– Młoda (24 lata), zdrowa (regularnie się badałam, łykałam kwas foliowy) i ma szczęście. Tak o sobie myślałam, kiedy już w pierwszym miesiącu po odstawieniu pigułek zrobiłam test ciążowy i okazało się, że TAK – zaczyna swoją opowieść nasza Czytelniczka, Iwona (28 lat).
Czytaj jej historię, w której opowiada, jak w ciąży walczyła nie tylko z mdłościami, ale też z… tasiemcem:
Pierwszy test, pierwsze dziecko, pierwsze wspólne z mężem, wielkie emocje, oczekiwanie i szczęście! Test zrobiłam szybko, szybko 1. badanie USG, już w 8. tygodniu chwaliłam się wszystkim (wiem, że to nie było rozsądne), że będę mamą. Dwa tygodnie później dowiedziałam się, że w moim ciele mieszka nie tylko moje dziecko.
Nic mnie nie bolało, nie chudłam. Nie działo się nic niepokojącego. Miałam trochę typowych, ciążowych dolegliwości – z rzadka poranne mdłości i wielka senność. Do czasu, kiedy pewnego dnia (ok. 9-10. tygodnia ciąży) zobaczyłam na majtkach coś dziwnego. Białe, malutkie… fragmenty czegoś. Jakby kawałki pestek słonecznika albo drobne cząstki makaronu. Dzień później zobaczyłam to samo w toalecie, w stolcu. Przestraszyłam się. Pojechałam od razu do ginekologa. Kiedy mu to powiedziałam, on… też się przestraszył. Mówił coś o cesarce, ciąży pod nadzorem. Kazał mi pilnie jechać do szpitala zakaźnego. Tam pracują najlepsi specjaliści od chorób pasożytniczych.
Pojechałam na ostry dyżur. Mocno zawstydzona (młoda, przestraszona nie przywykłam do opowiadania o tym, jak wygląda moja kupa) opowiedziałam o tym, co się dzieje. Usłyszałam, że „to pewnie tasiemiec”. Spokojnie. Flegmatycznie wręcz. Ja prawie zemdlałam! Powiedziano jeszcze, żebym przyszła w przyszłym tygodniu, bo wtedy będzie pewna pani doktor, która zna się na tym najlepiej. Zero przejęcia, emocji. Powiedziano, że to „raczej nie grozi ciąży”, że mam spokojnie przyjść za kilka dni. Spokojnie?! Byłam roztrzęsiona! Beczałam całą drogę do domu. Potem pół nocy.
Mówiłam, że będzie okropnie. Teraz się zacznie.
Z każdym dniem było gorzej. Głównie wieczorami, np. kiedy brałam kąpiel czułam, że z mojej pupy coś wychodzi. Najpierw miałam wrażenie, że nie jestem w stanie opanować zwieraczy, że to może fragment kału. Nie, to wychodziły te białe kawałeczki.
Płakałam przerażona. Trudno było o tym z kimkolwiek rozmawiać. Jak opowiadać takie szczegóły ukochanemu? Byliśmy jeszcze przed 1. porodem, wydawało mi się, że będę dla niego zawsze piękną, zmysłową kobietą. Byliśmy na tym etapie, kiedy udawaliśmy, że dziewczyny nie puszczają bąków, co dopiero grubsze sprawy. Albo robaki! Jasne, trochę żartuję, ale naprawdę, nie jest łatwo, a wtedy było dużo trudniej, o tym opowiadać.
Płakałam też przy posiłkach – zastanawiałam się, czy to, co jem, będzie dla mojego maleństwa, które rośnie pod sercem, czy dla tego robala. Taka była moja wiedza. Że tasiemiec żywi się tym, co jemy. Starałam się jeść zdrowo dla dziecka, ale bałam się, że te witaminy „podtuczą” mojego tasiemca. Brrr. Straszne wspomnienie!
W końcu zostałam przyjęta przez lekarkę, która „się na tym najlepiej zna”. Była starszą, kostyczną, oschłą osobą. Ja, coraz bardziej roztrzęsiona, czekałam na choć jedno dobre jej słowo, choć obietnicę, że zaraz tego problemu nie będzie. Niczego takiego nie usłyszałam.
Najpierw było badanie przez odbyt. Musiałam uklęknąć. Pani wkładała mi palce do pupy. Sorry, piszę, jak było.
Długi wywiad i spokojna diagnoza: Tak, pewnie tasiemiec.
Kolejne słowa były dużo gorsze. – Normalnie leczy się to dość szybko. Jednak środki, które się podaje przy tasiemcu są bardzo toksyczne, mogą mocno zaszkodzić dziecku. Nie wolno pani ich teraz łykać. Proszę donosić ciążę, urodzić, a po odstawieniu dziecka od piersi przyjść do mnie i przepiszę receptę – usłyszałam.
Popłakałam się znowu. Oczywiście nie chciałam łykać trucizny, która może zrobić krzywdę mojemu dziecku. Ale byłam pewna, że nie wytrwam tylu miesięcy z tym robalem. Ciągle go czułam w odbycie – te malutkie, ruszające się fragmenty wychodziły ze mnie kilka razy dziennie! Za każdym razem były w kale. To był koszmar. Naprawdę.
Lekarka, kiedy zobaczyła moje łzy, starała się lekko pocieszyć – zapewniała, że ciąża „powinna” się dobrze rozwijać. Choć miałam wrażenie, że nie prowadzi za często ciężarnych pacjentek z tasiemcem.
Dodała, że stare, ludowe i dobre metody „leczenia” tasiemca to jedzenie często śledzi i pestek słonecznika. Robal ich nie lubi i wychodzi w dużych kawałkach. O jeny! Nie wiedziałam, czy chcę dużych kawałków. Naprawdę nie wiedziałam, jak to przetrwać. To miała być pierwsza, wspaniała ciąża. A trwał jakiś ohydny koszmar.
Kilka dni przepłakałam. Śnił mi się mój brzuch, w którym nie ma miejsca dla dziecka, bo rośnie ohydny robal… Starałam się żyć normalnie, ale nieustająco myślałam o tasiemcu.
Kilka dni po wizycie u tamtej lekarki wybrałam się na miasto. Pamiętam to doskonale, choć minęło już kilka lat. Szłam ulicą, gdy poczułam straszny ból brzucha i natychmiastową konieczność skorzystania z toalety. Nie było szansy na dojechanie do domu. Przechodziłam obok jakiejś przychodni. Weszłam, wbiegłam do toalety. Brudnej, publicznej toalety. Myślałam, że mam rozwolnienie. Tymczasem wydaliłam z siebie prawdopodobnie całego tasiemca. W klozecie nie było stolca. Była cała masa białych, ruszających się kawałków. Wyglądało to, jakby ktoś wywalił kilka porcji spaghetti. Takiego grubszego, drobno pokrojonego (1-, 2-centymetrowe kawałki) i ruszającego się. Znowu się poryczałam. Nie wiedziałam wtedy, że powinnam płakać ze szczęścia!
Tego dnia moje problemy z robalem się skończyły. Nigdy więcej nic nie widziałam, nie czułam. Lekarka powiedziała mi potem, że „mój silny, zdrowy organizm sam zdecydował, że chce karmić i rozwijać dziecko, wydalił tasiemca”.
Syn urodził się zdrowy i duży (4,5 kg). Po 10 miesiącach karmienia piersią przeleczyłam się profilaktycznie, ale nigdy więcej tasiemca nie widziałam. I nie chcę widzieć.
Skąd on się w ogóle wziął? Tego nie wiem. Z tatara? Ponoć mógł być nawet na nieumytej sałacie czy ogórkach. Dla mnie ważne jest tylko to, że z nim wygrałam!
Zobacz też: Pasożyty mogą utrudniać zajście w ciążę i utrzymanie jej! – film
Jeszcze może tego misia przestawię.. Koniecznie. Przecież Amelka tak go lubiła. I jeszcze tę lalkę... O, teraz jest idealnie. Tylko czy to coś zmieni? Przecież to już duża dziewczynka! Gdzie uciekły mi te lata , kiedy Amelka bawiła się misiami?... Ile bym dała, żeby cofnąć czas! Niewinne początki Wszystko zaczęło się tak niewinnie. Byliśmy zwykłym małżeństwem . – Jaka ta Agata mądra, wykształcona, no i dziewczyna pochodzi tu od nas, ze wsi, żadnej pracy się nie boi, nie mogłeś lepiej trafić, synku – powtarzała przyszła teściowa jeszcze przed ślubem. Już wtedy, kiedy się poznaliśmy, różniliśmy się wykształceniem, pozycją, ambicjami. Sławek był mechanikiem, skończył zaledwie zawodówkę. Nie ciągnęło go w świat, najchętniej cały dzień przesiedziałby przed telewizorem tępo wgapiając się w ekran, na którym leciały jakieś programy motoryzacyjne. Wtedy mi to nie przeszkadzało, nie myślałam o tym, byłam zakochan a, młoda i głupia, jak wolę mówić dzisiaj. Większą uwagę zwracałam na to, że Sławek jest przystojny, zawsze elegancko ubrany. No i wpatrzony we mnie , jak w obraz – tak, jak żaden mężczyzna przed nim i – powiedzmy to sobie szczerze – po nim. Nie należałam do szczególnie urodziwych i niestety wiedziałam o tym aż za dobrze. W szkole, kiedy inne dziewczyny latały na dyskoteki, ja zostawałam w domu, nad książkami. Bo po co miałam iść – żeby podpierać ściany? Udowdnię wszystkim, że sama dam radę – I na co ci tyle tego uczenia się – powtarzała mama nie raz i nie dwa. – Lepiej byś poszła gdzieś między ludzi, chłopa sobie znalazła. Co to dla dziewczyny za życie w pojedynkę? Więc może dlatego, żeby rodzicom udowodnić, że sama dam sobie radę , a może tak jakoś po prostu wyszło... W każdym razie zaraz po maturze wyjechałam na studia i to daleko, aż do Warszawy. Mieszkałam w akademiku,...
Mam na imię Asia, mam 28 lat, mieszkam w Sieradzu. Moja opowieść zaczyna się w listopadzie w dniu, w którym zrobiłam test ciążowy. Miałam mieć miesiączkę, ale nie pojawiła się. Jechałam do apteki po lekarstwa dla mojej mamy (chorowała na raka), więc przy okazji kupiłam test ciążowy. W pracy go zrobiłam – wyszły dwie kreski. Z radością zadzwoniłam do mojego męża. Była taki szczęśliwy. Wieczorem po pracy poszłam do mojej mamy. Była zmęczona, ale pomyślałam, że taka wiadomość nie może czekać. „Mamusiu, zostaniesz babcią!” – powiedziałam. Tak bardzo się cieszyła ze mną. Przez chwilę pomyślałam: „Czy dożyjesz mojego rozwiązania?”. Strach ma wielkie oczy Mijały dni i tygodnie. W styczniu była ładna pogoda, więc poszłam na spacer. Gdy wróciłam, zaczął mnie boleć brzuch, więc wzięłam no-spę. W nocy obudził mnie bardzo silny ból . Mąż zawiózł mnie do szpitala. Bałam się, że tracę dziecko. Na szczęście okazało się, że jego serduszko bije, a moje dolegliwości spowodowane są niedoborem magnezu. Podłączono mi kroplówkę. Po trzech dniach mogłam wrócić do domu. Mamusiu, co się z tobą dzieje? Miałam sporo energii, w czasie ciąży jeździłam z mamą do Łodzi na chemioterapię. Wszystko tak dobrze się układało. Niestety 1 lipca podczas odwiedzin u mamy, usłyszałam: „Asia, krew mi leci”. Byłam przerażona. Krwotok był ogromny. Ale nie zemdlałam, tylko zaczęłam działać. Położyłam mamę na podłodze, następnie zadzwoniłam po karetkę, po brata mamy, który mieszkał niedaleko, oraz do męża. Gdy czekałam na pomoc, myślałam, że to moje ostatnie chwile z mamą, ale nie chciałam przy niej płakać. Gdy przyszedł wuj, zastąpił mnie i uciskał mamie ranę, ja tymczasem pobiegłam, by poczekać na karetkę i wskazać im drogę. Ekipa ratunkowa zabrała mamę do szpitala, z mężem pojechaliśmy za nimi. Mnóstwo myśli kłębiło się...
Kilka lat temu na badaniu ginekologicznym usłyszałam, że mogę mieć duże problemy z zajściem w ciążę . Lekarz zaproponował mi dodatkowe badania, które miały potwierdzić jego diagnozę. Miałam zgłosić się do kliniki. Jednak odwlekałam tę wizytę; może dlatego że nie myślałam jeszcze o dziecku. Będę mamą Poznałam fantastycznego chłopaka. Po trzech latach znajomości zaręczyliśmy się. Nie ustalaliśmy jeszcze konkretnej daty. Pewnego dnia dziwnie się poczułam, później zaczęłam wymiotować . Pomyślałam: "Coś się dzieje!". Jeszcze tego samego dnia umówiłam się na wizytę do lekarza. Pojechałam sama, bo mąż – jeszcze wtedy narzeczony – pracował w jednostce wojskowej w innej miejscowości. To co usłyszałam było dla mnie ogromną niespodzianką: " Jest pani w ciąży ". Szok! Nie mogłam w to uwierzyć: "Ja w ciąży?". Lekarz potwierdził i zapytał: "Słyszy Pani? To bicie serduszka... a to bicie drugiego serduszka. Będzie miała pani bliźnięta ". Wydusiłam z siebie: "O matko! Bliźniąt?!". Po wyjściu od lekarza zadzwoniłam szybko do Przemka. Po trzech godzinach był u mnie. Gdy powiedziałam mu, jakie mam dla niego niespodzianki, cieszył się, jakby wygrał złoty los na loterii . W ogóle się tego nie spodziewaliśmy! Po czterech miesiącach na kolejnym badaniu USG okazało się, że będziemy mieć parkę – dziewczynkę i chłopczyka. Pomyślałam: "Tyle szczęścia naraz. Córka i syn za jednym razem – marzenie!". Nasze rodziny bardzo się cieszyły. Dostaliśmy mnóstwo prezentów w dwóch kolorach: różowym i niebieskim. Jestem mamą To było 24 sierpnia, o 2.00 nad ranem. Obudziłam mojego męża, mówiąc: "Przemek coś się dzieje; cieknie ze mnie!". Postanowił, że zabierze mnie do szpitala. Na miejscu byliśmy w ciągu 20 minut. Martwiłam się, bo termin porodu miałam dopiero za miesiąc. Od razu zabrano mnie na porodówkę . Położyli... Po 22 godzinach...
