Przeczytałam ostatnio Wasz artykuł o mamie, która kąpie się w wannie razem ze swoimi dziećmi. Z tekstu wynika, że synowie tej pani mieli 5 i 9 lat. I jej zdaniem jest to normalne. Totalnie się z tym nie zgadzam, dla mnie to jakiś absurd i coś, co zupełnie nie mieści mi się w głowie.
Ja rozumiem, że świat jest coraz bardziej otwarty, dzieci wychowuje się w duchu miłości i tolerancji. I to jest jak najbardziej okej. Ale uważam, że jakieś granice prywatności (i mojej, i dziecka) muszą zostać zachowane. Mam 6-letniego synka i nie wyobrażam sobie, żeby kąpał się on razem ze mną albo z moim mężem w wannie. Ani teraz, ani tym bardziej w przyszłości. I tak sobie myślę, co się porobiło na tym świecie... Co więcej, moim zdaniem starsze dziecko – np. 10-letnie – może po prostu nie życzyć sobie obecności rodzica podczas kąpieli i ma do tego pełne prawo!
Owszem, można towarzyszyć dzieciom podczas kąpieli, wręcz jest to wskazane, jeśli są młodsze, ale... poza wanną! Wspólna kąpiel, nagość rodzica jest czymś intymnym. Jak można się również domyślić – nie chodzę też przy dziecku nago. Nie popieram takich zachowań. Uważam, że zaburzają one normalny rozwój dziecka. Przypuszczam też, że może nieść to za sobą złe konsekwencje na przyszłość. Przecież intymność dziecka nie wykształci się odpowiednio przy matce, która będzie mu zagarniać każdą jego przestrzeń – nawet podczas kąpieli.
I jeśli mam być szczera – do szału doprowadzają mnie opinie mam, które nie widzą w tym nic złego. Opamiętajcie się, jak wasz syn albo córka będą mieli 17 lat, to wspólna kąpiel też będzie taka super? No bo co w tym złego? Przecież bądźmy otwarci. Rozumiem, że ojciec kąpiący się wspólnie z 9-latką to też według was nic złego?
Dla mnie to jest chore. Cieszę się, że moi rodzice nie wpadali na takie absurdalne pomysły i wyrosłam na normalnego człowieka. Współczuję dzieciom, których rodzice mają inne zdaniem na ten temat...
Aleksandra
Piszemy też o:
Wychowałam się w domu, w którym wiara katolicka traktowana była dość swobodnie. Obie z siostrą zostałyśmy co prawda ochrzczone, przyjęłyśmy Pierwszą Komunię Świętą, nawet sakrament bierzmowania, ale chyba to było wszystko, co łączyło nas z Kościołem. Świętowaliśmy oczywiście Boże Narodzenie, chodziliśmy ze święconką wielkanocną do kościoła, ale traktowaliśmy to raczej jako tradycję, a nie religijny obowiązek. Żadne z rodziców nie zmuszało nas do spowiedzi ani do chodzenia co niedzielę na mszę świętą. Oni sami zresztą też nieczęsto bywali na mszy. I tak też było w moim już własnym domu, po zamążpójściu. Wprawdzie rodzice męża byli praktykującymi i dość żarliwymi katolikami, ale Witek, widząc mój stosunek do religii, nie zmuszał mnie do niczego. Kilka lat po naszym ślubie teściowa nagle zmarła. Ojciec Witka bardzo przeżył śmierć żony, rozchorował się. Postanowiliśmy wziąć go do siebie na jakiś czas. Ja nie pracowałam, opiekowałam się naszymi synami, bo jak się okazało, nie mogli chodzić do przedszkola, byli alergikami, wciąż chorowali. Mogłam więc zająć się także teściem, którego lubiłam. Po śmierci żony zaczął się zmieniać Śmierć żony bardzo go zmieniła. Wiele czasu poświęcał na modlitwę, a gdy wydobrzał na tyle, że mógł sam wychodzić z domu, wstawał wcześnie rano i szedł na pierwszą mszę świętą, a nierzadko wieczorem jeszcze na ostatnią. Zaczął też jeździć na pielgrzymki. Nie było miesiąca, żeby nie uczestniczył w jakichś rekolekcjach czy dniach skupienia albo chociaż odpustach w różnych sanktuariach w całym kraju. Oboje z mężem traktowaliśmy te jego wyjazdy trochę jako nieszkodliwe dziwactwo, zadowoleni, że czymś zajmuje sobie czas, jest wśród ludzi, co pozwala mu łatwiej przeżywać żałobę po ukochanej żonie. Teść wrócił już do siebie, bo jak mówił, nie chciał dłużej...
Uważam się za normalną matkę, która po prostu traktuje swoje dziecko jak dziecko, a nie jak dorosłą kobietę, która powinna się wstydzić nagości. Proszę, poradźcie mi, czy rzeczywiście robię mojej córce krzywdę, jeśli nie zakładam jej stanika na plaży? Przecież to jest dziecko! Amelka ma dopiero 4 lata. W zeszłym tygodniu wróciliśmy z Władysławowa. Piękna pogoda, słońce, morska bryza – było cudownie! Mała świetnie się bawiła, całe dnie spędzaliśmy na plaży. Tylko te spojrzenia spode łba i jakieś dziwne burczenie pod nosem... Ludzie naprawdę mieli czelność komentować nagość mojego dziecka! Nikt nie powiedział nic wprost, ale ja wiedziałam, o co chodzi. O to, że moja Amelka jest na plaży nago. Tak, czasem biegała tylko w majtkach, a czasem bez. No bo po co bielizna, skoro był upał? Ja rozumiem maluszki w pieluchach, ale starszym kostiumy tylko przeszkadzają. Napiszę też szczerze, że rozglądałam się po tej plaży z niedowierzaniem. Wokół pełno małych dzieci i wszystkie w kostiumach. Dziewczynki w większości nosiły kostiumy dwuczęściowe, ze stanikami, i to takimi fikuśnymi jak u dorosłych kobiet! Sznureczki, kwiatki, ozdoby... No może ja się nie znam, ale moim zdaniem takie ubieranie kilkulatek to jest właśnie seksualizacja. Co niby ma zakrywać taka dziewczynka? I po co? Przecież to tylko dziecko! Za moich czasów dzieciaki biegały nago i jakoś krzywda się nikomu nie stała. Przestańmy udawać, że dzieci to mali dorośli. Kinga Ważne: Jeżeli dziecko nie chce się rozebrać na plaży, nie wyśmiewaj go i nie zmuszaj do tego . Jeśli z kolei coś cię zaniepokoi, np. zobaczysz, że twoje nagie dziecko wzbudza zainteresowanie otoczenia (np. ktoś robi mu zdjęcia), reaguj natychmiast. Zobacz też: "Nie umiem i nie lubię bawić się z dzieckiem. Dlatego oddaję je w wakacje do...
Pamiętam, jak miałem pretensje do swoich rodziców, że nadal traktują mnie jak dziecko, a ja przecież jestem już pełnoletni. Miałem wtedy 19 lat. – Dorosły to ty dopiero będziesz – odpowiadał ze spokojem mój tata. – Do tego trzeba nabrać życiowego doświadczenia. Nie wiem, jak długo jego zdaniem miałem go nabierać, pewnie przez lata. Żaden z nas wtedy nawet nie przypuszczał, że już wkrótce los da mi przyspieszoną lekcję dorastania. Dwa miesiące przed moimi dwudziestymi urodzinami moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym . Nagle ja, rozpieszczony jedynak, zostałem zupełnie sam, ze swoim bólem i problemami. Musiałem naprawdę zacząć żyć jak dorosły człowiek Ale najpierw jakoś się pozbierać i zorganizować pogrzeb, chociaż nie miałem na to sił. Pomagali mi przyjaciele rodziców, bo dziadkowie już też nie żyli. Pochowałem rodziców w tym samym grobie, w którym leżeli rodzice mamy. Dziadkowie zmarli, kiedy byłem kilkuletnim dzieckiem, mimo to doskonale ich pamiętam. Byłem ich ukochanym, jedynym wnukiem, poświęcali mi mnóstwo czasu. Dziadków ze strony taty nie znałem, powiedział mi, że odeszli na długo przed moim urodzeniem. Czy nie dziwiło mnie, że nigdy nie jeździmy do nich na cmentarz? Ani trochę. W ogóle o tym nie myślałem, bo nie byłem z nimi w żaden sposób związany uczuciowo. Nawet nie wiedziałem, gdzie są pochowani. Dwa miesiące po śmierci rodziców przyjaciel taty, prawnik, zwrócił mi delikatnie uwagę, że powinienem wystąpić do sądu o nabycie spadku. – Wiem, że to dla ciebie trudne, ale te kwestie trzeba uregulować, mimo że jesteś jedynym ustawowym spadkobiercą – powiedział. Nie chciałem nawet chodzić do sądu, bo nadal w sercu nie mogłem pogodzić się z odejściem rodziców, dałem więc panu Witoldowi swoje pełnomocnictwo, żeby załatwił wszystko za mnie....
