Niedzielny stres pracujących mam (jak wygrać z tym potworem!)

Maluchy ssą już w życiu płodowym. Niektóre rodzą się nawet z odgniecionym kciukiem, bo tak intensywnie ssały go w brzuchu mamy. Malec uspokaja się przy piersi, ale także właśnie ssąc smoczek, palec, a nawet całą piąstkę. Czy należy podawać smoczek w pierwszych tygodniach życia dziecka? W pierwszym miesiącu życia dziecka nie należy dawać mu smoczka , bo mechanizm ssania piersi jest nieco inny niż ssania smoczka uspokajacza. Poza tym gdy dziecko ma „zatkaną” buzię, trudniej rozpoznać, czy jest głodne. Zresztą maluchy przyzwyczajane do piersi najczęściej wcale nie chcą smoczka, zaspokajając potrzebę ssania w naturalny sposób. Jeśli takiemu dziecku podasz smoka, na ogół nie wie, co z nim zrobić, krzywi się i wypluwa. Ssanie piersi nie tylko zaspokaja głód, ale też jest źródłem przyjemności, bo w ustach i na języku znajdują się zakończenia nerwowe, których drażnienie daje przyjemne wrażenia. Ważne: Maluchom na piersi smoczek bywa potrzebny zupełnie wyjątkowo, np. gdy dziecko z natury jest niespokojne, wciąż płacze , wisi na piersi i mama jest tym zupełnie wykończona. Koegzystencja karmienia piersią i smoczka uspokajacza bywa możliwa. Jakie zalety niesie ssanie smoczka? Jeśli rezygnujesz z karmienia piersią i maluch dostaje mleko modyfikowane , często pojawia się konieczność podania mu smoczka. Ponieważ picie z butelki trwa krótko, dzieci muszą zaspokajać potrzebę ssania w inny sposób. Wówczas smoczek uspokajacz bardzo się przydaje. Jeśli nie zdecydujesz się go podać, dziecko może zacząć ssać palec. Smoczek przydaje się np., gdy maluch chce jeszcze ssać po jedzeniu lub zbliża się pora spania – wtedy uspokaja i wycisza maluszka. Ważne: Płacz nie zawsze oznacza, że dziecko chce smoczek. Może np. mieć kolkę lub potrzebować obecności mamy. Dlatego nie trzeba od razu dawać mu smoczka, ale starać się znaleźć przyczynę płaczu....

Na co dzień boimy się przeciągów, pająków lub obcych ludzi o zmroku. Jednak kiedy przychodzi moment podjęcia decyzji o powrocie do pracy po porodzie, nasze lęki mają zupełnie nowy wymiar. Jak tu rozstać się z ukochanym maleństwem? Czy sobie poradzimy? I bez względu na to, jak bardzo mama jest gotowa powrócić na rynek pracy po urlopie macierzyńskim , najczęściej martwi się o jedną (lub więcej) z tych pięciu rzeczy. Jak oswoić te obawy? 1. Martwię się o dziecko. "Przecież nikt nie zaopiekuje się nim tak dobrze jak ja! Gdzie mu będzie tak dobrze jak u mamy?" - brzmi znajomo? Wiele z nas ma problem z zaufaniem obcym ludziom, w końcu chodzi tu o powierzenie im tego, co mamy najcenniejsze: naszego dziecka. Nieważne więc, czy będzie to opiekunka, czy pani w żłobku lub przedszkolu , boimy się, że kiedy wrócimy do pracy nasze dziecko będzie tęsknić albo że stanie mu się krzywda. Nawet tata i babcia wydają się niektórym z nas niegodni zaufania.  Moment symbolicznego odcięcia pępowiny musi jednak kiedyś nastąpić, a wtedy możesz odkryć ze zdumieniem, że świat trwa, a wy nadal jesteście cali, zdrowi i szczęśliwi. Oczywiście, że twoje dziecko będzie czasem wracać z przedszkola z siniakiem czy guzem, ale czy to nie naturalna część dzieciństwa? Pamiętaj, że jest pod opieką wyszkolonych nauczycieli, nianię wybrałaś skrupulatnie, a babcia kocha je tak samo bardzo jak ty. Będzie dobrze. Nie bój się pytać opiekunów o to, jak dziecku minął dzień. Będziesz spokojniejsza wiedząc, co u niego słychać: kogo dziś polubił, z kim się pobił i jaki piękny rysunek narysował dla ciebie. 2. Wciąż karmię piersią. Twoje dziecko za nic w świecie nie weźmie do ust butelki? Boisz się, że zagłodzi się w czasie, gdy jesteś w pracy? To naturalne obawy. Może pocieszy cię myśl, że tego samego przed powrotem do pracy po porodzie bały się tysiące mam przed tobą. Porozmawiaj z...

Nie ma co się czarować – na początku godzenie pracy z opieką nad dzieckiem to nie bułka z masłem. Prawdopodobnie czekają cię stres, zmęczenie, tęsknota, wyrzuty sumienia, zazdrość („Dlaczego ono za mną nie tęskni? Bardziej kocha babcię/nianię?), poczucie, że nie robisz wszystkiego tak dobrze, jak powinnaś... Jednak nie daj się zwariować – miliony kobiet żyje w taki sposób i nic złego się nie dzieje. Ty także sobie poradzisz. Tylko zanim wrócisz do pracy... Przyzwyczaj do rozstań Zacznij już kilka tygodni przed planowanym powrotem do pracy . Wyjdź do kina albo do znajomych, a malca zostaw pod opieką taty lub babci . Dziecko powolutku zrozumie, że nie jesteś przy nim non stop, a ty będziesz miała okazję sprawdzić, jak się czujesz, gdy smyk jest daleko od ciebie. Czasem potrzeba kilka takich wyjść, by przyzwyczaić się do rozłąki i nie wydzwaniać co chwilę do domu. Lepiej jednak ten stres przeżyć w kinie albo kawiarni niż w biurze, mając na głowie terminy, klientów, zebrania... Znajdź dobrą opiekę Byłoby świetnie, gdyby dzieckiem mogła zająć się babcia . Jeśli to niewykonalne, zacznij szukać opiekunki . Nie zostawiaj tego na ostatnią chwilę, bo może się okazać, że dopiero szósta czy nawet dwunasta osoba z rzędu przypadnie ci do gustu. Gdy już znajdziesz nianię , która ci odpowiada, jak najszybciej poznaj ją ze swoim dzieckiem . Zaproś ją kilka razy do domu i na spacer, zostaw pociechę pod jej opieką na godzinę, trzy, potem na pół dnia. Polecamy: Babcia,opiekunka, czy żłobek - za i przeciw Umów się z szefem na rozmowę Coraz więcej firm idzie na rękę młodym mamom , więc kto wie, może i ty będziesz mogła liczyć na szczególne względy. Poza przejściem na pół etatu (co, niestety, wiąże się z mniejszą pensją) w grę wchodzą także inne rozwiązania. Możesz np. pracować w godzinach wygodnych dla ciebie (gdy z...