Badanie PCT (prokalcytoniny) wykonuje się z krwi żylnej. W laboratorium sprawdza się poziom prokalcytoniny, która jest białkiem i prohormonem kalcytoniny – jednego z hormonów tarczycy. Prohormon to substancja, z której może powstać hormon właściwy, w tym przypadku – kalcytonina.
Zaobserwowano, że poziom prokalcytoniny we krwi wzrasta m.in. przy zakażeniach, dlatego możliwe było opracowanie badania PCT, które pozwala wstępnie diagnozować infekcje. Ale PCT nie świadczy tylko o zakażeniu.
Spis treści:
Najczęściej badanie PCT stosuje się do różnicowania i monitorowania przebiegu zakażenia. Parametr ten pozwala rozpoznać rodzaj zakażenia, a także weryfikować, czy zastosowane leczenie przynosi oczekiwane skutki. U dzieci często PCT wykonuje się w ogólnej infekcji z zakażeniem układu moczowego, przy podejrzeniu sepsy, a także w czasie ciężkiego przebiegu COVID u dzieci. Najczęściej badanie PCT wykonuje się podczas pobytu dziecka w szpitalu.
Monitorowanie poziomu PCT pozwala ocenić ciężkość zakażenia wirusem SARS-CoV-2 (im wyższe PCT tym zakażenie cięższe), a także sprawdzać, czy leczenie COVID podejmowane w szpitalu przynosi poprawę stanu zdrowia. Pierwsze rokowanie co do skuteczności terapii daje badanie PCT, które można wykonać już 24 godziny po wdrożeniu leczenia – gwałtowny spadek poziomu PCT potwierdza skuteczność terapii.
Na poziom PCT wpływa zakres ogólnoustrojowej odpowiedzi zapalnej, wielkość i rodzaj zakażonego narządu, gatunki bakterii, intensywność procesu zapalnego, a także reaktywność układu odpornościowego.
Podwyższone PCT u dziecka może świadczyć o:
Podwyższone PCT u dzieci może też wystąpić po oparzeniach i zabiegach operacyjnych.
Ponieważ organizm na bieżąco reguluje ilość prokalcytoniny we krwi, za pomocą badania PCT można na bieżąco monitorować stan pacjenta. Prokalcytonina pojawia się we krwi już po 2-4 godzinach np. od zakażenia, a maksymalny poziom charakterystyczny dla rodzaju zakażenia osiąga po 12-24 godzinach. Jeśli stan organizmu się poprawia, prokalcytonina na bieżąco eliminowana jest z krwi – okres jej półtrwania szacuje się na 24-35 godzin.
Podwyższone PCT – interpretacja wyniku:
Od 3 doby życia normy PCT u dzieci i dorosłych są takie same i wynoszą:
0,05-0,1 ng/ml lub 0,14–0,36 procent objętości krwi.
W pierwszych 2 dobach życia normy PCT u dzieci wyglądają nieco inaczej:
Zobacz także:
Podwyższone monocyty (monocytozę) stwierdza się na podstawie morfologii krwi u dzieci . Jeśli badanie było zlecone przez lekarza POZ, wykonuje się je bezpłatnie. Sam fakt istnienia podwyższonych monocytów u dziecka nie daje zbyt wielu informacji o jego stanie zdrowia, ale w połączeniu z objawami (np. dziecko skarży się na ból brzucha) oraz innymi wynikami, badanie to ułatwia postawienie diagnozy oraz monitorowanie postępów ewentualnego leczenia. Badanie poziomu monocytów u dziecka wykonuje się w ramach badań profilaktycznych i podstawowych, wtedy gdy np. występują nawracające zakażenia, dziecko ma niedostatki odporności, lekarz podejrzewa chłoniaka Hodgkina oraz w sytuacji, gdy chce monitorować leczenie stanu zapalnego. Spis treści: Monocyty – co to takiego Monocyty – normy Podwyższone monocyty u dziecka Monocyty – co to takiego? Monocyty to komórki krwi zaliczane do krwinek białych, zwanych leukocytami. Potrafią przenikać z naczyń krwionośnych do tkanek i zamieniać się w tzw. makrofagi (komórki żerne), które mają zdolność pochłaniania chorobotwórczych drobnoustrojów i ciał obcych. Wytwarzają też substancje (interferony i interleukiny) regulujące pracę układu odpornościowego. Monocyty powstają z komórek macierzystych szpiku kostnego. Na ich powierzchni znajdują się receptory, które wykrywają, gdzie toczy się stan zapalny. Dzięki receptorom monocyty bezbłędnie trafiają tam, gdzie są potrzebne. Monocyty – normy Norma poziomu monocytów jest uzależniona od wieku dziecka i wynosi: do 4 roku życia – 2-7 proc. leukocytów (monocyty: 0,05-1,1 x 109/l) 4-10 lat – 2-7 proc. leukocytów (monocyty: 0-0,8 x 109/l) po 10. roku życia – 1-6 proc. leukocytów (monocyty: 0-0,8 x 109/l) U osób dorosłych (po 21. roku życia) norma monocytów wynosi: 1-8 proc. (0-0,8 x 109/l). Po uzyskaniu wyników badania, należy...
Badania wzroku u dzieci nie są obowiązkowe – konieczne są jednak u wcześniaków i u starszych dzieci, gdy wystąpią niepokojące objawy. Nawet mimo braku wskazań warto jednak wykonać profilaktyczne badanie wzroku u dziecka, zanim pójdzie ono do szkoły. Wyjaśniamy, jak wygląda takie badanie i kiedy trzeba wpuszczać dziecku krople rozszerzające źrenice. Jak wygląda badanie wzroku u dzieci? Badanie wzroku u dziecka zależy od jego wieku i rodzaju objawów. Jeśli jest to jedynie badanie profilaktyczne, a dziecko nie skarży się na żadne problemy ze wzrokiem, lekarz ocenia ostrość wzroku. Podczas badania wzroku dziecko może siedzieć na fotelu lub na kolanach rodzica – nie ma się więc czego bać! Ocena wzroku nie wiąże się z żadnym bólem, lekko nieprzyjemne może być jedynie podanie kropli z atropiną. Czasem w gabinetach okulistycznych panuje półmrok, który zapewnia większą precyzję badania – możesz uprzedzić dziecko, że tak pracują lekarze okuliści. Badania wzroku u dzieci pozwalają wykryć wady wrodzone i nabyte. Nie warto zwlekać z wizytą u okulisty. Jeśli nie ma przesłanek do wcześniejszego badania (wada wzroku u rodziców, mrużenie oczu, kłopoty z widzeniem), po raz pierwszy idź z dzieckiem do okulisty między 2. a 3. rokiem życia. Jeśli zaś rodzice są krótkowidzami, mają nadwzroczność lub zeza, idźcie z dzieckiem na badanie wzroku już w 1. roku życia. Badania wzroku u noworodków Pierwsze badanie okulistyczne odbywa się zwykle tuż po narodzinach: lekarz przeprowadza badanie fizykalne, sprawdza, czy źrenice zwężają i rozszerzają się pod wpływem światła, oraz ocenia symetrię gałek ocznych. U dzieci urodzonych przedwcześnie w pierwszym miesiącu życia bada się dno oka. Jest to badanie trudne, wymagające doświadczenia od lekarza. Maluszkowi zakrapla się krople rozszerzające źrenice (mogą lekko szczypać). Lekarz ogląda dno oka, po wcześniejszym...
Badania wykonywane w okresie ciąży pozwalają w porę wykryć różne nieprawidłowości i im przeciwdziałać. Przez całe 9 miesięcy będziesz musiała wykonać szereg testów, aby sprawdzić, czy dziecko rozwija się prawidłowo i czy ty nie masz problemów zdrowotnych. Podczas każdej wizyty kontrolnej lekarz zważy cię, zmierzy ciśnienie krwi i wykona badanie ginekologiczne. Z gabinetu wyjdziesz także z plikiem skierowań do laboratorium na badania krwi i moczu. Sprawdź, jakie badania obowiązkowe należy wykonać w ciąży i po co. Podajemy też dokładny harmonogram badań z uwzględnieniem tygodni ciąży, w których wykonuje się określone badania. Spis treści: Jakie badania w ciąży Badania w ciąży – kiedy się je wykonuje Kalendarz badań w ciąży Badania w ciąży – lista typów badań ich znaczenie: Badanie krwi w ciąży Badania moczu w ciąży Badanie glukozy w ciąży Test obciążenia glukozą w ciąży Badanie USG w ciąży Dodatkowe badania zalecane w ciąży Bezpłatne badania w ciąży Jakie badania należy wykonać w ciąży? O tym, jakie badania powinna wykonać ciężarna, decyduje ginekolog położnik na podstawie indywidualnych potrzeb i wskazań. Regulują to rekomendacje Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego i rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie standardów organizacyjnych opieki okołoporodowej. Podczas wizyt kontrolnych przyszłą mamę czekają badania podmiotowe (zebranie wywiadu i ocena ryzyka ciąży) oraz przedmiotowe, np. oceniające ciśnienie krwi, przybieranie na wadze, pracę serca płodu i jego ruchy. Przez cała ciążę regularnie wykonuje się również badania krwi i moczu oraz przynajmniej trzy razy – USG płodu. W konkretnych tygodniach przypadają bardziej szczegółowe badania. Lista badań w ciąży Cała lista obowiązkowych badań do wykonania w ciąży (bezpłatnych):...
