"Nie poganiaj mnie, bo tracę oddech" czyli mamo, nie spiesz się tak!

Lubimy myśleć, że wypadki to coś, co zdarza się wyłącznie innym – tym, o których mówi się w telewizji. Że naszych pociech to nie dotyczy. Statystyki są jednak bezwzględne: według danych Centrum Zdrowia Dziecka najróżniejszych obrażeń (od błahych po poważne) doznaje aż milion dzieci rocznie ! Najpowszechniejsze są upadki z wysokości, zatrucia , oparzenia, wypadki komunikacyjne, skaleczenia i pogryzienia .     Jak uniknąć wypadków? Większości wypadków można uniknąć, dlatego bądź mądra przed szkodą. Nie spuszczaj dziecka z oka i pamiętaj, że jego wyobraźnia nie zna granic. Nie pozwalaj mu bawić się przy ulicy. Sadzaj je w foteliku, nawet jeśli jedziecie samochodem tylko do kiosku. Zabezpiecz okna, kontakty, pochowaj chemikalia. Ucz dziecko zasad bezpieczeństwa (nie wolno kręcić się w pobliżu huśtawki, zaczepiać obcych psów, skakać z dużej wysokości, machać rękami, gdy w pobliżu pojawia się pszczoła albo szerszeń itd.), nie licz jednak na to, że sam zadba o swoją skórę. Co robić, gdy zdarzy się wypadek? Gdy zdarzy się wypadek, staraj się nie tracić głowy. Razem z lek. med. Agnieszką Ryszkowską, pediatrą ze szpitala im. Korczaka we Wrocławiu, podpowiadamy, co robić, gdy maluch wpadnie w tarapaty. Wstrząs anafilaktyczny Zdarza się (na szczęście bardzo rzadko), że po użądleniu pszczoły, osy czy szerszenia dochodzi do zagrażającego życiu wstrząsu anafilaktycznego . Objawy mogą być bardzo różne, np. uczucie mrowienia dookoła ust i na twarzy, uczucie ciepła, ściskania w gardle lub klatce piersiowej, trudności w połykaniu, rumień, pokrzywka, chrypka, świszczący oddech, świąd oczu, kichanie, zaburzenia połykania. Może dojść również do utraty przytomności oraz zatrzymania krążenia i oddychania. Co robić: Liczy się każda minuta, dlatego nie czekaj na rozwój wypadków i natychmiast wezwij pogotowie. W...

Nasza  suczka ma męskie imię: Scooby Doo.  Nazwał ją tak mój syn, wówczas 5-latek, bo podobnie jak większość kolegów z przedszkola oszalał  na punkcie psa-detektywa.  Gdybyśmy mieli już wtedy mieli więcej zwierząt (teraz mamy), nosiłyby pewnie imiona Zack (jeden z Power Regnersów), Ben 10,  a może nawet  R2 -T2 (robot ze Star Wars)... Polecamy także: Dziewczynki kochają różowy? Sprawdzamy   Skąd się biorą przedszkolne mody? Dlaczego nagle pojawia się  zbiorowe uwielbienie dla  jakiejś postaci z kreskówki czy filmu albo właśnie tej, a nie innej zabawki ? Dlaczego nagle wszystkie dziewczynki marzą o Barbie-Syrence, różowej spódniczce  albo Pet shopach,  wszyscy chłopcy  chcą bawić się bakuganami i właśnie taką a nie inną wyścigówką? –  To zupełnie normalne – tłumaczy Beata Płażewska, psycholog dziecięcy . -  W końcu my, dorośli, także ulegamy (w mniejszym lub większym stopniu) różnym modom: przeważnie nie nosimy spodni-dzwonów i kwiatów we włosach, łączymy salon z kuchnią (albo nie mielibyśmy nic przeciwko), oglądamy "Grę o tron". Nawet jeśli  w jakiś sposób wyróżniamy się otoczenia i tak szukamy „swoich” (ludzi, którzy tak jak my nie jadają mięsa, noszą dredy albo wynoszą telewizor na śmietnik itd),  bo nawet dorosłemu człowiekowi niełatwo być outsiderem. Dziecku tym bardziej. My, Spidermaniacy Przedszkolaki podążają za modą wyjątkowo ochoczo, bo właśnie uświadomiły  sobie, że są istotami społecznymi. –   Roczny czy nawet 2-letni brzdąc zajmuje się przede wszystkim sobą. Dziecko, które trafia do przedszkola , zaczyna interesować się tym,  co dotyczy innych dzieci i chce w tym uczestniczyć.  Chce wejść w grupę, odnaleźć się w niej – wyjaśnia psycholog. Gadżety to ułatwiają, bo są punktem  zaczepienia: można od nich zacząć rozmowę („Ooo, masz Spidermana, pokaż! A mój...

Nauka samodzielności nie jest łatwa i wymaga od rodziców cierpliwości.  Gdy dwulatek próbuje trafić łyżeczką do buzi, brudzi się od stóp do głów (włącznie z brwiami i włosami). Obrywa się nawet podłodze i ścianom. Zdejmując spodnie od piżamki, wygląda, jakby walczył z dziką bestią, a to zajmuje mu mnóstwo czasu. Sprzątając zabawki, bałagani jeszcze bardziej. Chcesz  wyręczyć dziecko (bo wiadomo: zrobisz wszystko szybciej, sprawniej i bez bałaganu)? Stop! Stale wyręczając je w tym, z czym mogłoby poradzić sobie samo, pozbawisz je okazji do trenowania nowych umiejętności. Z jedzeniem, ubieraniem czy sprzątaniem jest przecież tak samo, jak z grą na skrzypcach: trzeba ćwiczyć, ćwiczyć i jeszcze raz ćwiczyć! Samodzielność jest ważna... – Samodzielność daje wiarę we własne siły (potrafię to zrobić!) i poczucie niezależności (nie muszę czekać, aż mnie ktoś nakarmi/ubierze itd.) – mówi Beata Płażewska, psycholożka dziecięca. Zwykłe, codzienne czynności, takie jak manipulowanie widelcem czy ściąganie skarpetek to także świetne ćwiczenie dla małych rączek , które już niedługo będą musiały trzymać ołówek i rysować szlaczki i pisać pierwsze literki. Muszą nauczyć się "słuchać" właściciela. ... a nadopiekuńczość szkodzi Stale wyręczany maluszek rozwija się wolniej , bo nie ma okazji, by trenować nowe umiejętności. Gdy podrośnie i pójdzie do przedszkola, nie będzie potrafił zadbać o swoje sprawy, co nie doda mu pewności siebie. Zauważy, że odstaje od rówieśników, co jeszcze bardziej go zniechęci do próbowania. Nie będzie także rozumiał, dlaczego świat nie kręci się już wokół niego. Polecamy także: Pułapka nadopiekuńczości Jak uczyć samodzielności? Każde dziecko jest inne.  Niektóre trzeba mobilizować do wysiłku, a inne... nieco hamować, bo wszystko (włącznie z prasowaniem, na które jest o wiele...