam... dochodzi do niemałych dramatów! To, że dzieci zabierają sobie zabawki, kłócą się i płaczą – to raczej normalne. Ale czy rodzice powinni robić to samo? Jedna z naszych czytelniczek podzieliła się z nami swoim punktem widzenia i opowiedziała kontrowersyjną historię. W piaskownicy pełno jest małych łobuzów. Moje dziecko musi umieć sobie radzić! „Ostatnio koleżanka zapytała mnie, co ma robić, kiedy starsze dzieci na placu zabaw wyrywają zabawki jej synkowi. To jest maluszek, ma dopiero dwa latka, więc po prostu zaczyna wtedy płakać i zostaje z niczym. Ona wstydzi się zwrócić uwagę rodzicom tych małych łobuzów, którzy zazwyczaj nie reagują i odchodzą. Ale ja nigdy się nie patyczkuję! I to właśnie jej powiedziałam. Chciałam też podzielić się z waszą redakcją swoim sposobem na takie niewychowane dzieci i ich – co tu dużo mówić – niewychowanych rodziców.  Moja córka ma 3 lata i też często pada ofiarą rozwrzeszczanych bachorów, którym się wydaje, że wszystko im wolno. Ale ja nie pozwolę jej krzywdzić! Ostatnio siedziałam sobie na placu zabaw, a Malwinka bawiła się spokojnie w piasku. Miała wiaderko i łopatkę, które znalazła w piaskownicy. Nagle podbiegł do niej na oko 4-letni chłopak i z całej siły wyrwał Malwince wiaderko z rąk! Malutka się rozpłakała, a ja nie zastanawiałam się długo. Zerknęłam tylko na mamę tego łobuza – gapiła się w telefon i nie zamierzała skarcić syna.  Podeszłam do tego dziecka i wyrwałam mu to wiaderko. Chłopak spojrzał na mnie przestraszony i mina szybko mu zrzedła. Dostał nauczkę! Oddałam wiaderko mojej Malwince. Jestem z siebie dumna, bo pokazałam jej, żeby nie dawała sobie w kaszę dmuchać i walczyła o swoje. Dodam tylko, że tamta matka szybko zwinęła się razem z synem z placu zabaw....