High need baby to nie jest żadne nowe zjawisko: niemowlęta, które płaczą więcej niż większość dzieci, istniały zawsze. Nasze babcie mówiły o takich wymagających dzieciach, że są: „trudne”, „rozpieszczone”, „płaczliwe” – i probowały je „wychowywać”. Dziś dzięki rozwojowi psychologii wiemy, że ten typ po prostu „tak już ma” i zamiast je zmieniać, powinniśmy się… dostosować. Zobacz, co o high need baby mówi psycholożka, Magdalena Komsta.
Magdalena Komsta: Na początku wydawało mi się, że moja córka zachowuje się tak samo jak inne niemowlęta – no bo przecież wszystkie dzieci potrzebują dużo bliskości fizycznej, a jeśli są karmione piersią, to często się budzą. Myślałam o niej: „klasyka gatunku”. O tym, że mam nie do końca statystyczne dziecko, przekonałam się dopiero po 4-5 miesiącach jej życia.
Czytaj także: Jak odkryto moc dotyku? Te badania dają do myślenia!
Zrobiłam coś, czego robić się nie powinno: zaczęłam porównywać. Odkryłam wtedy ze zdumieniem, że moje koleżanki karmią swoje dzieci osiem razy na dzień, a ja – 15 razy. Że ich niemowlęta budzą się dwa razy w nocy, a moje – co najmniej sześć. I że tylko ja wracam z większości spacerów, trzymając córkę na rękach i pchając brzuchem znienawidzony przez nią wózek.
Nie miałam wyrzutów, bo jestem psycholożką i wiem, że takie zachowania dziecka wynikają głównie z jego temperamentu. Istnieją dzieci z tzw. temperamentem trudnym, które intensywnie reagują na najmniejszy dyskomfort i które mają nieregularny rytm aktywności, snu czy karmienia. Zaczęłam szukać publikacji, aż w końcu trafiłam na określenie High Need Baby, w skrócie HNB. To popularnonaukowa nazwa, którą wymyślił amerykański guru pediatrii, dr William Sears, po to, by opisać swoje czwarte dziecko. W Polsce często tłumaczy się ją jako: wymagające dziecko.
Bo w określeniu „trudne” słychać negatywną ocenę. Dr Sears szukał nazwy, która będzie opisująca, a nie oceniająca.
Przez cały pierwszy rok życia mojej córki dojrzewał we mnie pomysł założenia bloga popularnonaukowego m.in. o śnie i karmieniu wymagających dzieci. Tak dużo przeczytałam w internecie bzdur o opiece nad niemowlętami, że chciałam stworzyć miejsce z wiarygodnymi tekstami popartymi badaniami, np. psychologicznymi.
Najczęściej natykałam się, zresztą do tej pory się natykam, na mity dotyczące dziecięcego snu. Młodzi rodzice są karmieni np. informacjami, że nieprzerywany sen jest dla niemowlęcia bardziej wartościowy i regenerujący – nic więc dziwnego, że potem dążą do jak najszybszego wyeliminowania pobudek. A przecież skoro Matka Natura stworzyła niemowlęta z takim lekkim snem, to znaczy, że on czemuś służy.
Choćby temu, by dzieci masowo nie umierały z powodu śmierci łóżeczkowej.
Niemowlęta mają płytszy sen niż dorośli, po to, żeby ich organizm na bieżąco sprawdzał: „Czy mogę swobodnie oddychać? Czy nie jestem odwodniony albo głodny? Czy nie mam za dużo dwutlenku węgla we wdychanym powietrzu?”. Jeśli dzieci zapadałyby w tak głęboki sen jak dorośli, to niektóre wrażliwe niemowlęta po kilku godzinach snu mogłyby się już nie obudzić z powodu zaburzeń krążenia lub oddychania spowodowanych przegrzaniem czy odwodnieniem. Nie mówiąc już o tym, że dzieci mają przecież mniejsze żołądki... Chociaż tu też uważajmy na mit – niemowlęta budzą się nie tylko z głodu! Także z wielu innych powodów: bo chce im się pić, jest im za gorąco, mają za suche powietrze… A wymagające dzieci budzą się częściej, bo po prostu łatwiej odczuwają dyskomfort.
Przede wszystkim przestałam myśleć o tym wszystkim, jako o czymś tymczasowym. Zamiast czekać na zmiany, zaczęłam po prostu inaczej sobie organizować życie. Na przykład pogodziłam się z tym, że podczas drzemek leżę obok córki, bo ona wtedy znacznie dłużej śpi. Przestałam spędzać kwadranse na nieudanych próbach odłożenia jej do łóżeczka. Przeprosiłam się też z radą, która wkurza wiele matek, czyli: „Śpij, gdy dziecko śpi”.
Gdybym miała dać jedną jedyną radę, to powiedziałabym, żeby zadbały o czas tylko dla siebie. Opieka nad wymagającym dzieckiem wyczerpuje nas nie tylko fizycznie, lecz także psychicznie, dlatego musimy zadbać o jakąś odskocznię. Już od początku trzeba wprowadzać w życie dziecka inne osoby, które czasem będą mogły nas zastąpić i przy których ono będzie się dobrze czuło. Bardzo ważne jest to, żeby mama nie była jedynym opiekunem wymagającego dziecka, bo to prosta droga do wypalenia i do depresji poporodowej.
Bardzo często rodzice wymagających dzieci mówią o poczuciu winy, ale skoro wiadomo, że za temperament w 60 proc. odpowiadają geny, to te wyrzuty są bezzasadne. Rodzice sami nieraz mówią: „Ono już na porodówce było najgłośniejsze” i choćby to dowodzi, że to nie my coś „popsuliśmy”, tylko że po prostu trafiło się nam takie dziecko. Uwolnienie rodziców od poczucia winy jest szalenie ważne. Wyrzuty sumienia obciążają nas psychicznie i zabierają energię do działania. Dopóki się zadręczamy, że robimy coś źle, to brakuje nam sił, by zaakceptować dziecko takie, jakim jest. Warto szukać wsparcia wśród bliskich, ale też wśród innych rodziców wymagających dzieci. Oni najlepiej nas zrozumieją.
Zobacz także:
Amerykańska Akademia Pediatryczna (AAP) zwraca baczną uwagę na bezpieczeństwo niemowląt w trakcie snu. W swoich wytycznych zaznacza, by dzieci nie spały ze swoimi rodzicami w jednym łóżku. Ostatnie badania pokazują jednak, że ryzyko śmierci dziecka we śnie jest znacznie bardziej zależne od czynników takich jak, np. palenie papierosów przez któregokolwiek rodzica, spanie z dzieckiem na sofie/kanapie, czy spanie z dzieckiem rodzica znajdującego się pod wpływem substancji odurzających. Najnowsze doniesienia naukowców, przekonują, że spanie z dzieckiem w łóżku wcale nie jest niebezpieczne. Najnowsze badania Zdaniem ekspertów z ABM Academy of Breastfeeding Medicine informacje, które obecnie posiadamy na temat bezpiecznego spania z dzieckiem, należy doprecyzować. Wzywają także do dalszych badań i bardziej zindywidualizowanego doradztwa dla rodziców w tej sprawie. ABM skupiło się na sposobie karmienia niemowląt. Badania wykazały, że w przypadku niemowląt, które są karmione piersią i nie występują u nich inne czynniki ryzyka, spanie w jednym łóżku z rodzicami w żaden sposób nie wpływa na zwiększenie ryzyka wystąpienia SIDS , a wręcz przeciwnie, może to ryzyko nawet obniżyć. Autorzy badania twierdzą, że dzielenie łóżka z rodzicem może być korzystne dla niemowląt karmionych tylko piersią, a nawet zapobiegać SIDS. „Kiedy matki karmiące piersią śpią ze swoimi dziećmi, chronią je przed potencjalnymi zagrożeniami m.in. zakryciem dróg oddechowych czy przegrzaniem, a wszystko dzięki charakterystycznej pozycji do spania w kształcie litery C (mama jest jakby zwiniętą wokół niemowlaka, tworząc ograniczoną przestrzeń do spania swoim ciałem)”, twierdzą eksperci. Zbyt głęboki sen Badania wykazały także, że dzieci karmione sztucznie, a także niemowlęta karmione naturalnie śpiące w łóżeczku budzą się w nocy rzadziej, a także trudniej jest dobudzić,...
Czy mamy jedynaków powinny mieć wyrzuty sumienia, że ich dzieci będą się wychowywać bez rodzeństwa? Laura Lifshitz, mama jedynaczki, przekonuje, że nikt nie powinien wpędzać mam w poczucie winy tylko dlatego, że mają jedno dziecko . Przeczytajcie, co napisała w serwisie Popsugar. Zgadzacie się z nią? Czy mamy jedynaków to złe matki? "Mam tylko jedno dziecko i, najwidoczniej, niektórzy uważają, że to straszne. Obcy ludzie to komentują i pytają o moją dzietność: Och, ona musi mieć małą siostrzyczkę albo braciszka, po prostu musi! (Ona, czyli moja córka.) Albo te pytania: Czy naprawdę chcesz mieć tylko jedno dziecko? Tylko jedno. Tak, jakby jedno dziecko nie było samo w sobie darem albo błogosławieństwem. Jakby jedno dziecko było odrażające. Potem, oczywiście, nawałnica komentarzy, bo przecież jedynacy są tacy samolubni i rozpieszczeni albo jedynacy są tacy samotni, mają później o to pretensje do rodziców . Cóż, najwyraźniej bycie jedynakiem przypomina życie trędowatego, jest pełne minusów. Szczerze mówiąc, gotuje się we mnie, kiedy słyszę takie komentarze. Przez większość czasu czułam się fatalnie z myślą, że moja córka najprawdopodobniej będzie jedynym dzieckiem. Po niepowściągliwych wymiotach i dwukrotnym poronieniu zaczęłam myśleć, że może to i lepiej, że bycie mamą to dla mnie jednorazowa sprawa. Później, kiedy rozstałam się z byłym mężem, uświadomiłam sobie, że zegar tyka bardzo głośno. Jestem przed czterdziestką, musiałabym poznać kogoś naprawdę niesamowitego, żeby zajął się mną, gdybym znów miała te wymioty, do tego musiałabym przechodzić przez to wszystko jeszcze raz, dość szybko wziąć ślub. Według statystyk szanse na to są marne i chociaż sklep jest wciąż otwarty , pogodziłam się z faktem, że moje życie pozostanie przedstawieniem dwóch dziewczyn, mnie i mojej córki. To nie jest coś, co wspaniałomyślnie...
Każdy rodzic marzy, by wiedzieć, jak szybko uspokoić niemowlę. Warto jednak pamiętać, że płacz niemowlaka to jego sposób na komunikację z mamą i otoczeniem. Sposobów na płacz dziecka jest wiele, najpierw jednak spróbuj się dowiedzieć, dlaczego niemowlę płacze. Niektóre niemowlęta płaczą częściej niż inne – jeśli to przypadek twojego niemowlaka, być może masz w domu High Need Baby, czyli wyjątkowo wymagające dziecko. Podpowiadamy, jak je uspokoić. Spójrz na naszą listę 18 sposobów na płacz noworodka i niemowlęcia – koniecznie wypróbuj je w domu! 1. Jak uspokoić płaczące niemowlę: noś w chuście Kiedy twoje niemowlę płacze, włóż je do chusty lub nosidełka. W krajach, gdzie dzieci są noszone na plecach lub w chustach, nie następują długie okresy płaczu. Umieszczenie dziecka w nosidełku lub chuście daje efekt spowijania i kołysania równocześnie. Dziecko w chuście czuje twoje ciepło, bicie serca, słyszy twój głos. Poza tym noszenie sprawia dziecku przyjemność. Ważne! Nieprawdą jest, że szybkie reagowanie na płacz noworodka lub niemowlaka i branie dziecka na ręce powoduje jego rozpieszczenie. Specjaliści twierdzą, że kiedy matki szybko reagują na płacz niemowlaka, ich dzieci w przyszłości mniej płaczą. Niemowlęta, którym poświęca się dużo uwagi, często przytula, lepiej się rozwijają, a w przyszłości stają się szczęśliwymi i samodzielnymi ludźmi. 2. Ciasno owiń płaczące niemowlę Gdy dziecko płacze, wymachuje rączkami i nóżkami, co wprawia go w jeszcze większy niepokój. Jeśli je otulisz, poczuje się bezpieczne, bo ciepły „kokon” przypomina łono mamy. 3. Szum uspokaja płaczące niemowlę Monotonne niskie dźwięki przypominają dziecku czas sprzed narodzin, gdy towarzyszyły mu odgłosy pracy jelit oraz szum krwi mamy. Teraz włączaj mu suszarkę, pralkę lub odkurzacz. Uwaga, nie wszystkie sposoby na płaczące...
