W świetle prawa małoletnia (czyli kobieta poniżej 18. roku życia) w ciąży lub ta, która urodziła dziecko, nie ma praw rodzicielskich do swojego dziecka. Warto pamiętać, że władza rodzicielska to nie tylko prawo, ale również obowiązek (zwłaszcza w zakresie utrzymania i wychowania dziecka). Ponadto z prawnego punktu widzenia osoba, która nie ukończyła 18. roku życia sama pozostaje pod opieką rodziców czy opiekunów.
Młoda mama może faktycznie wychowywać i opiekować się dzieckiem, jednakże nie ma prawa do samodzielnego występowania przed sądem czy urzędami, z uwagi na brak pełnej zdolności do czynności prawnych. W takim przypadku wymagane jest powołanie opiekuna. Polega to na wyznaczeniu przez sąd opiekuńczy konkretnej osoby do sprawowania opieki nad dzieckiem. Najczęściej jest to jeden z rodziców małoletniej matki.
Osoba chcąca sprawować opiekę prawną nad dzieckiem małoletniej musi złożyć do sądu stosowny wniosek o ustanowienie jej opiekunem dziecka. Wniosek należy złożyć do sądu rejonowego (wydział rodzinny i nieletnich). Procedura ta jest konieczna, aby uregulować sytuację prawną dziecka, bowiem wszystkie decyzje dotyczące: opieki, zdrowia, edukacji dziecka będzie podejmował opiekun prawny dziecka. W sytuacji, gdy żaden z rodziców młodej mamy nie chce lub nie może stać się opiekunem, sąd opiekuńczy ustanowi do opieki kuratora.
Zobacz także: Jak przebiega proces o ustalanie ojcostwa?
Rabat 30% przy zakupie min. 2 sztuk (z wyłączeniem kolekcji Pure Vibrance). Oferta dostępna w salonach stacjonarnych i na eolsen.pl. Szczegóły u Partnera.
Rabat do wykorzystania w sklepie stacjonarnym Origins w Galerii Krakowskiej oraz na origins.eu. *Rabat nie obejmuje mini produktów i produktów już przecenionych. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Wprowadź kod na stronie www.topsecret.pl/ona lub pokaż go w jednym z ponad 100 sklepów stacjonarnych i skorzystaj z oferty. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Moda ORSAY oferuje każdej kobiecie możliwość poczucia się sobą niezależnie od sytuacji, nastroju czy rozmiaru ubrania. Skorzystaj z dodatkowej 20% zniżki na wszystko w sklepach stacjonarnych i na orsay.pl. Zniżka nie dotyczy bonów podarunkowych. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Rabat dotyczy całej kolekcji dostępnej na www.doctornap.com i łączy się z innymi promocjami. Szczegóły na stronie www.
Rabat -30% na wybrany asortyment, przy zakupie min. 2 produktów. Promocja nie obejmuje produktów z kategorii Continuativo i Outlet oraz kart podarunkowych. Promocja i szczegóły dostępne na www.obagstore.pl.
Przede wszystkim mąż Jeśli dziecko urodziło się w małżeństwie, za ojca "z urzędu" zostanie uznany mąż. Ma to miejsce nawet wtedy, kiedy małżonkowie ze sobą nie żyją. Podstawą do stwierdzenia, że ojcem dziecka nie jest mąż kobiety, jest albo rozwód, albo orzeczona przez sąd separacja. Jeśli kobieta będąc w ciąży rozwiodła się, a dziecko urodziło się nie później niż 300 dni od rozwodu, nadal uważa się, że ojcem tego dziecka jest jej były mąż. Jeśli jednak w czasie tych 300 dni kobieta wyszła powtórnie za mąż, za ojca dziecka będzie uznawany jej nowy małżonek. Jeśli dziecko urodziło się w małżeństwie, ale przed upływem 180 dni od jego zawarcia (czyli panna młoda musiała iść do ślubu w ciąży), a mąż złoży oświadczenie, że to nie jego dziecko, wówczas nie będzie uznany za ojca. Jego oświadczenie na nic się jednak nie zda, jeśli wiedział o ciąży i mimo to się ożenił lub współżył ze swoją przyszłą żoną, kiedy dziecko zostało poczęte. To można udowodnić w sądzie. Można domniemanemu ojcostwu danego mężczyzny zaprzeczyć lub je ustalić w postępowaniu sądowym. To nie jest ojciec Postępowanie o zaprzeczenie ojcostwa może zostać wytoczone przez wszystkie zainteresowane tym osoby i prokuratora. Domniemany ojciec ma na to sześć miesięcy od momentu, kiedy dowiedział się o urodzeniu dziecka. Matka dziecka może wytoczyć takie powództwo tylko w ciągu sześciu miesięcy od jego urodzenia. Może to zrobić także samo dziecko po dojściu do pełnoletności. Śmierć rodzica nie jest przeszkodą do przeprowadzenia procesu. Prokurator, jako stróż praworządności, może to zrobić zawsze. Jeśli sąd uzna powództwo o zaprzeczenie ojcostwa za uzasadnione, mężczyzna traci władzę rodzicielską i nie musi płacić alimentów. Mężczyzna uznaje dziecko Jeśli nie ma domniemania, że ojcem jest mąż matki, więc nie ma nikogo, kto oficjalnie zostałby...
Nasza czytelniczka napisała, że chciałaby wystąpić do sądu z pozwem o alimenty, ale nie potrafi napisać uzasadnienia pozwu, nie wie także jak powinna zachować się w sądzie. Czy jest szansa, że sąd uwzględni jej wniosek o pełnomocnika z urzędu, szczególnie, że nie ma ona środków na opłacenie adwokata czy radcy prawnego "z wyboru"? Aby móc skorzystać z instytucji pełnomocnika z urzędu, należy złożyć stosowny wniosek do sądu . Można to zrobić albo w piśmie inicjującym postępowanie, albo w trakcie procesu, albo nawet przed wytoczeniem powództwa. Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa ustanowienie pełnomocnika z urzędu jest możliwe, jeśli wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów zastępstwa pełnomocnika bez uszczerbku dla siebie i swojej rodziny. Ustanowienie pełnomocnika jest możliwe, gdy: strona korzysta z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych (np. w sprawach alimentacyjnych), sąd zwolnił ją od kosztów na jej wniosek, nie jest zwolniona od kosztów sądowych. Warto wiedzieć: Sprawa o alimenty: gdy miejsce pobytu rodzica nie jest znane Czy wystarczy, że strona złoży sam wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu? Nie. Do wniosku konieczne jest załączenie oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania. Wzory oświadczeń znajdują się w sądach i w Internecie (przykładowe oświadczenie o stanie majątkowym ze strony Ministerstwa Sprawiedliwości). Należy pamiętać, że niedołączenie do wniosku oświadczenia stanowi jego brak formalny, a zatem sąd będzie domagał się dołączenie go w terminie 7 dni pod rygorem zwrotu wniosku. Oświadczenie o stanie majątkowym należy wypełnić czytelnie, w sposób zgodny z prawdą. Nie wolno zataić żadnych okoliczności wskazujących na posiadanie majątku czy dochodów. Koniecznie trzeba pamiętać o podpisaniu wniosku. Do oświadczenia warto dołączyć jak...
Aby dziecko mogło wyjechać za granicę , musi mieć wyrobiony dokument tożsamości . Może to być tymczasowy dowód osobisty lub paszport. Z tymczasowym dowodem osobistym dziecko może przekraczać granice państw Unii Europejskiej , państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego i państw, które zawarły umowy ze Wspólnotą Europejską stosowne umowy (Islandia, Lichtenstein, Norwegia, Szwajcaria). W pozostałych przypadkach wymagany jest paszport . Aby wyrobić dziecku jakikolwiek dokument tożsamości, potrzebna jest zgoda obojga rodziców (o ile żadne z nich nie ma ograniczonej władzy rodzicielskiej) lub opiekunów prawnych. Zgoda obojga rodziców lub opiekunów prawnych jest wymaga przy składaniu wniosku o dokument tożsamości, np. paszportu dla dziecka (natomiast przy odbiorze paszportu może być już tylko jeden rodzic). I nie ma znaczenia to, czy chodzi o wyjazd na stałe, czy tylko na określony czas (np. wakacje). Oczywiście istnieją wyjątki od tej reguły. Zgoda jednego rodzica jest wystarczająca, gdy: jedno z rodziców nie żyje; jedno z rodziców jest pozbawione władzy rodzicielskiej lub ma tę władzę ograniczoną i jej zakres nie obejmuje podejmowanie decyzji w kwestii wyjazdów dziecka za granicę; ojcostwo nie zostało ustalone . Przykład Jeśli rodzice dziecka są małżeństwem, ale ojcu władza rodzicielska została ograniczona przez sąd rodzinny i przysługuje mu jedynie prawo do kontaktów z dzieckiem, to w takiej sytuacji matka może samodzielnie decydować o wyjeździe z dzieckiem za granicę. Jeśli rodzic sam wyjeżdża z dzieckiem za granicę , powinien mieć przy sobie zgodę na taki wyjazd wyrażoną przez drugiego rodzica. Najlepiej byłoby, gdyby taka zgoda miała formę aktu notarialnego. Zabezpiecza ona rodzica przed zarzutem o uprowadzenie dziecka za granicę, w przypadku konfliktu między rodzicami czy wycofania zgody przez drugiego rodzica na wyjazd dziecka....
